พิพลอย | บังเอิญ บังเอิญ บังเอิญ

คุณย่าพยายามดึงมือฉันนั่ง แต่ดูอีตานั่นมองหน้าฉันสิ... เหมือนเขากำลังเอาชนะ อยู่เหนือ และไม่รู้สึกรู้สากับปฏิกิริยาต่อต้านของฉัน

“พิพลอย นั่งลงก่อน”

“คุณย่าบอกพิพลอยมาก่อน คุณย่าจะให้พิพลอยหมั้นกับผู้ชายคนนี้

เหรอคะ”

“ใครบอกหลาน ย่าแค่อยากแนะนำให้รู้จักเท่านั้น นี่ไดอานะพิพลอย

เป็นหลานชายเพื่อนย่า”

ละครหลังข่าวชัด ๆ รู้จักกันได้ยังไง

“แค่นี้ใช่ไหมคะ ไม่ได้หมั้นกันตั้งแต่เด็ก ๆ ใช่ไหม?”

“จ้ะไม่ได้หมั้น นั่งลง ย่าแค่อยากให้รู้จักไว้ คู่หมั้นอะไรกันไปเอามาจากไหน เรื่องคู่ย่าน่ะตามใจพิพลอยอยู่แล้ว”

ฉันถอนหายใจโล่งก่อนจะยอมนั่งลงข้าง ๆ คุณย่า และเมื่อเขาเห็นว่าฉันมองด้วยหางตา คุณไดอาก็พูดกับคุณย่าด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

“ก่อนหน้านี้ผมเจอหลานสาวคุณย่าแล้วครับ รู้จักพอประมาณ”

“อ้าว เจอที่ไหนไดอา”

“ที่บริษัทครับ ผมไปติดต่อซื้อคอนโดไว้ลงทุน แต่...”

ฉันหันขวับไปขึงตาใส่ จนริมฝีปากสวยยิ้มร้ายที่มุมปาก

“แต่หลานสาวคุณย่าดูถูกผม” เท่านั้นแหละคุณย่าก็ตีหลังมือฉัน ‘เพียะ!’

“โอ๊ยคุณย่า หนูเปล่านะคะ นี่! นายอย่ามาใส่ร้ายฉันนะ ไม่รู้ตัวรึไงว่าตัวเองไม่มีมารยาทกับคนอื่นก่อน”

“ตรงไหนที่ฉันไม่มีมารยาท”

“ตรงไม่มีหางเสียง”

“เธอเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายไหนของฉัน? ฉันถึงต้องมีหางเสียงกับเธอ” ห๊ะ!

“ก็... ก็ตรงมาบริษัทอย่างอลังการ แต่ไม่ยอมซื้อคอนโดกับฉัน ไปซื้อ

กับพี่พิชญ์ นายน่ะมองข้ามความสามารถฉันรู้ตัวป่ะ”

“นั่นมันสิทธิของฉันที่จะเลือกซื้อกับใคร ในเมื่อพี่ชายเธอให้ข้อมูลได้ดีกว่า ฉันก็เลือกที่จะซื้อกับพี่ชายเธอ มันผิดตรงไหน ยังไงก็บริษัทเดียวกัน”

ฉันกัดฟันมองหน้าเขา ขณะที่คุณย่าบีบมือให้ใจเย็น

“พิพลอย ขอโทษไดอาเถอะนะลูก”

“ไม่ค่ะ ไม่ขอโทษ คุณย่าเรียกพิพลอยมาเพื่อรู้จักกับหมอนี่ใช่ป่ะ

งั้นพิพลอยกลับแล้วนะคะ สวัสดีค่ะ”

ฉันยกมือไหว้คุณย่าแล้วลุกขึ้นเดินออกไป แต่ท่านกลับเรียกไว้อีก

“เดี๋ยวพิพลอย ย่ามีเรื่องสำคัญอีกอย่างจะบอก”

“เฮ้อ อะไรอีกล่ะคะ”

“ย่าอยากให้เราไปดูที่ที่จันทบุรีให้หน่อย เผอิญว่าย่าซื้อที่ดินติด ๆ กับสวนของไดอาไว้นานแล้ว ย่าอยากทำสวนดอกไม้ที่นั่น”

ฉันหันกลับไปหาคุณย่า

“บอกพี่พิชญ์ไม่ได้เหรอคะ”

“พิญช์มีลูกเล็ก ไปค้างต่างจังหวัดคงไม่สะดวก พิพลอยแค่ไปดูความเรียบร้อยนะลูก ไปกับไดอานี่แหละอาทิตย์หน้าจะกลับบ้านพอดี ใช่ไหมไดอา”

“ครับ”

โว๊ะ ฝันไปเถอะ!

“ไม่ไปค่ะ ไม่ว่าง กลับนะคะคุณย่า เลิฟยูค่ะ”

พอฉันบอกปฏิเสธ ก็รีบจับกระเป๋าวิ่งออกมาจากสวนผ่านแม่บ้านที่กำลังยกน้ำชามาเสิร์ฟฟิ้ว~ อย่างรวดเร็ว ไม่อยู่แล้วค่ะ ใครจะดีลสวนดอกไม้

จะไปจันทบุรีก็เชิญไป แต่ฉันไม่ไปเด็ดขาด ดูก็รู้ว่าหมอนั่นกวนประสาทฉันและอยากได้คำขอโทษมาก

ถ้าร่วมทางหรือทำอะไรด้วยกันประสาทกินแน่

พอฉันกลับมาถึงบ้านก็รีบเดินขึ้นห้องนอนก่อนเลย อยากอาบน้ำให้ตัวเองใจเย็นลงและหาซีรีส์ตลก ๆ ดูสักเรื่องแต่กับผู้ชายคนนั้นไม่รู้ทำไมฉันถึงหนีเขาไม่พ้น ตกค่ำฉันลงมากินข้าว คุณพ่อก็พูดเรื่องสวนดอกไม้ของคุณย่าอีก

ท่านให้เหตุผลว่าคุณย่าแก่แล้ว ตามใจท่านเถอะ ท่านไม่ได้มีเจตนาจะจับคู่ แค่อยากให้ฉันรู้จักหลานชายเพื่อนไว้เพราะอนาคตจะทำสวนดอกไม้ที่นั่น และคนที่รับช่วงต่อและได้ที่ดินผืนนั้นก็คือฉันเอง

ไม่อยากได้

“เชื่อคุณพ่อเถอะนะพิพลอย” พอคุณแม่รบเร้า ฉันก็มองหน้าคุณพ่อ

ตาละห้อย

“ทำไมชอบยัดนู่นยัดนี่ให้พิพลอยตลอดเลย”

“พิพลอยไม่อยากได้ที่ดินที่จันทบุรีของคุณย่าเหรอลูก” ฉันเบ้ปากและส่ายหน้า

“ไม่ค่ะ ไม่อยากได้”

“สามร้อยไร่นะ”

‘เคร้ง’

ช้อนในมือหล่นลงจานกระเบื้องตรงหน้าทันที อะไรนะ... สามร้อยไร่? คุณย่ามีที่ดินเยอะขนาดนี้เลยเหรอ ไม่เคยเห็นพูดถึงเลย ฉันนึกว่าไร่สองไร่ทำสวนดอกไม้เล่น ๆ ขำ ๆ ซะอีก

“คุณย่าพิพลอยกับย่าไดอาเป็นเพื่อนกันสมัยเรียน บั้นปลายชีวิตเคยตกลงจะทำสวนดอกไม้ด้วยกัน คุณย่าเลยไปซื้อที่ไว้ที่นั่น แต่ย่าของไดอาป่วยและด่วนจากไปก่อนเลยไม่ได้ทำสักที”

ดราม่าความฝันของคนแก่...

“แล้ว... ต้องทำยังไงคะ อีกคนเสียแล้วทำไมต้องทำอีก?”

“มันเป็นความตั้งใจสุดท้ายของย่าไดอา คุณย่าไม่ได้ทำสวนดอกไม้ไว้ขายหรอก แต่จะทำไว้อาลัยเพื่อน ปลูกเป็นไร่ทานตะวันสามร้อยไร่ พอมันหมดช่วงล้มตายก็ยกที่ให้พิพลอยทั้งหมด”

“ดีแล้วค่ะ ให้พิพลอยดีที่สุด อย่าให้พี่พิชญ์นะคะเพราะพี่พิชญ์รวยแล้ว” คุณพ่อกับคุณแม่มองหน้ากันแล้วหัวเราะเบา ๆ

“สรุปว่า... พิพลอยจะจัดการไร่ทานตะวันของคุณย่าเองใช่ไหมลูก”

ทำไมฉันต้องโลภมากด้วยนะ สามร้อยไร่ สามร้อยไร่ ท่องไว้ที่ดินขนาดนั้นสร้างอภิมหาหมู่บ้านได้เลย งั้นฉันจะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่แล้วกัน ยังไงก็ไม่ได้อยู่กับอีตานั่นยี่สิบสี่ชั่วโมงอยู่แล้ว

“ค่ะ พิพลอยจะจัดการให้คุณย่าทุกอย่าง รับรองว่าคุณย่าประทับใจ”

“ดีมากจ้ะ คุณย่าคงมีความสุขมาก”

“ว่าแต่คุณย่ามีที่ดินจังหวัดอื่นอีกไหมคะ?”

“แหม... ถามหาที่ดินคุณย่าใหญ่เลยนะ” คุณแม่แซว

“ไม่ค่อยอยากได้เลยค่ะคุณแม่ แต่ถ้ามีอีกมันควรเป็นของหนูนะคะ”

“จ้า ไปอ้อนคุณย่าเลย”

ฉันยิ้มกริ่ม พอจะได้ที่ดินสามร้อยไร่ ฉันก็มองข้ามทิฐิอันน้อยนิดที่มีต่อนายไดอา ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวจนเสร็จและขึ้นไปอาบน้ำเข้านอน แต่ไม่ลืมเรื่องให้คำตอบคุณพี่โดมหรอกนะ ตอนอาบน้ำถูเนื้อถูตัว ทำความสะอาดทุกซอกทุกมุมฉันนึกถึงเขาตลอด

และตอนนี้ก็ได้คำตอบแล้วด้วย...

ฉันปิดน้ำหยิบผ้าเช็ดตัวเช็ดผม ก่อนจะแต่งตัวแล้วหยิบมือถือที่ใช้ติดต่อผู้ชายในความลับไปนอนเล่นที่เตียง เลื่อนอ่านข้อความที่เขาพิมพ์ไว้ ห้องมืด ไม่พูดคุย หน้ากาก ฉันว่ามันเซฟฉันได้ในระดับหนึ่งเลย

LINE | เจ้าชายทุเรียน

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ก๊อก ๆ คุณพี่โดมขาาา]

[เจ้าชายทุเรียน: ทำไมอ้อนขนาดนี้ อยากเซ็กส์โฟน?]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: อันนั้นก่อนนอน แต่ตอนนี้จะมาให้คำตอบ... ]

[เจ้าชายทุเรียน: ...]

[เจ้าชายทุเรียน: ... ว่าไง]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ตกลงค้าบ!]

ดูเหมือนเริงร่าแต่หัวใจฉันเต้นรัวเหมือนกลองชุด แก้มสองข้างร้อนผ่าวเหมือนนั่งอยู่หน้ากองไฟ พอมันขึ้น Read ฉันก็ลุ้นมากว่าเขาจะตอบว่ายังไงต่อ...

เจ้าชายทุเรียน: สะดวกวันไหน?

ฉันโป๊ะไม่ได้ ฉันบอกเขาว่าอยู่ภูเก็ตมาตลอด

เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: เอ่อ... เดี๋ยวฉันลองจองตั๋วเครื่องบิน และจองโรงแรมก่อนค่ะ เอากี่ดาวดี?

ถามว่ากี่ดาว เท่ากับการวัดระดับความรวยของเขา

เจ้าชายทุเรียน: เลือกโรงแรมที่ดีที่สุดถ้ามีหกดาว เอาหกดาว ค่าใช้จ่ายบอกฉันได้เลย จะเตรียมเงินสดไปให้ที่ห้อง

ป๋ามาก ฉันยิ้มกริ่มและนอนตีขาเปิดไอแพดหาโรงแรมให้เขา ได้แล้ว... แค่เลือกวันและระดับราคาจากสูงไปต่ำ โรงแรมก็ขึ้นมาพรึบพรับ

เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ได้ค่ะ ถ้าพรุ่งนี้เย็น ๆ โอเคไหม

เจ้าชายทุเรียน: เร็วดี พร้อมแน่นะ

เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: พร้อมค่ะ อย่ารุนแรงกับหนูนะคะป๋า

หนูครั้งแรก

ฉันแกล้งพิมพ์หยอกเหมือนที่เคยทำเวลาอ้อนขอเซ็กส์โฟน

[เจ้าชายทุเรียน: ทั้งคืน]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: หื้ม? ทำไมหื่น]

[เจ้าชายทุเรียน: ฉันอยากกระแทกเธอมาสองปีแล้ว]

ชอบความตรงของเขาชะมัด ยิ่งอ่านเขาพิมพ์แบบนี้ฉันยิ่งรู้สึกมีอารมณ์

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ได้ค่ะ งั้นก่อนฟ้าสว่างคุณออกไปจาก

ห้องแล้วกัน]

[เจ้าชายทุเรียน: ตกลง แล้วนี่จะนอนเลยรึเปล่า?]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ค่ะ แต่ขอคอลได้ไหม เซ็กส์โฟน จะฟังเสียง จะอ้อนนนน จะเอาาาา (อิโมจิตาละห้อย)]

[เจ้าชายทุเรียน: มา ไอ้หื่น]

เยส!

เหมือนเดิมค่ะ กิจวัตรประจำวันก่อนนอน พอคอลปุ๊บเราก็เริ่มกันเลย เขาสั่งให้ทำอะไรก็ทำ... พอทำเสร็จก็หมดแรงหลับสบาย แต่พรุ่งนี้มันจะไม่ใช่แบบนี้แล้วนะ... เราจะมีกันจริง ๆ แล้ว ตื่นเต้นเป็นบ้า

••

วันต่อมา...

หลังจากทำงานเสร็จฉันก็หาซื้อหน้ากากและไปเข้าร้านสปาขัดผิว เตรียมพร้อมกับครั้งแรกของตัวเองจนถึงขั้นตกแต่งส่วนนั้น ถึงเขาจะไม่เห็นแต่ฉันไม่อยากให้มันรุ่มร่าม อีกทั้งสระผมหอม ๆ หาชุดนอนน่ารัก

จนเข็มนาฬิกาชี้เลขหกฉันก็ใส่แมสก์ ใส่หมวก ใส่แว่นดำเข้าไปเช็คอินที่โรงแรม ระแวงตอนพนักงานขอดูหน้าเหมือนกัน แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดี

‘ครืด’

LINE | เจ้าชายทุเรียน

[เจ้าชายทุเรียน: กำลังออกไป รถติดฉิบ อีกยี่สิบนาทีน่าจะถึง เธอเช็ค

อินรึยัง?]

[เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ค่ะ ฉันขอคีย์การ์ดมาสองใบ กลัวว่าตอนสอดให้คุณใต้ประตูแอร์กับไฟในห้องจะตัด]

[เจ้าชายทุเรียน: บอกชื่อฉันและฝากไว้ที่ฟรอนท์ปลอดภัยกว่า อีกอย่างโรงแรมที่เธอจองน่าจะใช้คีย์การ์ดเปิดลิฟต์ด้วย ฉันจะได้ขึ้นไปได้]

พอเขาว่าแบบนั้นฉันก็หยุดเดินมองไปที่ลิฟต์ทันที จริงด้วย แขกที่เข้ามาพักต้องแตะคีย์การ์ดก่อนขึ้นไปทุกคน

[เจ้าชายทุเรียน: บอกว่าฝากให้โดม เดี๋ยวฉันไปติดต่อขอรับ ถ้าโรงแรมสงสัยอย่างมากเขาแค่โทรขึ้นไปถามเธอด้านบน]

เขานัดกับผู้หญิงแบบนี้กี่คนแล้ว ชำนาญมาก

เลอค่าเหมือนเพชรพลอย: ค่ะ

ฉันทำตามที่เขาแนะนำ รีบฝากคีย์การ์ดแล้วขึ้นไปรอบนห้อง

ห้องสมราคาคืนละหกหมื่น กว้างมาก ม่านทึบเตียงนุ่ม มีอ่าง และโซฟาใหญ่มีโปรเจ็กเตอร์ดูหนัง แต่ฉันไม่ได้สนใจส่วนนั้น รีบแต่งตัวเปลี่ยนชุดนอนส่ายเดี่ยวผ้าซาติน และใส่หน้ากากสีขาวปิดตาไว้

จากนั้นก็สร้างเซฟโซนให้ตัวเองด้วยการปิดม่านทึบสองชั้น... หรี่ไฟรอสัญญาณจากคุณพี่โดม เขาบอกว่าใกล้ถึงหน้าห้องจะไลน์บอกให้ฉันปิดไฟให้มืด

‘ตึก ๆ ตึก ๆ ตึก ๆ’

ใจร่ม ๆ พิพลอย มาถึงขนาดนี้แล้ว... ถอยไม่ทันแล้วนะ

‘ครืด’

LINE | เจ้าชายทุเรียน

[เจ้าชายทุเรียน: กำลังเข้าไป]