รู้ความจริง

ช่วงบ่ายของวัน ภายในห้องพักฟื้นของคนไข้วีไอพี ได้ต้อนรับแขกที่มาเยี่ยมเยียน พร้อมกับใบหน้าเย้ยหยันกับสภาพของคนป่วยที่เห็นตรงหน้า

“สวัสดีครับ ผมมาเยี่ยมครับ”

“มาเยี่ยมหรือมาดูว่าฉันตายหรือยัง” นายพินิจเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง

“ทำไมพูดอย่างนั้นละครับ ที่ผมมาวันนี้ผมมีเรื่องสำคัญที่จะบอกคุณอีกเรื่องนึงครับ”

“เรื่องอะไร”

“ก็เรื่องลูกสาวสุดที่รักคุณยังไงละครับ”

“พระพาย”

“ใช่ ลูกสาวสุดที่รักของคุณ”

“มีเรื่องอะไร นายทำอะไรพระพาย”

“นี่คุณไม่เคยสงสัยเลยเหรอที่ลูกสาวคุณหายไปไหนมาไหนบ่อยๆ น่ะ ว่าหายไปกับใคร”

“หมายความว่าไง”

“รู้อะไรไหมลูกสาวคุณน่ะมันทั้งจืดชืด ไม่มีเสน่ห์ อยู่ด้วยแล้วน่าเบื่อที่สุด เวลาที่ผมอยู่กับลูกสาวคุณน่ะผมทั้งเกลียดทั้งขยะแขยง แต่ผมก็ต้องทำเป็นรักทั้ง ๆ ที่ในใจผมน่ะแสนจะเกลียดลูกสาวคุณ ลูกสาวคุณน่ะมันทั้งโง่ ทั้งซื่อบื้อ พูดดีด้วยหน่อย ทำดีด้วยหน่อย ก็หลงรักผมหัวปักหัวปร่ำ ถึงขนาดยอมขึ้นเตียงกับผมง่ายๆ แต่ก็นะมีของฟรีมาให้เอามีหรือที่ผู้ชายจะปฏิเสธ แต่สำหรับลูกสาวคุณน่ะเอาแค่ครั้งสองครั้งผมก็เบื่อแล้ว แต่ถ้าจะเอาไปใส่ตะกร้าล้างน้ำก็น่าจะได้อยู่เพราะผมใช้งานไม่หนัก” พูดจบชายหนุ่มก็ยกยิ้มมุมปาก เมื่อเห็นท่าทางของนายพินิจที่ช็อกไปกับสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่

“ทำแบบนี้ทำไม” นายพินิจพูดออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลออกมาจากทางหางตา แล้วคิดว่านี่มันคงเป็นเวรกรรมที่เขาทำไว้ แต่ทำไมคนที่รับกรรมต้องเป็นลูกสาวที่แสนจะบอบบางของเขาด้วย

“คุณควรจะถามตัวเองมากกว่านะครับว่าทำแบบนี้ทำไม คุณโกงพ่อผมทำไม ทั้ง ๆ ที่คุณกับพ่อผมก็เป็นเพื่อนรักกัน คุณทำได้ยังไงคุณหักหลังพ่อผมได้ยังไง คุณรู้ไหมว่าผมกับแม่ต้องตกระกรำลำบากขนาดไหน ต้องนอนข้างถนน ขอข้าววัดกิน แต่คุณกลับอยู่สุขสบายบนกองเงินกองทองที่โกงครอบครัวผมไป” ชายหนุ่มตะคอกกลับไปด้วยน้ำเสียงเกรี้ยวกราด พร้อมกับแววตาที่เคียดแค้นคนตรงหน้าและพร้อมจะทำลายให้ย่อยยับ

“ฉันขอโทษ ฉันผิดเองตอนนั้นฉันหน้ามืดเอง ฉันอยากได้ของของคนอื่นมาเป็นของตัวเอง ทำให้ฉันทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นกับเพื่อนรักไป” นายพินิจยอมรับด้วยน้ำตาอาบหน้าที่ทำเรื่องเลวร้ายกับครอบครัวของชายหนุ่ม

“มันสายไปแล้วที่จะมาขอโทษ ต่อไปก็เตรียมชดใช้กรรมที่ตัวเองก่อเถอะ” พูดจบชายหนุ่มก็เดินออกมา เมื่อเปิดประตูห้องก็เจอกับหญิงสาวที่ตนเองเอ่ยถึงอยู่ในห้องเมื่อสักครู่ โดยที่บนใบหน้าของหญิงสาวนั้นอาบไปด้วยน้ำตา และมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาเจ็บปวด

“ที่พี่รันพูดมันไม่จริงใช่ไหมค่ะ พี่รันโกหกใช่ไหมค่ะ พี่รันโกรธอะไรพายหรือไม่พอใจอะไรพายพี่รันบอกมาได้เลยนะค่ะ พายพร้อมจะปรับปรุงตัว พายรักพี่รันนะค่ะ” พระพายพยายามทำใจให้ไม่เชื่อกับสิ่งที่ได้ยินมากับหูเมื่อครู่นี้ พร้อมกับเดินเข้าไปกอดชายหนุ่มไว้แน่นแนบหน้ากับอกกว้างที่เคยให้ไออุ่นกับเธอ ขอแค่ชายหนุ่มบอกว่ามันเป็นเรื่องโกหกเธอก็พร้อมจะเชื่อเขาอย่างหมดหัวใจ

“ทั้งหมดมันคือเรื่องจริง ที่ฉันทำไปทั้งหมดก็เพื่อแก้แค้นพ่อของเธอ ฉันไม่เคยรักเธอเลย สักนิดก็ไม่เคยรัก รู้อะไรไหมเวลาที่ฉันนอนกับเธอฉันรู้สึกขยะแขยงจนอยากจะอ้วก ทุกครั้งที่ฉันจูบเธอฉันโคตรจะขยะแขยงเลย แต่ฉันก็ต้องทนเพื่อที่ฉันจะได้แก้แค้นพ่อเธอ และตอนนี้ฉันก็ทำสำเร็จแล้ว” หลังจากชายหนุ่มพูดจบมือที่กอดชายหนุ่มไว้ก็ร่วงลงมาข้างลำตัวอย่างหมดแรง พระพายเงยหน้าขึ้นไปสบตากับชายหนุ่มตรงหน้าซึ่งเขาก็มองลงมาเช่นกัน ในแววตาของชายหนุ่มนั้นไม่มีความรักความเสน่หาอยู่เลย มันมีแต่สายตาแห่งความโกรธเกลียดความเครียดแค้นที่อัดแน่นเต็มอยู่ในดวงตาคู่นั้น เมื่อเห็นแบบนั้นพระพายก็ก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวพร้อมกับถามชายหนุ่มว่า

“ถ้าไม่มีความแค้นมาเกี่ยวข้องพี่รันจะรักพายไหมค่ะ”

“.....” ชาหนุ่มนิ่งเงียบไม่ตอบคำถามหญิงสาวตรงหน้า มีเพียงแววตาที่วูบไหวอยู่ชั่วพริบตา ซึ่งพระพายไม่ทันได้เห็นเนื่องจากดวงตาคู่สวยนั้นมีน้ำตาเอ่ออยู่เต็มหน่วยตา

“พายก็ไม่น่าถามคำถามโง่ๆ ออกไปเลยนะค่ะ ทั้ง ๆ ที่ก็รู้คำตอบอยู่แล้ว” พระพายเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาแต่มันเจือไปด้วยความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส หลังจากหญิงสาวพูดจบชายหนุ่มก็เดินหันหลังออกไปทันทีโดยไม่ได้หันกลับมามองหญิงสาวที่ทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้กับพื้นราวกับจะขาดใจ หลังจากที่ร้องไห้จนพอใจหญิงสาวก็เดินเข้าไปในห้องพักฟื้นที่พ่อของเธอนอนอยู่

“คุณพ่อ” พระพายเรียกนายพินิจด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“พายลูกพ่อ พ่อขอโทษ พ่อผิดเอง พ่อมันเลว” นายพินิจเอ่ยบอกกับหญิงสาวพร้อมกับรั้งลูกสาวสุดที่รักเข้ามากอด

“เรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไงค่ะ เล่าให้พายฟังได้ไหมค่ะ” พระพายตัดสินใจถามนายพินิจทั้งน้ำตา โดยที่นายพินิจนั้นได้หลับตาลงพร้อมกับผ่อนลมหายใจเบาๆ จากนั้นก็ลืมตาขึ้นมาแล้วก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้หญิงสาวฟัง

“เรื่องทั้งหมดพ่อเป็นคนผิดเอง พ่อมันโลภอยากได้ของคนอื่น สิ่งที่พ่อทำมันทำให้ใครหลายคนต้องเดือดร้อนโดยเฉพราะนวลปรางกับภารัน แล้วกรรมทั้งหมดก็มาตกอยู่ที่พาย พ่อขอโทษ” นายพินิจเอ่ยออกมาทั้งน้ำตานองหน้า

“คุณพ่ออย่าโทษตัวเองเลยนะค่ะ เรื่องมันก็ผ่านมาตั้งนานแล้ว และอีกอย่างผู้ชายคนนั้นก็ได้ทุกอย่างคืนไปแล้ว เขาคงไม่มายุ่งกับเราอีกแล้วค่ะ” พระพายได้แต่ปลอบใจนายพินิจไป ด้วยกลัวว่าถ้าพ่อของเธอคิดมากอาการจะกำเริบ โดยที่นายพินิจนั้นยังไม่ได้บอกกับหญิงสาวไปว่าตอนนี้ครอบครัวของเรานั้นไม่เหลืออะไรเลย ทุกสิ่งทุกอย่างตกเป็นของชายหนุ่มทั้งหมดแล้ว

ห้องทำงานชั้นบนสุดของโรงแรมหรู ชายหนุ่มยืนมองออกไปนอกกระจกที่เห็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนของกรุงเทพมหานครเมืองที่ไม่เคยหลับไหล โดยที่ในมือข้างหนึ่งนั้นได้ถือบรั่นดีไว้

ก๊อก ก็อก ก๊อก

“คุณรันครับ ผมให้ทนายจัดการเรื่องทรัพย์สินของนายพินิจเรียบร้อยแล้วนะครับ”

“อืม” เมื่อได้ฟังดินแดนพูดจบชายหนุ่มก็เพียงขานรับในลำคอพร้อมกับกระดกบรั่นดีในมือจนหมดแก้ว

“คุณรันจะกลับเลยไหมครับ”

“อือ” หลังจากนั้นชายหนุ่มก็เดินออกมาจากห้องทำงานแล้วตรงไปยังรถที่จอดรออยู่

“เอ่อ..คุณรันครับเรื่องค่ารักษาพยาบาลคุณพินิจคุณรันจะเอายังไงครับ”

“นายก็จัดการให้เรียบร้อยสิ จะมาถามทำไม” หลังจากที่ฟังชายหนุ่มพูดจบดินแดนก็ทำหน้า งง ไหนบอกเกลียดอยากให้เขาตายแต่ทำไมถึงยอมจ่ายค่ารักษาพยาบาลที่แสนจะแพงให้ และก่อนที่ดินแดนจะพูดอะไรออกไปชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นมาก่อน

“ที่ฉันยอมจ่ายให้นายอย่าเข้าใจผิด ฉันจะถือว่ามันเป็นค่าตัวของผู้หญิงคนนั้นที่ปรนเปรอฉันตอนไปภูเก็ต” ชายหนุ่มรีบหาข้อแก้ตัวหลังจากเห็นสีหน้าของดินแดน

“ครับ” ถึงจะตอบไปแบบนั้นแต่ดินแดนที่อยู่กับชายหนุ่มมานานทำไมจะไม่รู้ว่าชายหนุ่มนั้นคิดอะไร

“วันนี้คุณรันจะไปนอนที่ไหนครับ”

“บ้านแม่” หลังจากตอบคำถามไปแล้วชายหนุ่มก็หลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่าที่เขารู้สึกเหนื่อยตอนนี้มันเหนื่อยกายหรือเหนื่อยใจกันแน่ หลังจากเห็นน้ำตาของหญิงสาวเมื่อตอนบ่ายทำไมใจเขาถึงว้าวุ่นนักก็ไม่รู้

“คุณแม่ยังไม่นอนอีกหรือครับ” เมื่อเห็นไฟในห้องโถงเปิดอยู่ชายหนุ่มก็เดินตรงไปทันทีแล้วคิดว่าแม่เขาน่าจะยังไม่นอนซึ่งก็เป็นจริง

“แม่ยังไม่ง่วงจ๊ะ ว่าแต่ดื่มเหล้ามาเหรอ กลิ่นหึ่งเชียว” เมื่อคุณนวลปรางพูดจบชายหนุ่มก็เดินเข้ามานอนหนุนตักทันที พร้อมกับหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน คุณนวลปรางเห็นท่าทางแบบนั้นของลูกชายก็ลูบศีรษะชายหนุ่มเบาๆ แล้วถามว่า

“รันมีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกแม่ได้นะ” คุณนวลปรางเอ่ยออกไปอย่างอ่อนโยน

“รันไม่ได้เป็นไรครับ แค่รู้สึกเหนื่อยๆ” ชายหนุ่มตอบกลับไปพร้อมกับลืมตาตื่นขึ้นมา

“รันทุกวันนี้เราก็มีทุกอย่างแล้ว ถ้างานมันหนักรันก็เพลาๆ บ้างนะ แม่เป็นห่วง”

“ครับ งั้นผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ คุณแม่ก็รีบขึ้นนอนนะครับมันดึกแล้ว”

“จ๊ะอีกพักแม่ก็จะขึ้นนอนเหมือนกัน”

“ฝันดีนะครับแม่” พูดจบก็ก้มลงไปหอมแก้มคุณนวลปรางแล้วรีบผละออกไปทันที ด้วยกลัวว่าตัวเองนั้นจะแสดงอะไรออกมาให้แม่เขาจับได้

“จ๊ะฝันดีเหมือนกัน” หลังจากชายหนุ่มเดินออกไปแล้วคุณนวลปรางก็คิดว่าลูกชายของเธอต้องมีอะไรปิดบังตัวเธออยู่แน่นอนและคนที่จะตอบคำถามเธอได้คงมีแต่ดินแดนเท่านั้นเพราะสองคนนี้อยู่ด้วยกันตลอดมีหรือที่ดินแดนจะไม่รู้ว่าลูกชายเธอเป็นอะไร

ฝากกดใจ ฝากติดตามนิยาย ฝาก comment เพื่อเป็นกำลังใจให้ไรด้วยนะค่ะ

ขอบคุณค่าา