ตอนที่ 21 ความจริงที่ซ่อนอยู่

ตอนที่ 21 ความจริงที่ซ่อนอยู่

หลังจากการปรับความเข้าใจครั้งสำคัญในห้องประชุมเล็ก ความสัมพันธ์ระหว่างภาคินัยกับปลายฝันก็เริ่มก่อตัวขึ้นอย่างช้าๆ และมั่นคงยิ่งขึ้น ปลายฝันยังคงมีคำถามและความไม่แน่ใจบางอย่างอยู่ในใจ แต่ความจริงใจที่ภาคินัยแสดงออกมาก็ทำให้กำแพงในใจของเธอพังทลายลงไปมาก เขาใช้ทุกโอกาสที่มีในการดูแลเอาใจใส่เธออย่างสม่ำเสมอ ไม่ว่าจะเป็นการเดินไปส่งเธอที่แผนกหลังจากประชุม หรือการแวะเวียนมาดูงานของเธอที่โต๊ะพร้อมกับกาแฟแก้วโปรด

ปลายฝันเองก็เริ่มเปิดใจรับเขามากขึ้น เธอยอมให้เขามารับประทานอาหารกลางวันด้วยกันบ่อยขึ้น และบางครั้งพวกเขาก็ใช้เวลาช่วงเย็นหลังจากเลิกงานในการพูดคุยกันถึงเรื่องต่างๆ ที่นอกเหนือจากเรื่องงาน ความผ่อนคลายที่เกิดขึ้นเมื่ออยู่ใกล้เขา ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ในบ่ายวันหนึ่ง หลังจากเสร็จสิ้นการประชุมใหญ่เรื่องความคืบหน้าของโครงการ The Zenith ซึ่งปลายฝันได้นำเสนอผลงานได้อย่างยอดเยี่ยมจนได้รับคำชมจากบอร์ดบริหารอย่างล้นหลาม ภาคินัยก็เดินมาหาเธอที่โต๊ะทำงาน

“ปายครับ” ภาคินัยเอ่ยเรียกด้วยรอยยิ้มภาคภูมิใจ “วันนี้คุณทำได้ดีมากจริงๆ นะครับ”

ปลายฝันยิ้มรับด้วยความเขินอาย “ขอบคุณค่ะคุณภีม”

“ผมอยากจะเลี้ยงฉลองให้คุณหน่อยนะครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “วันนี้เลิกงานแล้วไปทานข้าวกับผมนะครับ”

ปลายฝันลังเลเล็กน้อย เธอมองไปรอบๆ แผนก เห็นสายตาของเพื่อนร่วมงานที่ยังคงจับจ้องมาที่พวกเขา

“คือ...ปายว่าไม่ดีกว่ามั้ยคะคุณภีม” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยความเกรงใจ “ปายไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิดน่ะค่ะ”

ภาคินัยยิ้มอ่อนโยน “คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนั้นหรอกครับ ผมจะพาคุณไปทานที่ร้านที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวนะครับ ไม่มีใครรู้จักแน่นอน”

ความแน่วแน่ของภาคินัยทำให้ปลายฝันปฏิเสธไม่ได้ ในใจลึกๆ เธอก็อยากใช้เวลาอยู่กับเขามากขึ้น เพื่อทำความรู้จักเขาให้ลึกซึ้งกว่านี้

“ก็ได้ค่ะคุณภีม” ปลายฝันตอบรับในที่สุด

เมื่อถึงเวลาเลิกงาน ภาคินัยขับรถไปรับปลายฝันที่หน้าบริษัท เขาพาเธอไปยังร้านอาหารเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ในซอยเงียบๆ แห่งหนึ่ง บรรยากาศภายในร้านอบอุ่นและเป็นกันเอง มีเพียงไม่กี่โต๊ะ ทำให้รู้สึกถึงความเป็นส่วนตัวอย่างแท้จริง

ขณะที่พวกเขากำลังรับประทานอาหาร ภาคินัยก็เริ่มบทสนทนาที่จริงจังขึ้น

“ปายครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ผมมีเรื่องอยากจะเล่าให้คุณฟังนะครับ เป็นเรื่องเกี่ยวกับอดีตของผมกับคุณทิชา”

ปลายฝันวางช้อนลง เธอรู้ดีว่าเรื่องนี้คือสิ่งที่ยังคงค้างคาอยู่ในใจของเธอเสมอมา

“ค่ะคุณภีม ปายพร้อมรับฟังค่ะ” ปลายฝันตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

ภาคินัยถอนหายใจเล็กน้อย เขาเรียบเรียงคำพูดในใจก่อนจะเริ่มเล่า

“คุณทิชาและผม...เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กครับ ครอบครัวของเราทั้งสองฝ่ายเป็นพันธมิตรทางธุรกิจกันมานานหลายสิบปี การแต่งงานของเราถูกวางแผนไว้ตั้งแต่เรายังเป็นเด็ก เพื่อเป็นการรวมอำนาจและเสริมสร้างความมั่นคงให้กับธุรกิจของทั้งสองตระกูล”

ปลายฝันรับฟังอย่างตั้งใจ เธอรู้สึกว่าความจริงบางอย่างที่เธอไม่เคยรู้กำลังจะถูกเปิดเผย

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมมองคุณทิชาเป็นเหมือนน้องสาว เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะอาหารในงานสังคม เป็นคนที่ต้องคอยประสานงานเรื่องธุรกิจร่วมกัน แต่ไม่ใช่ในฐานะคนรักเลย” ภาคินัยกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่เจือความรู้สึกผิด “เราไม่เคยมีความรักแบบหนุ่มสาวต่อกันเลยแม้แต่น้อย”

“แล้วทำไมคุณภีมถึงยอมตกลงหมั้นกับเธอคะ” ปลายฝันถามด้วยความสงสัย

ภาคินัยถอนหายใจเฮือกใหญ่ “มันเป็นความกดดันจากทางครอบครัวครับคุณ โดยเฉพาะคุณพ่อของผม ท่านต้องการให้ธุรกิจของเราเติบโตอย่างก้าวกระโดด และมองว่าการรวมกันกับตระกูลของคุณทิชาคือหนทางที่ดีที่สุด ผมเองก็พยายามทำความเข้าใจและยอมรับในสิ่งที่ผู้ใหญ่จัดเตรียมไว้ให้”

“แล้วคุณทิชาล่ะคะ เธอรักคุณภีมไหมคะ” ปลายฝันถามด้วยความระมัดระวัง

ภาคินัยส่ายหน้าเล็กน้อย “ผมไม่แน่ใจครับ ผมคิดว่าคุณทิชาเองก็คงอยู่ในสถานการณ์ที่คล้ายกับผม คือถูกครอบครัวกดดันมาตลอด เธออาจจะมองว่าการแต่งงานกับผมคือความมั่นคงและอำนาจที่เธอต้องการมาตลอดชีวิต”

“คุณภีมหมายความว่า...การหมั้นหมายนี้เป็นเรื่องของผลประโยชน์ทางธุรกิจล้วนๆ เลยเหรอคะ” ปลายฝันถามด้วยความตกใจ

“ใช่ครับ” ภาคินัยตอบอย่างตรงไปตรงมา “ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราพูดคุยกันแต่เรื่องธุรกิจ เรื่องงานสังคม เรื่องภาพลักษณ์ในสายตาคนภายนอก แต่ไม่เคยมีเรื่องของหัวใจเข้ามาเกี่ยวข้องเลย”

คำสารภาพของภาคินัยทำให้ปลายฝันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ความเข้าใจผิดที่เคยกัดกินใจเธอมาตลอดเริ่มจางหายไป ความรู้สึกสงสารทิชาก็ผุดขึ้นมาเล็กน้อย แม้ว่าเธอจะเคยทำไม่ดีกับตนเองก็ตาม

“แล้วทำไมจู่ๆ คุณภีมถึงตัดสินใจจะยกเลิกการแต่งงานล่ะคะ” ปลายฝันถามต่อด้วยความอยากรู้

ภาคินัยจ้องมองปลายฝันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่แท้จริง “เพราะผมเจอคุณไงครับปาย”

คำพูดของภาคินัยทำให้หัวใจของปลายฝันเต้นรัวอีกครั้ง เธอรู้สึกอบอุ่นในใจอย่างบอกไม่ถูก

“คุณเข้ามาในชีวิตผม ในช่วงเวลาที่ผมกำลังรู้สึกอึดอัดกับสถานการณ์ที่ผมต้องเผชิญอยู่” ภาคินัยกล่าวต่อ “คุณทำให้ผมได้เห็นว่าชีวิตมันมีอะไรที่มากกว่าแค่เรื่องธุรกิจ เรื่องความคาดหวังของคนอื่น คุณทำให้ผมได้รู้จักความรู้สึกที่แท้จริงของการรักใครสักคน”

“ปาย...ปายไม่รู้จะพูดยังไงดีค่ะคุณภีม” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

“คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรหรอกครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ผมแค่อยากให้คุณเข้าใจในสิ่งที่ผมเป็น และสิ่งที่ผมตัดสินใจทำ”

“ปายเข้าใจมากขึ้นแล้วค่ะคุณภีม” ปลายฝันตอบด้วยน้ำเสียงที่จริงใจ “ขอบคุณนะคะที่เล่าให้ปายฟัง”

ภาคินัยยิ้มออกมาด้วยความดีใจ เขาจับมือของปลายฝันเบาๆ และบีบกระชับราวกับต้องการส่งผ่านความรู้สึกทั้งหมดที่มีให้กับเธอ

“ผมจะจัดการเรื่องการยกเลิกงานแต่งงานให้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุดนะครับ” ภาคินัยเอ่ยขึ้นอย่างหนักแน่น “ผมจะไม่ปล่อยให้คุณทิชามาสร้างปัญหาให้คุณอีกแล้ว”

คำพูดของภาคินัยทำให้ปลายฝันรู้สึกปลอดภัย เธอเชื่อใจเขามากขึ้นแล้วในตอนนี้

ในขณะที่ภาคินัยกำลังบอกเล่าความจริงในอดีตให้กับปลายฝัน และความสัมพันธ์ของพวกเขากำลังก่อร่างสร้างตัวขึ้นอย่างช้าๆ ทิชาก็กำลังดำเนินการตามแผนการร้ายของเธออย่างลับๆ

เธอได้ติดต่อกับสื่อมวลชนหลายแห่ง และวางแผนที่จะปล่อยข่าวลือที่บิดเบือนความจริงเกี่ยวกับปลายฝัน โดยมีเป้าหมายเพื่อทำลายชื่อเสียงและอนาคตในวงการออกแบบของเธออย่างถาวร

ทิชาโทรหาคุณหญิงรัญจวนมารดาของเธอ “คุณแม่คะ ทิชาได้คุยกับนักข่าวเรียบร้อยแล้วค่ะ ทุกอย่างเป็นไปตามแผน”

“ดีมากทิชา” คุณหญิงรัญจวนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงพอใจ “อีกไม่นานยัยเด็กนั่นก็จะต้องหายไปจากชีวิตของภาคินัยอย่างถาวร”

“ทิชาไม่ยอมให้ใครมาแย่งสิ่งที่ทิชาควรจะได้ไปเด็ดขาดค่ะคุณแม่” ทิชากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความแค้น

ในขณะที่ทิชากำลังวางแผนการร้าย ธามก็ได้นัดพบกับคุณหญิงรัญจวน เพื่อพูดคุยเรื่องการยกเลิกงานแต่งงานระหว่างภาคินัยกับทิชาตามคำขอของคุณพ่อของภาคินัย

พวกเขาพบกันที่ร้านกาแฟสุดหรูแห่งหนึ่งในย่านธุรกิจใจกลางเมือง

“คุณหญิงรัญจวนครับ” ธามเริ่มบทสนทนาด้วยน้ำเสียงสุภาพ “ผมอยากจะขอคุยเรื่องคุณภีมกับคุณทิชาน่ะครับ”

คุณหญิงรัญจวนจิบกาแฟอย่างสงบ ใบหน้าของเธอดูเย็นชาและไร้อารมณ์ “มีอะไรจะคุยคะคุณธาม”

“คือ...คุณภีมเขาตัดสินใจแล้วว่าจะยกเลิกงานแต่งงานครับ” ธามเอ่ยขึ้นอย่างตรงไปตรงมา

คุณหญิงรัญจวนวางแก้วกาแฟลงเล็กน้อย ดวงตาของเธอฉายแววไม่พอใจ “คุณธามคิดว่าคุณจะมาบอกเรื่องนี้กับดิฉันง่ายๆ อย่างนั้นเหรอคะ”

“ผมเข้าใจครับว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่ละเอียดอ่อน” ธามกล่าวต่อ “แต่ผมก็คิดว่าการที่คุณทั้งสองฝ่ายได้พูดคุยกันอย่างเปิดอกน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุดนะครับ”

“ทางออกที่ดีที่สุดคือการที่ภาคินัยแต่งงานกับทิชาค่ะคุณธาม” คุณหญิงรัญจวนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด “คุณรู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้มีความสำคัญต่อธุรกิจของเรามากแค่ไหน”

“ผมทราบครับ” ธามตอบ “แต่ถ้าคุณภีมไม่ได้รักคุณทิชาจริงๆ คุณคิดว่าชีวิตคู่ของพวกเขาจะมีความสุขได้อย่างไรครับ”

“ความรักไม่ได้สำคัญเสมอไปหรอกค่ะคุณธาม” คุณหญิงรัญจวนเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มเย้ยหยัน “สำหรับคนอย่างเรา อำนาจและผลประโยชน์ต่างหากที่สำคัญที่สุด”

คำพูดของคุณหญิงรัญจวนทำให้ธามรู้สึกผิดหวัง เขาไม่คิดว่าเธอจะมองเรื่องนี้ด้วยทัศนคติแบบนี้

“ผมหวังว่าคุณหญิงรัญจวนจะพิจารณาเรื่องนี้อีกครั้งนะครับ” ธามเอ่ยขึ้น “ผมไม่อยากให้เรื่องราวต้องบานปลายไปมากกว่านี้”

“เรื่องราวจะบานปลายหรือไม่ ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของภาคินัยค่ะ” คุณหญิงรัญจวนเอ่ยขึ้น “ถ้าเขายังยืนยันที่จะทำลายชื่อเสียงของตระกูลเรา ดิฉันก็คงจะต้องตอบโต้บ้าง”

คุณหญิงรัญจวนลุกขึ้นยืน และเดินออกจากร้านกาแฟไปทันที ปล่อยให้ธามนั่งอยู่คนเดียวกับความรู้สึกหนักใจ

ธามถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขารู้ดีว่าภารกิจนี้ยากกว่าที่เขาคิดไว้มาก ทิชาและคุณหญิงรัญจวนดูเหมือนจะไม่มีทางยอมอะไรง่ายๆ เลย

ในขณะเดียวกัน ภาคินัยและปลายฝันกำลังใช้เวลาอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข พวกเขาไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะใกล้ร้านอาหาร และพูดคุยกันถึงอนาคตที่พวกเขาอยากจะสร้างร่วมกัน

“คุณภีมคะ” ปลายฝันเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้ม “ปายมีความสุขมากเลยค่ะที่ได้อยู่กับคุณ”

“ผมก็มีความสุขมากเหมือนกันครับปาย” ภาคินัยเอ่ยขึ้น “ผมจะทำให้คุณมีความสุขแบบนี้ไปตลอดชีวิตเลยครับ”

ภาคินัยจับมือของปลายฝันเบาๆ และมองไปที่ดวงตาของเธอด้วยความรัก เขาตัดสินใจแล้วว่าจะไม่ยอมปล่อยเธอไปจากชีวิตเขาอีกแล้ว ไม่ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับอุปสรรคอะไรก็ตาม

เรื่องราวความรักของพวกเขาที่เริ่มต้นจากความเข้าใจผิด กำลังจะก้าวไปสู่บทใหม่ที่เต็มไปด้วยความท้าทาย แต่พวกเขาก็พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับมันทุกรูปแบบเพื่อความรักของพวกเขา