Chapter 2 หลอกล่อเหยื่อ

น้ำแข็งยังไม่ทันละลายหมดแก้ว ร่างแบบบางในชุดเสื้อยืดธรรมดากับกางเกงยีนขาสั้นขาดรุ่ยก็เดินตรงมาที่โต๊ะพวกเขา เรียวขาขาวเนียนทำให้พวกหมาป่าหิวโหยจับจ้องไม่วางตา วินเนอร์ขมวดคิ้วยุ่ง เงยหน้ามองใบหน้าน่ารักใต้กรอบแว่นเชยๆ ผมเผ้าฟูฟ่อง ภาพลักษณ์ก็ไม่น่ามองสักนิด แต่ไม่รู้ทำไมเขาถึงหงุดหงิดใจขนาดนี้

“ใส่ชุดบ้าอะไรมา กางเกงขายาวไม่มีแล้วหรือไง?”

“ก็มันไม่มีชุดไหนแล้ว”

เธอไม่ได้โกหก ชุดนี้ธรรมดาที่สุดในตู้เสื้อผ้าเธอแล้วแหละ แต่มันดูแย่ขนาดนั้นเลยหรือไง ดูวินเนอร์ทำหน้าสิ อย่างกับเธอมีความผิดฐานไปฆ่าใครตาย

“มาจริงด้วยว่ะ แม่ง ต้องเปิดเหล้าเลยกู หมดแล้วเงินเติมเกมกู”

“ใครจะไปนึกว่าจะมาจริง ๆ”

“เอ้า ยืนอยู่ทำไม มานั่งนี่”

เจ้าของดวงตากลมหันไปมองวินเนอร์ราวกับจะขอความช่วยเหลือ แต่ไม่รู้ทำไมพอสบตากันกลับอ้าปากไม่ออก จำใจเดินไปอีกทาง

เพื่อขยับไปนั่งให้มันจบๆ ไป แต่ยังไม่ทันไรก็โดนมือแกร่งดึงจนล้มลงนั่งข้างคนตัวสูงที่สุดในกลุ่ม

“โอ๊ยย เจ็บนะวิน ปล่อยแขนเราก่อน”

ลูกพีชบิดข้อมือตัวเองออกให้เป็นอิสระ วินเนอร์ไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่ไม่ยอมให้เธอลุกขยับออก แก้วเหล้าถูกวางลงตรงหน้าคนตัวเล็ก เธอลังเลเล็กน้อย เหล้าดีกรีแรงแถมราคาแพงที่เป็นของเดิมพันเมื่อครู่ถูกรินลงแก้วใส

เดี๋ยวสิไม่เรียกแท็กซี่ให้เธอเหรอ แผนเธอไม่ใช่แบบนี้นี่

แล้วไอ้บ้านี่มันจะพาเธอไปไหนกัน ปลุกเธอมาถามทางกลับบ้านก่อนสิเว้ยย!!!

น่าแปลกใจที่นั่งรถมาได้สักพักแล้วแต่วินเนอร์ก็ไม่มีท่าทีว่าจะปลุกเธอมาถามทางกลับบ้านแม้แต่น้อย จะว่าไปไอ้คนขับรู้ว่าบ้านเธออยู่ไหนก็ไม่น่าจะใช่ ลูกพีชแอบลืมตาขึ้นข้างหนึ่งเพื่อมองทิวทัศน์รอบตัว เมื่อเห็นป้ายบอกก็รู้ว่าทิศทางคือคนละซีกเมืองกับคอนโดฯ ของเธอเลยด้วยซ้ำ

“อื้อออ” ทำอะไรไม่ได้เลยต้องรีบแกล้งตื่นมีสติโดยด่วน สารถีจำเป็นหันกลับมามองเธอทันที

“นี่มึงไหวไหมเนี่ยลูกพีช”

“อื้อ ไหว ปล่อยฉันให้ลงตรงนี้ก็ได้”

“กูให้คิดอีกที มึงจะลงตรงนี้จริง?”

ดวงตากลมกวาดมองไปนอกรถอีกครั้ง คราวนี้แสงสีจากเมืองใหญ่หายไปแล้ว เห็นแค่พงหญ้าขึ้นสูงท่วมหัว แถมยังไม่มีไฟสักดวง บรรยากาศราวกับจะมีผีโผล่มาดักหน้ารถ ใจดวงน้อยเต้นโครมครามด้วยความกลัว หมอนี่คงไม่ได้บ้าคิดจะเอาเธอมาฆ่าทิ้งใช่ไหมนะ? ไม่หรอกมั้ง

“ทำไมทางเปลี่ยวแบบนี้ หรือว่านาย…จะทำมิดีมิร้ายฉัน” แต่ถามสักหน่อยก็ดี แพ้เสียงในหัว

“คิดเพ้อเจ้ออะไรของมึงอีก มันทางลัดไปคอนโดกูต่างหาก”

“แล้วจะไปคอนโดวินทำไม”

“ก็มึงไม่ยอมตื่นมาบอกกูว่าบ้านมึงอยู่ไหน หรือจะให้กูเลี้ยวเข้าโรงแรมหรือไง”

วินเนอร์พูดเสียงเข้ม ใบหน้าหล่อเหลาฉายแววไม่พอใจ ส่วนหนึ่งเพราะขาขาว ๆ นั่นที่ทำเอาเขาปั่นป่วน กางเกงส้นตีนอะไร แม่ง สั้นฉิบหาย กูอยากถอดแล้วเอาไปเผาให้มันจบ ๆ

“ก็แล้วทำไมไม่ปลุกเล่า”

“เลิกบ่นสักที ลงได้แล้ว”

รถหรูจอดนิ่งใต้คอนโดฯ ราคาแพง วินเนอร์หันไปสั่งคนตัวบางอย่างเอาแต่ใจ แต่ให้ตายเถอะ ลูกพีชดื้อกว่าที่เขาคิด เธอนั่งกอดอกนิ่ง สะบัดหน้าที่ประดับด้วยกรอบแว่นเทอะทะไปอีกทาง

คิดว่าตัวเองน่ารักมากมั้ง

“ลงรถเดี๋ยวนี้ลูกพีช”

“ไม่”

“อ้าปากอีกรอบกูจะจูบให้ปากช้ำ”

เขากระซิบขู่ ปลดเบลท์ของตัวเองแล้วชะโงกหน้าไปใกล้ ลูกพีชหันมาเตรียมเปิดปากด่าด้วยความเหลืออดเหลือทน เธอนับเลขได้แค่สามแสนกว่า แต่วันนี้ขอข้ามไปหนึ่งล้านเลยละกัน!

“ใครมันจะไปยอ... อื้ออ เดี๋ยวสิวิน อือออ”

“กูเตือนแล้วไงพีช” วินเนอร์ผละจูบออก ก่อนจะก้มลงไปจูบใหม่

รสสัมผัสแปลกใหม่ชวนให้ชายหนุ่มลุ่มหลงได้อย่างง่ายดาย เรียวลิ้นเล็กกวาดไปมาเงอะงะไม่เป็นงานสักนิด เขาต้องค่อย ๆ ดูดลิ้นเธอแล้วชักนำให้ไปตามตัวเอง เสียงจูบดังก้องทั่วทั้งรถ ลมหายใจสองสายสอดประสาน จวบจนกลีบปากนิ่มช้ำชอกแดงก่ำตามที่วินเนอร์ลั่นไว้ เขาถึงค่อยผละปากออกช้า ๆ น้ำลายใสไหลยืดเชื่อมทั้งสองไว้ด้วยกันครู่หนึ่งก่อนจะหายไป

“ปล่อย”

ลูกพีชทำลายบรรยากาศวาบหวามด้วยการเอ่ยบอกเบา ๆ แต่คนตัวโตไม่ยอม ดื้อแพ่งช้อนเอาปลายคางมนให้หันกลับมาหา กลิ่นแอลกอฮอล์เจือจางในลมหายใจมอมเมาเราสองให้ลุ่มหลง

“ลูกพีช” เสียงทุ้มกระซิบ “เงยหน้าหน่อย อย่าให้กูต้องใช้กำลัง” เขาใช้จมูกคลอเคลียหน้าผากมนของเธอเชื่องช้า

ลูกพีชกำลังคิดว่าตอนนี้เธอเมาอยู่หรือเปล่า ก็อาจจะใช่ เพราะถ้าไม่เมา เธอคงไม่มีทางเงยหน้าขึ้นรับจูบจากเขาอีกครั้งแน่นอน