บทที่ 6 แผนของซินหยาง

บทที่ 6 แผนของซินหยาง

หนิงฮวาเดินตามหาท่านพ่อของนางก็เห็นว่ากำลังพูดคุยอยู่กับท่านแม่นางจึงยืนคอยไม่เข้าไปรบกวนทั้งสองท่าน เมื่อนางเห็นว่าซินหยางเดินจากไปก็เดินเข้าไปหาท่านพ่อ

“ท่านพ่อมีเรื่องอันใดถึงตามหาข้าหรือเจ้าคะ” ใต้เท้าโจคิ้วขมวดเมื่อได้ยินบุตรสาวถามเช่นนั้นเพราะเขาไม่ได้เอ่ยหานางแม้แต่น้อย

“ข้าไม่ได้เรียกหาเจ้าเลย หรือว่าเจ้าเข้าใจผิดกันเจ้าได้พบเจอกับคุณชายห่าวหรานหรือยัง ”เสียงนิ่งเฉยที่ตอบหนิงฮวากลับมา

“ข้าได้พบพี่ห่าวหรานแล้วเจ้าค่ะ” หนิงฮวาก้มหน้าตอบท่านพ่อของนางอย่างเหนี่ยมอาย

“คุณชายห่าวหรานเองก็มีใจจริงต่อเจ้า อีกไม่นานเจ้าทั้งสองก็คงได้เข้าร่วมพิธีกัน วันนั้นข้าเองก็ไม่ได้ห่วงอันใดอีกต่อไป” ใต้เท้าโจมองดูบุตรสาวของตนอย่างเป็นห่วง

หนิงฮวาไม่ได้พูดอันใดต่อก็มีใต้เท้าอีกท่านได้เรียกท่านพ่อออกไปพบหนิงฮวาจึงได้ปลีกตัวออกมาจากงานเพราะนางรู้สึกอยากพักผ่อน

ฝั่งด้านซินหยางเมื่อรู้ว่าบุรุษที่เหมยอิงนั้นหมายตาเป็นชายที่จะเข้าพิธีแต่งงานกับหนิงฮวานางก็เริ่มคิดแผนเพื่อแย่งห่าวหรานมาเป็นคู่ครองของบุตรสาวนางให้ได้

“ท่านแม่ รู้หรือไม่เจ้าคะว่าบุรุษผู้นันเป็นบุตรชายของตระกูลใด” เหมยอิงเดินมาหาท่านแม่ของนาง

“ข้าได้ถามท่านพ่อของเจ้าแล้ว คุณชายผู้นั้นคือคุณชายห่าวหราน เป็นบุตรชายของใต้เท้าหวังอี้เป่าอีกไม่นานจะได้รับตำแหน่งผู้ตรวจการ ช่างเหมาะสมกับเจ้าเสียจริงแต่ทว่าเขาเองมีคู่หมั้นหมายอยู่แล้ว” ซินหยางได้บอกแก่บุตรของนาง

“คู่หมั้นหมายที่ท่านแม่หมายถึงคงจะเป็นท่านพี่หนิงฮวาใช่หรือไม่เจ้าคะ ข้าเห็นสายตาที่คุณชายห่าวหรานจ้องมองท่านพี่มันเต็มไปด้วยความรักความห่วงใย ข้าละอิจฉาเสียจริง”

“เจ้าไม่ต้องไปอิจฉาชีวิตของนางหรอกนะ เจ้าเองก็มีดีเช่นกันหากเจ้าต้องการครองรักกับคุณชายห่าวหรานแม่ผู้นี้จะจัดการให้เจ้าเอง หากไม่มีนางงานมงคลก็คงไม่เกิดขึ้น เจ้าอย่าหน้าบึ้งเลยยิ้มเสียหน่อยวันนี้เป็นวันที่ดีของเจ้ามาเถอะตามข้ามา ข้าจะพาเจ้าไปหาใต้เท้าหวังอี้เป่าและคุณชายห่าวหรานเองซินหยางได้พาเหมยอิงไปหาใต้เท้าหวังอี้เป่าที่ยืนคุยกับแขกผู้อื่นอยู่ เมื่อเห็นซินหยางเดินเข้าไปพร้อมนำของกำนัลมอบให้แก่เหมยอิง

"วันนี้เป็นวันเกิดของบุตรสาวของเล็กของตระกูลใต้เท้าโจ ข้าเองก็ได้เตรียมของมาให้ "

"แค่ใต้เท้ามาร่วมงานวันเกิดของเหมยอิงข้าเองก็ดีใจเป็นอย่างมากแล้วเจ้าค่ะ แล้วที่บุตรชายของท่านหรือเจ้าคะ " ซินหยางรับของจากใต้เท้าส่งให้แก่เหมยอิง

"นี่คือบุตรชายคนเดียวของข้าห่าวหราน " ซินหยางยิ้มและผลักเหมยอิงเข้าใกล้ห่าวหรานทำให้นางเซไปโดนตัวของห่าวหราน เขาได้รับตัวนางไว้ทันทำให้นางไม่ล้มลงอับอายผู้คน ซินหยางยิ้มเล็กๆ ที่มุมปาก ก่อนที่จะทำท่าทีตื่นตระหนกใช้มือทาบอกแสร้งต่อว่าเหมยอิง

"ต้องขอโทษด้วยนะเจ้าคะ เหมยอิงนางไม่ค่อยแข็งแรงวันนี้นางก็ออกมาต้อนรับแขกมากมายทำให้นางเหนื่อยล้าไม่มีเรี่ยวแรง ต้องขอโทษคุณชายห่าวหรานด้วยนะเจ้าคะ" เหมยอิงเมื่อเห็นท่านแม่ขยิบตาให้นางจึงแกล้งเป็นลมซบอกของห่าวหราน ห่าวหรานทำหน้าลำบากใจและหันไปมองหน้าบิดาของตน ใต้เท้าหวังอี้เป่าก็ได้พยักหน้าให้กับห่าวหรานให้ช่วยเหมยอิงไม่เช่นนั้นจะโดยกล่าวหาว่าไร้น้ำใจ

"บุตรสาวของท่านน่าจะไม่ไหวจริงๆ " ใต้เท้าหวังอี้เป่ารีบเอ่ยขึ้น

"นั้นสิเจ้าคะ คุณชายห่าวหรานช่วยพานางไปส่งที่ห้องของนางได้หรือไม่"

"ข้าเกรงว่าจะไม่เหมาะสมขอรับ แม่นางเหมยอิงเองก็เป็นสตรีจะให้ข้าไปส่งนางที่ห้องนอนของนางได้อย่างไร" ห่าวหรานรีบบอกปัดไป

"ไม่เห็นจะเป็นอันใดเลยเจ้าค่ะ ข้าเองและข้ารับใช้ก็ตามไปด้วยไม่ได้ทำให้นางเสื่อมเสียของเจ้าค่ะ" ในเมื่อท่านแม่ของนางเอ่ยมาเช่นนั้นเขาก็รีบอุ้มนางขึ้นมาอยู่บนแขนแกร่งและเดินตามฮูหยินของใต้เท้าโจไปที่ห้องพักของเหมยอิง ผู้คนต่างก็พากันมุงดูแถมยังซุบซินนินทาเหมยอิงที่ทำตัวไม่เหมาะสม ทุกคนต่างรู้เกี่ยวกับหนิงฮวากับห่าวหรานนั้นรักกันมาตั้งแต่ยังเด็ก

ห่าวหรานได้พาเหมยอิงเดินตามฮูหยินมาไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้หนิงฮวาที่กำลังนั่งจิบน้ำชาอยู่ได้เห็นเต็มๆ สองตา แต่นางก็ไม่ได้เอะใจ แต่ก้แปลกใจที่เห็นห่าวหรานอุ้มเหมยอิงใกล้ชิดแนบกาย

"คุณหนูเห็นหรือไม่เจ้าค่ะ ว่าเมื่อครู่นี้คุณชายห่าวหรานอุ้มคุณหนูเหมยอิงไปที่ห้องพักของนาง ข้าละไม่ชอบใจสักนิดดูใบหน้าของฮูหยินสิเจ้าคะ นางไม่ได้วิตกวังกลแม้แต่น้อยแต่กลับยิ้มออกมาได้ ฮึฮึ หรือว่าทั้งสองคนจะแผนอันใดอีก" ฉู่ฉู่ที่กำลังรินน้ำชายให้หนิงฮวาได้เอ่ยขึ้น

"หรือว่าเหมยอิงได้รับบาดเจ็บอันใด ข้าจะเป็นดูนางเสียหน่อย ท่านเองก็คิดมากเกินไปเหมยอิงคงไม่มีแผนการอันใดหรอกนะ ข้าว่านางคงตื่นเต้นและเหน็ดเหนื่อยที่ต้องต้อนรับแขกมากมาย " พูดจบหนิงฮวาก็รีบเดินตามเหมยอิงไป

"จิ จิ คุณหนูนะคุณหนูช่างไม่รู้อะเสียแล้ว ท่านช่างมองโลกในแง่ดีเกินไปเจ้าค่ะ หากนางไม่ร้ายคงไม่แย่งทุกอย่างไปจากท่านหรอก" ฉู่ฉู่ยังคงบ่นแต่ก็เดินตามหนิงฮวามาอย่างติดๆ แต่เมื่อมาถึงที่หน้าห้องของเหมยอิงก็ต้องพบกับฮูหยิน นางยื่นอยู่ที่หน้าประตูเมื่อเห็นหนิงฮวาเดินไปนางก็รีบเดินออกมาขัดขวางหนิงฮวาไม่ให้นางได้เข้าไป

"นี่เจ้าหยุดอยู่ตรงนั้นห้ามเดินเข้ามา" เสียงแหล่มเล็กเปล่งออกมา ทำให้หนิงฮวาหยุดชะงักอยู่กับที่

"เหมยอิงเป็นอันใดเจ้าคะ ข้าแค่เป็นห่วงนางเห็นว่าพี่ห่าวหรานอุ้มนางมา " หนิงฮวาผู้ใสซื่อก็ได้เอ่ยถามออกมาโดยไม่รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะแย่งคนรักของนางไป

"ฮึ ฮึ เจ้าไม่ต้องเป็นห่วงนางหรอกเป็นห่วงตัวเจ้าเองจะดีกว่า ตอนนี้เหมยอิงได้อยู่กับคุณชายห่าวหรานสองต่อสอง เจ้าอย่าได้เข้าไปขัด อีกอย่างข้าจำได้ว่าข้าให้เจ้าไปช่วยเก็บของ เจ้าจงไปช่วยสาวรับใช้ที่หลังครัวเดี๋ยวนี้ ไม่เช่นนั้นข้าจะทำโทษไม่ให้เจ้ากินอาหารเย็นวันนี้ " หนิงฮวาก้มหน้าลงสลดทันที นางเองไม่รู้ว่าท่านแม่เหตุใดถึงพูดกับนางเช่นนี้

"แต่ว่าพี่ห่าวหรานเป็นคนรักของข้า หากมีผู้ใดมาเห็นเข้าจะไม่ดีต่อเหมยอิง ท่านแม่อย่าให้ทั้งสองคนอยู่ตามลำพังเถิดเจ้าค่ะ " หนิงฮวาเงยหน้ามองเข้าไปด้านในอย่างหวั่นใจ

"ข้าจะบอกอันใดเจ้าให้นะ ขนาดท่านพ่อของเจ้าข้ายังได้มาครอบครอง แล้วคนรักของเจ้าเหมยอิงทำไมจะเอามาครอบครองบ้างมิได้ ข้ามองดูเจ้าตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่มีตรงไหนเลยที่เจ้าจะเหมาะสมกับคุณชายห่าวหราน ไปที่ก้นครัวเดี๋ยวนี้ และอย่าคิดจะนำเรื่องนี้ไปฟ้องท่านพ่อของเจ้า เพราะไม่เช่นนั้นข้าจะจับเจ้าไปเฆี่ยนตี รวมถึงสาวใช้ของเจ้าด้วย" นางตวาดเสียงใส่หนิงฮวา ก็ไม่กล้าที่จะโต้ตอบเพราะเกรงกลัวนางจึงหันหลังกลับไปที่ครัวอย่างที่ท่านแม่บอก

ส่วนห่าวหรานนำเหมยอิงมานอนบนเตียงเขาเองก็กำลังออกจากห้องของนาง ซินหยางก็ได้เดินเข้ามาพอดี

"ข้าต้องขอบน้ำใจคุณชายมากนะเจ้าคะ เหมยอิงกับข้าติดหนี้ท่านแล้ว"

"เอ่อ ข้ามิได้คิดเช่นนั้นท่านไม่ต้องลำบาคใจ ตอนนี้ข้าเองก็พาคุณหนูเหมยอิงมาส่งเรียบร้อยแล้ว ข้าต้องขอตัวก่อน"

"ได้เจ้าค่ะ หากวันใดเหมยอิงนางสบายดีข้าจะให้นางทำขนมนำไปให้คุณชายเป็นการตอบแทนนะเจ้าคะ"

ห่าวหรานรู้ดีหากเขาไม่รับไมตรีฮูหยินท่านนี้ก็คงไม่ยอมเป็นแน่ อีกอย่างไม่นานเขาเองก็จะได้แต่งกับหนิงฮวาหากจะรับไมตรีนี้คงไม่เกิดอะไรขึ้นแถมเขาเองก็จะได้เข้ากับครอบครัวของหนิงฮวาอย่างสนิทใจอีกด้วย

"ได้ขอรับ ข้าขอตัว" เมื่อห่าวหรานเดินออกไปเหมยอิงที่แกล้งหลับก็ลืมตาขึ้นพร้อมลุกขึ้นจากเตียงเดินไปดูแผ่นหลังของห่าวหรานที่เดินจากไป นางเผยยิ้มออกมาเล็กๆ ที่มุมปากก่อนจะหันไปพูดกับท่านแม่ของนาง

"ท่านแม่ ท่านช่างเก่งมากเจ้าค่ะ ข้าเกือบทำตามแผนของท่านไม่ทัน ท่านแม่รู้มั้ยเจ้าคะ เมื่อครู่ที่คุณชายห่าวหรานอุ้มข้ามา กลิ่นตัวของเขาช่างตรึงตราใจข้าเหลือเกินไหนจะแขนที่แข็งแกร่งอกที่กว้างหัวใจของเขาเต้นระรัว ทำให้เขาเองก็แทบจะทำเสียแผน ไม่รู้ล่ะอย่างไรท่านแม่ต้องช่วยข้านะเจ้าคะ ข้าต้องการคุณชายห่าวหรานมาเป็นสามีของข้า ท่านแม่ต้องให้ท่านพี่ล้มเลิกงานแต่งให้จงได้" เหมยอิงเข้าไปซบลงที่บ่าของท่านแม่นางพร้อมพูดจาอย่างออดอ้อน ซินหยางยิ้มออกมาและลูบที่หัวเหมยอิงอย่างเอ็นดู

"ได้สิแม่ผู้นี้จะจัดการให้เจ้าเองเพียงเจ้าเอ่ยปากต้องการอันใดข้าจะหามาให้เอง ไม่ว่าของสิ่งนั้นจะเป็นของใครมันก็ต้องมาเป็นของเจ้า" ทั้งสองแม่ลูกก็ได้หัวเราะออกมาอย่างมีความสุขโดยไม่ได้เกรงกลัวสิ่งใดแม้แต่น้อย