ตอนที่ 7 ธามผู้เฝ้ามอง

ตอนที่ 7 ธามผู้เฝ้ามอง

ณ ใจกลางย่านธุรกิจอันพลุกพล่านของกรุงเทพฯ ธาม กำลังนั่งอยู่ที่มุมประจำในร้านกาแฟหรูที่มักจะเป็นที่นัดพบของเขากับภาคินัย เพื่อนสนิทและหุ้นส่วนทางธุรกิจ สายตาของเขากวาดมองไปทั่วร้านอย่างเงียบๆ พลางจิบอเมริกาโน่ร้อนในมืออย่างใจเย็น เขารู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงบางอย่างในตัวเพื่อนรักที่รู้จักกันมานานหลายสิบปีอย่างภาคินัย

ในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมา ธามสังเกตเห็นว่าภาคินัยดูมีชีวิตชีวาขึ้น มีรอยยิ้มบางๆ ประดับอยู่บนใบหน้าบ่อยครั้งขึ้นกว่าแต่ก่อน และดูเหมือนภาคินัยจะใช้เวลาที่บริษัทนานขึ้น ไม่ได้เร่งรีบกลับบ้านเหมือนเมื่อก่อนหน้านี้ ธามรู้ดีว่าภาคินัยเป็นคนเก็บตัวและไม่ค่อยแสดงความรู้สึกออกมาให้ใครเห็น แต่การเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ เหล่านี้ก็เพียงพอที่จะทำให้ธามอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าอะไรคือสาเหตุ

วันนี้ ภาคินัยมาถึงช้ากว่าปกติเล็กน้อย เขาก้าวเข้ามาในร้านกาแฟด้วยชุดสูทที่ดูภูมิฐานเช่นเคย แต่ในวันนี้สีหน้าของเขาดูผ่อนคลายกว่าทุกที ดวงตาคมกริบคู่นั้นทอประกายบางอย่างที่ธามไม่เคยเห็นมาก่อน

"โทษทีที่มาช้า" ภาคินัยเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงโต๊ะ

"ไม่เป็นไร" ธามยิ้มให้เพื่อน "สั่งกาแฟก่อนไหม"

"อเมริกาโน่ร้อนไม่ใส่น้ำตาลเหมือนเดิม" ภาคินัยตอบสั้นๆ และนั่งลงตรงข้ามกับธาม

ขณะที่ภาคินัยกำลังจิบกาแฟ ธามก็เริ่มสังเกตเห็นว่าสายตาของภาคินัยมักจะเหลือบมองไปยังโทรศัพท์มือถือของเขาอยู่บ่อยครั้ง ราวกับกำลังรอคอยข้อความหรือการติดต่อจากใครบางคน ธามรู้ดีว่าภาคินัยไม่ใช่คนติดโทรศัพท์ และมักจะวางโทรศัพท์ไว้เฉยๆ เว้นแต่จะมีเรื่องงานสำคัญจริงๆ

"ดูนายมีความสุขขึ้นนะช่วงนี้" ธามเอ่ยขึ้นอย่างหยั่งเชิง

ภาคินัยชะงักเล็กน้อย เขาวางแก้วกาแฟลง และเงยหน้าขึ้นมองธาม "ก็ปกติ"

"ปกติที่ไหนกัน" ธามหัวเราะเบาๆ "นายไม่ได้ยิ้มบ่อยแบบนี้มานานแล้วนะ"

ภาคินัยไม่ได้ตอบอะไร เขายิ้มบางๆ ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่ธามไม่ค่อยได้เห็นบ่อยนัก

"มีอะไรดีๆ เกิดขึ้นรึเปล่า" ธามถามต่อด้วยน้ำเสียงที่จริงจังขึ้น

ภาคินัยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยขึ้น "งานที่บริษัทกำลังไปได้สวย"

ธามรู้ดีว่าภาคินัยไม่ได้หมายถึงเรื่องงานเพียงอย่างเดียว เขาสัมผัสได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ภายในคำพูดนั้น

"ฉันหมายถึงเรื่องส่วนตัวต่างหาก" ธามเอ่ยอย่างตรงไปตรงมา

ภาคินัยถอนหายใจเล็กน้อย "ไม่มีอะไรหรอก"

แม้ภาคินัยจะปฏิเสธ แต่สายตาของเขากลับฉายแววบางอย่างที่ทำให้ธามมั่นใจว่าสิ่งที่เขาสงสัยนั้นถูกต้อง ธามรู้ดีว่าภาคินัยเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง และไม่ชอบพูดเรื่องส่วนตัวให้ใครฟัง แต่ในฐานะเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมานาน ธามก็อดที่จะเป็นห่วงไม่ได้

"ช่วงนี้นายดูสนใจแผนกออกแบบเป็นพิเศษเลยนะ" ธามเอ่ยขึ้นอย่างลองเชิง

ภาคินัยชะงักไปเล็กน้อย ดวงตาคมกริบของเขาจ้องมองมาที่ธามราวกับกำลังพยายามอ่านใจ

"ทำไมถึงคิดแบบนั้น" ภาคินัยถามกลับ

"ก็เห็นนายเดินผ่านแผนกนั้นบ่อยๆ แถมยังอนุมัติโครงการใหม่ๆ ของแผนกนั้นง่ายกว่าปกติด้วย" ธามตอบอย่างยิ้มๆ "หรือว่า..."

ภาคินัยยังคงนิ่งเงียบ แต่สายตาของเขากลับแสดงออกถึงความประหลาดใจเล็กน้อยที่ธามช่างสังเกตขนาดนี้

"เด็กฝึกงานคนนั้น...ชื่อปลายฝันใช่ไหม" ธามเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เจาะจง

คราวนี้ภาคินัยเงียบไปนานกว่าเดิม เขาจ้องมองไปยังแก้วกาแฟในมือ ราวกับกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

"เธอเป็นเด็กที่เก่ง" ภาคินัยเอ่ยขึ้นในที่สุด "มีความสามารถและตั้งใจทำงาน"

คำชมที่ออกมาจากปากของภาคินัย ทำให้ธามรู้สึกประหลาดใจ เขาไม่ค่อยได้ยินภาคินัยชมใครตรงๆ แบบนี้บ่อยนัก ยิ่งตอกย้ำความสงสัยของธามที่ว่าภาคินัยกำลังมีความรู้สึกบางอย่างกับปลายฝัน

"แล้วทิชาล่ะ" ธามตัดสินใจถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง "ความสัมพันธ์ของนายกับทิชาเป็นยังไงบ้าง"

ใบหน้าของภาคินัยกลับมานิ่งเฉยอีกครั้ง แววตาของเขาดูเย็นชาลงอย่างเห็นได้ชัด

"ก็เหมือนเดิม" ภาคินัยตอบสั้นๆ "เรากำลังจะแต่งงานกัน"

คำตอบของภาคินัยทำให้ธามรู้สึกไม่สบายใจ เขารู้ดีว่าความสัมพันธ์ระหว่างภาคินัยกับทิชานั้นเป็นเพียงการแต่งงานทางธุรกิจที่ถูกจัดแจงขึ้นมาเพื่อผลประโยชน์ของทั้งสองตระกูล ภาคินัยไม่เคยแสดงความรักหรือความรู้สึกดีๆ ต่อทิชาอย่างที่คู่รักควรจะมี และธามก็รู้ดีว่าทิชาเองก็ไม่ได้รักภาคินัยอย่างแท้จริงเช่นกัน

ธามเคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับความเจ้าชู้ของทิชา และเคยเห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่นบ่อยครั้ง แต่ภาคินัยก็ไม่เคยสนใจเรื่องเหล่านั้นเลย ดูเหมือนเขาจะยอมรับในเงื่อนไขของความสัมพันธ์นี้มาโดยตลอด

"นายแน่ใจเหรอว่าอยากแต่งงานกับทิชา" ธามถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความกังวล

ภาคินัยเงยหน้าขึ้นมองธาม ดวงตาคมกริบคู่นั้นฉายแววเจ็บปวดเล็กน้อยที่ธามอ่านออก

"มันเป็นหน้าที่" ภาคินัยตอบด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น "และเป็นสิ่งที่ต้องทำเพื่อบริษัทและครอบครัว"

ธามถอนหายใจ เขาเข้าใจในสถานการณ์ของภาคินัยดี ภาคินัยต้องแบกรับภาระและความรับผิดชอบมากมายในฐานะทายาทของตระกูลภาคินัย และการแต่งงานกับทิชาก็เป็นหนึ่งในเงื่อนไขสำคัญที่ต้องทำเพื่อรักษาอำนาจและอิทธิพลของตระกูล

"แล้วปลายฝันล่ะ" ธามตัดสินใจถามขึ้นอีกครั้ง "นายคิดยังไงกับเธอ"

ภาคินัยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างช้าๆ "เธอเป็นเด็กดี"

คำตอบสั้นๆ ของภาคินัยไม่ได้ทำให้ธามกระจ่างขึ้นเลย แต่ธามก็รู้สึกได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ภาคินัยมีต่อปลายฝัน มันอาจจะไม่ใช่ความรักที่ชัดเจน แต่ก็เป็นความรู้สึกที่แตกต่างจากความรู้สึกที่ภาคินัยมีต่อทิชาอย่างสิ้นเชิง

หลังจากแยกกับภาคินัย ธามก็ยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้น เขารู้สึกเป็นห่วงเพื่อนรัก และสงสัยในความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างภาคินัย ทิชา และปลายฝัน

ในวันต่อมา ธามได้รับเชิญให้เข้าร่วมงานเปิดตัวโครงการใหม่ของ "ภาคินัย กรุ๊ป" เขาเดินเข้าไปในงานด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย และสายตาของเขาก็กวาดมองไปรอบๆ เพื่อมองหาภาคินัยและปลายฝัน

เขาเห็นภาคินัยยืนอยู่บนเวที กำลังกล่าวเปิดงานด้วยน้ำเสียงที่สุขุมและทรงพลัง ภาคินัยดูสง่างามและโดดเด่นในชุดสูทสีเข้ม สายตาของเขาเหลือบมองไปยังบริเวณด้านหน้าเวที และหยุดอยู่ที่ปลายฝันที่ยืนอยู่ท่ามกลางกลุ่มนักศึกษาฝึกงานคนอื่นๆ ปลายฝันในชุดฟอร์มของบริษัทดูสดใสและตั้งใจฟังการกล่าวเปิดงานของภาคินัย

ธามสัมผัสได้ถึงแววตาของภาคินัยที่จ้องมองปลายฝันด้วยความรู้สึกบางอย่างที่แตกต่างจากที่เขามองทิชา มันคือสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย ความชื่นชม และบางทีอาจจะเป็นความปรารถนาที่ซ่อนอยู่

ขณะที่ธามกำลังยืนสังเกตการณ์อยู่เงียบๆ เขาก็เห็นทิชาเดินเข้ามาหาภาคินัยบนเวที เธอสวมชุดราตรีหรูหราที่ขับเน้นความสง่างามให้โดดเด่นยิ่งขึ้น ทิชายิ้มหวานให้กับแขกผู้มีเกียรติ และโอบแขนของภาคินัยอย่างสนิทสนม ราวกับต้องการตอกย้ำความเป็นเจ้าของ

ภาคินัยไม่ได้ตอบสนองอะไรเป็นพิเศษ แต่สายตาของเขาก็ยังคงเหลือบมองไปยังปลายฝันอยู่เป็นระยะ ทำให้ธามรู้สึกว่าภาคินัยไม่ได้สบายใจกับสถานการณ์นี้มากนัก

หลังจากงานเปิดตัวโครงการเสร็จสิ้น ธามก็มีโอกาสได้พูดคุยกับปลายฝันอีกครั้ง

"คุณปลายฝันสบายดีไหมครับ" ธามเอ่ยทักทายอย่างเป็นกันเอง

"สบายดีค่ะคุณธาม ขอบคุณนะคะที่ถาม" ปลายฝันยิ้มให้เขา

"ช่วงนี้เป็นยังไงบ้าง"

ปลายฝันเล่าเรื่องราวเล็กๆ น้อยๆ ที่เกิดขึ้นในบริษัทให้ธามฟัง เธอเล่าถึงการที่โปรแกรมคอมพิวเตอร์ของเธอมีปัญหาและจู่ๆ ก็กลับมาใช้งานได้เอง และเรื่องที่เธอสะดุดล้มที่บันไดแต่ก็มีคนมาช่วยเก็บเอกสารให้

"ผมว่านะคนที่ช่วยคุณต้องเป็นคุณภีมแน่ๆ เลย" ธามเอ่ยขึ้นอย่างไม่ลังเล

ปลายฝันเบิกตากว้างด้วยความประหลาดใจ "จริงเหรอคะ"

"ใช่สิ เขาก็เป็นคนแบบนี้แหละ" ธามยิ้ม "ภายนอกอาจจะดูเย็นชา แต่จริงๆ แล้วเขาก็เป็นคนใจดีและห่วงใยคนรอบข้างนะ"

คำพูดของธามทำให้ปลายฝันรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก เธอไม่คิดว่าภาคินัยจะแอบช่วยเหลือเธออยู่เงียบๆ แบบนี้

"แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ดีว่าทำไมคุณภีมถึงเลือกแต่งงานกับทิชา" ธามพึมพำกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่ก็มากพอที่ปลายฝันจะได้ยิน

ปลายฝันเงียบไป เธอเองก็สงสัยในเรื่องนี้เช่นกัน

"ทิชาก็ไม่ได้รักคุณภีมจริงๆ หรอก" ธามเอ่ยต่อ "เธอแค่ต้องการอำนาจและชื่อเสียงเท่านั้น"

คำพูดของธามทำให้ปลายฝันรู้สึกตกใจ เธอไม่คิดว่าธามจะพูดเรื่องแบบนี้ออกมาตรงๆ

"แล้วคุณธามรู้ได้ยังไงคะ" ปลายฝันถามด้วยความอยากรู้

ธามถอนหายใจเล็กน้อย "ผมรู้จักทิชามานานแล้ว รู้จักดีกว่าคุณภีมเสียอีก"

ปลายฝันมองหน้าธามด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย เธอรู้สึกว่าธามเองก็มีเรื่องราวในใจที่ซับซ้อนเช่นกัน

"แต่ผมก็ยังหวังว่าคุณภีมจะเจอคนที่เขารักจริงๆ นะ" ธามเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความหวัง ก่อนจะหันมายิ้มให้กับปลายฝัน

คำพูดของธามทำให้หัวใจของปลายฝันเต้นแรงขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ เธอรู้สึกว่าธามกำลังพยายามสื่อสารบางอย่างกับเธออย่างเงียบๆ

ในขณะที่ความรู้สึกของปลายฝันและภาคินัยกำลังเติบโตขึ้นอย่างช้าๆ โดยมีธามเป็นผู้เฝ้ามองอยู่ห่างๆ และความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนระหว่างภาคินัยกับทิชาก็ยังคงเป็นปริศนาที่รอวันคลี่คลาย ปลายฝันยังคงไม่รู้เลยว่าชะตาชีวิตกำลังจะนำพาเธอเข้าสู่บททดสอบครั้งใหญ่ที่เต็มไปด้วยอุปสรรคและความท้าทาย ซึ่งจะทำให้เธอต้องตัดสินใจครั้งสำคัญในชีวิต