ตอนที่ 19 งานออกแบบที่พิสูจน์

ตอนที่ 19

งานออกแบบที่พิสูจน์

หลังจากที่ปลายฝันได้รับจดหมายจากภาคินัยและปฏิเสธที่จะรับสายโทรศัพท์ของเขา เธอก็ตัดสินใจที่จะไม่ตอบสนองต่อการกระทำใดๆ ของเขาอีก เธอเลือกที่จะเก็บซ่อนความรู้สึกทั้งหมดไว้ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉย และทุ่มเทตัวเองให้กับงานอย่างหนัก โดยเฉพาะโปรเจกต์สำคัญที่ภาคินัยมอบหมายให้เธอรับผิดชอบ นั่นคือการออกแบบพื้นที่ส่วนกลางของโครงการคอนโดมิเนียมหรูแห่งใหม่ "The Zenith"

ความเจ็บปวดจากความเข้าใจผิดยังคงกัดกินหัวใจของปลายฝัน แต่เธอกลับเปลี่ยนความรู้สึกเหล่านั้นให้เป็นแรงผลักดันในการทำงาน เธอมาถึงบริษัทตั้งแต่เช้าตรู่ และกลับบ้านดึกดื่นทุกวัน ทุกชั่วโมงที่เธอทุ่มเทให้กับแบบร่าง การเลือกวัสดุ และการนำเสนอความคิดสร้างสรรค์ คือการหลีกหนีจากความสับสนภายในจิตใจ เธอต้องการพิสูจน์ให้ตัวเองเห็นว่าเธอมีคุณค่ามากกว่าการเป็นเพียง "เด็กฝึกงานกระจอกๆ" หรือ "มือที่สาม" อย่างที่ทิชาเคยกล่าวหา และการพิสูจน์ตัวเองผ่านผลงานคือสิ่งเดียวที่เธอคิดได้ในตอนนี้

คุณชลดา หัวหน้าแผนกออกแบบ สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในตัวปลายฝัน เธอเห็นแววตาที่มุ่งมั่นและพลังงานที่เปี่ยมล้นในการทำงานของเด็กฝึกงานคนนี้ ซึ่งแตกต่างจากเด็กฝึกงานคนอื่นๆ ที่มักจะมาเพื่อเรียนรู้แบบผ่านๆ เท่านั้น

“ปลายฝัน แกเป็นยังไงบ้าง” คุณชลดาเดินเข้ามาหาปลายฝันที่กำลังก้มหน้าอยู่กับคอมพิวเตอร์ในตอนเย็นวันหนึ่ง “เห็นแกกลับดึกทุกวันเลยนะ”

ปลายฝันเงยหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มจางๆ “ปายอยากทำให้โปรเจกต์นี้ออกมาดีที่สุดค่ะคุณหัวหน้า”

“ฉันเห็นความตั้งใจของแกนะ” คุณชลดาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงชื่นชม “โปรเจกต์นี้ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ แต่แกก็ทำได้ดีมาก”

“ขอบคุณค่ะคุณหัวหน้า” ปลายฝันตอบด้วยความรู้สึกซาบซึ้งใจ

“มีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ” คุณชลดากล่าวทิ้งท้ายก่อนจะเดินจากไป ปลายฝันพยักหน้ารับ และหันกลับไปจดจ่อกับงานของเธอต่อ

ในขณะเดียวกัน ภาคินัยก็ยังคงพยายามที่จะเข้าหาปลายฝัน เขาสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของเธออย่างชัดเจน เธอทำงานหนักขึ้นกว่าเดิมมาก ดูเหมือนจะหลีกเลี่ยงการพบเจอเขาในทุกวิถีทาง เขาพยายามเดินผ่านแผนกออกแบบบ่อยขึ้น หวังเพียงจะเจอเธอเพื่อพูดคุยและอธิบายเรื่องทั้งหมด แต่ปลายฝันมักจะปลีกตัวไปเข้าห้องประชุมบ้าง ไปสำรวจหน้างานบ้าง หรือแม้กระทั่งหลบไปทานข้าวคนเดียวในมุมที่ไม่มีใครสังเกตเห็น

ภาคินัยรับรู้ถึงความเย็นชาและระยะห่างที่ปลายฝันสร้างขึ้น เขารู้สึกเจ็บปวดแต่ก็เข้าใจดีว่าเธอคงต้องใช้เวลา เขานึกถึงคำแนะนำของธามที่บอกให้เขาให้เวลาเธอ และต้องพิสูจน์ให้เธอเห็นถึงความจริงใจ แต่การที่เธอหลีกเลี่ยงเขาแบบนี้ก็ทำให้เขาแทบจะคลั่ง

วันหนึ่ง ภาคินัยเดินผ่านห้องประชุมที่กำลังมีการนำเสนอความคืบหน้าของโครงการ The Zenith เขาได้ยินเสียงของปลายฝันกำลังอธิบายแบบร่างด้วยความมั่นใจและฉะฉาน เขาหยุดยืนอยู่หน้าประตูห้องประชุม และมองเข้าไปด้านใน

ปลายฝันกำลังยืนอยู่หน้าจอโปรเจกเตอร์ ชี้แจงรายละเอียดการออกแบบพื้นที่ส่วนกลางอย่างคล่องแคล่ว เธออธิบายถึงแนวคิดในการสร้างสรรค์พื้นที่สีเขียวที่เชื่อมโยงกับพื้นที่ใช้สอยภายในอาคารได้อย่างน่าทึ่ง เธอเสนอนวัตกรรมใหม่ๆ ในการจัดสวนแนวตั้ง การใช้พลังงานหมุนเวียน และการสร้างสรรค์บรรยากาศที่ส่งเสริมความเป็นอยู่ที่ดีของผู้อยู่อาศัย

ภาคินัยยืนมองเธอด้วยความชื่นชม แววตาของเขาเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ เขาเห็นถึงความสามารถและความตั้งใจของเธออย่างชัดเจน เธอไม่เพียงแต่เป็นคนที่มีพรสวรรค์ด้านการออกแบบเท่านั้น แต่เธอยังเป็นคนที่มีความมุ่งมั่นและจริงจังกับงานอย่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

“การออกแบบพื้นที่ส่วนกลางนี้” ปลายฝันอธิบายต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “เราต้องการให้เป็นมากกว่าแค่พื้นที่พักผ่อน แต่ให้เป็นหัวใจสำคัญของโครงการ ที่จะเชื่อมโยงชีวิตของผู้คนเข้ากับธรรมชาติ และสร้างแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตอย่างยั่งยืนค่ะ”

เสียงปรบมือดังขึ้นหลังจากปลายฝันนำเสนอจบ ภาคินัยปรบมือตามไปด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้นในอก เขาภูมิใจในตัวเธอมากจริงๆ เขาไม่เคยสงสัยในความสามารถของเธอเลย และตอนนี้เธอก็ได้พิสูจน์ให้ทุกคนเห็นแล้ว

หลังจากที่การประชุมเสร็จสิ้น ภาคินัยตัดสินใจที่จะเข้าไปหาปลายฝันในห้องประชุม แต่เมื่อเขาเดินเข้าไป เธอก็เก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วและกำลังจะเดินออกจากห้อง

“คุณ” ภาคินัยเอ่ยเรียกด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด

ปลายฝันชะงัก เธอหันมามองเขาเพียงครู่เดียว ก่อนจะก้มหน้าลง และเดินตรงไปที่ประตู

“คุณปลายฝันครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณ” ภาคินัยพยายามพูด

“ปายไม่มีอะไรจะคุยกับคุณภีมค่ะ” ปลายฝันตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา และเดินออกจากห้องไปทันที

ภาคินัยยืนนิ่งอยู่กลางห้องประชุม ความรู้สึกผิดหวังและเจ็บปวดถาโถมเข้ามาอีกครั้ง เขาทำอะไรไม่ได้นอกจากมองตามหลังเธอไป

“เธอไม่ยอมฟังฉันเลยธาม” ภาคินัยพึมพำกับตัวเอง

ในขณะเดียวกัน ธามที่กำลังเดินผ่านหน้าห้องประชุมก็เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เขาถอนหายใจเล็กน้อย และเดินเข้ามาในห้องทำงานของภาคินัย

“เป็นไงบ้างวะภีม” ธามถามขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าของภาคินัยที่ดูหม่นหมอง

ภาคินัยส่ายหน้าช้าๆ “เธอไม่ยอมคุยกับฉันเลย”

“ฉันว่าแกต้องใจเย็นๆ กว่านี้นะภีม” ธามให้คำแนะนำ “ปลายฝันคงยังไม่พร้อมที่จะรับฟังอะไรหรอกนะ”

“แต่ฉันไม่อยากรอแล้วธาม” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความกระวนกระวาย “ฉันอยากให้เธอเข้าใจฉันให้เร็วที่สุด”

“ฉันรู้ว่าแกเป็นห่วงเธอมากนะภีม” ธามเอ่ยขึ้น “แต่แกก็ต้องเข้าใจเธอด้วย”

ธามเดินไปตบไหล่ภาคินัยเบาๆ “ฉันเห็นแกพยายามมากนะภีม และฉันก็เชื่อว่าปลายฝันก็คงเห็นความพยายามของแกเหมือนกัน”

คำพูดของธามทำให้ภาคินัยรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย

“แล้วฉันควรจะทำยังไงดีวะธาม” ภาคินัยถาม “ฉันอยากจะง้อเธอ ฉันอยากจะทำให้เธอเข้าใจฉัน”

“แกต้องแสดงให้เธอเห็นว่าแกรักเธอมากแค่ไหน” ธามให้คำแนะนำ “และต้องทำให้เธอเชื่อใจแกให้ได้”

“ฉันจะพยายาม” ภาคินัยตอบรับ

ธามยิ้มเล็กน้อย “ฉันจะช่วยแกนะภีม แต่แกก็ต้องช่วยตัวเองด้วย”

“ขอบใจมากนะธาม” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกขอบคุณ “นายเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันจริงๆ”

หลังจากธามเดินจากไป ภาคินัยก็นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เขาครุ่นคิดถึงคำพูดของธาม และตัดสินใจแล้วว่าจะทำทุกวิถีทางเพื่อพิสูจน์ให้ปลายฝันเห็นว่าเขารักเธอมากแค่ไหน และจะทำให้เธอเข้าใจเขาให้เร็วที่สุด ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหนก็ตาม

ในขณะที่ภาคินัยกำลังวางแผนการง้อปลายฝัน ปลายฝันก็กลับมาที่โต๊ะทำงานของเธอด้วยความรู้สึกสับสน เธอไม่รู้ว่าควรจะเชื่อคำพูดของภาคินัยในจดหมาย หรือจะเชื่อในสิ่งที่เธอเห็นด้วยตาตัวเอง

น้ำหวานเพื่อนสนิทของปลายฝัน เดินเข้ามาหาเธอด้วยสีหน้าเป็นห่วง

“แกเป็นอะไรหรือเปล่าปายฝัน” น้ำหวานถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

ปลายฝันส่ายหน้าช้าๆ “ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีแก”

“เรื่องคุณภีมใช่ไหม” น้ำหวานถาม

ปลายฝันพยักหน้าช้าๆ “เขาพยายามจะอธิบายให้ฉันฟัง แต่ฉันไม่รู้ว่าจะเชื่อเขาดีไหม”

น้ำหวานถอนหายใจเล็กน้อย “ฉันว่าแกควรจะให้โอกาสเขาได้อธิบายนะปายฝัน”

“แต่ฉันกลัวแก” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ “ฉันกลัวว่าฉันจะเจ็บอีก”

“ฉันเข้าใจแกนะปายฝัน” น้ำหวานเอ่ยขึ้น “แต่ถ้าแกไม่ลองฟังเขา แกก็จะไม่มีทางรู้ความจริงเลยนะ”

คำพูดของน้ำหวานทำให้ปลายฝันครุ่นคิดอย่างหนัก เธอรู้ดีว่าน้ำหวานพูดถูก เธอควรจะให้โอกาสภาคินัยได้อธิบายเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง

ในขณะที่ปลายฝันกำลังชั่งใจ ภาคินัยก็เริ่มแผนการง้อของเขา เขาเริ่มส่งของขวัญเล็กๆ น้อยๆ มาให้เธอที่โต๊ะทำงานทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นช่อดอกไม้สวยๆ ช็อกโกแลตอร่อยๆ หรือแม้กระทั่งโพสต์อิทรูปหัวใจที่มีข้อความสั้นๆ เขียนว่า "ผมขอโทษ"

ปลายฝันได้รับของขวัญเหล่านั้นทุกวัน เธอรู้สึกประหลาดใจและสับสนในเวลาเดียวกัน เธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับของขวัญเหล่านั้นดี

น้ำหวานที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ก็พยายามยุยงให้ปลายฝันยอมใจอ่อน

“แกดูสิปายฝัน ท่านประธานเขาพยายามง้อแกมากเลยนะ” น้ำหวานเอ่ยขึ้น “ฉันว่าแกควรจะให้โอกาสเขาหน่อยนะ”

“ฉันไม่รู้จะทำยังไงดีแก” ปลายฝันตอบด้วยน้ำเสียงที่สับสน

“แกก็ลองคุยกับเขาดูสิ” น้ำหวานให้คำแนะนำ “ถ้าแกไม่คุยกับเขา แกก็จะไม่มีทางเข้าใจกันเลยนะ”

คำพูดของน้ำหวานทำให้ปลายฝันเริ่มใจอ่อน เธอตัดสินใจแล้วว่าจะให้โอกาสภาคินัยได้อธิบายเรื่องทั้งหมดให้เธอฟัง แต่เธอจะยังคงรักษาระยะห่างไว้ก่อน

วันหนึ่ง ภาคินัยเดินเข้ามาที่แผนกออกแบบ พร้อมกับช่อดอกไม้ช่อใหญ่ในมือ เขาเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานของปลายฝัน

พนักงานคนอื่นๆ ในแผนกต่างพากันหันมามองด้วยความสนใจ เสียงซุบซิบนินทาดังแผ่วเบาไปทั่วบริเวณ

“คุณครับ ผมมีเรื่องอยากจะคุยกับคุณจริงๆ นะ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่สุด พร้อมกับยื่นช่อดอกไม้ให้ปลายฝัน

ปลายฝันเงยหน้าขึ้นมองภาคินัย เธอเห็นแววตาที่จริงจังและห่วงใยของเขา ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัวอย่างควบคุมไม่ได้

“ปาย...ปายไม่มีอะไรจะคุยกับคุณภีมค่ะ” ปลายฝันตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“ได้โปรดเถอะครับคุณ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความอ้อนวอน “ให้โอกาสผมได้อธิบายให้คุณฟังอีกครั้งได้ไหมครับ”

ปลายฝันมองไปที่ช่อดอกไม้ในมือของภาคินัย และมองไปที่ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความหวัง เธอถอนหายใจเล็กน้อย และตัดสินใจที่จะให้โอกาสเขาอีกครั้ง

“ก็ได้ค่ะ” ปลายฝันตอบรับ “แต่ปายขอเวลาคุณแค่สิบนาทีเท่านั้นนะคะ”

คำตอบของปลายฝันทำให้ภาคินัยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เขารู้สึกเหมือนได้รับโอกาสอีกครั้ง

“ขอบคุณครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “เราไปคุยกันที่ห้องประชุมเล็กนะครับ”

ภาคินัยและปลายฝันเดินเข้าไปในห้องประชุมเล็ก โดยมีสายตานับสิบคู่จ้องมองตามหลังไป

เมื่อเข้ามาในห้องประชุมเล็ก ภาคินัยก็ปิดประตูลงอย่างช้าๆ และหันมามองปลายฝันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด

“ผมขอโทษนะครับคุณ” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ผมขอโทษจริงๆ ที่ทำให้คุณต้องเข้าใจผิด”

ภาคินัยเริ่มอธิบายเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในคืนนั้นอย่างละเอียด ตั้งแต่เรื่องที่ทิชามาข่มขู่เขาเรื่องการยกเลิกงานแต่งงาน และการที่ธามเข้ามาช่วยเขาไว้ได้ทันเวลา เขาอธิบายถึงความรู้สึกของเขาที่มีต่อเธอ และความพยายามที่จะยุติความสัมพันธ์กับทิชา

“ผมรู้ว่าคุณอาจจะไม่เชื่อผมในตอนนี้” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าผมจริงจังกับคุณนะปลายฝัน ผมรักคุณนะ”

ปลายฝันเงียบไป เธอรับฟังคำอธิบายของภาคินัยอย่างตั้งใจ และเริ่มรู้สึกว่าความเข้าใจผิดของเธอกำลังคลี่คลายลง

“แต่คุณมีคู่หมั้นอยู่แล้วนะคะคุณภีม” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“ผมกำลังจะยกเลิกงานแต่งงานกับเธอแล้วนะครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “ผมจะไม่แต่งงานกับคนที่ไม่ใช่ผมรัก”

คำพูดของภาคินัยทำให้ปลายฝันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เธอรู้สึกว่ากำแพงที่เธอก่อขึ้นในใจกำลังพังทลายลงช้าๆ

“ปาย...ปายไม่รู้จะพูดยังไงดีค่ะ” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรหรอกครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ผมแค่อยากให้คุณเชื่อผม และให้โอกาสผมได้ดูแลคุณ”

ภาคินัยเดินเข้าไปใกล้ปลายฝันอีกก้าวหนึ่ง และยื่นมือไปจับมือของเธอเบาๆ

“ผมรักคุณนะปลายฝัน” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและจริงใจ “ได้โปรดเชื่อผมนะ”

ปลายฝันมองไปที่มือของภาคินัยที่จับมือของเธอไว้ และมองไปที่ใบหน้าของเขาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แท้จริง เธอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ

“ปาย...ปายจะลองเชื่อคุณนะคะ” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

คำตอบของปลายฝันทำให้ภาคินัยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เขารู้สึกเหมือนได้รับโอกาสอีกครั้ง และเขาจะไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดมือไปเด็ดขาด

เรื่องราวความรักของพวกเขาที่เริ่มต้นจากความเข้าใจผิด กำลังจะก้าวไปสู่บทใหม่ที่เต็มไปด้วยความท้าทาย และความจริงบางอย่างที่ถูกปกปิดไว้ก็จะถูกเปิดเผยในไม่ช้าอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง