บทที่ 8 ไม่เกรงกลัว

บทที่ 8 ไม่เกรงกลัว

“เกิดอันใดขึ้นถึงได้เสียงดังโวยวายเช่นนี้”

“เกิดเรื่องแล้วขอรับ ข้าได้โบยฉู่ฉู่ทำให้นางหมดลมหายใจขอรับ ฮูหยินต้องช่วยข้านะขอรับที่ข้าทำเพราะเป็นคำสั่งของฮูหยิน” บ่าวรับใช้เอ่ยเสียงสั่นเพราะความกลัว ซินหยางถึงกับหน้าซีดที่รู้ว่าฉู่ฉู่ได้ตาย

“แล้วผู้ใดบอกให้เจ้าลงมือกับนางรุนแรงแบบนี้ แล้วข้าจะทำเช่นใดหากใต้เท้ากลับมา ” นางเริ่มวิตกกังวลที่ได้ทำเกินกว่าเหตุ นางกัดนิ้วมือเดินไปเดินมา เพื่อครุ้นคิด

“ข้าไม่รู้ขอรับ แต่อย่างไรฮูหยินต้องช่วยข้านะขอรับ หากใต้เท้าโกรธข้าคงได้ออกจากเรือนนี้เป็นแน่ หากเช่นนั้นลูกเมียของข้าจะเอาอะไรกิน”

“เออ เจ้าไปไหนก็ไปเดี๋ยวเรื่องนี้ข้าจัดการเอง” ซินหยางได้ไล่ให้คนใช้ไปเพราะนางต้องใช้ความคิดเป็นอย่างมาก สักพักเหมยอิงก็ได้เดินกางร่มไม้ไผ่ผ่าฝนมาหามารดาของตน นางมาถึงก็ต้องสงสัยในท่าทีของท่านแม่ของตน

“เกิดเรื่องใดขึ้นเจ้าคะ ท่านแม่ถึงมีสีหน้าเช่นนี้” ซินหยางเงยหน้ามามองเหมยอิงก่อนจะเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้นางฟัง

“ท่านแม่จะคิดมากไปทำไมกันเจ้าค่ะ อย่างไรท่านพ่อและท่านพี่ก็สามารถเอาผิดท่านแม่ได้ ท่านแม่ก็แค่บอกท่านพ่อว่าฉู่ฉู่นางมาขโมยของ ของท่านก็ได้นี่เจ้าคะ กว่าท่านพ่อจะมาเราก็จัดการฝังร่างนางเรียบร้อย ส่วนท่านพี่หนิงฮวาท่านแม่ก็แค่นำเรื่องนี้ไปขู่นางหากนางปากมากก็จะฆ่าให้นางได้ตามพี่เลี้ยงของนางไปสิเจ้าคะ ” น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาอย่างเย็นชาราวกับว่าไม่ได้เกรงกลัวความผิดแม้แต่น้อย ซินหยางเองก็เห็นดีด้วยในความคิดเห็นของเหมยอิง

“นั้นสิทำไมข้าถึงนึกไม่ออกนะ เจ้านี่ช่างเก่งเหมาะสมกับที่เป็นบุตรของข้าเสียจริง ฮ่าฮ่า ” ซินหยางได้ยิ้มและหัวเราะออกมา เหมยอิงเองก็ยิ้มร้ายที่มุมปาก

หนิงฮวาและสาวใช้ที่สนิทกับฉู่ฉู่ได้พาร่างของฉู่ฉู่ขึ้นรถเข็น เข็นไปฝังที่หลังหมู่บ้านความโศกเศร้าที่เกิดขึ้นทำหน้าหนิงฮวากลายเป็นคนเย็นชา นางไม่อาจจะมองโลกในแง่ดีได้อีกต่อไป เมื่อเสร็จจากการนำร่างฝังดินหนิงฮวาก็เป็นลมเพราะนางไม่สบายและต้องเสียใจอีก สาวใช้ได้พานางกลับมาที่ห้องพร้อมไปตามท่านหมอมาตรวจดูอาการ ไม่กี่วันหนิงฮวาก็ได้หายดี

วันนี้ห่าวหรานได้ผ่านมาที่บ้านของหนิงฮวาจึงได้ซื้อขนมที่นางชอบมาฝากแต่เมื่อมาถึงกลับโดนซินหยางไม่ให้เข้าพบเพราะว่าบอกว่านางตอนนี้ป่วยเป็นโรคติดต่อจึงให้เหมยอิงมาต้อนรับห่าวหรานแทน

“หนิงฮวาเป็นอันใดมากหรือไม่ ข้าไม่กลัวที่จะติดโรคจากนางขอแค่ได้พบหน้านางสักนิดก็ยังดี” น้ำเสียงที่กังวลและเป็นห่วงหนิงฮวาอย่างสุดหัวใจทำให้เหมยอิงที่นั่งอยู่ที่ห้องโถงด้วยก็รีบบอกขัดออกไป

“ท่านพี่คงไม่อยากให้คุณชายเข้าไปพบหรอกเจ้าค่ะ แล้วนี่คุณชายถืออันใดติดมือมาด้วย”

“นี่นะหรือ ข้าซื้อขนมมาฝากหนิงฮวา หากข้าพบนางมิได้ข้าก็ขอฝากแม่นางเหมยอิงนำไปหานางทีข้าขอตัวกลับก่อนวันข้างหน้าข้าจะมาใหม่” แม้เหมยอิงจะเสียดายที่ห่าวหรานรีบกลับแต่นางก็ไม่ได้ยื้อเขาไว้

“ได้เจ้าค่ะ ” หลังจากที่ห่าวหรานกลับไปเหมยอิงก็มองดูขนมพร้อมยิ้มออกมาอย่างนางมารร้าย ตั้งแต่วันที่ฉู่ฉู่ตายหนิงฮวาเองก็ไม่กล้าย่างกายเข้ามาหานางหรือท่านแม่อีกเลย ทำให้เหมยอิงนึกสนุกกลั่นแกล้งทำให้หนิงฮวาช้ำน้ำใจ

ห่าวหรานหลังจากที่แยกออกมาจากเหมยอิงเขาไม่ได้กลับแต่เขาย้อนกลับเข้าที่เรือนของใต้เท้าโจเช่นเดิมครั้งนี้เขารีบเดินตรงไปหาหนิงฮวาเพราะเห็นว่ามีเรื่องอะไรที่แปลก หากนางเป็นโรคอย่างที่ฮูหยินบอกจริงๆ ชาวบ้านที่ยากจนคงจะเป็นกันเกือบทุกบ้าน หนิงฮวาเป็นบุตรสาวของใต้เท้าแท้ๆ คงไม่ยากที่จะรักษา เมื่อห่าวหรานมาที่ห้องของหนิงฮวาก็เห็นนางนั่งนิ่งอยู่ที่ริมหน้าต่างสายตาเม่อลอยอย่างไร้จุดหมาย เขามองดูนางจนทั่วก็ไม่พบว่านางจะเป็นอย่างที่ซินหยางบอก เขาเริ่มเอะใจจึงได้รีบเข้าไปหาหนิงฮวาก่อนที่จะถูกจับได้

“หนิงฮวาเกิดเรื่องใดขึ้นกับเจ้า” น้ำเสียงทุ่มต่ำได้เอ่ยถามหนิงฮวาคิดว่าตนเองหูแว่วได้ยินเสียงของชายที่นางรัก

“นี่ท่านจริงๆ หรือเป็นเพียงฝัน” หนิงฮวาหันมามองไม่อยากจะเชื่อภาพเบื้องหน้า

“เจ้าไม่ได้ฝัน นี่ข้าจริงๆ เกิดอะไรขึ้นกับเจ้าบอกข้าได้หรือไม่” เมื่อหนิงฮวาแน่ใจแล้วว่าเป็นบุรุษที่นางรักนางก็รีบเข้าไปสวมกอดเพียงขออความอบอุ่นหล่อเลี้ยงหัวใจที่เหี่ยวเฉา ห่าวหรานที่ไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้นกับนางแต่เขาก็โอบกอดนางตอบเพื่อเพื่อปลอบประโลมนาง

“พี่ห่าวหราน ข้ากลัวกลัวเหลือเกิน ข้าไม่อยากอยู่ที่เรือนแห่งนี้อีกแล้ว อึกอึก” น้ำเสียงน้ำสั่นเครือเปล่งออกมาพร้อมน้ำตาไหลๆ ที่ไหลอาบแก้มจนเปียกอกแกร่งของเขา

“ข้าไม่รู้หรอกนะว่าเจ้าต้องพบเจอเรื่องอันใดมา แต่ข้าอยู่เคียงข้างเจ้าเสมอ อีกไม่นานเราก็จะได้อยู่ด้วยกันถึงวันนั้นเจ้าเองก็ไม่ต้องทนอยู่ที่เรือนแห่งนี้แล้ว”

หนิงฮวาเงยหน้ามองห่าวหรานที่สูงกว่านางพร้อมบอกความในใจเพราะเกรงว่าตนเองจะทนไม่ไหว

“ข้าไม่รู้ว่าจะรอจนถึงวันนั้นได้หรือไม่ พี่ห่าวหรานโปรดช่วยข้าด้วย หากข้าอยู่ในเรือนแห่งนี้ต่อไปมีหวังข้าจะถูกรังแกจนไม่เหลือชีวิตแน่” ทันใดที่ห่าวหรานได้ยินว่าหนิงฮวาโดนรังแกเขาก็เร่งให้นางพูดความจริงให้เขาฟังทั้งหมด และก็เป็นอย่างที่เขาคิดว่าสองแม่ลูกนั้นไม่ธรรมดา ห่าวหรานปาดน้ำตาที่แก้มนวลของหนิงฮวาและกุมมือนางไว้ทั้งสองข้าง

“เจ้าคงทรมานไม่น้อย แต่ต่อจากนี้ข้าจะพาเจ้าออกจากนรกแห่งนี้เอง เจ้าช่วยรอข้าเสียก่อนข้าจะกลับไปพูดเรื่องงานแต่งของเราให้เร่งเวลามาเร็วกว่าเดิม ต่อจากนี้เจ้าไม่ต้องเกรงกลัว ข้าได้ยินมาว่าใต้เท้าโจพ่อของเจ้าได้กลับมาถึงวังหลวงระหว่างนี้พวกนางคงไม่กล้าลงมือกับเจ้า ” น้ำเสียงที่อ่อนโยนได้ปลอบประโลมใจให้หนิงฮวารู้สึกสบายใจ นางหยุดร้องไห้และยิ้มให้กับห่าวหรานอย่างหวานซึ้ง

“ข้าจะรอวันนั้นนะเจ้าคะ วันที่เราได้อยู่ด้วยกันชีวิตนี้ข้าขอมีเพียงพี่ห่าวหรานก็เพียงพอแล้ว ” เมื่อห่าวหรานได้ยินก็กอดนางอีกครั้ง

“แล้วข้าจะกลับมารับเจ้าตามที่สัญญา แต่ตอนนี้ข้าต้องไปก่อนเกรงว่าฮูหยินจะจับได้เจ้าจะถูกลงโทษอีก ช่วยรอข้าหน่อยนะเวลาเพียงไม่นานเราสองจะได้เคียงคู่”

“ได้เจ้าค่ะ ข้าจะรอท่าน” ทั้งสองกอดกันก่อนที่ห่าวหรานจะปล่อยมือออกจากกายของนางพร้อมแอบหนีออกไป หนิงฮวาเฝ้าคอยการแต่งงานในครั้งนี้เป็นอย่างมาก นางไม่อยากอยู่กับแม่เลี้ยงที่ใจร้ายเช่นนี้