ตอนที่ 18 ธามกับบทบาทผู้ปรึกษา

ตอนที่ 18

ธามกับบทบาทผู้ปรึกษา

สองวันผ่านไปอย่างเชื่องช้าสำหรับภาคินัย ความว้าวุ่นใจเกาะกุมจิตใจของเขาอย่างหนักหน่วงตั้งแต่ปลายฝันหลบหน้าไป เขาพยายามโทรหาเธอหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับ แม้กระทั่งส่งข้อความไปหาเธอก็ไร้ซึ่งการอ่าน ไม่มีการติดต่อกลับใดๆ ทั้งสิ้น

ความเงียบของปลายฝันทำให้ภาคินัยยิ่งร้อนรน เขารู้สึกผิดหวังในตัวเองที่ไม่สามารถทำให้เธอเข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้นได้ ทั้งยังรู้สึกเจ็บปวดที่เธอไม่ยอมรับฟังคำอธิบายของเขาเลยแม้แต่น้อย เขานั่งอยู่ในห้องทำงานอย่างโดดเดี่ยว สายตาเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่างที่ฝนยังคงพรำๆ ราวกับจะสะท้อนความรู้สึกภายในใจของเขา

ขณะที่ภาคินัยกำลังจมดิ่งกับความคิดของตัวเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น “ท่านประธานคะ คุณธามมาขอพบค่ะ” เสียงเลขาของเขาเอ่ยขึ้น

“ให้เข้ามา” ภาคินัยตอบสั้นๆ

ธามเดินเข้ามาในห้องทำงานของภาคินัย ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความกังวลเมื่อเห็นเพื่อนสนิทอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้เลย ภาคินัยไม่ได้โกนหนวดเครา เสื้อเชิ้ตที่สวมใส่ก็ยับยู่ยี่ ดวงตาของเขาดูเหนื่อยล้าและแดงก่ำราวกับไม่ได้นอนมาหลายคืน

“เป็นอะไรมากไหมวะภีม” ธามถามด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง

ภาคินัยส่ายหน้าช้าๆ “ฉันไม่เป็นอะไรหรอกธาม”

“โกหก!” ธามเอ่ยขึ้น “ฉันเห็นแกตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะ หน้าตาเหมือนซอมบี้เลย”

ภาคินัยถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ฉันแค่...ไม่สบายใจนิดหน่อย”

“ไม่สบายใจอะไร” ธามเดินไปทรุดตัวนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับภาคินัย “บอกฉันมาเถอะน่า แกมีอะไรปิดบังฉันอยู่ใช่ไหม”

ภาคินัยลังเลเล็กน้อย ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้ธามฟัง ตั้งแต่เรื่องที่เขาเจอกับทิชาเมื่อคืนวันฝนตกหนัก และเรื่องที่ปลายฝันเข้าใจผิด รวมถึงการที่เขาพยายามอธิบายให้เธอฟังแต่เธอก็ไม่ยอมรับฟังอะไรเลย

“ฉันบอกรักเธอไปแล้วธาม” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “แต่เธอไม่ยอมฟังฉันเลย เธอหลบหน้าฉัน เธอปฏิเสธฉัน”

ธามพยักหน้าช้าๆ “ฉันเข้าใจแกนะภีม”

“แล้วฉันควรจะทำยังไงดีวะ” ภาคินัยถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “ฉันอยากให้เธอเข้าใจฉันนะ ฉันไม่อยากให้เธอเข้าใจผิดฉันไปแบบนี้”

ธามถอนหายใจเล็กน้อย “แกต้องใจเย็นๆ ก่อนนะภีม ตอนนี้ปลายฝันคงยังไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรหรอกนะ เธอคงรู้สึกสับสนมาก”

“แต่ฉันไม่อยากปล่อยให้เรื่องมันคาราคาซังแบบนี้นะ” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ฉันอยากให้เธอเข้าใจฉันให้เร็วที่สุด”

“ฉันรู้” ธามเอ่ยขึ้น “แต่การบีบคั้นให้เธอเข้าใจในตอนนี้ มันอาจจะยิ่งทำให้สถานการณ์แย่ลงไปอีกก็ได้นะ”

“แล้วฉันควรจะทำยังไงวะ” ภาคินัยถาม

ธามมองหน้าภาคินัยด้วยสายตาที่จริงจัง “แกรักปลายฝันมากแค่ไหน”

คำถามของธามทำให้ภาคินัยเงียบไป เขานึกถึงใบหน้าของปลายฝัน รอยยิ้มสดใส และแววตาที่เต็มไปด้วยความจริงใจของเธอ

“ฉันรักเธอมากธาม มากกว่าที่ฉันเคยรักใคร” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แท้จริง

“ถ้าแกรักเธอมากขนาดนั้น แกก็ต้องพิสูจน์ให้เธอเห็นสิ” ธามให้คำแนะนำ “ความรักมันไม่ใช่แค่การพูด แต่มันคือการกระทำ”

“ฉันรู้” ภาคินัยตอบ “แต่ฉันไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี”

“แกต้องใช้ความจริงใจเข้าหาเธอ” ธามเอ่ยขึ้น “และต้องแสดงให้เธอเห็นว่าแกพร้อมที่จะปกป้องเธอ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม”

ธามลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปข้างนอกที่ฝนยังคงตกปรอยๆ “ตอนนี้ปลายฝันคงกำลังรู้สึกเจ็บปวดมาก เธอคงรู้สึกว่าตัวเองถูกหลอก เธอคงไม่เชื่อใจใคร”

“แล้วฉันควรจะทำยังไงดีธาม” ภาคินัยถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

“แกต้องแสดงให้เธอเห็นว่าแกจริงจังกับเธอแค่ไหน” ธามเอ่ยขึ้น “และต้องทำให้เธอเชื่อใจแกให้ได้”

“ฉันจะพยายาม” ภาคินัยตอบรับ

ธามหันกลับมามองภาคินัย “ฉันจะช่วยแกนะภีม แต่แกก็ต้องช่วยตัวเองด้วย”

“ขอบใจมากนะธาม” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ “นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันจริงๆ”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า” ธามเอ่ยขึ้น “ตอนนี้แกไปพักผ่อนก่อนเถอะนะ ดูสภาพแกแล้วฉันเป็นห่วงว่ะ”

ภาคินัยพยักหน้าช้าๆ “โอเค”

หลังจากธามเดินจากไป ภาคินัยก็นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เขาครุ่นคิดถึงคำพูดของธาม และตัดสินใจแล้วว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อพิสูจน์ให้ปลายฝันเห็นว่าเขารักเธอมากแค่ไหน และจะทำให้เธอเข้าใจเขาให้เร็วที่สุด

ในขณะเดียวกัน ปลายฝันที่ลาป่วยมาสองวัน ก็ยังคงจมอยู่กับความเสียใจและความเข้าใจผิด เธอปิดโทรศัพท์มือถือ และไม่ยอมรับการติดต่อจากใครเลยแม้แต่น้อย

น้ำหวานเพื่อนสนิทของปลายฝัน โทรหาเธอหลายครั้งแต่ก็ไม่ได้รับการตอบรับ เธอจึงตัดสินใจที่จะไปหาปลายฝันที่บ้านด้วยตัวเอง

เมื่อมาถึงบ้านของปลายฝัน น้ำหวานก็กดกริ่งอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตู เธอจึงตัดสินใจโทรหาคุณแม่ของปลายฝัน

“คุณป้าคะ ปลายฝันอยู่บ้านหรือเปล่าคะ” น้ำหวานถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

“อ๋อ น้องปลายฝันเขาไม่ค่อยสบายเลยลาพักผ่อนที่บ้านน่ะค่ะ” คุณแม่ของปลายฝันตอบ “มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“เปล่าค่ะคุณป้า น้ำหวานแค่เป็นห่วงน่ะค่ะ” น้ำหวานตอบ “เดี๋ยวน้ำหวานจะลองแวะไปเยี่ยมปลายฝันที่บ้านนะคะ”

“ได้เลยจ้ะ เข้ามาได้เลยนะ”

หลังจากวางสาย น้ำหวานก็เดินเข้ามาในบ้านของปลายฝัน และพบว่าประตูไม่ได้ล็อค เธอเดินตรงไปยังห้องนอนของปลายฝัน และพบว่าเธอนอนขดตัวอยู่บนเตียง ใบหน้าของเธอซีดเผือด และดวงตาของเธอแดงก่ำ

“ปายฝัน แกเป็นอะไร!” น้ำหวานเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ

ปลายฝันเงยหน้าขึ้นมองน้ำหวาน น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม “ฉันไม่สบายใจเลยแก”

น้ำหวานเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ ปลายฝัน และลูบหัวเธอเบาๆ “ฉันรู้ แกไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะ”

“ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีแก” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง “ฉันไม่อยากเจอหน้าคุณภีมอีกแล้ว”

“แต่ท่านประธานเขาก็พยายามจะอธิบายให้แกฟังนะปายฝัน” น้ำหวานเอ่ยขึ้น “ฉันว่าแกควรจะลองฟังเขาหน่อยนะ”

“ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นแล้วแก” ปลายฝันเอ่ยขึ้น “ฉันไม่อยากเป็นมือที่สาม”

“แกไม่ใช่คนผิดนะปายฝัน” น้ำหวานเอ่ยขึ้น “คุณทิชาต่างหากที่เป็นคนผิด”

“แต่ฉันก็รู้สึกไม่สบายใจเลยแก” ปลายฝันเอ่ยขึ้น “ฉันไม่อยากทำงานที่นั่นแล้ว”

คำพูดของปลายฝันทำให้น้ำหวานรู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก เธอรู้ดีว่าปลายฝันกำลังรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน

“แกใจเย็นๆ ก่อนนะปายฝัน” น้ำหวานเอ่ยขึ้น “แกพักผ่อนก่อนนะ เดี๋ยวน้ำหวานจะอยู่เป็นเพื่อนแกเอง”

ในขณะเดียวกัน ภาคินัยก็ยังคงไม่ยอมแพ้ เขาตัดสินใจที่จะไปหาปลายฝันที่บ้านด้วยตัวเอง เขาขับรถฝ่าสายฝนที่ยังคงตกปรอยๆ ไปยังบ้านของปลายฝัน

เมื่อมาถึงบ้านของปลายฝัน ภาคินัยก็กดกริ่งอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่มีใครมาเปิดประตู เขาจึงตัดสินใจโทรหาธาม

“ธาม นายรู้ไหมว่าปลายฝันอยู่บ้านหรือเปล่า” ภาคินัยถามด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน

“ฉันเพิ่งโทรไปหาน้ำหวานมา” ธามตอบ “ปลายฝันเขาอยู่บ้านนะ แต่น้ำหวานอยู่เป็นเพื่อนเธอด้วย”

“แล้วฉันควรจะทำยังไงดีวะ” ภาคินัยถาม

“แกควรจะรอหน่อยนะภีม” ธามให้คำแนะนำ “ตอนนี้เธอคงยังไม่พร้อมที่จะเจอแกหรอกนะ”

“แต่ฉันไม่อยากรอแล้วธาม” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวาย “ฉันอยากให้เธอเข้าใจฉันให้เร็วที่สุด”

ภาคินัยตัดสินใจที่จะเขียนจดหมายถึงปลายฝัน เขาหยิบกระดาษและปากกาออกมาจากรถ และเริ่มเขียนจดหมายด้วยลายมือที่สั่นเทา เขาเขียนทุกอย่างที่เขาต้องการจะบอกเธอ ความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ ความจริงที่เกิดขึ้น และความพยายามที่จะอธิบายให้เธอเข้าใจ

เมื่อเขียนจดหมายเสร็จ ภาคินัยก็เดินไปที่หน้าบ้านของปลายฝัน และสอดจดหมายเข้าไปใต้ประตูบ้านด้วยความหวังว่าเธอจะได้รับมัน และอ่านมัน

ในขณะที่ภาคินัยกำลังรอคอยคำตอบจากปลายฝันอย่างใจจดใจจ่อ ปลายฝันก็ยังคงจมอยู่กับความเสียใจและความเข้าใจผิด

เช้าวันรุ่งขึ้น ปลายฝันตื่นขึ้นมาด้วยอาการปวดหัวตุบๆ เธอเดินลงมาที่ชั้นล่าง และเดินตรงไปยังประตูบ้าน เพื่อเปิดประตูรับลมเย็นๆ ที่พัดเข้ามา

ทันทีที่เธอเปิดประตู เธอก็เหลือบไปเห็นจดหมายฉบับหนึ่งที่สอดอยู่ใต้ประตูบ้าน เธอหยิบจดหมายขึ้นมาด้วยความสงสัย และเมื่อเห็นชื่อผู้ส่งว่า ภาคินัย หัวใจของเธอก็เต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้

ปลายฝันตัดสินใจที่จะอ่านจดหมายฉบับนั้น เธอเดินกลับเข้ามาในบ้าน และนั่งลงบนโซฟาอย่างช้าๆ มือของเธอสั่นเทาขณะที่เธอกำลังเปิดซองจดหมายออก

ภายในซองจดหมายมีกระดาษแผ่นหนึ่งที่เขียนด้วยลายมือของภาคินัย

ปลายฝันที่รัก,

ผมรู้ว่าตอนนี้คุณคงกำลังโกรธและเสียใจมาก ผมขอโทษจริงๆ ที่ทำให้คุณต้องรู้สึกแบบนี้

ผมอยากจะอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้คุณฟังจริงๆ นะครับ คุณทิชาแค่มาข่มขู่ผมเรื่องการยกเลิกงานแต่งงาน และผมก็ไม่ได้มีอะไรกับเธอเลยจริงๆ

ผมรู้ว่าคุณอาจจะไม่เชื่อผมในตอนนี้ แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมรักคุณนะปลายฝัน รักมานานแล้ว และผมก็ไม่ได้คิดที่จะแต่งงานกับคุณทิชาเลยจริงๆ

ผมรู้ว่าผมอาจจะดูไม่ดีในสายตาคุณ แต่ผมอยากจะบอกคุณว่าผมจริงจังกับคุณนะปลายฝัน ผมอยากจะดูแลคุณไปตลอดชีวิต

ได้โปรดให้โอกาสผมได้อธิบายให้คุณฟังอีกครั้งได้ไหมครับ ได้โปรดเชื่อผมนะ

ผมรักคุณนะปลายฝัน ภีม

น้ำตาของปลายฝันไหลอาบแก้มขณะที่เธอกำลังอ่านจดหมายฉบับนั้น เธอรู้สึกสับสนและเจ็บปวด เธอไม่รู้ว่าควรจะเชื่อใครดี ระหว่างภาพที่เธอเห็นกับคำพูดในจดหมายฉบับนี้

ในขณะที่ปลายฝันกำลังอ่านจดหมายของภาคินัย เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู และเห็นชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือ ภาคินัย

ปลายฝันลังเลเล็กน้อย เธอไม่รู้ว่าจะรับสายดีหรือไม่ แต่สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจที่จะไม่รับสาย ปล่อยให้เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งมันหยุดไปเอง

ภาคินัยที่รอคอยการตอบกลับจากปลายฝันอย่างใจจดใจจ่อ รู้สึกผิดหวังอีกครั้งเมื่อเธอไม่รับสาย เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ และมองออกไปนอกหน้าต่างที่ฝนยังคงตกปรอยๆ ราวกับจะสะท้อนความรู้สึกภายในใจของเขา

“ฉันต้องทำให้เธอเข้าใจฉันให้ได้” ภาคินัยพึมพำกับตัวเองอย่างมุ่งมั่น “ไม่ว่ายังไงก็ตาม”

เขาตัดสินใจแล้วว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อพิสูจน์ให้ปลายฝันเห็นว่าเขารักเธอมากแค่ไหน และจะทำให้เธอเข้าใจเขาให้เร็วที่สุด

เรื่องราวทั้งหมดกำลังจะนำพาพวกเขาเข้าสู่บททดสอบครั้งใหญ่ และความจริงบางอย่างที่ถูกปกปิดไว้ก็จะถูกเปิดเผยในไม่ช้าอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง