ตอนที่ 67 เดทแรก

ตอนที่ 67 เดทแรก

วันเสาร์ที่ธามตั้งตารอคอยมาถึงแล้ว แสงแดดยามเช้าสาดส่องเข้ามาในห้องนอนของเขา ธามตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกกระปรี้กระเปร่าเป็นพิเศษ หัวใจของเขาเต้นรัวด้วยความตื่นเต้นและดีใจ เขามองนาฬิกาบนหัวเตียง... "อีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าจะถึงเวลานัด" เขาคิดในใจอย่างกระวนกระวาย

ธามใช้เวลาช่วงเช้าไปกับการเตรียมตัว เขาเลือกเสื้อผ้าที่คิดว่าดูดีที่สุดแต่ก็ยังคงความเรียบง่าย เสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน กางเกงสแล็คสีเบจ และรองเท้าผ้าใบสีขาวคู่โปรด เขาจัดการทรงผมให้เข้าที่ ตรวจสอบความเรียบร้อยของตัวเองในกระจกหลายครั้ง ราวกับว่านี่คือเดทแรกในชีวิตที่เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน แม้จะผ่านเรื่องราวความรักที่ซับซ้อนมาแล้ว แต่ความรู้สึกที่เขามีต่อน้ำหวานนั้นแตกต่างออกไป มันบริสุทธิ์และเต็มไปด้วยความหวัง

เมื่อถึงเวลาใกล้เที่ยง ธามก็ขับรถออกจากคอนโดของเขา มุ่งหน้าไปยังบ้านของน้ำหวาน ระหว่างทาง เขารู้สึกประหม่าเล็กน้อย บทสนทนาที่เตรียมไว้ในหัววนเวียนไปมา เขาอยากจะทำเดทแรกนี้ให้ดีที่สุด อยากให้น้ำหวานมีความสุขและรู้สึกพิเศษ

เมื่อไปถึงหน้าบ้านของน้ำหวาน ธามดับเครื่องยนต์ หัวใจของเขาเต้นแรงจนแทบจะหลุดออกมาจากอก เขาเห็นน้ำหวานกำลังยืนรออยู่ที่หน้าประตูรั้ว เธออยู่ในชุดเดรสยาวลายดอกไม้สีอ่อนๆ ดูน่ารักและสดใส ผมยาวสลวยถูกปล่อยลงมาอย่างเป็นธรรมชาติ แต่งแต้มเครื่องสำอางบางเบาที่ขับผิวให้ดูเปล่งปลั่ง รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของเธอทำให้ธามรู้สึกผ่อนคลายลงทันที

"สวัสดีครับน้ำหวาน" ธามเอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

"สวัสดีค่ะคุณธาม" น้ำหวานตอบด้วยรอยยิ้มที่สดใสไม่แพ้กัน "มาตรงเวลาเป๊ะเลยนะคะ"

ธามเปิดประตูรถให้น้ำหวาน "แน่นอนครับ ผมไม่อยากให้คุณต้องรอนาน"

ระหว่างทางไปศูนย์วัฒนธรรมแห่งชาติ บรรยากาศในรถเต็มไปด้วยความสบายๆ มีเสียงเพลงแจ๊สคลอเบาๆ ธามและน้ำหวานพูดคุยกันถึงเรื่องราวทั่วไป ไม่ว่าจะเป็นเรื่องงานอดิเรก หนังสือที่เพิ่งอ่าน หรือภาพยนตร์ที่เพิ่งดู ธามรู้สึกประทับใจที่น้ำหวานมีความรู้รอบตัวและมีมุมมองที่น่าสนใจในหลายๆ เรื่อง

เมื่อมาถึงศูนย์วัฒนธรรมแห่งชาติ บรรยากาศภายในนิทรรศการเต็มไปด้วยผู้คน ธามและน้ำหวานเดินดูงานศิลปะไปด้วยกันอย่างช้าๆ พวกเขาหยุดอยู่หน้าภาพวาดแต่ละภาพ แลกเปลี่ยนความคิดเห็นและตีความผลงานเหล่านั้น

"ภาพนี้สวยจังเลยนะคะคุณธาม" น้ำหวานเอ่ยขึ้นเมื่อยืนอยู่หน้าภาพวาดนามธรรมภาพหนึ่ง "สีสันสดใส ดูมีชีวิตชีวามากๆ เลยค่ะ"

ธามพยักหน้า "ใช่ครับ ผมชอบการใช้สีของศิลปินคนนี้มากเลย มันดูมีพลังดีนะครับ"

น้ำหวานหันมายิ้มให้ธาม "คุณธามก็มีความรู้เรื่องศิลปะเหมือนกันนะคะ ไม่คิดเลย"

"ก็พอรู้บ้างครับ" ธามตอบอย่างถ่อมตัว "แต่ผมว่าคุณน้ำหวานดูจะมีความรู้มากกว่าผมเยอะเลยนะครับ"

พวกเขาเดินต่อไปเรื่อยๆ บางครั้งก็หยุดยืนคุยกันนานๆ หน้าผลงานที่น่าสนใจ บางครั้งก็หัวเราะเบาๆ เมื่อเจอภาพวาดที่ดูตลก ธามสังเกตเห็นว่าน้ำหวานดูมีความสุขมากเมื่อได้อยู่ท่ามกลางงานศิลปะ ดวงตาของเธอเป็นประกายยามที่เธอพูดถึงผลงานที่เธอชื่นชอบ และรอยยิ้มของเธอก็ดูสดใสเป็นพิเศษ

ช่วงหนึ่ง ธามเห็นว่าน้ำหวานกำลังยืนมองภาพวาดภาพหนึ่งด้วยสีหน้าครุ่นคิด เขาจึงเดินเข้าไปใกล้

"มีอะไรหรือเปล่าครับน้ำหวาน"

น้ำหวานชี้ไปที่ภาพวาด ซึ่งเป็นภาพของหญิงสาวที่กำลังนั่งอยู่ริมหน้าต่าง มองออกไปนอกท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยหมู่ดาว "ภาพนี้ทำให้ฉันรู้สึกถึงความหวังนะคะคุณธาม เหมือนกับว่าไม่ว่าเราจะเจอเรื่องอะไรที่เลวร้ายมาแค่ไหน ท้องฟ้าก็ยังคงมีดวงดาวที่ส่องประกายให้เราเห็นเสมอ"

คำพูดของน้ำหวานทำให้ธามรู้สึกประทับใจในความคิดของเธอ เธอเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยน และมองโลกในแง่บวกเสมอ แม้จะผ่านเรื่องราวที่เจ็บปวดมามากมาย เขายื่นมือไปจับมือของน้ำหวานเบาๆ "ใช่ครับ...ผมก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกันครับ"

หลังจากชมนิทรรศการเสร็จ ธามพาน้ำหวานไปทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารสไตล์อิตาเลียนที่เขาจองไว้ บรรยากาศในร้านดูอบอุ่นและเป็นกันเอง เสียงเพลงเบาๆ คลอเคล้าไปกับกลิ่นหอมของอาหารอิตาเลียน ธามเลือกโต๊ะริมหน้าต่างที่มองเห็นวิวสวนสวยๆ

"คุณธามเลือกได้ดีมากเลยนะคะ ร้านนี้น่ารักจังเลยค่ะ" น้ำหวานเอ่ยชม

"ผมดีใจที่คุณชอบครับ" ธามยิ้ม "ผมพยายามเลือกร้านที่คิดว่าคุณน่าจะชอบน่ะครับ"

พวกเขาสั่งอาหารและพูดคุยกันอย่างต่อเนื่อง บทสนทนาระหว่างพวกเขาลื่นไหลและเป็นธรรมชาติ ธามรู้สึกสบายใจและเป็นตัวของตัวเองเมื่อได้อยู่กับน้ำหวาน เขาเล่าเรื่องราวตลกๆ ในวัยเด็กให้เธอฟัง และน้ำหวานก็เล่าเรื่องราวในชีวิตของเธอให้ธามได้รับรู้เช่นกัน

"คุณธามรู้ไหมคะ สมัยเด็กๆ ฉันเคยฝันอยากจะเป็นนักเขียนการ์ตูนด้วยนะคะ" น้ำหวานหัวเราะเบาๆ "แต่ว่าฝีมือวาดรูปฉันไม่ได้เรื่องเลยค่ะ"

ธามหัวเราะตาม "ไม่จริงหรอกครับ ผมว่าคุณมีพรสวรรค์นะครับ"

น้ำหวานยิ้มเขินๆ "คุณธามก็พูดเกินไปค่ะ"

ตลอดมื้ออาหาร ธามคอยสังเกตน้ำหวานอยู่ตลอดเวลา เขามองรอยยิ้มของเธอ มองแววตาที่เต็มไปด้วยความสุข และมองท่าทางที่น่ารักของเธอ ธามรู้สึกว่าเขายิ่งหลงเสน่ห์ของผู้หญิงคนนี้มากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อถึงช่วงเย็น ธามพาน้ำหวานไปเดินเล่นที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง บรรยากาศยามเย็นที่พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้าดูโรแมนติกเป็นพิเศษ แสงสีส้มอ่อนๆ สาดส่องลงมาบนใบหน้าของทั้งคู่ ลมพัดเอื่อยๆ ทำให้รู้สึกเย็นสบาย

"วันนี้สนุกมากเลยนะคะคุณธาม" น้ำหวานเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความสุข "ขอบคุณมากนะคะที่ชวนฉันออกมา"

"ผมก็เหมือนกันครับน้ำหวาน" ธามตอบ "ผมมีความสุขมากที่ได้อยู่กับคุณในวันนี้"

ธามหันไปมองน้ำหวาน แววตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้ง เขารู้ว่านี่คือความรู้สึกที่เขาตามหามาตลอด ไม่ใช่แค่ความตื่นเต้นชั่วคราว แต่เป็นความรู้สึกที่มั่นคงและอบอุ่นที่มาจากก้นบึ้งของหัวใจ เขาค่อยๆ ยื่นมือไปจับมือของน้ำหวานไว้เบาๆ น้ำหวานไม่ได้ดึงมือออก แต่กลับบีบมือของธามตอบเบาๆ ราวกับจะบอกว่าเธอเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน

"น้ำหวานครับ...ผม...ผมรู้สึกดีกับคุณมากจริงๆ นะครับ" ธามเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงใจและอ่อนโยน "ผมอยากจะขอโอกาสที่จะได้ดูแลคุณ ได้เรียนรู้คุณให้มากขึ้น...และได้เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของคุณนะครับ"

น้ำหวานมองธามด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความสุข ความตื้นตันใจ และความรักที่กำลังก่อตัวขึ้นในใจของเธอ เธอรู้ดีว่าธามเป็นคนดี และเขาคือคนที่สามารถทำให้เธอมีความสุขได้

"ฉัน...ฉันก็รู้สึกแบบนั้นเหมือนกันค่ะคุณธาม" น้ำหวานตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ "ฉันอยากให้คุณดูแลฉันค่ะ"

รอยยิ้มที่อบอุ่นปรากฏบนใบหน้าของธาม เขาดึงน้ำหวานเข้ามาใกล้ และโอบกอดเธออย่างอ่อนโยน น้ำหวานซบหน้ากับอกของธาม เธอรู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน

ในคืนนั้น ธามและน้ำหวานได้เริ่มต้นบทใหม่ของความสัมพันธ์อย่างเป็นทางการ ความรู้สึกดีๆ ที่เคยเป็นเพียงแค่ประกายเล็กๆ ได้เติบโตเป็นความรักที่ชัดเจนและงดงาม พวกเขาทั้งคู่ต่างก็พร้อมที่จะก้าวเดินไปข้างหน้าด้วยกัน สร้างเรื่องราวความรักของพวกเขาเอง ที่แตกต่างจากเรื่องราวที่เคยเจ็บปวดในอดีต ธามได้ค้นพบว่าความสุขที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่การวิ่งตามสิ่งที่เคยฝัน แต่เป็นการเปิดใจรับสิ่งใหม่ๆ ที่เข้ามาในชีวิต และน้ำหวานเองก็ได้พบกับความรักที่บริสุทธิ์และจริงใจ ที่จะเติมเต็มชีวิตของเธอให้สมบูรณ์