ตอนที่ 17 คำอธิบายที่ไม่ทันการณ์

ตอนที่ 17

คำอธิบายที่ไม่ทันการณ์

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องเข้ามาในห้องนอนของปลายฝัน แต่กลับไม่สามารถส่องทะลุผ่านความมืดมิดในใจของเธอได้ทั้งคืน ปลายฝันแทบไม่ได้นอนเลย ภาพของภาคินัยกับทิชายังคงฉายชัดอยู่ในห้วงความคิด ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นเมื่อคืนยังคงกัดกินหัวใจของเธอจนไม่เป็นอันทำอะไร

เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโง่ ที่หลงไปเชื่อในความหวังลมๆ แล้งๆ และปล่อยให้ความรู้สึกพิเศษเหล่านั้นก่อตัวขึ้นในใจ ในเมื่อความเป็นจริงมันชัดเจนอยู่แล้วว่าภาคินัยมีคู่หมั้นอยู่แล้ว และเขาก็ดูเหมือนจะยังคงต้องการที่จะรอดการแต่งงานนั้นอยู่

ปลายฝันตัดสินใจแล้วว่าจะต้องตัดใจจากภาคินัย และจะต้องอยู่ให้ห่างจากเขาให้มากที่สุด เพื่อปกป้องหัวใจของเธอเอง

เมื่อมาถึงบริษัท ปลายฝันเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของเธอด้วยใบหน้าที่เรียบเฉยที่สุด เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติ พนักงานคนอื่นๆ ยังคงซุบซิบนินทาเรื่องของเธอกับภาคินัย แต่ตอนนี้ปลายฝันกลับรู้สึกชาชินกับเรื่องเหล่านั้นแล้ว

ไม่นานหลังจากที่เธอเริ่มทำงาน เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นที่โต๊ะทำงานของคุณชลดาหัวหน้าแผนก

“คุณปลายฝันคะ ท่านประธานเรียกพบค่ะ” เสียงเลขาของภาคินัยเอ่ยขึ้น

หัวใจของปลายฝันกระตุกวูบ เธอรู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที แต่ก็พยายามรวบรวมสติและเดินตามเลขาไปที่ห้องทำงานของภาคินัย

เมื่อเข้ามาในห้อง ปลายฝันก็เห็นภาคินัยนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ใบหน้าของเขาดูเคร่งเครียดกว่าปกติ ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองมาที่เธอ ทำให้ปลายฝันรู้สึกประหม่ามากยิ่งขึ้น

“คุณ มานั่งก่อนสิ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าทุกครั้ง

ปลายฝันเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกับเขาอย่างช้าๆ เธอพยายามหลบสายตาของเขา เพราะกลัวว่าเขาจะมองเห็นความรู้สึกที่สับสนในใจของเธอ

“คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ภาคินัยถามขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของเธอที่ดูหม่นหมอง

ปลายฝันส่ายหน้าเล็กน้อย “เปล่าค่ะคุณภีม ปายสบายดีค่ะ”

“ผมมีเรื่องอยากจะอธิบายให้คุณฟังเรื่องเมื่อคืน” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง “เรื่องที่ผมอยู่กับคุณทิชา”

คำพูดของภาคินัยทำให้หัวใจของปลายฝันเต้นรัวอีกครั้ง เธอพยายามที่จะทำตัวให้เป็นปกติ แต่ความรู้สึกผิดหวังที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก็ยังคงชัดเจนอยู่ในใจ

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณภีม ปายไม่คิดอะไรหรอกค่ะ” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้ดูเป็นปกติที่สุด

ภาคินัยถอนหายใจเล็กน้อย “คุณครับ ผมรู้ว่าคุณเห็นอะไรเมื่อคืน”

ปลายฝันเงียบไป เธอไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ

“ผมอยากจะบอกคุณว่ามันไม่เป็นอย่างที่คุณคิดเลยนะครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “คุณทิชาแค่มาข่มขู่ผมเรื่องการยกเลิกงานแต่งงาน”

คำอธิบายของภาคินัยไม่ได้ทำให้ปลายฝันรู้สึกดีขึ้นเลยแม้แต่น้อย เพราะภาพที่เธอเห็นมันชัดเจนเกินกว่าที่เธอจะยอมรับคำอธิบายง่ายๆ ได้

“ปายเข้าใจค่ะคุณภีม” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา “แต่เรื่องนั้นมันก็ไม่เกี่ยวกับปายหรอกค่ะ ปายเป็นแค่นักศึกษาฝึกงาน”

คำพูดของปลายฝันเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางใจของภาคินัย เขารู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกที่เย็นชาและตีตัวออกห่างของเธอ

“คุณครับ คุณกำลังเข้าใจผมผิดนะครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ผมรักคุณนะคุณปลายฝัน”

คำสารภาพรักของภาคินัยทำให้ปลายฝันถึงกับตัวแข็งทื่อ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยความตกใจ ดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความไม่เชื่อ

“คุณภีมคะ อย่าพูดอะไรแบบนี้เลยนะคะ” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “มันไม่สมควรค่ะ”

“แต่ผมพูดเรื่องจริงนะครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ผมรักคุณมานานแล้วคุณปลายฝัน”

ปลายฝันส่ายหน้าช้าๆ น้ำตาของเธอเริ่มไหลอาบแก้ม “คุณภีมคะ คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้วนะคะ แล้วปายก็เห็นคุณอยู่กับคุณทิชาเมื่อคืนนี้ด้วย”

“คุณครับ ฟังผมก่อนนะครับ” ภาคินัยพยายามอธิบาย “เรื่องเมื่อคืนมันไม่เป็นอย่างที่คุณคิดเลยจริงๆ นะครับ คุณทิชาแค่มาขู่ผมให้ผมกลับไปแต่งงานกับเธอ”

“พอเถอะค่ะคุณภีม” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ปายไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นแล้วค่ะ ปายขอตัวกลับไปทำงานก่อนนะคะ”

ปลายฝันลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และเดินออกจากห้องทำงานของภาคินัยไปทันทีโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย ปล่อยให้ภาคินัยนั่งอยู่คนเดียวกับความผิดหวังและเจ็บปวด เขาไม่คิดว่าปลายฝันจะปฏิเสธเขาแบบนี้ และไม่คิดว่าเธอจะไม่ยอมรับฟังคำอธิบายของเขา

“ปลายฝัน!” ภาคินัยพึมพำกับตัวเองด้วยความเจ็บปวด เขาทำอะไรผิดไปอย่างนั้นหรือ ทำไมเธอถึงไม่ยอมฟังเขาเลย

ในขณะเดียวกัน ธามที่กำลังเดินผ่านหน้าห้องทำงานของภาคินัย ก็เห็นปลายฝันวิ่งออกมาจากห้องด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา และเดินตรงไปยังห้องน้ำ ธามรู้ทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น เขาถอนหายใจเล็กน้อย และเดินเข้าไปในห้องทำงานของภาคินัย

“เป็นไงบ้างวะภีม” ธามถามขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของภาคินัยที่ดูหม่นหมอง

ภาคินัยส่ายหน้าช้าๆ “เธอไม่ยอมฟังฉันเลยธาม เธอเข้าใจผิดไปหมดแล้ว”

“ใจเย็นๆ ก่อนนะแก” ธามเอ่ยขึ้น “ฉันว่าแกควรจะให้เวลาเธอหน่อยนะ”

“แต่ฉันไม่อยากให้เธอเข้าใจฉันผิดไปแบบนี้” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“ฉันรู้” ธามเอ่ยขึ้น “แต่ตอนนี้เธอคงยังไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรหรอกนะ เธอคงรู้สึกสับสนมาก”

ภาคินัยเงียบไป เขารู้ดีว่าสิ่งที่ธามพูดมานั้นเป็นความจริงทุกอย่าง เขาควรจะให้เวลาปลายฝันได้ทบทวนความรู้สึกของตัวเองก่อน

ในขณะที่ภาคินัยกำลังจมอยู่กับความผิดหวัง ปลายฝันก็วิ่งเข้ามาในห้องน้ำ และทรุดตัวลงนั่งกับพื้น น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มอย่างไม่หยุดหย่อน

“ทำไมคุณถึงต้องทำแบบนี้คะคุณภีม” ปลายฝันพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “ทำไมคุณถึงต้องทำให้ปายต้องรู้สึกแบบนี้”

เธอไม่รู้เลยว่าภาคินัยพยายามจะอธิบายอะไรกับเธอ แต่ภาพที่เธอเห็นเมื่อคืนมันชัดเจนเกินกว่าที่เธอจะยอมรับคำอธิบายใดๆ ได้อีกแล้ว

ไม่นานนัก น้ำหวานเพื่อนสนิทของปลายฝันก็เดินเข้ามาในห้องน้ำด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล เธอเห็นปลายฝันวิ่งเข้ามาในห้องน้ำ และรู้ทันทีว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้น

“ปายฝัน แกเป็นอะไร!” น้ำหวานถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ

ปลายฝันเงยหน้าขึ้นมองน้ำหวาน น้ำตาของเธอไหลอาบแก้ม “ฉันเห็นคุณภีมอยู่กับคุณทิชาเมื่อคืนนี้แก”

น้ำหวานเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ “จริงเหรอแก”

ปลายฝันพยักหน้าช้าๆ “พวกเขาดูสนิทสนมกันมากเลยแก”

น้ำหวานถอนหายใจเล็กน้อย “แต่ท่านประธานเขาก็พยายามจะยกเลิกงานแต่งงานกับคุณทิชาแล้วนะแก”

“แต่ภาพที่ฉันเห็นมันชัดเจนเกินกว่าที่ฉันจะรับได้แก” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ฉันไม่อยากเป็นมือที่สาม”

“แกอย่าเพิ่งตัดสินใจอะไรเร็วสิปายฝัน” น้ำหวานพยายามปลอบใจ “ฉันว่าแกควรจะลองฟังคำอธิบายจากท่านประธานก่อนนะ”

“ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้นแล้วแก” ปลายฝันเอ่ยขึ้น “ฉันไม่อยากอยู่ตรงนี้อีกต่อไปแล้ว”

คำพูดของปลายฝันทำให้น้ำหวานรู้สึกเป็นห่วงอย่างมาก เธอรู้ดีว่าปลายฝันกำลังรู้สึกเจ็บปวดมากแค่ไหน

“แกใจเย็นๆ ก่อนนะปายฝัน” น้ำหวานเอ่ยขึ้น “ฉันจะอยู่ข้างแกเอง”

ในขณะที่ปลายฝันกำลังจมอยู่กับความเข้าใจผิดและความเสียใจ ทิชาก็กลับมาที่บริษัทอีกครั้งหลังจากที่เธอได้วางแผนการร้ายบางอย่างไว้ในใจ เธอเดินเข้ามาในบริษัทด้วยใบหน้ายิ้มแย้มราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เธอเดินผ่านแผนกออกแบบ และเห็นปลายฝันกำลังนั่งทำงานอยู่ ใบหน้าของปลายฝันดูหม่นหมองกว่าปกติ ซึ่งทำให้ทิชารู้สึกพอใจเป็นอย่างมาก

ทิชาเดินตรงไปยังห้องทำงานของเธอ และโทรหาคุณหญิงรัญจวนมารดาของเธอ

“คุณแม่คะ ทิชาว่าทิชามีแผนการดีๆ แล้วค่ะ” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ

“แผนการอะไร” คุณรัญจวนถามขึ้น

“ทิชาจะทำให้ปลายฝันต้องออกไปจากชีวิตของภาคินัยอย่างถาวรเลยค่ะ” ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความร้ายกาจ

คุณรัญจวนหัวเราะหึๆ ในลำคอ “ดีมากทิชา ลูกสาวแม่ต้องแบบนี้สิ”

ในขณะที่ทิชากำลังวางแผนการร้ายเพื่อกำจัดปลายฝัน ภาคินัยก็ยังคงพยายามที่จะหาทางอธิบายให้ปลายฝันเข้าใจ และจะพิสูจน์ให้เธอเห็นว่าเขารักเธอมากแค่ไหน

วันรุ่งขึ้น ภาคินัยตัดสินใจที่จะเข้าไปหาปลายฝันที่แผนกออกแบบด้วยตัวเอง เขาเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของเธอ แต่กลับพบว่าโต๊ะทำงานของเธอว่างเปล่า

“คุณปลายฝันไปไหนครับ” ภาคินัยถามคุณชลดาด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน

คุณชลดาถอนหายใจเล็กน้อย “เธอลาป่วยค่ะท่านประธาน”

คำพูดของคุณชลดาทำให้ภาคินัยรู้สึกกังวลอย่างมาก เขาไม่คิดว่าปลายฝันจะลาป่วย เพราะเธอเป็นคนที่ไม่เคยลาป่วยเลย

ภาคินัยรีบเดินออกจากแผนกออกแบบ และโทรหาธามทันที

“ธาม นายรู้ไหมว่าปลายฝันอยู่ไหน” ภาคินัยถามด้วยน้ำเสียงที่ร้อนรน

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะภีม” ธามตอบ “แต่ฉันว่าเธอคงจะยังไม่พร้อมที่จะเจอแกหรอกนะ”

“แต่ฉันต้องอธิบายให้เธอฟังให้ได้” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ฉันไม่อยากให้เธอเข้าใจฉันผิดไปแบบนี้”

ธามเงียบไปเล็กน้อย “ฉันว่าแกควรจะให้เวลาเธอหน่อยนะภีม”

ภาคินัยถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขารู้ดีว่าธามพูดถูก แต่เขาก็อดเป็นห่วงปลายฝันไม่ได้

ในขณะที่ภาคินัยกำลังตามหาปลายฝัน และพยายามที่จะอธิบายความจริงให้เธอฟัง ปลายฝันก็กำลังหลบหน้าเขา และจมอยู่กับความเข้าใจผิดและความเสียใจที่เกิดขึ้น

เรื่องราวทั้งหมดกำลังจะนำพาพวกเขาเข้าสู่บททดสอบครั้งใหญ่ และความจริงบางอย่างที่ถูกปกปิดไว้ก็จะถูกเปิดเผยในไม่ช้าอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง