ตอนที่ 22 ใกล้กว่าที่เคย

ตอนที่ 22 ใกล้กว่าที่เคย

หลังจากค่ำคืนแห่งการเปิดใจ ความสัมพันธ์ของภาคินัยและปลายฝันก็ก้าวข้ามผ่านกำแพงที่เคยกั้นขวาง ความรู้สึกที่เคยเก็บซ่อนไว้ต่างถูกปลดปล่อย และความเชื่อใจที่ก่อร่างสร้างตัวขึ้นใหม่ก็เป็นเสมือนสะพานเชื่อมโยงหัวใจของทั้งสองให้ใกล้กันยิ่งกว่าเดิม ทุกวันทำงานกลายเป็นช่วงเวลาที่น่าจดจำ ไม่ใช่เพียงเพราะความท้าทายของโปรเจกต์ The Zenith แต่เป็นเพราะการได้ใช้เวลาอยู่ใกล้ๆ กัน ได้เรียนรู้ซึ่งกันและกันในทุกๆ วัน

ภาคินัยยังคงดูแลปลายฝันอย่างสม่ำเสมอ เขาไม่ได้เร่งรัดความสัมพันธ์ แต่ใช้ความอ่อนโยนและความเอาใจใส่ค่อยๆ ละลายกำแพงที่เหลืออยู่ในใจของเธอ เขาแวะเวียนมาหาเธอที่โต๊ะทำงานบ่อยขึ้น นำกาแฟมาให้ในยามเช้า หรือขนมหวานมาฝากในตอนบ่าย บางครั้งก็แกล้งหยิบเอกสารงานขึ้นมาดู เพื่อจะได้มีข้ออ้างอยู่ใกล้เธอให้นานขึ้น

ปลายฝันเองก็เริ่มชินกับการดูแลของภาคินัย รอยยิ้มของเธอกลับมาสดใสอีกครั้ง แววตาที่เคยหม่นหมองตอนนี้กลับเปล่งประกายด้วยความสุข เธออนุญาตให้เขาเข้ามาใกล้ชิดมากขึ้น ทั้งเรื่องงานและเรื่องส่วนตัว เธอเริ่มเล่าเรื่องราวในชีวิตประจำวันของเธอให้เขาฟังอย่างเปิดใจ และเขาก็เป็นผู้ฟังที่ดีเสมอ

เย็นวันหนึ่ง หลังจากการทำงานที่ยาวนาน ภาคินัยอาสาไปส่งปลายฝันที่บ้านเหมือนเช่นเคย แต่ระหว่างทาง ฝนก็ตกลงมาอย่างหนัก ทำให้การจราจรติดขัดอย่างเลี่ยงไม่ได้

“สงสัยรถจะติดอีกนานเลยนะครับปาย” ภาคินัยเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสภาพการจราจรที่นิ่งสนิท

ปลายฝันพยักหน้าเล็กน้อย “ไม่เป็นไรค่ะคุณภีม ปายไม่ได้รีบร้อนอะไร”

บรรยากาศในรถเริ่มเงียบลง มีเพียงเสียงเม็ดฝนที่กระทบกระจก ภาคินัยหันมามองปลายฝัน ใบหน้าของเธอที่สะท้อนแสงไฟจากถนนดูอ่อนโยนและงดงามในสายตาของเขา

“ปายครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “คุณรู้สึกยังไงบ้างครับตอนนี้”

ปลายฝันเงยหน้าขึ้นมองเขา เธอเข้าใจดีว่าเขาหมายถึงอะไร

“ปายรู้สึกดีขึ้นมากค่ะคุณภีม” ปลายฝันตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ “ขอบคุณนะคะสำหรับทุกอย่าง”

ภาคินัยยิ้มตอบ “ผมดีใจนะครับที่คุณรู้สึกดีขึ้น”

เขายื่นมือไปจับมือของเธอเบาๆ นิ้วเรียวยาวของเขาลูบไล้หลังมือของเธออย่างแผ่วเบา สัมผัสอบอุ่นที่ส่งผ่านปลายนิ้วทำให้หัวใจของปลายฝันเต้นระรัว

“ผมขอโทษนะครับที่เคยทำให้คุณต้องเสียใจ” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ผมจะไม่มีวันทำให้คุณต้องเจ็บปวดอีกแล้วครับ”

ปลายฝันพยักหน้าช้าๆ น้ำตาคลอเบ้าด้วยความรู้สึกตื้นตัน “ปายเชื่อคุณค่ะคุณภีม”

ภาคินัยบีบมือของเธอเบาๆ “ผมดีใจมากนะครับที่ได้เจอคุณปาย”

บรรยากาศในรถอบอวลไปด้วยความรู้สึกดีๆ ที่ทั้งสองมีให้กัน เสียงฝนที่ตกหนักอยู่นอกรถยิ่งทำให้โลกของพวกเขาราวกับถูกตัดขาดจากภายนอก มีเพียงพวกเขาเท่านั้นที่อยู่ในห้วงอารมณ์แห่งความผูกพัน

เมื่อรถเริ่มขยับได้อีกครั้ง ภาคินัยก็ขับไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงหน้าบ้านของปลายฝัน เขาดับเครื่องยนต์และหันมามองเธออีกครั้ง

“ถึงแล้วนะครับปาย” ภาคินัยเอ่ยขึ้น

ปลายฝันพยักหน้าช้าๆ “ขอบคุณมากนะคะคุณภีม ที่มาส่งปาย”

เธอปลดเข็มขัดนิรภัยและกำลังจะเปิดประตูลงจากรถ แต่ภาคินัยกลับเอื้อมมือไปจับแขนของเธอไว้เบาๆ

“เดี๋ยวครับปาย” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย

ปลายฝันหันกลับมามองเขา หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเห็นแววตาของเขาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา

ภาคินัยโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้เธอช้าๆ ดวงตาของเขาสบเข้ากับดวงตาของเธออย่างลึกซึ้ง ลมหายใจอุ่นๆ ของเขารดรินอยู่ข้างแก้มของเธอ ปลายฝันรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวบนใบหน้า แต่เธอกลับไม่ได้ขัดขืน

“ผม...ผมขอจูบคุณได้ไหมครับปาย” ภาคินัยเอ่ยถามด้วยเสียงที่แหบพร่า

ปลายฝันไม่ได้ตอบอะไร เธอเพียงแค่หลับตาลงช้าๆ เป็นสัญญาณอนุญาต

ภาคินัยบรรจงประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากของปลายฝันอย่างอ่อนโยน สัมผัสแรกนั้นแผ่วเบา ราวกับต้องการหยั่งเชิง ก่อนที่มันจะลึกซึ้งขึ้นเรื่อยๆ ริมฝีปากของเขาบดเบียดคลึงกับริมฝีปากของเธออย่างเนิบนาบ แต่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่เอ่อล้น

ปลายฝันรู้สึกราวกับถูกกระแสไฟฟ้าช็อตไปทั่วทั้งร่าง เธอตอบรับจูบของเขาอย่างไม่ประสีประสา มือของเธอค่อยๆ ยกขึ้นโอบรอบคอของเขาอย่างอ่อนแรง

จูบของภาคินัยรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาแทรกเรียวลิ้นเข้ามาในโพรงปากของเธออย่างเชื่องช้า สำรวจความหอมหวานภายในอย่างโหยหา ปลายฝันครางในลำคออย่างแผ่วเบา ปล่อยให้ตัวเองจมดิ่งไปกับความรู้สึกที่เขาปรนเปรอให้

ลมหายใจของทั้งคู่เริ่มหอบกระชั้นขึ้น ภาคินัยถอนจูบออกช้าๆ แต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงแนบชิดกับใบหน้าของเธอ ดวงตาคมกริบของเขาสบเข้ากับดวงตาของปลายฝันที่พร่ามัวไปด้วยแรงอารมณ์

“ผมรักคุณนะปาย” ภาคินัยกระซิบแผ่วเบาที่ข้างหูของเธอ

ปลายฝันรู้สึกเหมือนหัวใจจะระเบิดออกมา เธอไม่เคยคิดว่าตัวเองจะได้รับความรู้สึกแบบนี้จากใคร

“ปายก็รักคุณค่ะคุณภีม” ปลายฝันตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

ภาคินัยยิ้มกว้าง เขาโน้มตัวลงไปจูบเธออีกครั้ง คราวนี้เป็นจูบที่เต็มไปด้วยความรักและความปรารถนาอันแรงกล้า

จูบนั้นยาวนานและลึกซึ้งจนกระทั่งทั้งคู่แทบจะขาดอากาศหายใจ ภาคินัยถอนจูบออกช้าๆ และประทับจูบซับน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของเธอ

“ปาย...คุณควรจะพักผ่อนนะครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แหบพร่า “ผมจะโทรหาคุณพรุ่งนี้นะ”

ปลายฝันพยักหน้าช้าๆ ใบหน้าของเธอยังคงแดงก่ำด้วยความเขินอายและความสุข เธอเปิดประตูรถลงไป และเดินเข้าบ้านไปโดยไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย ปล่อยให้ภาคินัยนั่งอยู่ในรถคนเดียวกับรอยยิ้มบนใบหน้า

ในขณะเดียวกัน ทิชาที่ยังคงเก็บความแค้นไว้ในใจ ก็กำลังดำเนินการตามแผนการร้ายของเธออย่างลับๆ เธอได้โทรศัพท์ไปหาสำนักข่าวชื่อดังแห่งหนึ่ง และให้ข้อมูลที่บิดเบือนความจริงเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างภาคินัยกับปลายฝัน รวมถึงข้อกล่าวหาที่ไม่มีมูลความจริงเกี่ยวกับปลายฝันที่เธอคิดขึ้นเอง

ทิชาต้องการทำลายชื่อเสียงของปลายฝันในทุกวิถีทาง เพื่อไม่ให้เธอมีที่ยืนในสังคม และเพื่อตัดขาดเธอจากภาคินัยอย่างถาวร

“คุณแม่คะ ทุกอย่างเป็นไปตามแผนแล้วค่ะ” ทิชาโทรไปรายงานคุณหญิงรัญจวนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสะใจ “ยัยเด็กนั่นจะต้องไม่มีที่ยืนในสังคมอีกต่อไป”

คุณหญิงรัญจวนหัวเราะหึๆ ในลำคอ “ดีมากทิชา ลูกสาวแม่ต้องแบบนี้สิ”

ในขณะที่ทิชากำลังวางแผนการร้าย ธามก็ได้โทรศัพท์หาภาคินัยเพื่อแจ้งข่าวเรื่องการนัดพบกับคุณหญิงรัญจวน

“ภีม แกฟังฉันนะ” ธามเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด “ฉันไปคุยกับคุณหญิงรัญจวนมาแล้วนะ เธอไม่ยอมอะไรง่ายๆ เลยว่ะ”

ภาคินัยถอนหายใจเล็กน้อย “ฉันพอจะเดาได้อยู่แล้วธาม”

“แต่ที่สำคัญกว่านั้นนะภีม” ธามกล่าวต่อ “คุณหญิงรัญจวนพูดจาข่มขู่ฉันด้วยนะ เธอบอกว่าถ้าแกยังยืนยันที่จะยกเลิกงานแต่งงาน เธอจะตอบโต้บ้าง”

คำพูดของธามทำให้ภาคินัยรู้สึกไม่สบายใจ เขาไม่กลัวทิชาและคุณหญิงรัญจวน แต่เขากลัวว่าเรื่องราวจะบานปลายไปถึงปลายฝัน

“ฉันจะจัดการเรื่องนี้เองธาม” ภาคินัยเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น “ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายปายได้เด็ดขาด”

“แกก็ต้องระวังตัวด้วยนะภีม” ธามเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง “พวกนั้นมันไม่ธรรมดา”

“ฉันรู้” ภาคินัยตอบ “ขอบใจมากนะธาม”

หลังจากวางสาย ภาคินัยก็นั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง เขาครุ่นคิดถึงสถานการณ์ที่กำลังเผชิญอยู่ เขาจะต้องหาทางปกป้องปลายฝันจากอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามาให้ได้

เช้าวันรุ่งขึ้น ภาคินัยโทรหาปลายฝันตั้งแต่เช้าตรู่

“สวัสดีครับปาย” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่น

“สวัสดีค่ะคุณภีม” ปลายฝันตอบด้วยรอยยิ้ม เธอรู้สึกเขินอายเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

“วันนี้ผมจะไปรับคุณไปทำงานนะครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้น

“แต่คุณภีมไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยความเกรงใจ

“ไม่ลำบากเลยครับ” ภาคินัยตอบ “ผมอยากไปรับคุณเอง”

ปลายฝันยิ้มเล็กน้อย “ก็ได้ค่ะ”

เมื่อมาถึงบริษัท ภาคินัยและปลายฝันก็เดินเข้ามาพร้อมกัน ท่ามกลางสายตาของพนักงานคนอื่นๆ ที่จับจ้องมาที่พวกเขา ปลายฝันรู้สึกเขินอายเล็กน้อย แต่ภาคินัยกลับจับมือของเธอไว้แน่น และเดินนำเธอไปยังแผนกออกแบบ

เรื่องราวความรักของพวกเขาที่เริ่มต้นจากความเข้าใจผิด กำลังจะก้าวไปสู่บทใหม่ที่เต็มไปด้วยความท้าทาย และบททดสอบครั้งใหญ่ที่รออยู่เบื้องหน้า