บทที่ 7 ความทุกข์ทรมานใจที่ต้องเจอ

บทที่ 7 ความทุกข์ทรมานใจที่ต้องเจอ

หนิงฮวาเข้ามาที่ครัวแล้วก็ครุ้นคิดคำพูดของซินหยางที่นางทำเช่นนี้เพราะต้องการแย่งห่าวหราน แต่นางก็ไม่หวั่นใจเช่นใดพี่ห่าวหรานก็รักนาง คงไม่มีอันใดเกินเลยไปมากกว่านี้เป็นแน่ ฉู่ฉู่ที่ช่วยหนิงฮวาเก็บของอยู่ก็ได้เอ่ยขึ้นมา

“คุณหนูท่านอย่าชะลาใจนะเจ้าคะ ข้าละไม่ชอบคำพูดของฮูหยินเลย พูดออกมาได้อย่างไรว่าจะแย่งคุณชายห่าวหราน ช่างไม่อายปาก” ฉู่ฉู่แค่นเสียงออกมาอย่างไม่พอใจ

“ร้อยพิษไม่กล่ำกลาย ข้าเชื่อใจพี่ห่าวหรานและเชื่อว่าพี่ห่าวหรานจะไม่หักหลังข้า ท่านเองก็รีบเก็บของเถิดเดี๋ยวไม่ได้กินอาหารเย็น” หนิงฮวาแม้ไม่อยากคิดก็อดที่จะคิดไม่ได้ นางจึงหาอย่างอื่นทำเพื่อให้จิตใจตนเองนิ่งสงบ

หลังจากวันนั้นใต้เท้าโจก็ได้ถูกเรียกตัวให้เดินทางไปแคว้นอื่นกับคณะเสนบดีท่านอื่น ทำให้ซินหยางนั้นกลั่นแกล้งหนิงฮวาได้เต็ม มีอยู่วันหนึ่งที่นางนั่งหนาวสั่นเพราะโดนละอองตกที่หล่นมาจากฟากฟ้า นางมานั่งหลบฝนแต่ก็ต้องถูกซินหยางจับได้และสั่งให้นางไปซักผ้าของเหมยอิงต่อโดยไม่สนเลยว่าตอนนี้ร่างกายของนางนั้นเริ่มไม่สบาย

“นี่เจ้าอย่ามาทำตัวขี้เกียจอย่างนี้ จงรีบไปซักผ้าของเหมยอิงเดี๋ยวนี้” ซินหยางยืนอยู่ใต้ฟ้าเดียวกันแต่ทว่านางกลับมีคนใช้ถือร่มให้นางจึงไม่เปียกฝนต่างจากหนิงฮวาที่ตอนนี้ยืนตากฝนเสื้อผ้าก็เปียกชุ่มไปหมด ร่างของนางสั่นหนาวไปทั่วทั้งร่างกาย

“ท่านแม่แต่ตอนนี้ฝนตกอยู่นะเจ้าคะ ข้าขอหลบฝนให้ฝนเอื้อนไปเสียก่อนแล้วจะรีบไปซักผ้าให้เหมยอิงต่อ” เสียงสั่นเปล่งอออกมาจากปากที่ซีดเผือก

“ไม่ได้เจ้าต้องทำให้เสร็จไม่เช่นนั้นเจ้าไม่ต้องกินข้าว และอีกอย่างวันนี้เจ้าก็ไปนอนที่คอกม้าซะ เพราะเจ้าไม่ตั้งใจทำงานนี่คือบทลงโทษ หากเจ้าเป็นสาวใช้ล่ะก็ข้าคงสั่งโบยไปแล้ว แต่นี่เห็นว่าเจ้าเป็นคุณหนูหรอกนะ ข้าถึงจะสั่งให้เจ้าไปนอนที่คอกม้า เจ้าจงจำไว้ว่าข้านั้นเมตตาเจ้าเพียงใด ฮ่าฮ่า นี่สินะอำนาจ” เสียงหัวเราะของซินหยางดังกังวาน น้ำเสียงจองหองขุ่นมัวดุจปีศาจร้ายเอ่ยขึ้นยังกับว่า ทุกสิ่งทุกอย่างในใต้หล้านี้ได้ตกเป็นของเขาเพียงผู้เดียว หนิงฮวาทำได้เพียงจำใจก้มหน้านั่งตากฝนตากผ้าให้เหมยอิง นางเงยหน้ามองบนฟ้าที่มืดครึ้มเม็ดฝนโปรบลงมาบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาราวกับว่าฟ้านั้นร้องไห้กับนาง

เสียงฝนตก เปาะแปะ ดังขึ้นเรื่อยๆ ไม่ทราบว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้วที่นางยังตากฝนอยู่ มือน้อยๆ ของนางเริ่มซีด จนฉู่ฉู่ที่ทำงานของตนเองเสร็จก็รีบเข้าไปหาหนิงฮวาอย่างเป็นห่วง นางจับมือของหนิงฮวามากอดไว้และบอกให้นางหยุดทำทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เมื่อนางมาโดนตัวของหนิงฮวาตอนนี้ตัวนางร้อนเสมือนกับมีเปลวไฟอยู่ในร่างกาย

“คุณหนุหยุดทำเถอะเจ้าค่ะ นี่ไม่ใช่หน้าที่คุณหนูสักนิด ข้ารับใช้มีมากมายเหตุใดไม่ให้พวกนางทำ ข้าทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว วันนี้ตายเป็นตาย” ฉู่ฉู่พาหนิงฮวาที่ตัวสั่นเข้าไปนั่งในร่มก่อนที่ตนเองจะตากฝนไปหาซินหยาง

“คุณหนูข้าจะไปเรียกร้องความเป็นธรรมให้ท่าน ท่านรอข้าอยู่ตรงนี้ก่อนนะเจ้าค่ะ เมื่อเสร็จธุระข้าจะรีบตามท่านหมอมาตรวจดูอาการของท่าน ”

“อย่าไปเลย ขอแค่ท่านคอยอยู่เคียงข้างข้าก็พอ” หนิงฮวาจับมือของฉู่ฉู่ไว้ราวกับว่าจะรู้หากนางปล่อยมือของฉู่ฉู่วันนี้จะไม่ได้พบกันอีก

“ไม่ได้หรอกเจ้าค่ะ วันนี้ข้าต้องไปพูดกับฮูหยินให้รู้เรื่องที่ท่านทำมันเกินไปแล้ว คุณหนูรอข้าอยู่ที่นี่ก่อนนะเจ้าคะ แล้วข้าจะรีบกลับมาพร้อมกับท่านหมอ” ฉู่ฉู่จับแกะมือของหนิงฮวาออกจากมือตนและเดินไปที่ห้องของฮูหยินอย่างไม่เกรงกลัว

หนิงฮวาไม่มีแม้กระทั่งเรี่ยวแรงที่จะตามฉู่ฉู่ไป ตอนนี้นางจับไข้สั่นไปทั้งตัว

ฉู่ฉู่เมื่อไปถึงห้องของฮูหยินนางได้เรียกให้ฮูหยินออกมา

“ฮูหยิน ข้ามีเรื่องที่ต้องพูดกับท่านเจ้าค่ะ ที่ท่านทำกับคุณหนูหนิงฮวาราวกับว่านางมิใช่คุณหนูเช่นนี้เสมือนกับท่านไม่ไว้หน้าใต้เท้า คุณหนูของข้าทำผิดอันใดท่านถึงได้ใจร้ายกับนางเช่นนี้ หากใต้เท้ากลับมาข้าจะนำเรื่องที่ท่านทำกับคุณหนูบอกใต้เท้าทั้งหมด หากท่านยังนจะทำไม่ดีกับคุณหนูของข้า ” ซินหยางที่นอนให้สาวใช้บีบนวดหลังอยู่เมื่อได้ยินเรื่องที่ทำให้รำคาญใจนางก็รีบลุกขึ้นเดินมาด้านนอก เพื่อจัดการกับเสียงที่รบกวนเวลาพักผ่อนของนาง

“เจ้าช่างบังอาจไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง ที่ข้าให้หนิงฮวาทำเช่นนั้นเพราะอยากจะสั่งสอนนางเท่านั้น หากเจ้ากล้านำเรื่องที่ข้ากลั่นแกล้งหนิงฮวาไปแจ้งต่อใต้เท้าคิดหรือว่าใต้เท้าจะเชื่อฟังเจ้า เหอะก็ลองดู” ซินหยางยืนพูดกับฉู่ฉู่อย่างหยิ่งผยอง

“ข้าไม่ได้อ่อนแอเหมือนคุณหนูท่านคิดหรือว่าข้าไม่กล้า ใต้เท้ามาวันใดข้าจะแจ้งต่อใต้เท้าตั้ังแต่ท่านเข้ามาอยู่ที่เรือนแห่งนี้ ท่านไม่ได้ใจดีกับคุณหนูเลยสักนิด แถมยังคอยแย่งทุกอย่างจากคุณหนูไปไม่เว้นแม้กระทั่งปิ่นหยกที่ฮูหยินของข้าได้ทิ้งไว้ให้คุณหนู ข้าไม่เคยนับถือท่านที่เป็นเพียงหญิงชาวบ้านธรรมดาเป็นฮูหยินของข้าเลยด้วยซ้ำแต่ที่ข้ายอมให้เพราะเห็นแก่คุณหนู ” ซินหยางโมโหในคำพูดของฉู่ฉู่ นี่นางไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิด นางจะทำให้ฉู่ฉู่ได้รู้ว่าไม่ควรมาตีตัวเสมอนางเช่นนี้

“ใครอยู่แถวนี้บ้างมาหาข้าเดี๋ยวนี้ เจ้าคิดหรือว่าเจ้าจะได้นำเรื่องนี้ไปบอกแก่ใต้เท้า ข้าจะทำให้เจ้ารู้สำนึก” ซินหยางเอ่ยน้ำเสียงออกมาอย่างเกรี้ยวโกรธได้เรียกคนใช้ที่เดินอยู่แถวนั้นเข้ามาหา

“ฮูหยินที่ท่านจะทำอันใดข้า” เมื่อฉู่ฉู่เห็นคนใช้เดินเข้ามานางก็รู้ถึงความไม่ปลอดภัย

“ข้าก็จะทำให้เจ้าพูดไม่ได้อีกต่อไปนะสิ นี่พวกเจ้านำตัวนางไปโบยจนกว่านางจะรู้สำนึกและไม่กล้ามาเก่งกับข้าได้อีก” ซินหยางพูดจบก็ได้เดินเข้าไปที่ห้องอย่างสบายใจ ฉู่ฉู่ถูกบ่าวรับใช้จับตัวไปโบยตามที่ซินหยางสั่ง

“ข้าขอสาปแช่งให้ท่านได้รับกรรมที่ท่านได้ก่อ หากข้ารอดวันนี้ไปได้ข้าจะไม่มีทางที่จะยอมท่านอีกต่อไป” ฉู่ฉู่พูดออกมาอย่างเหลืออดและเจ็บแค้นที่นางปกป้องคุณหนูไม่ได้

นางถูกจับแขนทั้งสองข้างไว้กับพื้นชายผู่ที่โบยนางได้ถือไม้พลองอันใหญ่ฟาดลงที่หลังของฉู่ฉู่เพียงไม่กี่ครั้งนางก็นอนแน่นิ่งเพราะความเจ็บปวดที่ไม่อาจจะทนได้ทำให้นางได้สิ้นใจในที่สุดก่อนที่นางจะสิ้นใจเสียงกรีดร้องของนางดังไปทั่วเรือนจนได้ยินไปทั่ว ทำให้ซินหยางยิ้มออกมาอย่างสะใจโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้นางได้ฆ่าฉู่ฉู่ไปแล้ว หนิงฮวาเองเมื่อได้ยินเสียงร้องที่ทรมานนางรีบพยุงร่างกายที่เจ็บป่วยของนางไปดูต้นเสียง เมื่อนางมาเห็นเข้าก็ล้มทรุดลงกับพื้นพร้อมตะโกนออกมาอย่างเสียใจ

“ไม่! หยุดนะข้าบอกให้หยุด” เมื่อคนใช้ได้เห็นคุณหนูหนิงฮวาจึงได้วางมือและถอยออกจากร่างของฉู่ฉู่ หนิงฮวารีบใช้แรงที่มีอยู่พาร่างของตัวเองมาหาฉู่ฉู่ที่นอนอยู่

“ฉู่ฉู่ ท่านไม่เป็นอันใดใช่หรือไม่” หนิงฮวาจับฉู่ฉู่หงายหน้ามาทางนางแต่ไร้เสียงตอบกลับ ทำให้นางได้รู้ว่าบัดนี้นางได้เสียพี่เลี้ยงที่นางรักที่สุดไปแล้ว

เสียงสะอื้นไห้ของหนิงฮวาดังขึ้นมาต่อเนื่องนางจับใบหน้าของฉู่ฉู่อย่างแผ่วเบาก่อนที่จะร้องออกมาโดยไม่ได้อายผู้ใด

“ไม่จริง กรี๊ด! ” หนิงฮวาซบหน้าลงบนอกของฉู่ฉู่ที่ได้จากนางไป ทำให้คนใช้ที่อยู่ในเหตุการณ์ได้รู้ว่าเขานั้นมือหนักไปทำให้ฉู่ฉู่ถึงแก่ความตาย เขาจึงรีบวิ่งไปหาฮูหยินอย่างร้อนใจ

“ฮูหยิน ฮูหยินช่วยข้าด้วยขอรับ” น้ำเสียงแตกตื่นของคนใช้ทำให้ซินหยางรีบออกมาดู