Chapter 8

“พี่หมอขู่น้ำงั้นเหรอ” ต้นน้ำเปลี่ยนสรรพนามตัวเองเรียกแทนตัวเอง น้ำเสียงขุ่นมัว

 “ไม่ได้ขู่ แต่จะทำจริงๆ ถ้ายังดื้อ”

 “พี่หมอจะเอายังไง”

 “พี่จะย้ายมาอยู่กับน้ำที่นี่  พี่ต้องมีโอกาสได้เลี้ยงดูนนท์บ้าง”

 “จะอยู่ได้ยังไง บ้านนี้เล็กนิดเดียว มีแค่สองห้อง”

 “พี่นอนกับลูกก็ได้”

 “แค่สองวันเสาร์กับอาทิตย์เท่านั้น” ต้นน้ำทำเสียงแข็ง พร้อมกับนึกถึงความกังวลใจต่างๆที่จะตามเข้ามา

 “สามวัน ศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ พี่จะย้ายมาที่นี่ ส่วนวันธรรมดาเราต้องทานข้าวเย็นด้วยกันทุกวัน”

 “พี่หมอ!!” ต้นน้ำตวาดเสียงดัง แต่เมื่อเห็นแววตาของอดีตสามี ทำให้หญิงสาวได้แต่เม้มปากด้วยความอึดอัดใจ

 “ตามนั้นครับน้ำ พี่จะไม่อ่อนข้อให้น้ำอีก พี่ไม่รู้ว่าสรุปแล้วพี่ทำอะไรให้น้ำเข้าใจผิด แต่พี่จะพิสูจน์ให้น้ำเห็นว่าไม่ว่าจะเมื่อสี่ปีก่อนหรือในเวลานี้ น้ำมีความสำคัญกับพี่คนเดียว” อนวินท์ก้าวเท้าเดินออกทันทีแล้วหันมาพูดน้ำเสียงเด็ดเดี่ยว 

“วันมะรืนพี่จะมานอนบ้านน้ำ พรุ่งนี้เย็นเจอกันพี่จะมาทานข้าวด้วย” อนวินท์พูดจบก็เดินจากไป

 ต้นน้ำยืนนิ่งอย่างกลุ้มใจอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง ก็เดินเข้าไปในบ้าน เมื่อมาถึงในห้องนั่งเล่นก็เห็นเพื่อนชายในชุดนอนกำลังนอนดูละคร หญิงสาวยืนนิ่งใบหน้าเคร่งเครียด 

 “เป็นไรน้ำ  ฉันเห็นแกยืนนิ่งแบบนี้ตั้งนานแล้วนะแก เป็นไรหรือเปล่ายะ”

 “พี่หมอจะมานอนกับน้องนนท์ที่นี่”

 “หา!!....อะไรนะ” เรย์ รัตนชาติ เอื้อมมือไปปิดเสียงโทรทัศน์ ก่อนจะขยับตัวยืนขึ้นทันที

 “แล้วยังไงแก”

 “แกต้องย้ายมานอนห้องฉัน”

 “ว้ายยยยยยยยยยยยยย ฉันต้องนอนกับชะนีเหรอเนี่ย  เวรกรรมอะไรของฉันเนี่ย” เรย์ รัตนชาติทำใบหน้าเครียด

 “นะ เรย์ แกก็รู้ ฉันไม่ทำอะไรแกหรอก” ต้นน้ำเข้ามาลูบแขนเพื่อนชายคนสนิท

 “ฉันรู้ ว่าแกไม่ทำอะไรฉัน แต่ฉันไม่คุ้นเคยต้องนอนกับใครนี่นา” เรย์ บ่นพึมพำ

 “ฉันไม่อยากให้จอยเดือดร้อน”

 “แล้วไปเกี่ยวอะไรกับจอย ไหนเล่ามาสิ ดิเทลเน้นๆ นะแกห้ามตกหล่น” เรย์ จับแขนเพื่อนสาวให้นั่งพร้อมจ้องหน้ามองต้นน้ำเล่าด้วยความตั้งใจ เมื่อหญิงสาวเล่าจบ เรย์ถอนหายใจยาว

 “เออ อย่างน้อยก็ดีแค่สามวัน”

 “คิดแล้วเสียวสันหลัง คุณสาของแกนะ ตายังกับเหยี่ยวฉันกลัวเขาอ่ะ”

 “แกคงไม่ต้องได้คุยกับเขานานๆ หรอกแก กว่าแกจะกลับก็ค่ำแล้ว ต่างคนต่างอยู่”

 “แล้วแกจะบอกน้องนนท์ เมื่อไหร่”

 “พรุ่งนี้เช้า” ต้นน้ำพูดเสียงแผ่ว แต่ก็รู้สึกเครียดจนรู้สึกปวดหัว

กรุงเทพฯ

 แพทย์หญิงนิภานั่งดื่มไวน์แดง รู้สึกเครียด สมองเครียดกับสิ่งที่ได้รับรู้จากพยาบาลคนสนิทก่อนหน้านี้ แพทย์หญิงนิภาโทรศัพท์ไปถามพยาบาลคนสนิทจึงได้รับรู้ว่า ชายหนุ่มที่ตนเองแอบรักมาเกือบสิบปี ต้องไปทำงานอยู่เชียงใหม่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง หญิงสาวรู้สึกสังหรณ์ใจแปลกๆ 

 “ยัยหนูยังดื่มอยู่อีกเหรอไปนอนได้แล้ว”  คุณหญิงอำภา เข็นรถเข็นเลื่อนเข้ามาใกล้ๆ เอื้อมมือไปจับแขนลูกสาวด้วยความเป็นห่วง

 แพทย์หญิงนิภา สะบัดแขนด้วยความหงุดหงิด “อย่ายุ่งกับนิได้ไหมแม่  ถ้าแม่ช่วยนิไม่ได้อย่ามายุ่ง นิอยากอยู่คนเดียว” แพทย์หญิงนิภาตวาดด้วยความหงุดหงิด

 คุณหญิงอำภาน้ำตาคลอด้วยความน้อยใจ และเสียใจกับปฏิกิริยาของลูกสาวเพียงคนเดียว หญิงชราเลื่อนรถเข็นเอี้ยวตัวหมุนกลับ แต่ก็เปลี่ยนใจหยุดรถเข็น 

“นิ แม่เป็นห่วงนิมากนะลูก อย่าทำร้ายตัวเองแล้วเรื่องหมอวินท์ แม่ว่าตัดใจเถอะถ้าเขารักลูกและมีใจกับนิบ้าง เขาคงไม่เฉยๆ ยังงี้หรอกลูก ของที่ไม่ใช่ของเรา มันก็ไม่ใช่ อย่าฝืนอีกเลย”

 “กรี๊ดดดดดดดดดดด  อย่าพูดได้ไหมแม่ นิไม่ได้ถามความเห็น แม่ไปนอนเถอะ ก่อนที่แม่จะทำให้นิบ้าไปกว่านี้” แพทย์หญิงนิภาตวาดเสียงดัง

 คุณหญิงอำภาน้ำตาไหลด้วยความเสียใจนึกโทษตัวเอง เพราะถ้าเธอไม่ได้ตามใจและร่วมมือกับลูกสาว มันคงไม่ทำให้ตนเองรู้สึกผิดแบบนี้  นี่สินะที่เคยมีคนบอกว่า “พ่อแม่รังแกฉัน” คำพูดนี้คงใช้กับกรณีนี้ได้ดี เพราะตนเองมีลูกสาวในตอนที่อายุมาก เป็นหลานสาวคนเดียวในตระกูลเรียนหนังสือเก่ง ทำให้ตนเองทำทุกอย่างให้ลูกสาวเพียงคนเดียว คุณหญิงโทษเป็นเพราะตนเองขับรถประมาททำให้สามีตาย โทษว่าเป็นเพราะความประมาทของตนเองทำให้บุตรสาวคนเดียวกำพร้าพ่อตั้งแต่อายุสิบห้า ทำให้คุณหญิงทำทุกอย่างเพื่อลูกสาวเพียงคนเดียว  ไม่ว่าลูกสาวอยากได้อะไร คุณหญิงพร้อมจะเนรมิตให้ทุกอย่าง  แม้กระทั่งสิ่งที่ตนเองไม่คาดคิดว่าจะทำมาตลอดชีวิต แค่ลูกสาวขอร้องเธอก็ทำเพื่อลูกสาวจะได้สมหวัง แม้ว่าจะผิดเธอก็พร้อมเสี่ยง  แต่เมื่อเวลาผ่านไปคุณหญิงอำภาก็รู้ว่าสิ่งที่ตนเองทำกลับมาทำร้ายคนที่เธอรักสุดหัวใจ

 แพทย์หญิงนิภายกไวน์แดงขึ้นดื่มรวดเดียว ก่อนพูดด้วยแววตามุ่งมั่น 

“วินท์  นิรักวินท์มากนะ ไม่ว่าวินท์จะอยู่ที่ไหน นิก็จะตามวินท์ไป วินท์ต้องเป็นของนิ ของนิคนเดียว” หญิงสาวพูดย้อนไปย้อนมาด้วยความมึนเมา 

 

ในห้องรับประทานอาหารเล็กๆ ในบ้านหลังเล็ก ต้นน้ำกำลังนั่งป้อนข้าวต้มบุตรชายเพียงคนเดียว ในใจรู้สึกอึดอัดจนเผลอถอนหายใจเบาๆ เด็กชายนนทวัตรกำลังง่วนกับการเล่นหุ่นยนต์ ในมือถือหุ่นยนต์ตัวเล็กสองตัว ระหว่างนั้นก็อ้าปากรับประทานอาหารไปพลางๆ 

 “น้องนนท์ครับ” ต้นน้ำตัดใจเริ่มต้นพูด

 “ครับ แม่น้ำ”

 “จำที่แม่เลยเล่าให้ฟังได้ไหมว่าพ่อไปทำงานไกลมาก”

 “ครับ” นนท์วัตรพยักหน้า ตายังจับจ้องที่หุ่นยนต์ตัวโปรด

 “แม่มีเรื่องสำคัญจะบอก นนท์เอาหุ่นยนต์วางลงก่อนแล้วมองหน้าแม่” ต้นน้ำพูดน้ำเสียงเคร่งขรึมทั้งที่ ภายในใจเต้นรัวประหลาด

 “ครับ” นนทวัตรวางหุ่นยนต์ลงอย่างเสียดาย

 “แม่จะบอกนนท์ว่าพ่อกลับมาแล้ว แต่เค้าจะมาพักกับเราแค่ชั่วคราว”

 “ไชโย  จริงๆ เหรอครับแม่ พ่อน้องนนท์จะกลับมาแล้ว” นนท์วัตรลุกขึ้นเต้น ท่าทางแสดงความดีใจ

 ต้นน้ำถอยหายใจเฮือก แล้วนึกโทษตัวเองในใจ นี่เป็นเพราะเธอหรือเปล่าทำให้ลูกต้องเหมือนเด็กกำพร้ามาเกือบสี่ปี 

 เด็กชายตัวน้อย กระโดดแล้ววิ่งไปมาอย่างดีใจ  ต้นน้ำยิ้มก่อนจะใช้มือจับให้ลูกชายหยุดวิ่ง

 “นนท์ ฟังแม่ก่อนนะครับ แม่มีเรื่องจะเล่าต่อ”

 “ครับ”

 “คุณหมอ..เออ พ่อของน้องนนท์กับแม่ คือเรา  คือพ่อจะมาค้างกับเราแค่ศุกร์ เสาร์ และอาทิตย์ นนท์เข้าใจไหมครับ เหมือน ป้าปรางกับลูกอำนวยพ่อของน้องสิงโต เพื่อนของนนท์ เข้าใจไหมครับ ถ้านนท์โตขึ้นแม่น้ำสัญญาว่า แม่จะเล่าให้นนท์ฟัง นนท์เข้าใจไหมลูก”

 “เข้าใจครับ เหมือนสิงโตกับน้องชมพู่ใช่ไหมครับที่พ่อไปทำงานต่างจังหวัด เขาจะไม่ได้อยู่ด้วยกันตลอดใช่ไหมครับ”

 “ใช่ครับ นนท์เก่งจัง” ต้นน้ำถอนหายใจเพราะนึกว่าคงจะใช้เวลานานกว่าจะอธิบายให้ลูกชายตัวน้อยเข้าใจ แต่เรื่องกลับง่ายกว่าที่คิด

 เรย์ รัตนชาติ เดินเข้ามาในห้องครัว ด้วยสีหน้าประหลาดใจที่เห็นเพื่อนสาวคนสนิทกอดลูกชายไว้แนบอก น้ำตาซึมและไหลออกมาด้วยความซาบซึ้ง เมื่อลูกชายตัวน้อยเอื้อมมือมากอดรัดแนบแน่น

 “อะไรจ๊ะสองแม่ลูก โหมดดราม่าแต่เช้าเลย” เรย์ รัตนชาตินั่งลงตรงเก้าอี้ตัวที่ว่าง อย่างคุ้นเคยห้องครัวนี้เป็นอย่างดี

 “นอนสบายไหมเรย์”

 “อืม เปลี่ยนที่นิดหน่อยเลยนอนไม่ค่อยหลับ แต่สักพักคงชินไปเอง”

“ทานข้าวต้มสิเรย์ เข้างานกี่โมง”

 “สิบโมง มีเวลานิดหน่อยว่าจะเข้าไปทำทรีทเม้นต์หน้าสักหน่อย ช่วงนี้เครียด สิวขึ้น เพราะคุณสาของแกเลยยัยน้ำ ดุ๊ ดุ ทำเอาฉันนะขนหัวลุก เครียดจนสิวขึ้น”

 ต้นน้ำหัวเราะท่าทางและหน้าตาของเพื่อน “เออ เรย์ แกอย่าลืมนะ เย็นนี้พี่หมอต้องมาค้างที่นี่ แกต้องมาช่วยฉันนะ”

 “วันประหารชีวิตแล้วเหรอเนี่ย มันเร็วจนฉันตั้งตัวไม่ติด” เรย์ รัตนชาติทำหน้าละห้อยพนมมือ

 “อย่าบ้านะเรย์  เขาไม่ได้ดุขนาดนั้นหรอก”

 “ไป ก่อนนะเรย์ ยังไงเจอกันเย็นนี้นะเรย์ แกอย่าสายเชียว ช่วยมากันหน่อย”

 “แกกลัวเหรอน้ำ ที่ต้องอยู่กับเขาสองต่อสอง”

 “บ้านะเรย์  ฉันก็แค่  ก็แค่ไม่อยากทะเลาะกับเขาต่อหน้าลูก”

 “ฉันคงเชื่อแกหรอกน้ำ ฉันเป็นเพื่อนแกมาเป็นสิบปีนะแก” เรย์ รัตนชาติ ชี้หน้าเพื่อนสาวอย่างล้อเลียน

 พยาบาลสาวยิ้มก่อนโบกมือ ส่วนปากก็ตะโกนเรียกลูกชายตัวน้อยที่วิ่งเล่นในห้องนั่งเล่นตั้งแต่เพื่อนชายเดินเข้ามาในห้องอาหาร 

 “นนท์ครับ ไปกันเร็วแม่น้ำจะสายแล้ว”

 “น้องนนท์” ต้นน้ำตะโกนเรียกเสียงดุ

 “ครับ...บ”

 ต้นน้ำโน้มตัวลงไปอุ้มเด็กชายตัวน้อยเอาไว้แนบอก ก่อนจะหันหน้ากลับเข้าไปในบ้าน ยกมือให้เพื่อนชายคนสนิทแล้วเดินไปเปิดประตูข้างคนขับเอาลูกน้อยเข้าไปนั่ง ส่วนตัวเองก็อ้อมกลับมาที่คนขับแล้วถอยรถออกจากบ้านอย่างคล่องแคล่ว