บทที่ 7

หลินอินหันกลับไป ก็เห็นใบหน้าที่หล่อเหลาโดดเด่นของฮั่วจิ่งเจ๋อ

เขาสวมเสื้อโค้ตสีดำ กางร่มแล้วก้าวฉับ ๆ เข้ามาหาเธอ

ฝนที่อยู่เหนือศีรษะหยุดลงแล้ว ฮั่วจิ่งเจ๋อลดสายตาลงต่ำ กวาดตามองใบหน้าของเธอที่เปียกโชกไปด้วยน้ำฝน เอ่ยคำพูดสั้น ๆ แต่หนักแน่น “ขึ้นรถ”

วันที่ฝนตกในช่วงต้นฤดูร้อน อุณหภูมิยังคงต่ำมาก

หลินอินกอดตัวเองไว้ ริมฝีปากเปลี่ยนเป็นสีม่วง แต่ก็ยังพูดอย่างดื้อรั้น “คุณไม่ต้องมายุ่ง”

เธอไม่อยากติดหนี้บุญคุณฮั่วจิ่งเจ๋อ

ฮั่วจิ่งเจ๋อพูดไม่ออกกับความหัวดื้อของเธอ สถานการณ์แบบไหนแล้วยังจะทำเป็นเก่งอีก

“ดูเหมือนว่าเธออยากจะแสดงแฟชั่นโชว์ซีทรูบนถนนมากสินะ”

ท่อนบนของหลินอินสวมเสื้อเชิ้ตสีขาว ตอนนี้มันเปียกโชกไปหมด จนเห็นสีของชุดชั้นในได้เลย

ที่สำคัญคือเธอเป็นคนอวบอิ่มมาก... ขนาดที่ใช้สองมือบังไว้ข้างหน้าก็ยังปิดไม่มิด คนที่เดินผ่านไปมาอดไม่ได้ที่จะเหลือบมอง

หลินอินรู้สึกอับอาย กัดริมฝีปากแน่น “คุณไม่ต้องมายุ่ง...”

เธอยังพูดไม่ทันจบ ภาพตรงหน้าก็พลันมืดลง ร่างกายโคลงเคลงอย่างควบคุมไม่ได้ แล้วล้มลงไปในอ้อมกอดของผู้ชายคนนั้นทันที

ฮั่วจิ่งเจ๋อขมวดคิ้วเล็กน้อย สอดมือข้างหนึ่งผ่านเอวด้านหลังของเธอ แล้วพาเธอเดินไปยังรถไมบัคที่อยู่ข้าง ๆ ยัดเธอเข้าไปในที่นั่งข้างคนขับ

ร่างกายของหลินอินเปียกโชกไปทั้งตัว เสื้อเชิ้ตสีขาวแนบสนิทไปกับลำตัว เผยให้เห็นส่วนเว้าส่วนโค้งที่งดงาม

ไม่รู้ทำไม กระดุมเม็ดหนึ่งตรงหน้าอกของเธอถึงได้ปริออก เผยให้เห็นผิวขาวสว่างจนแสบตา

แววตาของฮั่วจิ่งเจ๋อมืดครึ้มลงเล็กน้อย เขาถอดเสื้อโค้ตออกคลุมให้ผู้หญิงคนนั้น จากนั้นก็ละสายตากลับมาแล้วสตาร์ตรถ...

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ หลินอินก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือเพดานสีขาว

เธอพยุงตัวลุกขึ้น นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งถึงได้นึกถึงความทรงจำก่อนที่จะหมดสติไป

ฝนตกหนักมาก และเธอได้เจอฮั่วจิ่งเจ๋อ

งั้นที่นี่ก็คือ... คอนโดที่เธอมีสัมพันธ์กับฮั่วจิ่งเจ๋อ!

ขณะที่เธอกำลังเหม่อลอย เสียงทุ้มต่ำก็ดังแว่วเข้ามาในหู “ตื่นแล้วเหรอ”

จากนั้น ใบหน้าที่คุ้นเคยก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

ฮั่วจิ่งเจ๋อสวมชุดอยู่บ้านสีเทา ผมสั้นสีดำเข้มไม่ได้จัดทรง ปล่อยให้ปรกลงมาบนหน้าผากอย่างสบาย ๆ

รัศมีที่เคยแข็งกร้าวลดลงเล็กน้อย ดูเป็นกันเองมากขึ้น แต่ดวงตาหงส์คู่นั้นก็ยังคงเย็นชาเรียบเฉยเหมือนเดิม

หลินอินสังเกตเห็นว่าหัวเข่าและฝ่ามือที่บาดเจ็บของเธอถูกพันด้วยผ้าก๊อซ ดูเหมือนว่าบาดแผลจะได้รับการทำความสะอาดแล้ว

เธอกำลังจะขอบคุณ ก็ได้ยินเสียงเย้ยหยันของผู้ชายคนนั้นดังขึ้น “บาดเจ็บแล้วยังจะไปตากฝนอีก ดูท่าทางจะเบื่อชีวิตแล้วสินะ”

หลินอิน “...”

ปากของฮั่วจิ่งเจ๋อไม่เคยพูดอะไรดี ๆ ออกมาเลย ช่างเถอะ อย่างน้อยเขาก็ช่วยเธอไว้ ทน ๆ ไปแล้วกัน

เสียงของหลินอินแหบแห้ง “ขอบคุณทนายฮั่วที่ช่วยฉันค่ะ”

ฮั่วจิ่งเจ๋อนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวตรงข้าม เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “แค่ขอบคุณคำเดียว? เธอติดหนี้บุญคุณฉันอยู่นะ คิดจะใช้คืนยังไง?”

“แล้วคุณอยากให้ใช้คืนยังไงล่ะคะ?”

ฮั่วจิ่งเจ๋อหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุด สูบเข้าไปทีหนึ่ง แล้วเหลือบมองเธอ “ระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง เธอว่าควรจะตอบแทนยังไงดีล่ะ หือ?”

คำใบ้ในคำพูดนั้นชัดเจนขนาดนี้ หลินอินจะไม่เข้าใจได้อย่างไร?

ใบหน้าของเธอซีดลงเล็กน้อย “ฉันจะไม่นอนกับคุณ คุณเปลี่ยนเป็นเงื่อนไขอื่นเถอะค่ะ”

ครั้งที่แล้วเป็นเพราะจำใจ เธอร้อนใจจนไม่เลือกวิธีการถึงได้เดินผิดทาง เธอไม่โง่พอที่จะทำผิดพลาดแบบเดียวกันเป็นครั้งที่สอง

ฮั่วจิ่งเจ๋อมองเธออย่างไม่ใส่ใจ พ่นควันเป็นวง “งั้นก็ติดไว้ก่อนแล้วกัน”

หลินอินถอนหายใจอย่างโล่งอก ลุกขึ้นจากโซฟาด้วยสีหน้าจริงจัง “ไม่ว่าจะยังไงฉันก็ยังขอบคุณมากที่คุณช่วยฉันไว้ ถ้ามีโอกาสในอนาคตฉันจะตอบแทนบุญคุณของคุณแน่นอนค่ะ”

พูดจบเธอก็ไม่รอช้า หันหลังเตรียมจะออกจากคอนโด

“เธอคิดจะออกไปแบบนี้เลยเหรอ?”

หลินอินหันกลับมา ถามกลับอย่างสงสัย “ไม่ได้เหรอคะ?”

ฮั่วจิ่งเจ๋อคาบบุหรี่ไว้ หางตาเลิกขึ้นเล็กน้อย “ดูสิว่าบนตัวเธอใส่อะไรอยู่”

หลินอินก้มหน้าลง เมื่อกี้เธอมัวแต่ตรวจดูบาดแผล ไม่ได้สังเกตเลยว่าเสื้อผ้าบนตัวถูกเปลี่ยนไปแล้ว ตอนนี้เธอสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวโคร่งของผู้ชาย แม้แต่กางเกงในก็ไม่ได้ใส่...

ที่นี่นอกจากฮั่วจิ่งเจ๋อแล้ว จะเป็นใครไปได้อีกล่ะ?

งั้นเธอก็ถูกมองจนเปลือยเปล่าอีกแล้วน่ะสิ...

ใบหน้าเล็ก ๆ ของหลินอินแดงก่ำ ไม่รู้ว่าเพราะโกรธหรือเพราะอาย

ฮั่วจิ่งเจ๋อเป็นหมาป่าเจ้าเล่ห์ มองแวบเดียวก็รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ อดไม่ได้ที่จะนึกสนุกอยากแกล้งขึ้นมา “ฉันไม่ใช่แค่เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอนะ แต่ยังช่วยอาบน้ำให้ด้วย จะได้ไม่เป็นหวัด”

“...”

คราวนี้ใบหน้าของหลินอินแดงก่ำราวกับเลือดจะหยดออกมา ทั้งเปลี่ยนเสื้อผ้าทั้งอาบน้ำ ไม่ใช่แค่ถูกมองแต่ยังถูกจับต้องอีก!

แต่เขากลับพูดอย่างสวยหรูว่าทำไปเพื่อเธอ เธอก็เลยพูดอะไรไม่ออก!

ฮั่วจิ่งเจ๋อชื่นชมท่าทางหน้าแดงของเธอ ดวงตาสีดำเหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

เขาไม่แกล้งเธอต่อแล้ว ลุกขึ้นเดินไปยังห้องซักผ้า หยิบเสื้อเชิ้ตผู้หญิงและกางเกงยีนส์ที่อบแห้งแล้วออกมาส่งให้หลินอิน

หลินอินรีบกอดเสื้อผ้าวิ่งไปที่ห้องนอนแขก พอเปลี่ยนเสร็จออกมาแก้มก็ยังคงแดงระเรื่อ พูดอย่างไม่เป็นธรรมชาตินัก “ฉันไปก่อนนะคะ”

ฝีเท้าของเธอเร็วมาก คล้ายกับกำลังหนีหัวซุกหัวซุนเล็กน้อย

ฮั่วจิ่งเจ๋อดับบุหรี่ในมือ ในแววตามีรอยยิ้มที่ยากจะอ่านความหมายพาดผ่าน

ดูเธอแสดงบทใสซื่อบริสุทธิ์ก็สนุกดีเหมือนกัน เขาอยากจะรู้เหมือนกันว่าเธอจะแสร้งทำไปได้ถึงเมื่อไหร่?

……

วันรุ่งขึ้นหลินอินหาเวลาไปที่บ้านแฟนสาวของหลินเจ๋ออีกครั้ง แต่ก็ยังไม่เจอว่าที่พี่สะใภ้เหมือนเดิม

แรงจูงใจที่หลินเจ๋อทำร้ายคนก็เพราะเฉียนเย่าจู่ไปลวนลามแฟนสาวของเขา จนทนไม่ไหวถึงได้ลงมือ ตอนเกิดเรื่องหลินอินก็ไปหาแฟนสาวของหลินเจ๋อเพื่อสอบถามเป็นคนแรก แต่บังเอิญว่าเธอไปต่างประเทศแล้ว โทรศัพท์ก็ติดต่อไม่ได้ อยู่ในสภาพที่ขาดการติดต่อโดยสิ้นเชิง

ในตอนนี้ก็ยังไม่กลับมา

ในใจของหลินอินเต็มไปด้วยความสงสัย ในหัวมีข้อสันนิษฐานมากมายผุดขึ้นมา หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับอีกฝ่ายจริง ๆ?