ตอนที่ 5 แรงกดดันจากภายนอก

ตอนที่ 5 แรงกดดันจากภายนอก

หลังจากงานกาล่าดินเนอร์วันนั้น ปลายฝันก็กลับมาใช้ชีวิตตามปกติกับการเป็นนักศึกษาฝึกงานที่ "ภาคินัย กรุ๊ป" เธอพยายามไม่คิดถึงเหตุการณ์ที่เจอทิชาและภาคินัยในงานมากนัก และมุ่งมั่นตั้งใจกับการทำงานที่ได้รับมอบหมาย วันนี้ปลายฝันกำลังนั่งทำงานอยู่หน้าคอมพิวเตอร์อย่างขะมักเขม้น เธอต้องเร่งเคลียร์แบบร่างโครงการใหม่ให้ทันกำหนดส่ง

ขณะที่ปลายฝันกำลังจดจ่ออยู่กับหน้าจอคอมพิวเตอร์ เสียงรองเท้าส้นสูงกระทบพื้นห้องทำงานก็ดังขึ้นเรื่อยๆ จนมาหยุดอยู่ใกล้ๆ โต๊ะทำงานของเธอ ปลายฝันเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ และภาพที่เห็นก็ทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอจางหายไป

ทิชา กำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าสวยคมนั้นปราศจากรอยยิ้ม ดวงตาเฉี่ยวคมจับจ้องมาที่ปลายฝันด้วยแววตาที่ไม่เป็นมิตร ราวกับจะเจาะทะลุเข้าไปในใจของเธอได้ ปลายฝันรู้สึกถึงความเย็นเยือกแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ความรู้สึกอึดอัดเข้าครอบงำอย่างกะทันหัน

"งานยุ่งเหรอคะคุณปลายฝัน" ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย แต่แฝงไปด้วยนัยยะบางอย่างที่ทำให้ปลายฝันรู้สึกไม่สบายใจ

ปลายฝันพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด เธอส่งยิ้มบางๆ ให้ทิชา "ค่ะ ก็พอสมควรค่ะคุณทิชา"

ทิชาไม่ตอบอะไร เธอเพียงแค่ยืนกอดอกมองปลายฝันนิ่งๆ สายตาของเธอกวาดมองไปทั่วโต๊ะทำงานของปลายฝัน ก่อนจะไปหยุดอยู่ที่รูปวาดต้นไม้และดอกไม้ที่ปลายฝันติดไว้ข้างฝาเพื่อสร้างแรงบันดาลใจ

"ดูท่าจะชอบเรื่องดอกไม้ต้นไม้นะคะ" ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหน็บแนมเล็กน้อย

ปลายฝันรู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น เธอไม่รู้ว่าทิชาต้องการอะไรจากเธอ แต่บรรยากาศที่ตึงเครียดนี้ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดเป็นอย่างมาก

"ค่ะ ปายชอบธรรมชาติค่ะ" ปลายฝันตอบสั้นๆ

ทิชายิ้มมุมปากเล็กน้อย "ดีค่ะ เพราะฉันคิดว่าคุณน่าจะเหมาะกับงานที่เกี่ยวกับธรรมชาติมากกว่างานออกแบบอะไรใหญ่ๆ แบบนี้นะคะ"

คำพูดของทิชาเหมือนคมมีดที่กรีดลงกลางใจของปลายฝัน เธอรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาทันที นี่คือการดูถูกกันชัดๆ แต่ปลายฝันก็พยายามเก็บอาการไว้ เธอเงยหน้าขึ้นสบตาทิชาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น

"ขอบคุณสำหรับคำแนะนำค่ะคุณทิชา แต่ปายคิดว่างานออกแบบก็เป็นสิ่งที่ปายรักและตั้งใจจะทำค่ะ" ปลายฝันตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นกว่าเดิม

ทิชาหัวเราะหึๆ ในลำคอ "เหรอคะ...หวังว่าคุณจะทำได้ดีอย่างที่พูดนะคะ"

หลังจากพูดจบ ทิชาก็เดินจากไป ทิ้งให้ปลายฝันนั่งอยู่กับความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งโกรธ เสียใจ และสับสน เธอไม่เข้าใจว่าทำไมทิชาถึงต้องพูดจาแบบนั้นกับเธอ แต่เธอก็รู้ดีว่านี่คงเป็นจุดเริ่มต้นของปัญหาที่ทิชาจะสร้างให้เธอในที่ทำงาน

เหตุการณ์ในวันนั้นทำให้ปลายฝันเริ่มระมัดระวังตัวมากขึ้น เธอพยายามทำตัวให้เป็นปกติ และตั้งใจทำงานอย่างเต็มที่ แต่ถึงอย่างนั้น ทิชาก็ยังคงแสดงออกถึงความไม่พอใจในตัวเธออยู่เสมอ

บางครั้ง ทิชาจะเดินผ่านมาที่แผนกออกแบบบ่อยขึ้นกว่าปกติ และมักจะหยุดยืนมองปลายฝันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ บางครั้งก็ส่งยิ้มเย้ยหยันให้เธอเมื่อสบตากัน บางครั้งก็แกล้งเดินชนเธอเบาๆ โดยทำเหมือนไม่ได้ตั้งใจ และมักจะส่งเสียงกระแอมไอเมื่อปลายฝันกำลังนำเสนอความคิดเห็นในการประชุม

ปลายฝันรู้สึกถึงแรงกดดันที่หนักอึ้ง เธอรู้ดีว่าทิชากำลังพยายามทำให้เธอรู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจในที่ทำงาน แต่เธอก็พยายามอดทนและไม่แสดงท่าทีตอบโต้ เพราะไม่อยากให้เรื่องเล็กๆ น้อยๆ กลายเป็นปัญหาใหญ่โต

วันหนึ่ง ปลายฝันได้รับมอบหมายให้ไปนำเสนอแบบร่างโครงการใหม่ให้กับภาคินัยเป็นการส่วนตัวในห้องประชุมเล็ก เธอรู้สึกตื่นเต้นและดีใจเป็นอย่างมาก เพราะนี่เป็นโอกาสดีที่จะได้แสดงความสามารถของเธอให้ภาคินัยเห็น

ขณะที่ปลายฝันกำลังเตรียมตัวอยู่หน้าห้องประชุม เธอก็เห็นทิชาเดินผ่านมา ทิชาหยุดยืนมองปลายฝันเล็กน้อย ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหาเธอ

"จะไปพบนายภาคินัยเหรอคะ" ทิชาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ค่ะ" ปลายฝันตอบสั้นๆ

ทิชายิ้มมุมปาก "ระวังตัวหน่อยนะคะ งานของท่านประธานน่ะมันสำคัญมาก ถ้าคุณทำผิดพลาดขึ้นมาล่ะก็...คงไม่ดีแน่"

คำพูดของทิชาเหมือนคำขู่กลายๆ ทำให้ปลายฝันรู้สึกไม่สบายใจ แต่เธอก็พยายามควบคุมอารมณ์ไว้

"ขอบคุณที่เตือนค่ะคุณทิชา" ปลายฝันตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่พยายามทำให้เป็นปกติที่สุด

ทิชาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเดินจากไป ปล่อยให้ปลายฝันยืนอยู่กับความรู้สึกกังวลใจ เธอรู้ดีว่าทิชากำลังพยายามทำให้เธอเสียสมาธิและประหม่าในการนำเสนอครั้งนี้

เมื่อถึงเวลา ปลายฝันเดินเข้าไปในห้องประชุมเล็ก ภาคินัยกำลังนั่งรออยู่แล้ว เขาสวมชุดสูทสีเข้มที่ดูภูมิฐานเช่นเคย ใบหน้าคมคายยังคงดูนิ่งเฉย ยากที่จะคาดเดาความรู้สึกใดๆ

"พร้อมแล้วใช่ไหม" ภาคินัยเอ่ยขึ้น

ปลายฝันพยักหน้า "พร้อมแล้วค่ะคุณภีม"

ปลายฝันเริ่มนำเสนอแบบร่างโครงการใหม่ด้วยน้ำเสียงที่มั่นใจและกระตือรือร้น เธออธิบายถึงแนวคิดการออกแบบอย่างละเอียด และพยายามตอบทุกคำถามของภาคินัยอย่างตรงไปตรงมา ภาคินัยตั้งใจฟังการนำเสนอของปลายฝันเป็นอย่างดี บางครั้งก็พยักหน้าเล็กน้อย บางครั้งก็ขมวดคิ้วครุ่นคิด

ระหว่างการนำเสนอ ปลายฝันเหลือบไปเห็นทิชากำลังยืนอยู่หน้าห้องประชุม แอบมองเข้ามาในห้องด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ปลายฝันรู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น แต่เธอก็พยายามทำเป็นไม่สนใจ และมุ่งมั่นกับการนำเสนอตรงหน้า

เมื่อการนำเสนอจบลง ภาคินัยยังคงนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น "ดีมาก"

ปลายฝันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่คิดว่าเขาจะชมเธอตรงๆ แบบนี้

"คอนเซ็ปต์น่าสนใจ รายละเอียดครบถ้วน และมีวิสัยทัศน์ที่ดี" ภาคินัยกล่าวชมต่อ "ผมอนุมัติโครงการนี้"

ปลายฝันยิ้มกว้างด้วยความดีใจ เธอดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่

"ขอบคุณมากค่ะคุณภีม" ปลายฝันเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความซาบซึ้ง

ภาคินัยพยักหน้าเล็กน้อย "ตั้งใจทำงานต่อไปนะ"

หลังจากนั้น ภาคินัยก็เดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ปลายฝันยืนยิ้มอยู่คนเดียวด้วยความสุขที่เปี่ยมล้น เธอรู้สึกภูมิใจในตัวเองเป็นอย่างมากที่สามารถผ่านแรงกดดันจากทิชามาได้ และได้รับคำชมจากภาคินัย

แต่ในขณะที่ปลายฝันกำลังจมอยู่กับความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของเธอ เธอไม่รู้เลยว่าทิชาที่ยืนอยู่หน้าห้องประชุม กำลังมองมาที่เธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคียดแค้นและความริษยา ใบหน้าสวยคมนั้นบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ

"หึ! คิดว่าจะมาแย่งภาคินัยไปจากฉันง่ายๆ อย่างนั้นเหรอ ยัยเด็กฝึกงานกระจอก!" ทิชาพึมพำกับตัวเองอย่างเจ็บแค้น "ฉันไม่ยอมให้เธอมีความสุขนานหรอกปลายฝัน!"

ทิชาเดินจากไปพร้อมกับแผนการร้ายบางอย่างในใจ ซึ่งปลายฝันยังคงไม่รู้เลยว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ