Chapter 5 ไอ้เหี้ย อย่าเสือกยุ่งกับยั่ยนี่

มหา’ ลัย วันจันทร์

‘ไม่ได้เป็นห่วงสักนิด’

คนที่เคยคิดไว้แบบนั้นกลับพุ่งตรงไปหาเพื่อนใครบางคนทันทีที่เจอหน้า วินเนอร์อดทนไม่ติดต่อเธอตลอดทั้งเสาร์อาทิตย์ แต่นี่วันจันทร์แล้วและวันนี้เขาต้องได้เห็นหน้ายัยนั่นเท่านั้น

“อาชิ เพื่อนมึงอยู่ไหน”

“นี่ไง เพื่อนกู” คนตัวขาวชี้ไปยังที่นั่งตรงข้ามที่มีแซ็คนั่งเคี้ยวขนมอยู่

“อย่ากวนตีน กูถามถึงลูกพีช”

“อ๋อ ไม่รู้”

“กูเตือนมึงแล้วนะว่าอย่ากวนตีน” วินเนอร์กัดฟันพูดด้วยความหงุดหงิด

“เห้อออ เออ กูบอกก็ได้ เดินไปซื้อของที่ร้านค้า ตึกนู้น” นิ้วเรียวชี้โด่ชี้เด่ไปอีกทาง “น่าจะใกล้กลับมาแล้ว จะนั่งรอก็เชิญ”

วินเนอร์ไม่เอ่ยอะไรเพิ่มเติม และไม่คิดจะนั่งรอด้วย เขาทำเพียงก้าวยาว ๆ ไปทางนั้นทันที แต่ในจังหวะเลี้ยวพ้นมุมตึก ภาพที่เห็นก็ทำเอาเส้นเลือดบนขมับเต้นตุบ

แว่นเชย ๆ อันเป็นเอกลักษณ์กับทรงผมมัดรวบหลวม ๆ ทำให้วินเนอร์จำเธอได้ทันที แต่อีกคนที่ยืนคุยกับยัยนั่นน่ะเขาไม่รู้จัก และไม่อยากรู้จักด้วย แล้วมันกล้าดียังไงมาแตะต้องตัวยัยนั่นวะ!!

“ขอบคุณนะคะรุ่นพี่”

“เดินระวังหน่อยสิครับ น้องเจ็บตรงไหนไหม?”

“ไม่ค่…” ทว่าไม่ทันที่ลูกพีช จะตอบกลับคนที่ช่วยประคองตัวเองไว้ก่อนหน้า กลับมีเสียงดุดันของใครบางคนเอ่ยมา ขัดจังหวะเสียก่อน

“ไม่ต้องเสือก”

วินเนอร์กล่าวเสียงโทนต่ำเพื่อกดดันคนทั้งคู่ตรงหน้า ลูกพีชไม่รู้ว่าวินเนอร์มายืนซ้อนหลังเธอตั้งแต่ตอนไหน แต่น้ำเสียงน่ากลัวนั่นทำเธอใจสั่นไปหมด หมดเวลาหนีแล้วสินะ เธอจะโดนเขาด่าที่ไม่ยอมรับสายและตอบแชตหรือเปล่า ยิ่งไปกว่านั้นยังมีเรื่อง…คืนนั้น

‘ทำตัวปกติ ๆ ๆ’

ลูกพีชคิดก่อนจะสูดหายใจเข้าเต็มปอด ยังไม่ทันจะได้หันกลับไปทักทาย วินเนอร์ก็เอ่ยขึ้นเสียก่อน

“มึงนี่อ่อยไปทั่วจริง ๆ เลยแว่น”

อ้าว ไอ้ปากหมานี่! ทั้งที่เธอเพิ่งจะคิดว่าอาจจะทำตัวปกติได้ แต่ตอนนี้เริ่มไม่อยากทำแล้ว เจ้าของใบหน้าสวยใต้กรอบแว่นหันกลับมามองด้วยแววตาเรียบนิ่ง

“แต่เราก็ไม่ได้อ่อยวินนี่ จะเดือดร้อนทำไม?”

“ว่าไงนะ” เขากระชากข้อมือนิ่มมากำไว้ “อย่าปากดีให้มันมากพีช มึงอยากเห็นกูกระทืบมันมากใช่ไหม?”

“แล้วจะไปทำพี่เขาทำไม”

“ปกป้องกันเข้าไป กูก็กระทืบมันที่กล้าแตะต้องมึงไง”

“พี่แค่มาช่วยน้องเขาเก็บของเองนะครับ ก็เมื่อกี้น้องเขาจะล้…”

“หุบปาก”

เสียงเย็นกระซิบของคนตรงหน้า ก่อนที่วินเนอร์จะผละมือออกจากลูกพีช แล้วเดินตรงไปหารุ่นพี่คนนั้นที่เอ่ยขัดเขา แรงกดดันแผ่ออกมาจนคนรอบข้างอึดอัด ส่วนลูกพีชก็อับอายสายตาคนรอบข้างสุด ๆ ทำไมวันนี้วินเนอร์ถึงได้ทำตัวประสาทแดกแบบนี้เนี่ย

“อย่าเสือกมาตีสนิทเมียกู”

ลูกพีชช็อค รุ่นพี่ก็ช็อค ทุกคนที่ได้ยินก็นิ่งอึ้งไปตาม ๆ กัน แม้คนจะไม่เยอะ แต่แถวนี้เงียบเพราะกำลังสนใจคนทั้งสาม ทุกคนเลยได้ยินกันหมด หญิงสาวถึงกับเอามือนวดขมับ อยากมุดลงดินให้มันจบ ๆ ไป

ลูกพีชหันหลังเดินหนีทันที เธอไม่หันกลับไปมองแม้สักนิด ตอนนี้เธอรู้สึกอายเป็นอย่างมาก อันที่จริงก็เขินด้วยที่คนตัวสูงเอ่ยคำว่าเมียออกมาได้อย่างง่ายดาย แต่พอคิดได้ว่าเมื่อคืนก่อนนั้นก่อนนอนตัวเองได้ยินอะไรมา รอยยิ้มเบาบางก็พลันจางหาย

ทั้งที่เป็นคนพูดแบบนั้นเองแท้ ๆ แล้ววันนี้มาเรียกเมียอะไรกัน แค่หวงก้างเท่านั้นแหละ

เธอได้ยินเสียงเรียกชื่อที่คุ้นเคย แต่ก็ไม่ยอมหยุดเดินจวบจนคิดว่าจะหนีไม่พ้น จึงตัดสินใจเข้าไปหลบในห้องน้ำหญิง พลันคิดว่าวินเนอร์คงไม่กล้าตามเข้ามา

“เข้ามาทำไมเนี่ย! โรคจิตรึไง ออกไปนะ”

ไอ้หมอนี่มันบ้ากว่าที่คิด ดีนะที่ไม่มีคนอยู่เลยไม่เกิดเรื่อง แต่พอคิดแบบนั้นได้เพียงไม่กี่วินาที เสียงผู้หญิงที่คิดว่าจะเดินเข้ามาในห้องน้ำแห่งนี้ ดังใกล้ขึ้นมาก็ทำเอาใจดวงน้อยหล่นวูบ เธอดึงร่างสูงเข้ามาหลบด้วยกันในห้องน้ำทันที

ห้องน้ำเล็ก ๆ คับแคบลงถนัดตา แต่เหมือนหมาบ้าบางตัวจะไม่ค่อยสนใจสิ่งที่เธอกังวลเท่าไรนัก เขาโอบเอวเธอไว้เมื่อมีโอกาส ก้มลงซุกดมหากลิ่นหอมที่ติดปลายจมูกมาหลายวัน ลูกพีชดิ้นขยุกขยิก

“อื้อ ปล่อยนะ” เธอกระซิบบอก

“หนีกูทำไม” วินเนอร์ก็กระซิบถามกลับ

“วิน ปล่อยเรา”

“บอกมาก่อนว่าทำไมวันนั้นมึงหนีกลับก่อน”

วินเนอร์จูบใบหูเล็กที่ตอนนี้กำลังแดงเรื่อ ก่อนจะขบกัดเบา ๆ ราวกับจะทำโทษ “แถมเมินแชตเมินสายกูอีก คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน?”

“ไม่ใช่เมียวินก็แล้วกัน”

“นอนกับกูแล้วจะไม่ใช่เมียกูได้ยังไง?”

“……”

“กูถาม ก็ตอบ!”