เกย์รับขอเป็นผัว

แกคนนั้นไงที่เป็นเกย์รับอ่ะ’

‘ที่เขาลือกันว่าโดนรุ่นพี่รหัสพวกเราเกลียด แต่ก็ยอมอ้าขาให้เอาอ่ะ’

‘โครตน่ารังเกียจเลย อี๋! ขยะแขยง น่าสมเพช’

‘อยู่ห่าง ๆ ไว้นะคนแบบนี้ ดูสิกินข้าวยังกินคนเดียวเลยเพราะไม่มีคนคบ คาวขนาดนี้ใครจะเอา ขนาดรุ่นพี่ที่เอาหมอนั่นยังไม่มานั่งด้วยเลย’

เสียงนินทาที่ดังลั่นจนได้ยินไปถึงหูของ เรน เด็กหนุ่มที่มาจากต่างจังหวัดดั้นด้นจนได้เข้าเรียนที่นี่ แต่เพราะตัวเขาเป็นผู้ชายและเป็นเกย์เลยหาเพื่อนคุยยาก

เขาทนฟังคำนินทาด่าทอมาหลายปีแล้ว อีกไม่นานก็จะจบไม่ต้องมาฟังอะไรแบบนี้แล้ว เขาได้แต่ข่มใจก้มหน้าลงไม่ว่าที่ไหนเขาก็อยู่ตัวคนเดียวเสมอ

“นี่! นั่งด้วยสิ ไม่มีที่นั่งอ่ะ”

“เอ่อ..ครับ เชิญนั่งครับ”

เรนได้แต่งุนงงที่มีคนมาทักทายเขาและขอนั่งด้วย ถึงแม้จะรู้สึกดีใจแต่ก็ไม่กล้าแสดงอารมณ์ออกมามากเพราะกลัวผิดหวัง

เพราะโดนแกล้งจนกลายเป็นความชินชา

“นายกินอะไรอ่ะ อ่อ.. กะเพราไก่กับไก่ทอด”

เรนได้แต่ยิ้มมุมปากที่คนแปลกหน้าถามเขาและยังไม่ทันได้ตอบ เธอก็ตอบเองเสร็จสรรพ

“เอาไหมพอดีผมมีสองชิ้น เอ่อ..ขอโทษที” เรนพยายามชวนคุยเลยจะยกไก่ทอดให้ แต่หันไปมองผู้คนรอบตัวเลยทำให้เขาไม่กล้า

“เอาสิ เราชอบ”

เรนยิ้มให้พร้อมกับหญิงสาวที่ยิ้มตอบกลับมา ทั้งสองกินข้าวด้วยกัน ท่ามกลางเสียงผู้คนที่ซุบซิบนินทาทำเอาเรนรู้สึกไม่ดีที่ทำให้ชื่อเสียงอีกคนเสียหาย

เขารีบกินและรีบเดินออกไปจากที่นี่อย่างรวดเร็ว จนไม่ทันนึกถึงอีกคนที่กินข้าวเป็นเพื่อนเขา พอนึกได้ก็ทำเอารู้สึกผิดเลยเดินไปร้านผลไม้แต่ก็ไม่รู้ผู้หญิงคนนั้นชอบอะไร เลยเลือกไปแบบสุ่มเอาแบบคละกัน

พอไปถึงหญิงสาวคนนั้นก็ไม่อยู่แล้วเขาเลยรีบหันกลับแต่ก็เจอกับรุ่นพี่รหัสคนที่เป็นข่าวด้วยซะก่อน

“เรนมาหาใครที่นี่ครับ”

“เอ่อ..เปล่าครับ”

“วันนี้กลับบ้านพร้อมพี่ไหม เดี๋ยวพี่ไปส่ง”

“เรนเกรงใจครับพี่ภพ เรนกลับบ้านเองได้”

“พี่อยากกินอาหารฝีมือเรนอีก ไปห้องพี่นะครับ”

“ตะ..แต่ว่า”

“เรนรังเกียจพี่เหรอหรือโกรธที่วันนั้นพี่ทำตัวรุ่มร่ามกับเรา พี่ขอโทษนะครับแต่พี่แค่เผลอตัวอ่ะ”

“ไม่เป็นไรครับ” เรนปฏิเสธอย่างขอไปที

“ผลไม้พี่ขอนะครับเหมือนเรนจะต้องรีบแล้วสิ เดี๋ยวจะไม่ทันเรียนนะ” ภพถือวิสาสะคว้าถุงผลไม้มาไว้ในมือ

“ครับ เรนขอตัวก่อนนะครับพี่ภพ”

เรนรีบวิ่งขึ้นตึกซึ่งแตกต่างจากภพที่ยักคิ้วกับเพื่อนชายทั้งกลุ่มที่นั่งร่วมกลุ่มกันไม่ไกลและได้ยินบทสนทนาทั้งหมดก่อนจะเดินกันออกไป

อีกฟากหนึ่งกลุ่มหญิงสาวที่ยืนด้านหลังหลบมุมอยู่ตรงกำแพงและหนึ่งในนั้นเริ่มชักสีหน้าไม่พอใจ

“เหี้ยชิบหาย! เอาของเขาไปอย่างหน้าด้านไม่มีมรรยาท หนังหน้าก็ดีแต่การกระทำเลวทราม”

“ใจเย็น ๆ”

“แล้วนึกไงไปคุยกับเขา เป็นเกย์ไม่ใช่เหรอ”

“น่ารักดีนะ พูดเพราะดี น่าจะคบหากันได้ ยกไก่ทอดให้ฉันด้วย”

“เห็นแก่กิน!!!”สามคนที่เหลือพูดพร้อมกันและส่ายหน้าอย่างระอา

“อร่อยออก ไก่ทอดห๊อมหอม”

“ยัยแพรวให้มันน้อยหน่อย อย่าคิดว่าพวกฉันไม่รู้ว่าแกจะจีบเกย์รับคนนั้น”

“เขาเป็นรับนะเห้ย!! ไม่ใช่รุก”

“ไม่เป็นไรไม่ติดก็เป็นเพื่อนกัน ไปเรียนกัน”

แพรวพรรณเดินลงบันไดมาอย่างเชื่องช้า เธอตั้งใจจะไปหาเรนพ่อหนุ่มเกย์รับคนนั้น แต่ยังไม่ทันได้ไปไหนก็เห็นเขายืนอยู่ตรงหน้าตึก

“เธอมาทำอะไรที่นี่เหรอ”

“มารอคุณครับ มาขอโทษเรื่องตอนกลางวันที่เรน เอ่อ..ผมรีบออกจากโรงอาหารไปก่อน”

“ไม่เป็นไรค่ะ แทนตัวเองว่าเรนอ่ะดีแล้วน่ารักจะตาย เรียกเราว่าแพรวนะ”

“ครับแพรว” เรนพยักหน้าขึ้นลงและยิ้มหวานให้

น่ารักเป็นบ้าเลย!!! ให้ตายเถอะ!! ใจละลายเป็นบ้า~

“เรนคะ แพรวขอเป็นเพื่อนกับเรนได้ไหมคะ”

“เป็นเพื่อนกับผมเหรอ แต่คุณอาจจะเสียหายนะ คุณก็ได้ยินนี่ครับ”

“ไม่เป็นไรนี่คะ ก็แค่คำพูดคนที่ไม่ได้รู้จักพวกเราสักหน่อย อืม..เรนอย่าคิดมากนะคะ เราเดินไปด้วยกันนะ เดี๋ยวแพรวจะแนะนำเพื่อนให้เรนรู้จักด้วย”

“อ่า..ครับ” ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาเดินตามผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้ไป รู้แค่อย่างเดียวเธอไม่ใจร้ายกับเขาเหมือนคนอื่น ถ้าจะโดนแกล้งก็ไม่เป็นไร เขาเข้าใจดี

“เรนแพรวขอช่องทางติดต่อเรนได้ไหมคะ อย่างเช่น เบอร์โทรและไลน์ได้ไหมคะ”

“ได้ครับ เราแลกกันนะ”

เรนยื่นมือถือให้แพรวจดข้อมูลของเขา แล้วแพรวก็ส่งข้อมูลของเธอให้เขาเช่นกัน

“ติดตามได้ทุกช่องทางเลยนะคะ ขอบคุณนะคะเรนที่ไว้ใจแพรวไปกันไปหาเพื่อนแพรวกันเถอะ เราไปห้างกันนะ”

“แพรวครับ คือเรนต้องไปทำงานตอนหนึ่งทุ่มนะครับ”

“ทำงาน? ที่ไหนคะ”

“ทำงานในร้านข้าวต้มโต้รุ่งครับ” เรนหันหน้าหนีจับมือแน่นกลัวว่าเพื่อนใหม่คนนี้จะรับไม่ได้

“เลิกกี่โมงเหรอคะและกลับยังไง ได้เงินยังไง ได้นอนกี่โมงและมาเรียนแบบนี้ เรนนอนพอหรือไง”

“เลิกตีสองครับ บางวันถ้าลูกค้าเยอะก็ตีสาม เงินเดือนก็พออยู่รอดไปได้แต่ต้องประหยัด ส่วนนอนก็ประมาณห้าชั่วโมง มีปวดหัวมึน ๆ บ้าง”

“เรน แพรวถามได้ไหมคะ เรนสนิทกับรุ่นพี่ที่ชื่อภพมากเลยเหรอ”

เรนมองหน้าอีกคนด้วยความตกใจและก็ปลงตก

“ไม่ใช่แบบนั้นนะเรน คือแพรวได้ยินตอนกลางวันที่เรนกลับมาที่โรงอาหารอีกรอบ”

“ครับ เรนเป็นแบบนั้นแหละเคยชอบพี่ภพ เราเคยคบกันแบบลับ ๆ และเลิกยุ่งกันไป เพราะพี่เขาแค่สนุกไม่ได้จะคบหาจริงจัง และอีกอย่างเขามาทำรุ่มร่ามอีกเรนเลยไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่”

“รุ่มร่ามคือเรนกับพี่เขายังไม่เคยเกินเลยกันใช่ไหม”

“ครับ เราเคยทำแบบนั้นกันมาก่อน แต่พอเลิกยุ่งเขาก็ยังหาข้ออ้างมาทำรุ่มร่ามแบบนั้นอีก ข่าวพวกนั้นคงเป็นสาว ๆ ที่ชอบเขานั่นแหละเป็นคนปล่อยออกมา รังเกียจเรนหรือเปล่า ถ้าแพรวไม่โอเค เรา..”

“คิดมากอ่ะเรน เคยได้กันแล้วไงจบแล้วก็จบไป แค่อย่าไปยุ่งกันอีกก็พอ มีอะไรให้ช่วยก็มาหาแพรวได้นะ ไปกันเถอะ”

เรนรู้สึกดีจนยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ที่ได้พูดออกไปและมีคนรับฟังและเชื่อเขาแถมยังไม่มีทีท่ารังเกียจกันอีก ถึงแม้จะแกล้งทำก็ไม่เป็นไร

เรนกับแพรวนั่งแท็กซี่ด้วยกัน ต่างคนต่างตื่นเต้นกับเพื่อนใหม่ เรนหันหน้ามองหน้าต่างรถด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม แพรวที่ก้มหน้าเล่นมือถือแต่ใจลิงโลดที่กระตุกเหยื่อได้สำเร็จ

ห้างสรรพสินค้า

แพรวพาเรนมายังร้านติ่มซำ พอเดินเข้าไปก็เจอกลุ่มเพื่อนที่กำลังนั่งทานกันอยู่

“ไง มาแล้วหรือกว่าจะโผล่หัวมาได้”

“ก็มาแล้วนี่ไง บ่นมากเดี๋ยวไม่มีผัวนะ”

“เหอะ! เรนนั่งลงก่อนอยู่กับยัยบ้าแพรว ระวังจะเสียคน”

เรนนั่งลงข้างแพรวและเพื่อนสาวของแพรวก็เลื่อนจานสองใบกับตะเกียบมาให้

“ขอบคุณครับ” เรนหยิบจานกับตะเกียบไปวางตรงหน้าแพรว ทำให้เพื่อนอีกคนของแพรวยิ้มอย่างพอใจ

“ตอนแรกพวกเราตกใจมากเลย เพราะยัยบ้านี่บอกว่าจะชวนเรนมากินข้าวกับพวกเรา เราเลยบอกถ้าชวนมาได้นี่ ยอมเป็นเจ้ามือเลี้ยงเลยนะ”

“ใช่ แล้วนางก็ชวนมาได้จริง ๆ”

“เรนรีบกินเดี๋ยวแพรวไปส่งนะ จะได้รู้ว่าเรนทำงานอยู่ตรงไหน”

“เรนทำงานอะไรเหรอ”

“เกลเรื่องส่วนตัวเขา” ฝ้ายอดไม่ได้ที่จะเตือน

“ไม่เป็นไรครับ ผมทำงานร้านข้าวต้มครับ”

“หืม!! เรนอ่ะนะมันหนักมากเลย คนก็ออกจะเยอะและกว่าร้านจะปิดอีก”

“ไหวครับไหว ไม่ไหวก็ต้องไหว”

“เก่งจัง ไว้พวกเราจะไปอุดหนุน”

“ขอบคุณครับทุกคน”

“โทษทีลืมแนะนำตัว เราชื่อฝ้ายนะ คนนี้ชื่อเอมี่ ส่วนคนนี้ที่ชอบอยากรู้เรื่องชาวบ้านชื่อเกล ยัยหน้าหวานข้างเรนชื่อแพรวพรรณ พวกเราชอบเรียกยัยตัวแสบ เห็นอย่างนี้นะปากแจ๋วทุกคน ถึงคบกันได้ ต่อไปนี้เรนเป็นเพื่อนพวกเราแล้วนะ เวลากินข้าวมานั่งกับพวกเราได้เลยไม่ต้องนั่งกินคนเดียว”

“ขอบคุณนะครับทุกคน ที่ไม่รังเกียจผม”

“เรน เกย์รับอ่ะก็คือคนนะไม่ใช่ตัวน่ารังเกียจ คนมันเยอะ อคติก็เยอะตาม ดูอย่างยัยแพรวสิเมื่อก่อนมันสนใจเกย์ที่ไหน นิยายวายมันแทบไม่อ่านไม่สนใจ แต่มันก็ไม่เคยอคติกับเพศที่สาม แต่พอมันได้อ่านก็กลายร่างเป็นสาววายไปเลยและมันชอบไปเข้าร่วมอะไรที่เกี่ยวกับ LGBTQ ด้วยนะ ฉะนั้นอย่าไปสนใจคนมาก ไอ้ภพเลิกยุ่งได้ควรเลิกนะมันเคยหลอกพี่สาวเราให้รักให้ทุ่มกับมัน สุดท้ายเป็นไงมันบอกคบเล่น ๆ พี่เราป่วยจนตรอมใจ กว่าจะกลับมาเป็นผู้เป็นคนได้แทบตายฉะนั้นอย่าไปยุ่งกับมัน”

“ผมจะอยู่ให้ห่างเลยครับ”

“ดีมาก” ฝ้ายยิ้มรับ และหยิบซาลาเปาไปวางบนจานของเรน

เรนยิ้มให้กับเพื่อนใหม่ด้วยความสบายใจ โดยเฉพาะแพรวที่เดินเข้ามาทักทายเขา ทำให้วันสีเทาของเขากลายเป็นท้องฟ้าที่สดใส

เมื่อออกจากร้านก็ขึ้นรถไปกับเพื่อนใหม่เจ้าตัวอาสาจะไปส่งให้ได้เพราะอยากรู้ว่าที่ทำงานอยู่ที่ไหน เรนได้แต่ตามใจเพราะขัดไม่ได้เพราะไม่อยากเสียเพื่อนใหม่ที่ใจดีคนนี้ไป

“ถึงแล้วแพรว” เรนเอ่ยขึ้นมาทำให้แพรวเงยหน้ามอง

“ร้านนี้นี่เอง ดังมากเลยในออนไลน์ พวกเขาใจดีกับเรนใช่ไหม ไม่มีการกลั่นแกล้งกันใช่หรือเปล่า เราเป็นห่วงเรนนะ”

เรนยิ้มรับคำเป็นห่วงไว้ในใจ “พวกพี่เขาใจดี เลิกงานก็มีอาหารกลับบ้านให้ เก็บไว้อุ่นกินตอนเช้าได้เลย”

“ดีแล้ว เรนตั้งใจทำงานนะแพรวไม่กวนแล้ว เลิกงานแล้วส่งข้อความมาบอกกันหน่อยนะ”

“ครับผม แพรวกลับบ้านดีดีนะอย่าเอาแต่ก้มเล่นมือถือ ระวังตัวด้วยนะ”