ตอนที่ 4 สายตาที่ไม่เป็นใจ

ตอนที่ 4 สายตาที่ไม่เป็นใจ

แสงไฟระยิบระยับนับพันดวงสาดส่องลงมายังงานกาล่าดินเนอร์การกุศลสุดหรูใจกลางมหานครกรุงเทพฯ คืนนี้เป็นค่ำคืนที่เต็มไปด้วยสีสันของบรรดาคนดังและบุคคลสำคัญในสังคมที่มารวมตัวกัน ภายในห้องบอลรูมขนาดใหญ่ของโรงแรมหรูถูกประดับประดาไปด้วยดอกไม้สดนานาชนิดที่ส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปทั่วบริเวณ ประติมากรรมดอกไม้ขนาดใหญ่กลางห้องเป็นจุดเด่นที่ดึงดูดทุกสายตา และนั่นคือผลงานการสร้างสรรค์ของ ปลายฝัน และทีมงาน

ปลายฝันในชุดเสื้อผ้าเรียบง่ายสำหรับทีมงาน กำลังยืนตรวจความเรียบร้อยของดอกไม้อย่างพิถีพิถัน ใบหน้าของเธอเปื้อนรอยยิ้มแห่งความภาคภูมิใจและเหน็ดเหนื่อย เธอใช้เวลาเกือบทั้งวันไปกับการจัดเตรียมงานนี้ ซึ่งเป็นอีกหนึ่งงานรับจัดดอกไม้ที่เธอทำร่วมกับทีมงานอิสระเพื่อหารายได้เสริม

"ปายฝัน! นั่นคุณภาคินัยนี่นา" เสียงกระซิบกระซาบของ น้ำหวาน เพื่อนสนิทของเธอที่วันนี้มาช่วยงานด้วยดังขึ้นข้างๆ พร้อมกับอาการตื่นเต้น

ปลายฝันชะงักมือที่กำลังจัดดอกไม้เล็กน้อย เธอเงยหน้าขึ้นตามสายตาของน้ำหวาน และในวินาทีนั้นเอง ภาพที่ภาคินัยเดินเข้ามาในงานก็ปรากฏสู่สายตา เขาอยู่ในชุดทักซิโด้สีดำสนิทที่ขับเน้นความหล่อเหลาและภูมิฐานให้โดดเด่นยิ่งขึ้น รัศมีของเขาสะกดทุกสายตาให้หันไปมอง และที่สำคัญ... เขาไม่ได้มาคนเดียว

เคียงข้างภาคินัยคือหญิงสาวสวยสง่าในชุดราตรีสีแดงเพลิงที่ขับผิวขาวผ่องให้โดดเด่น ดวงหน้าสวยคม ดวงตาเฉี่ยวคมที่ทอประกายมั่นใจ และท่าทางที่ดูราวกับเป็นเจ้าของทุกสิ่ง ปลายฝันจำได้ทันทีว่าเธอคือ ทิชา คู่หมั้นของภาคินัย หญิงสาวที่เธอเคยเห็นในงานเปิดตัวโครงการเมื่อครั้งก่อน

หัวใจของปลายฝันหล่นวูบลงไปที่ตาตุ่ม ความรู้สึกบางอย่างที่เธอพยายามจะเก็บงำไว้ในส่วนลึกของหัวใจพลันปะทุขึ้นมาอย่างรุนแรง มันคือความเจ็บปวดที่บาดลึก ราวกับมีมีดกรีดที่กลางอก ทั้งที่เธอพยายามบอกตัวเองอยู่เสมอว่าเธอเป็นเพียงแค่เด็กฝึกงานคนหนึ่ง ส่วนเขาก็คือท่านประธานผู้สูงส่ง ผู้มีคู่หมั้นที่เหมาะสมอยู่แล้ว

"สวยมากเลยนะปาย ดูสิ ขนาดอยู่ไกลๆ ยังออร่าขนาดนี้" น้ำหวานเอ่ยขึ้นด้วยความชื่นชม ไม่ได้สังเกตเห็นสีหน้าของเพื่อนรักที่เปลี่ยนไป

ปลายฝันพยักหน้ารับอย่างเลื่อนลอย "อืม...เหมาะสมกันดีนะ"

คำพูดของปลายฝันนั้นแผ่วเบา แต่ก็สะท้อนความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ภายใน ทิชาและภาคินัยดูเหมาะสมกันจริงๆ ทั้งฐานะทางสังคม รูปลักษณ์ และความสง่างามที่เปล่งประกายออกมา พวกเขาดูราวกับหลุดออกมาจากนวนิยายรักที่สมบูรณ์แบบ

ภาคินัยและทิชาเดินทักทายแขกผู้มีเกียรติอย่างเป็นกันเอง เสียงชื่นชมและความยินดีดังระงมไปทั่วงาน ปลายฝันพยายามทำเป็นไม่สนใจ และหันไปสนใจงานตรงหน้า เธอหยิบกรรไกรขึ้นมาจะตัดก้านดอกไม้ แต่สายตาของเธอก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปยังคนทั้งสองเป็นระยะ

เธอเห็นทิชายิ้มแย้มอย่างสง่างาม ในขณะที่ภาคินัยยังคงมีสีหน้าเรียบเฉยเช่นเคย แต่สายตาของเขามักจะจับจ้องไปที่ทิชาอยู่ตลอดเวลา การกระทำเล็กๆ น้อยๆ เหล่านั้นตอกย้ำความจริงที่ว่าพวกเขาคือคู่กัน และเธอก็เป็นเพียงคนนอกที่ไม่มีสิทธิ์เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับโลกของเขาได้

ในจังหวะหนึ่งที่แขกเหรื่อเดินเบาบางลง ภาคินัยและทิชาเดินมาใกล้บริเวณที่ปลายฝันยืนอยู่ ปลายฝันรีบก้มหน้าลงทันที พยายามซ่อนตัวอยู่หลังพุ่มดอกไม้ขนาดใหญ่ เพื่อไม่ให้ภาคินัยสังเกตเห็นเธอ

"ภีมคะ แขกเยอะจังเลยค่ะ ทิชาเดินจนเมื่อยหมดแล้ว" เสียงหวานใสของทิชาเอ่ยขึ้นอย่างออดอ้อน

"อยากนั่งพักไหม" ภาคินัยถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าที่ปลายฝันเคยได้ยิน เขาไม่ได้หันมามองทิชา แต่สายตาของเขากลับเหลือบมองไปรอบๆ ราวกับกำลังมองหาใครบางคน ปลายฝันรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของเขาที่กำลังกวาดมองมาทางเธอ

ปลายฝันกลั้นหายใจ เธอพยายามยืนนิ่งให้มากที่สุด เพื่อไม่ให้เขาสังเกตเห็น แต่แล้วสายตาคมกริบคู่นั้นก็มาหยุดลงที่เธอ เพียงชั่วแวบเดียวเท่านั้น ดวงตาของทั้งคู่ก็สบกันโดยบังเอิญ ภาคินัยดูเหมือนจะชะงักไปเล็กน้อย แววตาของเขาฉายแววประหลาดใจและบางอย่างที่ปลายฝันอ่านไม่ออก

ปลายฝันรีบหลบสายตาทันที หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองศึก เธอรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งใบหน้า ราวกับว่าเขาอ่านความรู้สึกทั้งหมดที่เธอมีอยู่ในใจได้

"ภีมคะ ทิชาว่าเราไปทักทายคุณท่านทางนู้นดีกว่าค่ะ" ทิชาเอ่ยขึ้นพร้อมกับจับแขนของภาคินัยเบาๆ ราวกับต้องการดึงความสนใจของเขาให้กลับมาหาเธอ

ภาคินัยหันไปมองทิชาเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าและเดินตามทิชาไปอย่างเงียบเชียบ ปล่อยให้ปลายฝันยืนอยู่กับความรู้สึกสับสนและความเจ็บปวดที่ซ่อนอยู่ภายในใจ

"ปายฝัน เธอเป็นอะไรรึเปล่า" น้ำหวานเดินเข้ามาหาเพื่อนรักด้วยความกังวลใจ เมื่อเห็นสีหน้าของปลายฝันที่ดูไม่สู้ดีนัก

ปลายฝันส่ายหน้าช้าๆ "เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก"

น้ำหวานมองหน้าเพื่อนอย่างจับผิด แต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรมากนัก เธอรู้ดีว่าเพื่อนของเธอมักจะเก็บความรู้สึกเก่งเสมอ

ตลอดทั้งคืน ปลายฝันพยายามทำหน้าที่ของเธออย่างเต็มที่ เธอเดินตรวจความเรียบร้อยของดอกไม้ พูดคุยกับทีมงาน และยิ้มให้กับแขกที่เดินผ่านไปมา แต่ในใจของเธอกลับว้าวุ่นอยู่ตลอดเวลา ภาพของภาคินัยที่ยืนอยู่ข้างทิชาวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอไม่หยุดหย่อน

ในขณะที่ปลายฝันกำลังเดินผ่านโต๊ะอาหารโต๊ะหนึ่ง สายตาของเธอก็ปะทะเข้ากับดวงตาคู่คมของ ทิชา ที่กำลังจ้องมองมาที่เธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจและความริษยา ปลายฝันชะงักเท้าเล็กน้อย และก้มหน้าลงเพื่อหลบสายตาคู่นั้นที่ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวอย่างประหลาด

ทิชาไม่ได้แค่จ้องมอง แต่เธอยังส่งสายตาที่เป็นนัยยะบางอย่างให้ปลายฝัน ราวกับต้องการจะบอกว่า "ฉันรู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่ และฉันจะไม่ปล่อยให้เธอทำสำเร็จ"

ปลายฝันรู้สึกถึงแรงกดดันที่มองไม่เห็น เธอรีบเดินหลบไปอีกทางหนึ่ง แต่ความรู้สึกไม่สบายใจก็ยังคงเกาะกุมอยู่ในใจเธอ

เมื่อใกล้เวลาเลิกงาน ปลายฝันเดินกลับไปยังบริเวณที่เธอและทีมงานใช้เก็บอุปกรณ์ เธอเห็นภาคินัยกำลังยืนคุยกับธาม เพื่อนสนิทของเขาอยู่ไม่ไกล ธามยิ้มแย้มและดูเป็นกันเองอย่างที่ภาคินัยไม่ค่อยจะแสดงออกเท่าไหร่นัก ทิชาเดินเข้ามาหาทั้งคู่ และจับแขนของภาคินัยอย่างสนิทสนม

"ภีมคะ ทิชาว่าเรากลับกันดีกว่าค่ะ ดึกมากแล้ว" ทิชาเอ่ยขึ้น

ภาคินัยพยักหน้าเล็กน้อย และกำลังจะเดินจากไป แต่แล้วสายตาของเขาก็เหลือบมาเห็นปลายฝันที่ยืนอยู่ไม่ไกล ดวงตาคมกริบคู่นั้นจับจ้องมาที่ปลายฝันอีกครั้ง ทำให้ปลายฝันรู้สึกประหม่าจนทำอะไรไม่ถูก

ทิชาสังเกตเห็นสายตาของภาคินัยที่จ้องมองไปยังปลายฝัน ใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีเรียบเฉยในทันที เธอหันไปมองปลายฝันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะส่งยิ้มหวานให้กับภาคินัย และโอบแขนของภาคินัยให้กระชับยิ่งขึ้น ราวกับต้องการตอกย้ำความเป็นเจ้าของ

ภาคินัยไม่ได้ตอบสนองอะไรเป็นพิเศษ เขายังคงมีสีหน้าเรียบเฉย แต่สายตาของเขาก็ยังคงเหลือบมองปลายฝันอยู่เป็นระยะ

"คุณภีมคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ" ทิชาถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความไม่พอใจเล็กน้อย

"เปล่า" ภาคินัยตอบสั้นๆ และเดินจากไปพร้อมกับทิชา ปล่อยให้ธามยังคงยืนอยู่ตรงนั้น

ธามมองตามหลังทั้งสองไป ก่อนจะหันมามองปลายฝันที่ยืนอยู่ไม่ไกล สายตาของเขาฉายแววบางอย่างที่ทำให้ปลายฝันรู้สึกว่าเขากำลังมองทะลุความรู้สึกของเธอได้

ปลายฝันรีบก้มหน้าลง และทำเป็นวุ่นอยู่กับการเก็บอุปกรณ์ เธอรู้สึกร้อนผ่าวที่แก้ม และหัวใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมาจากอก

"คุณปลายฝัน" เสียงทุ้มต่ำที่คุ้นเคยเอ่ยขึ้น ปลายฝันเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ เห็นธามเดินเข้ามาใกล้เธอ ใบหน้าของเขาดูเป็นกันเองและอบอุ่น

"สวัสดีค่ะคุณธาม" ปลายฝันเอ่ยทักทายอย่างสุภาพ

"งานวันนี้สวยมากเลยนะ ฝีมือเธอใช่ไหม" ธามเอ่ยชมอย่างจริงใจ

"ขอบคุณค่ะ" ปลายฝันยิ้มอย่างเขินอาย

"คุณภีมเขาชมนายบ่อยๆ เลยนะ" ธามเอ่ยขึ้น ทำให้ปลายฝันรู้สึกประหลาดใจและดีใจอย่างมาก

"จริงเหรอคะ"

"จริงสิ เขาบอกว่าเธอมุ่งมั่นและมีความสามารถมาก" ธามยิ้มให้เธอ "แล้วนี่จะกลับยังไง ดึกแล้วนะ"

"เดี๋ยวปายจะเรียกแท็กซี่กลับค่ะ"

"ให้ผมไปส่งไหม" ธามเสนออย่างมีน้ำใจ

ปลายฝันลังเลเล็กน้อย เธอรู้สึกเกรงใจ แต่ก็ไม่อยากให้ธามต้องเสียเวลา

"ไม่เป็นไรค่ะคุณธาม ปายเกรงใจค่ะ"

"ไม่เป็นไรหรอก ถือว่าแวะไปดูเส้นทางหน่อย" ธามพูดด้วยน้ำเสียงที่ใจดี "ไปเถอะ ดึกแล้วไม่ปลอดภัย"

เมื่อธามพูดแบบนั้น ปลายฝันก็ไม่อาจปฏิเสธน้ำใจของเขาได้ เธอเก็บของเสร็จเรียบร้อย และเดินตามธามไปที่รถยนต์ของเขา

ระหว่างทาง ธามชวนปลายฝันคุยเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับงาน และเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ในชีวิตของเธอ ปลายฝันรู้สึกสบายใจที่จะพูดคุยกับธาม เขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและเป็นกันเอง ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลายและลดความกังวลลงได้บ้าง

"คุณภีมเขาเป็นคนยังไงบ้างคะ" ปลายฝันตัดสินใจถามขึ้นอย่างกล้าๆ กลัวๆ

ธามหันมายิ้มเล็กน้อย "ภายนอกอาจจะดูนิ่งๆ แต่จริงๆ แล้วเขาเป็นคนดีนะ มีความรับผิดชอบ และรักครอบครัวมาก"

"ค่ะ ปายก็รู้สึกอย่างนั้น" ปลายฝันพยักหน้า

"แต่เขาก็มีเรื่องในใจที่ยังเปิดไม่หมดน่ะ" ธามเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แฝงความกังวล "เขาเคยเจอเรื่องร้ายๆ มาเยอะน่ะ"

ปลายฝันฟังอย่างตั้งใจ เธอรู้สึกอยากรู้เรื่องราวของภาคินัยมากขึ้น แต่ก็ไม่กล้าถามเซ้าซี้ ธามไม่ได้ลงรายละเอียดอะไรมากนัก แต่คำพูดของเขาก็ทำให้ปลายฝันเข้าใจมากขึ้นว่าทำไมภาคินัยถึงเป็นคนแบบนี้

เมื่อรถมาถึงหน้าบ้านของปลายฝัน ธามจอดรถสนิท

"ขอบคุณมากเลยนะคะคุณธาม ที่มาส่งปาย" ปลายฝันเอ่ยด้วยความซาบซึ้ง

"ไม่เป็นไร" ธามยิ้มให้เธอ "ตั้งใจทำงานนะ"

"ค่ะ"

ปลายฝันลงจากรถ มองดูรถของธามขับออกไปจนลับสายตา เธอรู้สึกอบอุ่นใจที่มีเพื่อนดีๆ อย่างธาม และรู้สึกขอบคุณที่เขาคอยช่วยเหลือเธอ

แต่ในขณะเดียวกัน ภาพของภาคินัยที่ยืนอยู่ข้างทิชาก็ยังคงวนเวียนอยู่ในความคิดของเธอ เธอรู้ดีว่าความสัมพันธ์ของเธอกับภาคินัยนั้นยากที่จะเป็นไปได้ เพราะเขามีคู่หมั้นอยู่แล้ว และทิชาเองก็ดูเหมือนจะไม่ยอมปล่อยภาคินัยไปง่ายๆ

ณ บ้านพักสุดหรูของทิชา เธอเพิ่งกลับมาจากงานกาล่าดินเนอร์ ใบหน้าสวยคมนั้นเต็มไปด้วยความหงุดหงิดและไม่พอใจ

"ยัยเด็กฝึกงานนั่นมันเป็นใครกันแน่ ทำไมภาคินัยถึงได้สนใจมันนัก!" ทิชาพึมพำกับตัวเองอย่างแค้นเคือง "ฉันไม่ยอมให้ใครมาแย่งภาคินัยไปจากฉันเด็ดขาด!"

ทิชารู้สึกว่าภาคินัยไม่ได้สนใจเธออย่างที่ควรจะเป็นมานานแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเขามันเป็นเพียงแค่การแต่งงานทางธุรกิจ ไม่ใช่ความรักที่แท้จริง แต่เธอก็ไม่ยอมปล่อยภาคินัยไปง่ายๆ เพราะเขาคือผู้ชายที่เธอต้องการที่สุด เธอต้องการตำแหน่งภรรยาของประธาน "ภาคินัย กรุ๊ป" เพื่อความมั่นคงและชื่อเสียงของเธอ

ทิชาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และกดเบอร์โทรศัพท์ของใครบางคน

"มิ้นท์ เธอว่างไหม" ทิชาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา "ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับเธอหน่อย"

ปลายฝันยังไม่รู้เลยว่าการปรากฏตัวของทิชาในวันนี้ และสายตาที่ไม่เป็นใจที่เธอได้รับ กำลังเป็นจุดเริ่มต้นของ "เกมรักร้อน" ที่จะทำให้ชีวิตของเธอต้องเผชิญหน้ากับความท้าทายครั้งใหญ่ และการต่อสู้เพื่อความรักและความถูกต้องที่เธอไม่เคยคาดคิดมาก่อน