ตอนที่ 81 การเปิดใจทั้งหมด

ตอนที่ 81 การเปิดใจทั้งหมด

การเดินทางเพื่อฟื้นฟูจิตใจที่นิวซีแลนด์ได้สร้างความทรงจำที่สวยงามและเติมเต็มความรักของ ภาคินัย และ ปลายฝัน ให้เบ่งบานเต็มที่ ความผูกพันของพวกเขาลึกซึ้งยิ่งกว่าเดิม ทำให้ภาคินัยรู้สึกว่าถึงเวลาแล้วที่จะต้องเปิดเผยทุกสิ่งในใจให้ปลายฝันได้รับรู้ ไม่ใช่แค่เรื่องราวความรักหรือธุรกิจ แต่เป็นเรื่องราวในอดีตที่ฝังรากลึก ปมที่ทำให้เขาปิดกั้นตัวเอง จากโลกภายนอก และสิ่งที่หล่อหลอมให้เขากลายเป็นภาคินัยคนปัจจุบัน

หลังจากกลับจากนิวซีแลนด์ได้ไม่นาน ค่ำคืนหนึ่งที่คอนโดของภาคินัย ทั้งคู่นั่งอยู่บนโซฟา ปลายฝันกำลังจัดอัลบั้มรูปจากการเดินทางที่ผ่านมา ภาคินัยมองดูภาพเหล่านั้นด้วยรอยยิ้ม แต่รอยยิ้มนั้นก็แฝงไว้ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ปลายฝันสัมผัสได้

"คุณภีมคะ... ปายรู้สึกว่าคุณมีอะไรในใจหรือเปล่าคะ" ปลายฝันถามขึ้นอย่างอ่อนโยน เธอสังเกตเห็นว่าภาคินัยมีสีหน้าครุ่นคิดมาสักพักแล้ว

ภาคินัยถอนหายใจเบาๆ เขาจับมือปลายฝันไว้แน่น "ปายครับ... ผม มีเรื่องอยากเล่าให้ปายฟัง เรื่องราวในอดีตของ ผม ที่ ผม ไม่เคยบอกใครเลย"

ปลายฝันบีบมือเขาตอบ "ปายพร้อมจะรับฟังคุณเสมอนะคะคุณภีม ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นอะไรก็ตาม"

ภาคินัยพยักหน้า เขารวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี และเริ่มเล่าเรื่องราวที่ซ่อนอยู่ในใจมานานแสนนาน

ภาคินัยเริ่มต้นจากวัยเด็กของเขา เขาเล่าว่าเกิดมาในตระกูล "ภาคินัย" ที่ร่ำรวยและมีชื่อเสียง แต่ในขณะเดียวกันก็มาพร้อมกับ ความคาดหวังและความกดดัน มหาศาลจากคนรอบข้าง โดยเฉพาะจากพ่อของเขา

"ตั้งแต่จำความได้ ผม ก็ถูกปลูกฝังให้เป็นผู้นำ เป็นคนเก่ง เป็นทายาทที่สมบูรณ์แบบของตระกูล" ภาคินัยเล่าด้วยน้ำเสียงเนิบนาบ "พ่อของ ผม เป็นคนเข้มงวดมาก ท่านคาดหวังสูงและไม่เคยพอใจกับผลลัพธ์ที่ต่ำกว่าความเป็นเลิศ"

เขาเล่าถึงชีวิตในวัยเด็กที่เต็มไปด้วยตารางเรียนพิเศษ การฝึกฝนทักษะต่างๆ ที่จำเป็นสำหรับการเป็นทายาทธุรกิจ และการต้องพิสูจน์ตัวเองอยู่ตลอดเวลา ทำให้เขาไม่มีเวลาเล่นเหมือนเด็กคนอื่นๆ ไม่มีเพื่อนสนิท และรู้สึกโดดเดี่ยวอยู่เสมอ

"ผม ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองมีอิสระที่จะเป็นตัวเองเลยครับปาย" ภาคินัยกล่าว "ทุกย่างก้าวของ ผม ถูกกำหนดไว้แล้ว และทุกความผิดพลาดคือความล้มเหลวที่ต้องถูกตำหนิ"

ปมสำคัญที่ทำให้ภาคินัยปิดกั้นตัวเอง เริ่มต้นขึ้นเมื่อเขาเข้าสู่ช่วงวัยรุ่น นั่นคือ การเสียชีวิตของแม่ ของเขา

"แม่ของ ผม เป็นคนเดียวที่เข้าใจ ผม เป็นเหมือนที่พึ่งทางใจของ ผม ตลอดมา" ภาคินัยหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง เสียงของเขาแหบลงเล็กน้อย "ท่านเป็นคนอ่อนโยน และเป็นคนที่ทำให้ ผม รู้สึกว่า ผม มีค่าในแบบที่ ผม เป็น ไม่ใช่ในแบบที่ใครอยากให้เป็น"

เขาเล่าว่าการจากไปของแม่เป็นเรื่องที่กะทันหันและไม่คาดฝัน ทำให้โลกของเขาพังทลายลงในพริบตา ความเสียใจจากการสูญเสียแม่ ประกอบกับความรู้สึกโดดเดี่ยวที่หนักหน่วงขึ้น ทำให้ภาคินัยเริ่ม ปิดกั้นตัวเอง จากทุกสิ่ง

"ผม รู้สึกเหมือนโลกทั้งใบพังลงตรงหน้า ผม ไม่เหลือใครที่เข้าใจ ผม อีกแล้ว" เขาเล่า "ผม ตัดสินใจที่จะไม่แสดงความอ่อนแอออกมาอีก ผม สร้างกำแพงล้อมรอบตัวเอง เพื่อไม่ให้ใครเข้ามาทำร้าย ผม ได้อีก"

จากวันนั้นเป็นต้นมา ภาคินัยก็ใช้ชีวิตอย่างมีระเบียบวินัย เข้มงวดกับตัวเอง และไม่แสดงอารมณ์ความรู้สึกออกมาให้ใครเห็น เขาทำงานหนักอย่างไม่หยุดหย่อน เพื่อพิสูจน์ตัวเองและลืมความเจ็บปวดในอดีตไปให้ได้

"ผม กลายเป็นคนที่ทำงานหนักมากครับปาย ผม เชื่อว่าถ้า ผม ประสบความสำเร็จมากพอ ผม ก็จะไม่ต้องรู้สึกโดดเดี่ยวอีกต่อไป ผม จะแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องตัวเองจากทุกสิ่ง"

การปิดกั้นตัวเองของภาคินัยส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ของเขากับผู้อื่น โดยเฉพาะความสัมพันธ์กับผู้หญิง เขาไม่เคยปล่อยให้ใครเข้ามาในชีวิตได้ลึกซึ้ง

"ผม เคยคบกับผู้หญิงหลายคนนะครับปาย แต่ ผม ไม่เคยเปิดใจให้ใครเลย" ภาคินัยยอมรับ "ผม ไม่เชื่อในความรักที่แท้จริง ผม คิดว่าทุกคนเข้ามาหา ผม เพราะผลประโยชน์ หรือไม่ก็เพราะ ผม กำลังจะทอดทิ้ง ผม ไปเหมือนที่แม่จากไป"

เขาเล่าถึงความสัมพันธ์บางครั้งที่จบลงด้วยความเจ็บปวด เพราะเขาไม่สามารถไว้วางใจใครได้เต็มที่ และไม่สามารถแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกมาได้ เขามักจะสร้างระยะห่าง และไม่ยอมให้ใครเข้ามาใกล้เกินไป

"ผม กลัวการถูกทอดทิ้งครับปาย กลัวที่จะเจ็บปวดอีกครั้ง" ภาคินัยสารภาพ "นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ ผม กลายเป็นคนเย็นชา และไม่ค่อยแสดงออกถึงความรู้สึก"

เมื่อภาคินัยเล่ามาถึงจุดนี้ เขาหันมามองปลายฝัน ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ทั้งความเจ็บปวดจากอดีต และความรักที่มีให้เธอในปัจจุบัน

"จนกระทั่งปายเข้ามาในชีวิต ผม" ภาคินัยเอื้อมมือไปจับมือปลายฝันอีกครั้ง "ปายเข้ามาเปลี่ยนทุกสิ่งในชีวิต ผม"

เขาเล่าถึงช่วงแรกที่ได้พบกับปลายฝัน ความรู้สึกประหลาดใจที่เธอเป็นคนเดียวที่ไม่เกรงกลัวเขา และกล้าที่จะโต้ตอบเขาอย่างตรงไปตรงมา

"ปายทำให้ ผม รู้สึกว่า ผม ไม่ต้องแกล้งทำเป็นแข็งแกร่งตลอดเวลา" ภาคินัยกล่าว "ปายทำให้ ผม รู้สึกว่า ผม สามารถเป็นตัวของตัวเองได้ และปายก็ยังคงยอมรับในสิ่งที่ ผม เป็น"

เขาเล่าถึงช่วงเวลาที่พวกเขาได้ใกล้ชิดกันมากขึ้น ปลายฝันคอยอยู่เคียงข้างเขาเสมอ ไม่ว่าเขาจะสุขหรือทุกข์ เธอเป็นคนแรกที่มองเห็นความอ่อนแอที่ซ่อนอยู่ภายใต้เปลือกนอกที่แข็งแกร่งของเขา และเป็นคนเดียวที่สามารถทลายกำแพงที่เขาสร้างขึ้นมาได้

"ปายไม่เคยทอดทิ้ง ผม เลยครับ ไม่ว่า ผม จะเจอเรื่องร้ายแรงแค่ไหน ปายก็ยังอยู่ตรงนี้เสมอ" ภาคินัยพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ปายเป็นคนแรกที่ทำให้ ผม เชื่อว่าความรักที่แท้จริงมีอยู่จริง"

การได้เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ปลายฝันฟัง ทำให้ภาคินัยรู้สึกเหมือนได้ปลดปล่อยภาระหนักอึ้งที่แบกมานาน เขาไม่ได้รู้สึกอ่อนแอ แต่กลับรู้สึกเบาและสบายใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

ปลายฝันฟังเรื่องราวทั้งหมดด้วยความเข้าใจ เธอไม่ได้แสดงท่าทีตกใจหรือตัดสิน แต่กลับกุมมือเขาไว้แน่น และมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรักและความเห็นอกเห็นใจ

"ขอบคุณนะคะคุณภีม ที่เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ปายฟัง" ปลายฝันกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ปายเข้าใจคุณภีมแล้วค่ะ และปายก็ไม่เคยรักคุณภีมมากเท่านี้มาก่อนเลย"

เธอเอนตัวเข้าไปกอดภาคินัยแน่น "คุณภีมไม่ได้อยู่คนเดียวนะคะ ตอนนี้คุณมีปายอยู่ตรงนี้ มีธาม มีน้ำหวาน และมีคุณปู่... เราทุกคนจะอยู่ข้างๆ คุณเสมอค่ะ"

คำพูดของปลายฝันเป็นเหมือนน้ำทิพย์ที่ชโลมจิตใจของภาคินัย เขากอดปลายฝันแน่นขึ้น ปล่อยให้น้ำตาที่เก็บมานานไหลรินออกมาอย่างเงียบๆ เป็นน้ำตาแห่งการปลดปล่อยและความสุขที่ได้เจอคนที่เข้าใจเขาอย่างแท้จริง

การเปิดใจทั้งหมดในครั้งนี้ ทำให้ความสัมพันธ์ของภาคินัยและปลายฝันก้าวไปอีกขั้น พวกเขาไม่ได้แค่รักกัน แต่เข้าใจกันอย่างลึกซึ้งในทุกมิติของชีวิต ปมในใจที่เคยปิดกั้นภาคินัยมานานได้คลี่คลายลง ทำให้เขากลายเป็นคนที่มีความสุขและสมบูรณ์แบบมากยิ่งขึ้น

ภาคินัยรู้สึกอิสระที่จะเป็นตัวเองมากขึ้น เขาไม่ได้กลัวที่จะแสดงความอ่อนแอ หรือเปิดเผยความรู้สึกอีกต่อไป เพราะเขารู้ว่าเขามีปลายฝันอยู่เคียงข้างเสมอ

ชีวิตของพวกเขายังคงดำเนินต่อไป พร้อมกับการสร้างอนาคตที่เต็มไปด้วยความรัก ความเข้าใจ และความสุขที่แท้จริง ซึ่งเป็นผลมาจากการที่พวกเขาได้เผชิญหน้ากับอดีต ยอมรับความเจ็บปวด และก้าวข้ามมันไปได้ด้วยกัน