Chapter 9

วันนี้ทั้งวัน ต้นน้ำเหมือนคนทำงานเหมือนใจไม่อยู่กับตัว ถึงแม้ว่าตนเองจะเป็นหัวหน้าพยาบาล แต่ก็มีบางครั้งต้องทำงานร่วมกับหมอ  หญิงสาวกำลังนึกว่าวันนี้เป็นวันศุกร์วันที่อนวินท์บอกว่าจะมาค้างที่บ้าน นึกแล้วใจเต้นแรง  สองวันที่ผ่านมาเขาติดสัมมนาที่ในตัวเมืองกับคณะท่านผู้อำนวยการ จึงไม่ได้มาทานอาหารเย็น  แต่เมื่อคืนหลังจากได้รับแมสเสจว่าชายหนุ่มกลับมาแล้ว ต้นน้ำก็เริ่มใจไม่อยู่กับตัว คิดไปต่างๆ นานาว่าเพื่อนร่วมงานจะว่ายังไงบ้าง หญิงสาวไม่อยากเป็นเป้าสายตาของผู้ร่วมงาน ดังนั้นวันนี้หญิงสาวรู้สึกทำงานแบบไม่ค่อยมีสมาธินัก ดีว่าคนไข้เยอะทำให้ลืมๆ ที่จะคิดกังวลไปบ้าง ตอนพักกลางวันทานข้าวกับพวกรุ่นน้องๆ  ก็ได้ยินข่าวว่า รถของท่านผู้อำนวยการกลับมาแล้วตอนสายๆ แล้วตอนนี้ก็ประชุมกันอยู่ที่ห้องประชุมใหญ่  สาวๆ รุ่นน้องพยาบาลก็กรี๊ดกร๊าดหมอหนุ่มที่ย้ายเข้ามาใหม่  ต้นน้ำนึกหมั่นไส้อดีตสามีไม่ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ ชายหนุ่มก็ยังเสน่ห์แรงเสมอในกลุ่มพยาบาลสาว อาจเป็นเพราะถึงแม้จะย่างเข้าสามสิบกว่าๆ แต่หมอหนุ่มยังรักษาหุ่นให้เฟิร์มอยู่เสมอ สังเกตว่าเวลาผ่านไปเกือบห้าปีแต่ชายหนุ่มยังดูเหมือนเดิม  อาจดูภูมิฐานมากกว่านายแพทย์จบใหม่เมื่อหลายปีก่อน คนไข้เริ่มบางตามากแล้วในห้องพักพยาบาลต้นน้ำกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานด้วยความเหนื่อยและเพลีย อาจเป็นเพราะหลังจากได้รับข้อความจากชายหนุ่มเมื่อคืน ทำให้เธอนอนไม่หลับ

 “พี่น้ำไม่สบายเหรอ” ชมพู่ เพื่อนรุ่นน้องคนสนิท ยกแก้วชามาให้อย่างรู้ใจ

 “ดื่มชาร้อนๆพี่ เผื่อช่วย วันนี้คนไข้เยอะด้วย วันศุกร์ไงพี่”

 “อืม ขอบใจนะชมพู่ น่ารักกับพี่เสมอเลย”

 “โห เมื่อกี้นะ เดินผ่านห้องครัวเจอหมอที่มาแทนหมอสุชาตินะพี่  หมอไรนะเฟื่อง จำชื่อไม่ได้” ชมพู่ตะโกนถามเพื่อนพยาบาลรุ่นเดียวกัน

 “คุณหมออนวินท์ เลิศวสินไง ผู้อำนวยการสุดหล่อของเลิศวสิน กรุ๊ปไง หล่อ รวย โสด เออ เคยได้ยินว่าแกเคยแต่งงานนะกับพยาบาลด้วยสิ”

 ต้นน้ำสำลักน้ำชาทันทีที่ได้ยินเพื่อนรุ่นน้องพูดจบ  อึก อึก อึก เสียงไอติดๆ กันทำให้ ชมพู่เข้ามาลูบหลัง หัวหน้าพยาบาลรุ่นพี่ทันที

 “ขอโทษจ๊ะ”

 “แหม พี่น้ำ เล่าถึงคุณหมอหนุ่มแล้วสำลักน้ำชาเชียวนะ”

 “เออ ขอโทษจ๊ะพี่คงรีบดื่มไปหน่อย”

 “เล่าต่อๆ เล่าต่อ เฟื่อง”

 “ฉันอ่านที่นิตยสารไรไม่รู้อ่ะ เขาว่าอาจารย์หมอวิชัย มีลูกสาวหนึ่งคน กับลูกชายคนนี้แหละ แต่ลูกสาวแต่งงานกับชาวต่างชาติไปแล้ว เลยมีแต่หมอวินท์นี่แหละ สืบทอดกิจการโรงพยาบาลแทน รู้สึกตอนหลังๆเขามีคลีนิคเสริมความงามอีกสองสามแห่งนะ เลิศวสินกรุ๊ปไง”

 “เคยเห็นโฆษณาทีวี  จำได้ล่ะ” ชมพู่เอ่ยขึ้น

 “หล่อ เท่ห์ รวย  ฝันของสาวๆ  เออ แต่ไม่เคยเห็นภรรยาแกออกสื่อเลยนะ  มีแต่หมออะไรนะ ที่แกควงตอนนี้อ่ะเฟื่อง  จำได้ไหม เมื่อวันก่อนมีข่าวว่ากลับจากนอกด้วยกัน แสดงว่าแกเลิกกับเมียที่เป็นพยาบาลเหรอแก  เล่าสิ ข่าววงในสุดๆ”

 “เขาว่าแกเลิกกับเมียจริงๆ  หมอที่เป็นแฟนใหม่นะ ก็เท่ห์เลย ผมสั้นๆ ใส่แว่น เขาว่าหยิ่งมาก  เป็นหมอสูติ ไงแกที่เขาว่าแกได้เกียรตินิยมตามๆ หมอวินท์มา จบที่เดียวกันด้วยนะ” เฟื่องฟ้ายังพูดต่อ

 ต้นน้ำฟัง เพื่อนรุ่นน้องสองคน พูดถึงอดีตสามีแล้วน้ำตาซึม “จริงสินะ เราคืออดีต”

 “พี่น้ำพูดว่าไงนะ” ชมพู่ถามเมื่อได้ยิน เพื่อนรุ่นพี่ละเมอเบาๆ

 “ไม่มีอะไร”

 “แกล่ะ เฟื่อง  เคยเจอตัวจริงหรือยังหมอวินท์”

 “เคยสิ ได้คุยเมื่อตอนสายๆ ตอนเอาแฟ้มคนไข้ไปให้  พูดเพราะมากๆ” เฟื่องฟ้าเคลิ้ม จนเอามือประสานกัน หลับตาพริ้ม แล้วก็ต้องตกใจเมื่อผู้ชายคนที่พวกเธอนินทากำลังเดินตรงเข้ามาในห้องพักพยาบาล  

 ต้นน้ำนั่งหันหลังให้กับประตู ทำให้ไม่เห็นว่าสองสาวพยาบาลรุ่นน้องกำลังอ้าปากหวอ เมื่อบุคคลที่พวกเธอกำลังพูดถึง กำลังเดินตรงเข้ามาในห้องพักพยาบาลและตรงเข้ามาในกลุ่มที่พวกเธอนั่ง  รอบๆ ห้องก็ยังมีพยาบาลอีกสองกลุ่มที่นั่งคุยกันทุกคนมองมาที่นายแพทย์หนุ่มกันเป็นจุดเดียว

 อนวินท์มองแผ่นหลังอดีตภรรยาก็จำได้ ไม่ว่าเวลาผ่านไปแค่ไหนชายหนุ่มก็ไม่เคยลืม อนวินท์ยิ้มมุมปากเมื่อเห็นสองสาวทำท่าทางตกตะลึง

 “เป็นอะไรล่ะ  เล่าต่อสิสาวๆ  ถึงตรงไหนแล้ว” ต้นน้ำขำท่าทางของรุ่นน้อง

 “นึกถึงเจ้าชาย เจ้าชายก็มา” เฟื่องฟ้าทรุดตัวลงไปนั่งเก้าอี้ ตรงข้ามหัวหน้าพยาบาลรุ่นพี่ 

 “พูดอะไรงง”

 “ขอโทษครับที่รบกวน  น้ำ พี่ขอคุยด้วยหน่อย” อนวินท์ใช้สรรพนามที่คุ้นเคยทันที ท่ามกลางความตะลึงของพยาบาลรุ่นน้องทั้งสองคน

 ต้นน้ำเหลียวไปมองก็ต้องตกใจเมื่ออดีตสามี พ่อของลูกยืนอยู่ข้างๆ โต๊ะที่เธอนั่งแค่หนึ่งไม้บรรทัด

 “เออ คือ ดิฉันไม่ว่างค่ะ กำลังจัดตารางเวร” ต้นน้ำเอื้อมมือไปเปิดสมุด ก่อนส่งสายตาเหมือนขอร้องให้ รุ่นน้องทั้งสองนั่งอยู่ก่อน ในขณะที่สองพยาบาลสาวยกมือไหว้แล้วเดินหลบไปอีกมุม

 อนวินท์โน้มตัวเข้าไปใกล้ จนต้นน้ำต้องเบนตัวเองออกด้วยความตกใจ 

“ตกลงจะไปคุยที่ห้องพี่ หรือน้ำอยากคุยตรงนี้เลือกเอา” ชายหนุ่มกัดฟันพูดเบาๆ

 “น้ำไม่ว่าง” ต้นน้ำกระซิบพูด

 “แล้วทำไมเมื่อกี้ยังว่างคุยเล่นกับสาวๆ พวกนั้น ตามพี่ไปคุยที่ห้อง หรือน้ำอยากให้ทุกคนที่นี่รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน ดีเหมือนกัน” อนวินท์วางมือที่พนักเก้าอี้แกล้งหญิงสาว

 ต้นน้ำสปริงตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเดินกระแทกส้นออกจากห้องพักพยาบาลทันที ท่ามกลางสายตาเกือบสิบกว่าคู่ที่มองตาม 

 อนวินท์เดินตามภรรยาสาว แล้วนึกขำในความดื้อรั้นของอีกฝ่าย  ก่อนจะเดินขึ้นมาเคียงข้างในเวลาต่อมา

 “พี่มีเวลาคุยอีกห้านาที  จะต้องเข้าห้องผ่าตัด”

 “จริงๆ คุยตรงนี้ก็ได้  ทำไมต้องเรื่องมากไปที่ห้องของคุณ”  ต้นน้ำหันหน้ามาพูดน้ำเสียงห้วน

 “พี่ไม่ชอบคุยที่คนเยอะๆ  หรือน้ำชอบ”  อนวินท์จ้องหน้าภรรยาสาวระยะประชิด

 ต้นน้ำเชิดหน้า ก่อนกอดอกและหยุดยืน “พูดตรงนี้ก็ได้ ถ้าแค่ห้านาที”

 “โอเค”

 “จำได้ไหม ว่าคืนนี้พี่จะไปค้างที่บ้าน”

 “รู้แล้ว  พูดแล้วพูดอีก ฉันไม่ใช่เด็กๆนะ”

 “อย่าแทนตัวเองว่า “ฉัน”  อนวินท์เน้นคำพูดทีละคำ ใบหน้าดุ ชนิดที่ต้นน้ำเองก็เห็นไม่บ่อยครั้ง 

 “ต้นน้ำ”

 “ค่ะ”

 “เดี๋ยวพี่มีผ่าตัดอีกเคสหนึ่ง  แล้วเราจะไปรับน้องนนท์ที่โรงเรียนด้วยกัน พี่อยากไปรับลูก”

 “ทำไมต้องเรื่องมาก ไปเจอกันที่บ้านไม่ได้หรือไง ฉัน...เออ น้ำไม่...”

 “พี่ไม่ได้ถามความเห็น เพียงแค่มาบอก อยู่รอพี่ด้วย นี่เป็นคำสั่ง” อนวินท์พูดน้ำเสียงเข้ม แล้วเดินจากไป จึงไม่เห็นว่าอดีตภรรยาสาวเม้มริมฝีปากแน่นอย่างดื้อดึง 

 “สั่ง สั่ง สั่ง นึกว่ากลัวนักหรือไง  ถ้าไม่เพราะจอยนะ ไม่มีวันหรอกที่ฉันจะยอมคุณ” ต้นน้ำบ่นพึมพำ ก่อนรู้สึกหนักใจ ถ้าไปที่โรงเรียนอีกไม่นานคุณครูที่โรงเรียนก็ต้องรู้  พยาบาลสาวนึกหวั่นใจถ้าทุกคนที่นี่รู้ว่าเธอกับเขามีความสัมพันธ์กันเช่นใด สังคมบ้านนอกแบบนี้ทุกอย่างเร็วแค่พริบตา หญิงสาวไม่ชอบเป็นเป้าสายตาใคร และไม่ชอบเป็นขี้ปากคน นึกมาถึงตอนนี้แล้วต้นน้ำรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันควัน