ภายในศาลาของวัด...พระพายนั่งมองรูปถ่ายที่ตั้งอยู่ข้างๆ โรงศพด้วยสายตาที่พร่าเลือนจากหยาดน้ำตาที่คลออยู่ในดวงตาคู่สวย หลังจากที่ได้รับข่าวจากผู้ชายคนนั้นว่าพ่อของเธอเข้าโรงพยาบาลเธอก็รีบไปหาพ่อของเธอทันที แต่เมื่อไปถึงมันก็สายเกินไปเพราะพ่อของเธอได้จากเธอไปแล้วด้วยภาวะหัวใจล้มเหลวเฉียบพลัน หลังจากฟังหมอพูดจบพระพายก็เป็นลมทันที ดีที่ผู้ชายคนนั้นรับเธอไว้ไม่งั้นเธอคงล้มหัวฟาดพื้นไปแล้ว“ยัยพายกินอะไรหน่อยไหม ตั้งแต่เช้าแกยังไม่ได้กินอะไรเลยนะ” แสนหวานเดินมานั่งข้างเพื่อนพร้อมกับเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง เพราะพระพายแทบจะกินข้าวนับคำได้ เธอกลัวว่าเพื่อนรักของเธอจะเป็นอะไรไปอีกคน“พายยังไม่หิวเลย” พระพายหันมาตอบแสนหวานด้วยใบหน้าซีดเซียวพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆ“พาย...หวานเป็นห่วงพายนะ”พูดแค่นั้นแสนหวานก็ดึงพระพายเข้ามากอดด้วยความสงสาร พอรู้ข่าวว่าบิดาของเพื่อนเสียแสนหวานก็มาหาเพื่อนรักทันที เพราะรู้ว่าพระพายคงทำอะไรไม่ถูกและที่สำคัญเพื่อนของเธอน่าจะต้องการกำลังใจอย่างมาก“หวาน..พายไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้พายจะต้องทำยังไงต่อ คุณพ่อก็ไม่อยู่แล้ว ตอนนี้พายไม่เหลืออะไรเลย” พระพายพูดทั้งน้ำตา ด้วยหญ
หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์คุณหมอก็อนุญาตให้นายพินิจกลับไปรักษาตัวที่บ้านได้แต่ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด“วันนี้คุณพ่ออยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมค่ะ” พระพายเอ่ยถามบิดาของเธอระหว่างที่พามานั่งรับลมที่สวนหลังบ้าน“อะไรก็ได้ พ่อกินได้หมด” นายพินิจตอบกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม“งั้นคุณพ่อนั่งเล่นอยู่ตรงนี้ก่อนนะค่ะ เดี๋ยวพายไปเตรียมอาหารให้คุณพ่อก่อน” คล้อยหลังลูกสาวสุดที่รักนายพินิจก็ต่อสายหาใครบางคนทันที“สวัสดีครับ ผมภารันพูดครับ”“นี่ลุงเองนะ”“บอกแล้วไงครับว่าผมไม่นับคุณเป็นลุง” ชายหนุ่มหน้าตึงทันทีที่รู้ว่าปลายสายเป็นใคร“คือฉัน”“มีอะไรก็รีบพูดมาเถอะครับ อย่าทำให้ผมเสียเวลา”“เรื่องพระพายฉันอยากให้นายคิดใหม่อีกที พระพายรักนายมากนะ” เมื่อได้ยินแบบนั้นชายหนุ่มก็เงียบไปพร้อมตอบกลับไปว่า“ผมก็บอกไปแล้วไง ว่าผมไม่เคยรักลูกสาวคุณ”“ถือว่าฉันขอร้องได้ไหม”“น่าสมเพชนะครับ นี่คุณไม่มีศักดิ์ศรีเลยเหรอถึงได้มาขอร้องให้ผมรักลูกสาวคุณ” ชายหนุ่มตอบกลับไปอย่างเย้ยหยัน“ฉันแค่อยากทำเพื่อพระพายเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนตายฉันอยากให้ลูกสาวฉันมีความสุข และมีคนคอยดูแลต่อจากฉัน พระพายเป็นเด็กน่าสงสารแกเสียแม่ไปตั้งแต่เด็ก
ช่วงบ่ายของวัน ภายในห้องพักฟื้นของคนไข้วีไอพี ได้ต้อนรับแขกที่มาเยี่ยมเยียน พร้อมกับใบหน้าเย้ยหยันกับสภาพของคนป่วยที่เห็นตรงหน้า“สวัสดีครับ ผมมาเยี่ยมครับ”“มาเยี่ยมหรือมาดูว่าฉันตายหรือยัง” นายพินิจเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง“ทำไมพูดอย่างนั้นละครับ ที่ผมมาวันนี้ผมมีเรื่องสำคัญที่จะบอกคุณอีกเรื่องนึงครับ”“เรื่องอะไร”“ก็เรื่องลูกสาวสุดที่รักคุณยังไงละครับ”“พระพาย”“ใช่ ลูกสาวสุดที่รักของคุณ”“มีเรื่องอะไร นายทำอะไรพระพาย”“นี่คุณไม่เคยสงสัยเลยเหรอที่ลูกสาวคุณหายไปไหนมาไหนบ่อยๆ น่ะ ว่าหายไปกับใคร”“หมายความว่าไง”“รู้อะไรไหมลูกสาวคุณน่ะมันทั้งจืดชืด ไม่มีเสน่ห์ อยู่ด้วยแล้วน่าเบื่อที่สุด เวลาที่ผมอยู่กับลูกสาวคุณน่ะผมทั้งเกลียดทั้งขยะแขยง แต่ผมก็ต้องทำเป็นรักทั้ง ๆ ที่ในใจผมน่ะแสนจะเกลียดลูกสาวคุณ ลูกสาวคุณน่ะมันทั้งโง่ ทั้งซื่อบื้อ พูดดีด้วยหน่อย ทำดีด้วยหน่อย ก็หลงรักผมหัวปักหัวปร่ำ ถึงขนาดยอมขึ้นเตียงกับผมง่ายๆ แต่ก็นะมีของฟรีมาให้เอามีหรือที่ผู้ชายจะปฏิเสธ แต่สำหรับลูกสาวคุณน่ะเอาแค่ครั้งสองครั้งผมก็เบื่อแล้ว แต่ถ้าจะเอาไปใส่ตะกร้าล้างน้ำก็น่าจะได้อยู่เพราะผมใช้งานไม่หนัก” พูด
หลังกลับมาจากภูเก็ต พระพายก็เริ่มมีความรู้สึกว่าแฟนหนุ่มของตัวเองนั้นเปลี่ยนไป ไปหาที่ห้องก็ไม่เจอ โทรไปก็บอกติดงานตลอด พักนี้เธอไม่ค่อยได้เจอกับชายหนุ่มเลย จนทำให้เธอเริ่มกระวนกระวายใจเป็นอย่างมากตูดดดด“ทำไมพี่รันไม่รับสายนะ” พระพายโทรหาแฟนหนุ่มอยู่พักใหญ่ แต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมรับสายเธอเลย“คุณรันไม่รับโทรศัพท์หน่อยเหรอครับ” ดินแดนเอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นสายโทรเข้ามาหลายครั้งแต่เจ้านายของเขาก็ไม่รับปล่อยให้สายมันตัดไป“วันนี้คุณแม่จะถึงสนามบินกี่โมง” ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องโดยที่ยื่นมือไปคว่ำหน้าโทรศัพท์ลงกับโต๊ะทำงาน“เอ่ออ 4 โมงเย็นครับ”“อืม”“ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”“เดี๋ยวก่อน ตอนนี้เรื่องนายพินิจจัดการไปถึงไหนแล้ว”“ทุกอย่างของนายพินิจ ตอนนี้เป็นของคุณรันทุกอย่างแล้วครับ”“อืม นายกลับไปทำงานได้แล้ว”“ครับ” หลังจากดินแดนเดินออกไปแล้ว โทรศัพท์ของชายหนุ่มก็มีสายเรียกเข้า เป็นสายที่เขาหลีกเลี่ยงไม่รับมาตั้งแต่กลับจากภูเก็ตแล้ว ชายหนุ่มคิดว่าถึงเวลาที่เขาจะจัดการขั้นเด็ดขาดสักที16.00 น สนามบินสุวรรณภูมิ มีชายหนุ่มรูปหล่อมายืนรอรับผู้โดยสารขาเข้าจากต่างประเทศ ทำให้บรรดาสาวๆ ต่างมองมา
แสงแดดที่ส่องมาในช่วงสายของเช้าวันใหม่ ทำให้หญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียงต้องพลิกตัวหนีเนื่องจากรบกวนการนอนของเธอ ชายหนุ่มที่นอนซ้อนด้านหลังเธออยู่นั้นก็เผลอยิ้มออกมา เมื่อหญิงสาวนั้นพลิกตัวหันหน้ากลับมาทางเขา“อืออ” หญิงสาวส่งเสียงครางออกมาเบา ๆ หลังจากได้รับการรบกวนจากอะไรสักอย่างที่คลอเครียอยู่ที่หน้าอก หญิงสาวค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างงัวเงีย ทำให้เห็นกลุ่มผมสีดำที่อยู่บนหน้าอกของเธอ“พี่รัน” หญิงสาวเรียกชายหนุ่มที่กำลังดูดเลียหน้าอกของเธออย่างดูดดื่มด้วยใบหน้าสีแดงระเรื่องด้วยความเขินอาย“ครับ” ชายหนุ่มเงยหน้าจากหน้าอกของหญิงสาวพร้อมกับขานรับอย่างหน้าตาย พร้อมกับส่งสายตาเจ้าเล่ห์ไปให้หญิงสาวตรงหน้าที่นอนหน้าแดงกร่ำอยู่“พี่รันทำอะไรค่ะ”“กินนมตอนเช้าไงครับ ร่างกายจะได้แข็งแรง” หลังจากชายหนุ่มพูดจบหญิงสาวก็อายเข้าไปใหญ่ไม่คิดว่าชายหนุ่มจะพูดออกมาอย่างนี้“มันต้องกินจากกล่องไม่ใช่เหรอค่ะ”“กินจากกล่องพี่เบื่อแล้ว ตอนนี้พี่อยากกินจากเต้ามากกว่า” หลังจากพูดจบชายหนุ่มก็ก้มหน้าลงไปดูดนมหญิงสาวทันที ทำให้หญิงสาวเผลอเปล่งเสียงครางออกมาอย่างเสียวซ่าน“พี่รันอย่าค่ะ พายเสียวว” ถึงพูดออกไปอย่าง
สนามบินนานาชาติภูเก็ต สองหนุ่มสาวเดินจูงมือกันออกจากสนามบินด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างมีความสุข โดยที่ชายหนุ่มได้จูงมือหญิงสาวไปขึ้นรถที่เขาได้ทำการเช่าไว้ก่อนที่จะเดินทางมา“พี่รันเช่ารถไว้ด้วยเหรอค่ะ”“ครับ”“พี่รันรอบคอบจัง” แล้วชายหนุ่มก็พาหญิงสาวมาที่โรงแรมที่ขึ้นชื่อเรื่องความสวยงามของบรรยากาศติดอันดับต้นๆ ของภูเก็ต“โอ้โห วิวสวยมากเลยค่ะ แต่ว่าที่นี่แพงมากเลยนะค่ะ ความจริงพี่รันไม่น่าจะเช่าโรงแรมที่แพงขนาดนี้เลย เปลืองเงินพี่รันเปล่าๆ”“พี่อยากทำให้พายประทับใจมากที่สุดและพี่ก็อยากให้พายจดจำเรื่องของเราไว้ตลอดไป ต่อให้แพงกว่านี้พี่ก็พร้อมจ่ายเพื่อพายของพี่” พูดจบชายหนุ่มก็เดินมาสวมกอดหญิงสาวไว้จากทางข้างหลัง พร้อมกับเอาคางเกยไว้ที่ไหล่ของหญิงสาว หลังจากชื่นชมธรรมชาติและความสวยงามของท้องทะเล ชายหนุ่มก็พาหญิงสาวลงไปหาอะไรกินในส่วนของร้านอาหารของโรงแรมที่อยู่ติดกับชายหาด“พายอยากกินอะไรสั่งได้เต็มที่เลยนะ” หญิงสาวยิ้มรับพร้อมกับหันไปสั่งอาหารกับพนักงานที่ยืนรอรับออเดอร์อยู่ โดยอาหารส่วนใหญ่ที่สั่งเป็นอาหารที่ชายหนุ่มชอบทั้งนั้น ซึ่งเมื่อเห็นอาหารที่มาเสิร์ฟชายหนุ่มก็เงยหน้าขึ้นมามองหญิ