บทที่ 8

แต่คาดเดาไปมากกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์ ตอนนี้เธอมีเพียงหนทางเดียวให้เดิน

พยายามหาทนายเก่ง ๆ มาสู้คดีนี้ให้ได้!

ถึงแม้เธอจะเข้าใจดีว่าการต่อกรกับฮั่วจิ่งเจ๋อนั้นไม่มีทางชนะใด ๆ แต่ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น เธอจะยอมแพ้ไม่ได้เด็ดขาด

หลินอินวิ่งเต้นไปทั่วทุกที่ ค้นหาข้อมูลมากมายอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย ในที่สุดก็เจอทนายที่ค่อนข้างเก่งคนหนึ่ง หากได้ทนายคนนี้มา อย่างน้อยก็สามารถยืดเวลาของคดีออกไปได้

ทว่าเธอยังดีใจได้ไม่นาน พออีกฝ่ายได้ยินว่าทนายฝ่ายโจทก์คือฮั่วจิ่งเจ๋อ ก็ปฏิเสธทันที

“คุณหลินครับ ทนายฮั่วไม่เคยแพ้คดี คดีนี้ผมรับไม่ได้จริง ๆ”

หลินอินกำโทรศัพท์ไว้แน่น ริมฝีปากถูกกัดจนซีดขาวไร้สีเลือด

เธอลุกขึ้นจากเก้าอี้ เปลี่ยนเสื้อผ้า หยิบกระเป๋านักเรียนแล้วออกจากหอพัก จากนั้นก็เรียกแท็กซี่ตรงไปยังสำนักงานกฎหมายเทียนหลิง

เมื่อเดินไปถึงเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ หลินอินก็ทักทายอย่างสุภาพ “สวัสดีค่ะ ฉันมาหาคุณจางเฉิงไฉ ทนายจางค่ะ”

หลินอินรออยู่ที่โซนรับรองแขกครู่หนึ่ง ไม่นานชายหนุ่มในชุดสูทสีดำก็เดินเข้ามา สายตาจับจ้องมาที่เธอ “สวัสดีครับ คุณมาหาผมเหรอครับ?”

หลินอินลุกขึ้นแล้วรีบพูด “คุณคือทนายจางใช่ไหมคะ? ฉันหลินอินค่ะ เราเคยคุยกันทางโทรศัพท์แล้ว ฉัน...”

เธอยังพูดไม่ทันจบ จางเฉิงไฉก็พูดขัดขึ้น “คุณหลินครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากรับคดีของคุณ แต่ผมจนปัญญาจริง ๆ”

น้ำเสียงของจางเฉิงไฉเต็มไปด้วยความจนใจ “ทนายฝ่ายโจทก์คือฮั่วจิ่งเจ๋อ คุณรู้ไหมว่าเขามีตำแหน่งอะไรในวงการกฎหมาย? ใครก็เอาชนะเขาไม่ได้!”

นอกจากเหตุผลนี้แล้ว ยังมีอีกจุดที่สำคัญกว่าคือ... คนที่หลินเจ๋อไปมีเรื่องด้วยคือคนตระกูลเฉียน ถึงแม้ตระกูลเฉียนจะเป็นแค่นักธุรกิจ แต่ก็เป็นญาติกับตระกูลฮั่ว และถึงแม้อิทธิพลของตระกูลฮั่วจะอยู่ที่เมืองหลวง แต่ผู้มีอำนาจอันดับหนึ่งของเมืองเอซ ก็มาจากสายเลือดเดียวกับตระกูลฮั่ว

แล้วใครจะกล้ารับเรื่องหินนี้ล่ะ?

ต่อให้ชนะคดี ก็เป็นไปได้มากว่าต้องเสียอนาคต!

หลินอินเข้าใจถึงความร้ายแรงของเรื่องนี้ดี แต่จะให้เธอยอมแพ้ เธอทำไม่ได้เด็ดขาด

“ทนายจางคะ ฉันไม่ได้หวังว่าจะชนะคดี ขอแค่ยืดเวลาออกไปได้ ฉันจะหาทางหาหลักฐานว่าพี่ชายฉันถูกใส่ร้ายให้ได้แน่นอน ขอร้องละค่ะ ช่วยฉันด้วย”

จางเฉิงไฉส่ายหน้า ก้าวขาเตรียมจะจากไป “คุณหลินยอมรับชะตากรรมเถอะครับ”

หลินอินวิ่งตามไป ยื่นมือไปคว้าแขนของจางเฉิงไฉไว้ น้ำเสียงร้อนรน “ทนายจางคะ ขอแค่คุณยอมรับคดีนี้ ไม่ว่าค่าทนายจะเท่าไหร่ฉันก็ยอมจ่าย!”

จางเฉิงไฉหมดความอดทนโดยสิ้นเชิง เรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาไล่คนทันที

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแรงเยอะมาก บังคับจะพาหลินอินออกไปอย่างแข็งกร้าว หลินอินถูกกระชากจนโซซัดโซเซไปหลายก้าว เกือบจะล้มลง

ในตอนนั้นเอง ก็มีเสียงทุ้มใสเย็นชาดังมาจากข้างหน้า “ปล่อยเธอ”

หลินอินมองตามไปโดยไม่รู้ตัว...

ก็เห็นฮั่วจิ่งเจ๋อกำลังก้าวยาวเข้ามา เขาสวมชุดสูทสั่งตัดพิเศษสีดำ ผูกเนกไท ใบหน้าคมคายหล่อเหลา สีหน้าเรียบเฉย ดูเย็นชาและเคร่งขรึมอย่างที่สุด

“ทนายจาง ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณหลิน”

ประโยคนี้พูดกับจางเฉิงไฉ แต่สายตาของฮั่วจิ่งเจ๋อกลับจับจ้องอยู่ที่หลินอินเพียงคนเดียว

จางเฉิงไฉเห็นว่าคนใหญ่คนโตมาถึงแล้ว ท่าทีก็นอบน้อมมากในทันที เขาโบกมือให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยออกไป ส่วนตัวเองก็รีบเผ่นตามไปเหมือนกัน

โซนรับรองแขกเงียบลง เหลือเพียงชายหนึ่งหญิงหนึ่ง

ฮั่วจิ่งเจ๋อก้าวเข้ามาใกล้หนึ่งก้าว สายตาหยอกล้อ “คุณหลิน เจอกันทุกครั้งก็ดูน่าสมเพชทุกครั้งเลยนะ”

เมื่อเห็นทนายจางหนีไป อารมณ์ของหลินอินก็ไม่ดีนัก เธอเชิดหน้าเล็ก ๆ ขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ก็ไม่ใช่เพราะพวกคุณหรือไง พอใจแล้วหรือยัง?”

ฮั่วจิ่งเจ๋อเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ถ้าฉันเป็นเธอ ฉันจะไม่ดิ้นรนอย่างไร้ประโยชน์ทั้งที่รู้ผลลัพธ์อยู่แล้ว มันมีแต่จะเสียเวลาและเงินทอง”

หลินอินแค่นหัวเราะ “เรื่องของฉันไม่ต้องให้ทนายฮั่วมายุ่ง ทนายฮั่วไปห่วงตัวเองดีกว่า เป็นทนายมานานขนาดนี้ คดีที่ทำไปโดยไร้ซึ่งมโนธรรมคงมีไม่น้อย ระวังผลกรรมจะตามสนอง ถึงแม้จะไม่ตกที่ตัวเอง ก็จะตกไปอยู่ที่ครอบครัวของคุณให้รับผลกรรมชั่วแทน!”

ไม่รอให้เขาพูดอะไร หลินอินก็หันหลังแล้วเดินจากไป

แววตาของฮั่วจิ่งเจ๋อมืดครึ้ม ส่วนลึกของดวงตามีประกายเย็นเยียบพาดผ่าน ปากของผู้หญิงคนนี้ช่างร้ายกาจจริง ๆ

……

และแล้ว เรื่องหาทนายก็ไม่เป็นผล หลินอินเข้าเรียนอย่างใจลอย ตกเย็นกลับมาถึงหอพัก พอเตรียมจะไปอาบน้ำ โทรศัพท์บนโต๊ะก็สั่นขึ้นมา...

เป็นโทรศัพท์จากแม่

หลินอินกดรับสาย “ฮัลโหล แม่...”

“เสี่ยวอิน เพื่อนเก่าฉันแนะนำเอเจนซี่มาให้ที่หนึ่ง เขาบอกว่าสามารถจ้างทนายจากต่างเมืองได้!”

พอได้ยินเช่นนั้น หลินอินก็ดีใจขึ้นมาทันที “จริงเหรอคะ?”

“จริงสิ แต่เอเจนซี่นั้นต้องเสียค่าแนะนำห้าแสน ที่บ้านไม่มีเงินเหลือแล้ว ค่ารักษาของพ่อแกก็ยังต้องจ่าย... แก... แกพอจะหาหยิบยืมจากเพื่อนๆ ได้ไหม?”

ห้าแสน?!

จู่ๆ ต้องใช้เงินเยอะขนาดนี้ หลินอินยังตั้งตัวไม่ทัน เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย “ต้องใช้ค่าแนะนำห้าแสนเลยเหรอคะ? แม่คะ เอเจนซี่นั่นจะไม่ใช่พวกต้มตุ๋นใช่ไหม?”

“จะเป็นไปได้ยังไง เพื่อนเก่าฉันเป็นคนแนะนำมา เขาไม่หลอกฉันหรอก!” น้ำเสียงของเฉินอ้ายหัวหนักแน่นมาก

หลินอินยังคงรู้สึกว่ามันไม่น่าเชื่อถือ เธอไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเอเจนซี่แบบนี้มาก่อน “แม่คะ เราน่าจะรอบคอบกว่านี้นะคะ ใช้เวลาตรวจสอบหน่อยดีไหม?”

เสียงของเฉินอ้ายหัวก็ดังขึ้นทันที “ตรวจสอบอะไรอีก? เพื่อนเก่าแม่จะหลอกฉันเหรอ? เรารู้จักกันมากี่สิบปีแล้ว หรือว่าแกไม่อยากช่วยพี่ชายแก!”

“แม่คะ หนูเปล่านะ ฟังหนูก่อน...”

“ตั้งแต่เล็กจนโตพี่ชายแกดีกับแกแค่ไหน เห็นแกเหมือนแก้วตาดวงใจ ค่ากินค่าอยู่ค่าเล่าเรียนของแกมีอะไรบ้างที่ไม่ใช่พี่ชายแกหามาให้? แกจะทนดูพี่ชายแกติดคุกหัวโตได้ลงคอเหรอ? แกยังมีจิตสำนึกอยู่ไหม!”

“ถ้าหาเงินห้าแสนมาไม่ได้ ฉันจะผูกคอตายอยู่ที่บ้าน!”

เมื่อเจอกับความไร้เหตุผลของแม่ หลินอินก็จนใจอย่างที่สุด เธอหลับตาลง ริมฝีปากสั่นระริก “...ก็ได้ค่ะ หนูจะหาทางหาเงินมาให้ได้”

เงินห้าแสนสำหรับครอบครัวธรรมดาแล้วไม่ใช่จำนวนน้อย ๆ เลย โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับครอบครัวของหลินอิน

บ้านของเธออยู่ในอำเภอเล็ก ๆ พ่อป่วยเรื้อรังมาหลายปี ทำงานไม่ได้ แถมยังมีค่ารักษาพยาบาลทุกเดือน แม่ก็เป็นแค่พนักงานธรรมดาเงินเดือนหมื่นห้า ตอนที่หลินเจ๋อยังไม่เกิดเรื่อง เขามีรายได้กว่าห้าหมื่นต่อเดือน แรงกดดันทางการเงินของที่บ้านจึงไม่มากนัก

แต่ตอนนี้ ทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้ว

ภาระหนักอึ้งตกมาอยู่บนบ่าของหลินอิน กดทับจนเธอแทบจะหายใจไม่ออก

เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง ดอกคามิเลียกำลังบานสะพรั่งอย่างงดงาม พลังชีวิตแห่งฤดูใบไม้ผลิช่างเต็มเปี่ยม แต่แววตาของเธอกลับแห้งเหี่ยวราวกับใบไม้ในฤดูใบไม้ร่วง

แล้วเธอจะไปหาเงินห้าแสนนี้มาจากที่ไหนกัน?