บทที่ 02 พื้นที่อบอุ่น

บทที่ 02

พื้นที่อบอุ่น

         ขวัญเรือนนั้นได้เข้ามาทำงานอยู่ในเรือนใหญ่ที่อนงค์อยู่ประจำ เพราะทำงานได้เข้าตาอนงค์ จึงผ่านการทดลองงานภายในหนึ่งเดือน เธอนั้นเป็นคนสุภาพนอบน้อม ขยันขันแข็ง ทำให้อนงค์พอใจ โดยเฉพาะมาลาริน แม้จะเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ แต่ก็ขยันขันแข็ง มักจะช่วยแม่ของเธอทำงานในบ้าน ไม่เคยงอแง อีกทั้งยังอยู่อย่างเจียมเนื้อเจียมตัวเหมือนแม่ของเธอ ทำให้อนงค์เอ็นดูสองแม่ลูกไม่น้อย

         “คุณท่านเรียกหาดิฉันกับลูกหรือคะ?” ขวัญเรือนจูงมือลูกสาวเข้ามาในห้องนั่งเล่นที่อนงค์กำลังอ่านหนังสืออยู่

         อนงค์วางหนังสือบนตัก มองสองแม่ลูกที่เข้ามาหาเธออย่างนอบน้อม

         “ฉันจะให้ลารินเข้าโรงเรียนเดียวกับหลานฉัน”

         “เอ่อคือ” ขวัญเรือนอึกอัก เพราะโรงเรียนค่าเทอมแพงแบบนั้น เธอไม่มีปัญญาส่งลูกเรียนแน่นอน

         “ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย ฉันจะจัดการให้ทั้งหมด ถ้าตั้งใจเรียนก็จะให้เรียนถึงปริญญาตรีเลย” อนงค์กล่าวเสียงเรียบ

         “ดิฉันขอบพระคุณคุณท่านมากนะคะที่เมตตาลาริน แต่ดิฉันไม่กล้ารับไว้จริง ๆ ค่ะ ดิฉันตั้งใจไว้แล้วว่าจะให้ลูกเรียนโรงเรียนใกล้ ๆ” ขวัญเรือนบอกอย่างเกรงใจ

         “ฉันให้เด็กคนนี้ ไม่ได้ให้เธอ จะปฏิเสธแทนลูกทำไม” น้ำเสียงอนงค์มีแววตำหนิเล็กน้อย

         ขวัญเรือนยิ้มเจื่อน ไม่กล้าที่จะปฏิเสธอีก จึงได้แต่ก้มกราบอนงค์พร้อมกับลูกสาวของเธอ

         ไม่นาน มาลารินก็ได้สวมชุดนักเรียนและผูกโบว์สีเดียวกับชลธิชา ซึ่งเธอนั้นได้เรียนห้องเดียวกับชลธิชา มาลารินคิดว่านี่ไม่ใช่โชคดีเลย เพราะอีกฝ่ายมักจะคอยสุมหัวกับเพื่อน ๆ แกล้งเธอเสมอ

         อย่างไรก็ตาม แม้จะถูกแกล้งอย่างไร แต่มาลารินก็ไม่คิดจะตอบโต้ เธอยังจำคำของสมจิตรไว้เสมอว่าทุกคนคือเจ้านาย และที่สำคัญที่สุด เธอไม่อยากให้แม่ต้องไม่สบายใจ ดังนั้นเธอจึงได้แต่ยิ้มและพยายามหลบเลี่ยง

         ที่สนามหญ้าหลังอาคารเรียนช่วงพักกลางวัน มาลารินนั่งพับเพียบอยู่ใต้ต้นปีบ เงามของมันช่วยบังแสงแดดไว้ เธอเก็บดอกไม้ใส่กล่องกระดาษเล็ก ๆ เพื่อจะนำไปฝากแม่ในตอนเย็น

         “ทำอะไรน่ะ”

เสียงหนึ่งดังขึ้นด้านหลัง ก่อนที่กล่องกระดาษจะถูกปัดตกพื้น ดอกไม้ที่เก็บร่วงหล่นกระจาย มาลารินเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ เห็นชลธิชากับเพื่อน ๆ สองคนที่เหมือนจะมาหาเรื่องเธออีกแล้ว

“โทษที มือมันไปโดนเอง”

เพื่อน ๆ ของชลธิชาหัวเราะคิกคัก ขณะที่มาลารินไม่พูดอะไร เธอเพียงก้มเก็บดอกไม้เงียบ ๆ พยายามอดกลั้นเหมือนที่ผ่านมา

“จะเก็บไปไหนน่ะ?” ชลธิชาถามอย่างอยากรู้

“เก็บไปฝากแม่ค่ะ” มาลารินตอบโดยไม่มองหน้า

“อี๋! อย่าเอาขยะเข้าบ้านฉันนะ” ชลธิชาทำท่ารังเกียจ ใช้เท้าเหยียบดอกไม้ และเท้าของเธอก็เหยียบโดนหลังมือของมาลารินโดยไม่ตั้งใจ

“โอ๊ย!” มาลารินชักมือกลับด้วยความเจ็บ

“สมน้ำหน้า” ชลธิชาเบะปาก แต่ข้างในกลับรู้สึกตกใจ เธอแค่จะเหยียบดอกไม้เท่านั้น “ไม่เอามือหลบเอง”

“เต้ย!”

แล้วเสียงหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นจากอีกฟากของสนาม ชวลิตในชุดนักเรียนมัธยมปลายเดินมา

“พี่ต้น” ชลธิชาชะงักไป

ชวลิตมาหยุดยืนอยู่ตรงหน้า

“อยากได้ดอกไม้ก็เก็บเองสิ จะมาแย่งคนอื่นทำไม” ชวลิตเอ่ยกับน้องสาว

ชลธิชาเบะปากใส่พี่ชาย เธอรู้เจตนาดีว่าเขาแค่ไม่อยากให้เธอแกล้งมาลาริน เพราะเวลาที่เขาเห็นเธอแกล้งมาลารินก็มักจะเข้ามาตำหนิเธอ

“ชิ!” ชลธิชาสะบัดหน้าหนี ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับเพื่อนของเธอ

“ทำอะไรของเธอน่ะ?”

มาลารินชะงัก เงยหน้ามองชวลิตอย่างประหลาดใจ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาพูดกับเธอ

แม้ว่าเธอจะอาศัยอยู่ในรั้วบ้านเดียวกับเขา และเจอกันทุกเช้าเพราะต้องนั่งรถไปโรงเรียนด้วยกัน แต่เขาก็ไม่เคยพูดกับเธอสักครั้ง แม้จะมาช่วยเธอจากชลธิชาหลายครั้ง แต่เขาแค่มาช่วยแล้วก็จากไป แต่ครั้งนี้เขาพูดกับเธอ

“หนูจะเก็บดอกไม้ไปฝากแม่ค่ะ” มาลารินตอบเสียงแผ่ว

ชวลิตย่อตัวนั่งลงตรงหน้า เขาช่วยเธอเก็บดอกไม้ใส่กล่อง เธอมองเขาอย่างประหลาดใจ แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไร

“ตอนเจอกันครั้งแรก เธอก็ดูกล้าเถียงยัยเต้ยนี่นา ทำไมไม่เถียงกลับหรือสู้กลับบ้างล่ะ” เขาเอ่ยยิ้ม ๆ แม้จะไม่เคยคุยกับเธอ แต่เขาก็เห็นเธออยู่ในสายตาตลอด และนึกสงสารในใจที่เธอมักถูกน้องสาวเขาแกล้ง

“แม่กับยายจิตรบอกว่าให้หนูเคารพเจ้านายทุกคนค่ะ” มาลารินตอบอย่างซื่อ ๆ

“งั้นเหรอ?” เขาเลิกคิ้วและอมยิ้มน้อย ๆ “เอาอย่างนี้มั้ย ถ้ายัยเต้ยแกล้งอีก เธอก็ฟ้องคุณย่า เดี๋ยวฉันเป็นพยานให้ ดีหรือไม่ดี?”

“ไม่ดีหรอกค่ะ” มาลารินส่ายหน้า เธอลุกขึ้นปัดกระโปรงที่มีเศษใบไม้ติด “คุณเต้ยจะต้องเกลียดเธอหนูเพิ่มแน่นอน”

ชวลิตเม้มปากกลั้นยิ้ม เขาก็แค่แกล้งพูดไปอย่างนั้น ไม่คิดว่าเธอจะจริงจัง

เด็กหญิงตัวเล็กถือกล่องกระดาษเดินกลับไปยังอาคารเรียน โดยมีสายตาของเด็กหนุ่มมองตามอย่างเอ็นดู และตั้งแต่เหตุการณ์ครั้งนั้น เขาก็พูดกับเธอมากขึ้น

บ่ายวันหนึ่งที่เรือนกระจกในสวน แสงแดดลอดผ่านหลังคาใสกระทบลงบนหน้ากระดาษ มาลารินนั่งก้มหน้ากับแบบฝึกหัดคณิตศาสตร์ เธอพยายามคิดหาคำตอบอยู่นาน แต่ตัวเลขในกระดาษก็ยังวุ่นวายพันกันไปหมด

“ทำเลขอยู่เหรอ?”

เสียงทุ้มของเด็กหนุ่มที่ดังขึ้นจากด้านหลัง เขาผ่านมาแล้วเห็นเธอจึงเดินเข้ามาทักทาย

มาลารินเงยหน้าขึ้นอย่างตกใจ ชวลิตในเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้น เขาส่งยิ้มให้กับเธอ

“ค่ะ ยากมาเลย” เธอเอ่ยเสียเบาหวิวอย่างคนเริ่มที่จะท้อกับการหาคำตอบแล้ว

ชวลิตนั่งลงข้างเธออย่างไม่ลังเล เขาหยิบเดินขึ้นมาแล้วเริ่มอธิบายทีละขั้นตอน น้ำเสียงของเขานุ่มนวลและอบอุ่น ต่างจากชลธิชาที่ชอบแว้ด ๆ ใส่เธอ

“เห็นมั้ย ไม่ยากเลย”

มาลารินพยักหน้าเบา ๆ ดวงตากลมโตนั้นเผลอจ้องมองใบหน้าของเขา เธอรู้สึกดีในความใจดึของชวลิต

“คุณต้นทั้งเก่งแล้วก็ใจดีมากเลยค่ะ”

เขาหัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะยื่นขนมปังกรอบที่พกติดตัวมาให้เธอหนึ่งซอง แต่เธอกลับไม่กล้ารับไว้

“เอาไปเถอะน่า ขนมในบ้านฉันเยอะแยะ ฉันกินไม่หมดหรอก”

เด็กหญิงพยักหน้าเบา ๆ รับขนมจากเขาไป หัวใจดวงน้อยอบอุ่นขึ้นมา ดวงตากลมใสนั้นมีประกายบางอย่างขณะสะท้อนภาพของเด็กหนุ่มที่อายุมากกว่าเธอห้าปี

“ไว้จะเอามาให้อีกนะ” เขาบอกอย่างใจดี ไม่ได้คิดอะไรไปมากกว่านั้น แต่หัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่น

มาลารินเดินกลับมายังบ้านพักหลังเล็กของเธอ ขนมในมือนั้นถูกเปิดกินไปเพียงเล็กน้อย แต่ในใจกลับรู้สึกอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก ตอนที่เธอจะเลี้ยวเข้าทางแคบด้านข้าง เสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ใกล้จากอีกฝั่งของทางเดิน

ชายร่างสูงในเสื้อโปโลสีเข้มก้าวมาช้า ๆ ทั้งเธอและเขาชะงักนิดหน่อย ก่อนมาลารินจะยกมือไหว้ตามมารยาท

“สวัสดีค่ะคุณอิฐ”

เขาคือลูกชายคนโตของอนงค์ อีกทั้งยังเป็นพ่อของชวลิตและชลธิชา เด็กหญิงนั้นรู้สึกแปลกใจที่เห็นอีกฝ่ายที่นี่

“สวัสดีลาริน” อิฐยิ้มบาง ๆ

เด็กหญิงก้มหน้าเล็กน้อยแล้วรีบเดินผ่านไป กลิ่นโคโลญจน์หอมจาง ๆ ของอิฐยังลอยอ้อยอิ่งอยู่ในอากาศ

มาลารินเปิดประตูเข้ามาในบ้านพัก ขณะที่แม่ของเธอกำลังจะออกไปพอดี สีหน้าของขวัญเรือนดูตกใจเล็กน้อย แต่พยายามปรับให้เป็นปกติ

“การบ้านเสร็จแล้วเหรอลูก?” ขวัญเรือนถามขึ้น

“เสร็จแล้วจ้ะแม่ คุณต้นช่วยสอนจ้ะ” น้ำเสียงของเธอฟังดูปลื้มปริ่ม “คุณต้นให้ขนมหนูด้วย”

“ดีแล้วล่ะ งั้นเดี๋ยวแม่ไปทำงานก่อนนะ”

มาลารินนั่งลงบนเตียง กลิ่นอะไรบางอย่างแตะจมูกเธอแผ่วเบา เธอสูดลมหายใจเงียบ ๆ พลันความรู้สึกหนึ่งก็แล่นวาบขึ้นมา กลิ่นหอมจาง ๆ นี้คล้ายกับกลิ่นหอมของอิฐตอนที่เดินผ่าน

เด็กหญิงขมวดคิ้วน้อย ๆ หันไปมองรอบห้องที่ทุกอย่างยังอยู่ในสภาพเดิม แต่กลิ่นนั้นเหมือนเพิ่งจะจางไป เธอรู้สึกแปลก ๆ แต่ความคิดเด็กหญิงวัยสิบขวบก็ยังไม่ได้ซับซ้อนนัก เธอหันไปสนใจสมุดการบ้านกับถุงขนมที่วางอยู่ รอยยิ้มก็ปรากฏอยู่ในดวงหน้าเล็ก ๆ

ตั้งแต่วันนั้น เรือนกระจกในสวนก็กลายเป็นสถานที่โปรด ที่มาลารินมักจะแวะเวียนมายามว่าง นอกจากจะชอบความสงบและกลิ่นหอมละมุนของดอกไม้แล้ว ยังมีอีกหนึ่งสิ่งที่ทำให้หัวใจของเด็กหญิงตัวน้อยสั่นไหวอยู่ลึก ๆ นั่นเพราะบ่อยครั้งเธอมักจะได้พบกับชวลิตที่นี่ เวลาที่เขาเห็นเธออยู่ เขาก็แวะเข้ามาทักทายและยื่นขนมให้ ทำให้เรือนกระจกแห่งนี้กลายเป็นพื้นที่อบอุ่นในความทรงจำของเธอเสมอ