บทที่ 3 เป็นรับไม่ใช่รุก

แพรวเดินลงไปนั่งกับพื้นตรงข้ามกับเรน ชายหนุ่มแกะอาหารใส่ชาม และเลื่อนมันไปให้หญิงสาวพร้อมกับเครื่องปรุงและช้อนส้อม เทน้ำเต้าหู้ใส่แก้วและวางถุงปาท่องโก๋ไว้ข้าง ๆ ส่วนข้าวเหนียวสังขยาก็แกะใสจานใบเล็กและเอามาวางข้างหน้า

ทั้งคู่กินกันอย่างเงียบเชียบ แทบไม่เงยหน้ามาพูดกันด้วยซ้ำ สร้างความอึดอัดใจให้กันและกันจนกระเพาะปลาในชามพร่องลงไปเรนก็เปิดปากถาม

“แพรวชอบเรนหรือครับ” แพรวพรรณที่ก้มหน้าก้มตากิน ก็ตกใจกับคำถามที่เรนถามออกมา ก่อนจะพยักหน้าออกไป

“แพรวรู้ใช่ไหมว่าเรนเป็นเกย์ เรนเป็นรับไม่ใช่รุก และแพรวดูสภาพแวดล้อมที่เรนอยู่สิแพรวก็เห็น อีกอย่างเรนทำงานร้านข้าวต้มนะ มาชอบเรนเป็นเพื่อนเรนแพรวไม่อายคนหรือไงเวลามีคนถาม หรือว่าแพรวอยากลองของแปลกแบบเรนที่มีแต่คนรังเกียจหรือว่ามันน่าสนใจ เลยลองเล่นสนุกดูเบื่อเมื่อไหร่ค่อยไป”

“ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย ทำไมถึงเลือกดูถูกกันแบบนี้ การที่เราเข้าไปคุยกับเรนทำให้เรนอึดอัดเหรอ เราขอโทษนะ เราผิดเองแหละแต่อย่าดูถูกตัวเองเลยนะ เราแค่เป็นห่วงเรนเท่านั้น ถ้าเราทำอะไรผิดไปเราขอโทษนะ เราไม่รู้เรนเป็นอะไรทั้งที่นัดกันไว้เรนก็ไม่มาแถมเรนยังผิดสัญญากับเราอีก

เรนเป็นเกย์แล้วไงเหรอเป็นรับแล้วไง ใช่! เรนชอบผู้ชาย เรารู้ดีว่าเรนไม่มีทางสนใจเรา แต่เราไม่ได้คาดหวังให้เรนชอบนี่ ไม่ได้คบก็เป็นเพื่อนกันก็ได้นี่นา ถ้าการที่เราชอบเรนทำให้เรนอึดอัดเราขอโทษด้วยนะเดี๋ยวเราจะกลับไปจัดการความรู้สึกตัวเอง เรนไม่ต้องกังวลหรอก

การที่เรนทำงานร้านข้าวต้มมันก็ไม่ได้น่าอายขนาดนั้น เราไม่อายถ้ามีคนมาถามว่าเรนทำงานอะไร เราจะตอบอย่างภูมิใจว่าเรนเป็นเกย์รับที่น่ารักและหาเงินเรียนอย่างสุจริตถึงแม้จะเป็นร้านข้าวต้มแต่เราก็ภูมิใจ ถ้าเราอยู่แถวนี้นะเราจะมารับเรนด้วยซ้ำ” แพรพรรณปาดน้ำตาออกมาจากใบหน้าที่ไหลออกมาไม่ขาดสาย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงเจ็บปวดขนาดนี้

เรนที่ตั้งใจฟังและเริ่มรู้สึกไม่ดีที่ทำให้อีกคนร้องไห้แบบนี้ เขากำมือแน่นอยากขอโทษ แต่ก็ไม่กล้า แบบนี้อาจจะดีหรือเปล่า ต่างคนต่างอยู่เดี๋ยวแพรวก็ลืมเขาไป

“ขอโทษที่วันนี้เรามารบกวนแต่เช้านะ เรนพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวไม่มีแรงไปทำงานนะ ฝันดีนะ” แพรวที่เริ่มไม่ไหวก็รีบลุกขึ้นและวิ่งไปที่ประตูทันที

เรนที่เห็นอีกคนลุกขึ้นและวิ่งก็รีบตามไปคว้ามากอดทันที เขากอดหญิงสาวแน่นไม่ยอมปล่อยหญิงสาวในอ้อมกอด พลิกตัวอีกคนให้หันมาประจันหน้าและสวมกอดแน่นที่สุด จนหญิงสาวปล่อยโฮออกมาอย่างน่าสงสาร พอหญิงสาวเริ่มลดเสียงสะอื้นลง เรนก็คลายอ้อมกอดแต่ยังคงสวมกอดไว้แบบนั้น

“ขอโทษ เรนขี้ขลาดไม่กล้าสู้หน้า ทั้งที่แพรวก็ดีกับเรนที่สุด”

“เพราะอะไรบอกกันได้ไหม ถ้าเพราะเรื่องที่เราชอบเรน ไม่ต้องห่วงเราจะจัดการเอง”

“แพรวเรนเป็นเกย์ เรนเป็นเมียไม่ใช่ผัว” เรนพูดไปก็ถอนใจไป พาแพรวพรรณมานั่งบนที่นอน

“ก็คนมันชอบ ชอบมานานแล้ว ชอบมาตั้งหกเดือนแล้ว”

“หกเดือนเลยเหรอ ตอนนั้นเรนคบคนนั้นอยู่ เจ็บมั้ย”

“ไม่เจ็บ จะเรียกว่าแอบรักได้ไงล่ะ”

“แล้วไม่ตัดใจ? ฝืนทำไม!”

“ไม่รู้สิ”

เฮ้อ!! เรนได้แต่หนักใจไม่รู้จะทำยังไงไม่เคยมีผู้หญิงมาชอบแบบนี้

“เอาแบบนี้ละกันแพรวมาอยู่กับเรนที่นี่จบกว่าจะจบ อีกเดือนเดียว ถ้าแพรวอยู่ได้จริง ๆ ค่อยว่ากัน”

“แล้วถ้าอยู่ได้และเผลอเรอได้เสียกันล่ะ แบบว่าสมมติอ่ะ”

“เรนจะรับผิดชอบแพรวก็ต่อเมื่อผ่านพ้นหนึ่งเดือนไปเท่านั้น”

“คู่นอนเหรอ! ได้สิ ไม่มีปัญหา” แพรวพรรณยิ้มรับกับสิ่งที่เลือก

“แต่เวลาไปเรียนเราคือเพื่อนกัน ตกลงมั้ย”

“ตกลงสิ”

“เรนไม่ได้อายนะถ้าวันหนึ่งเราถึงจุดนั้น เรนไม่อยากให้แพรวเจอปัญหาอะไร รอให้จบก่อนค่อยว่ากัน ตาจะปิดแล้ว ง่วงละสิ นอนซะนะ” เรนขยับตัวให้แพรวพรรณนอนราบลงไปและห่มผ้าให้ ดีนะที่ก่อนหน้านี้เขาติดแอร์

เรนก็ชอบแพรวชอบความใจดีของแพรว ถ้ามันเปลี่ยนไปรักได้ก็ดี แต่แพรวจะทนสภาพแบบนี้ได้นานแค่ไหนกัน