34

" เรื่องนี้ฉันคิดไว้แล้วล่ะ อีก 2 วัน ก่อนถึงวันนัดส่งขนมฉันคงต้องขอให้พวกเธอลาหยุดคนละวัน เพื่อช่วยฉันทำขนม อีกอย่างคือ เพื่อคอยจับตาดูเผื่อว่าสองคนนั้นกลับบ้านก่อนเวลาด้วย " เล่อเยียนวางแผนเรื่องนี้ไว้แล้ว ถึงแม้จะเสี่ยงอยู่บ้าง แต่เธอไม่มีสถานที่ที่ดีกว่านี้แล้ว

" ตกลงเดี๋ยวฉันกับยวี่ไท่จะคอยจับตาดูสองคนนั้นไม่ให้คาดสายตาเอง " ทั้งสามคนจ้องตากันอย่างมุ่งมั่น ก็แค่คนสองคนจะจัดการไม่ได้เชียวหรือ

" พวกเธอไปอาบน้ำมารอทานข้าวเถอะ วันนี้ฉันขอขึ้นเกวียนลุงเซี่ยเข้าไปในเมืองเพื่อซื้อวัตถุดิบ ก็เลยซื้อเนื้อติดมาด้วยนิดหน่อย" ไม่รอช้าสองสาวรีบเข้าห้องไปทำธุระส่วนตัว ใครบ้างจะไม่อยากกินฝีมือหลี่เล่อเยียนกันล่ะ อีกทั้งยังมีเนื้อด้วยแค่คิดก็น้ำลายไหลแล้ว

" เล่อเยียน เล่อเยียน " ระหว่างที่หลี่เล่อเยียนทำอาหารอี้หยางก็มาตะโกนเรียกอยู่หน้าบ้าน เขายืนอยู่หน้าบ้านมาสักพักใหญ่ ๆ แล้ว แต่ไม่เห็นใครอยู่บริเวณนอกบ้านเลย ชายหนุ่มจึงตัดสินใจตะโกนเรียกหญิงสาว

" ใครกันมาเอะอะเสียงดัง แม่เล่อเยียนคนนี้มีผู้ชายมาตะโกนเรียกวันเว้นวัน งามหน้าซะจริงเชียว" ฟ่านเหมยเหมยพูดเสร็จก็ลุกขึ้นไปดูหน้าบ้าน ว่าใครกันถึงใจกล้าหน้าด้านเพียงนี้

" พี่อี้หยาง ใช่พี่จริงๆ ด้วย ทำไมพักนี้ฉันไม่เห็นหน้าพี่เลยละคะ " เมื่อไปถึงพบว่าชายใจกล้าหน้าด้านที่เธอพูดถึงก็คือชายในดวงใจของเธอนั่นเอง

" ผมมาหาเล่อเยียนน่ะครับ" เว่ยอี้หยางพูดเพียงเท่านั้นซ้ำยังรักษาระยะห่าง ใช้สำเนียงออกจะเหินห่างคล้ายคนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

"ฉันไม่เห็นเล่อเยียนตั้งแต่ช่วงพักกลางวันแล้วละค่ะ หล่อนขอลางานทั้งบ่ายจนป่านนี้ยังไม่เข้าบ้านเลย " ฟ่านเหมยเหมยที่พอเลิกงานมาก็คลานขึ้นที่นอนเลย ไม่สนใจอะไรอีกไหนเลยจะรู้ว่าเหลี่ล่อเยียนอยู่ที่ไหน

" พี่อี้หยาง เข้ามาในบ้านก่อนสิคะ " เล่อเยียนที่ทำอาหารเสร็จพอดีได้ยินคนเรียกอยู่หน้าบ้านจึงรีบเดินออกมาดู

" อ้าวหล่อนไปไหนมาทั้งวันจ๊ะ งานการไม่ทำสบายจริงเชียว" ฟ่านเหมยเหมยรีบพูดจาเหน็บแนมแม่จิ้งจอกหน้าขาว ไม่ว่าจะอย่างไร เธอก็ทำใจเป็นเพื่อนกับหลี่เล่อเยียนไม่ได้จริง ๆ และตอนนี้หล่อนกำลังจะแย่งชายในดวงใจของเธอไป

" ฉันไม่ทำงานแล้วอย่างไร ไปทำอะไรมาแล้วอย่างไรสุดท้ายแล้วก็ไม่ได้ยกหม้อข้าวหล่อนมานี่ " หลี่เล่อเยียนมีหรือจะกลัว เธอพร้อมฟาดฟันเสมอ

" ฉันพูดกับเธอดี ๆ เหตุใตจะต้องว่ากันถึงเพียงนี้ด้วย " ฟ่านเหมยเหมยแสร้งบีบน้ำตา ทำเสียงสั่นให้ดูน่าสงสารที่สุด แต่อี้หยางฟังหูซ้ายทะลุหูขวา ซ้ำยังเผลอพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเล่อเยียนอีกด้วย

" พี่มาที่นี่มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ " เล่อเยียนเมินฟ่านเหมยเหมย เอ่ยถามธุระที่ชายหนุ่มมาหาเธอถึงที่บ้าน

" แม่ให้มาตามเธอไปทานข้าวเย็นที่บ้าน ครั้งที่แล้วเธอ.."  ยังไม่ทันที่อี้หยางจะพูดจบ เล่อเยียนก็พูดขัดขึ้นมาเสียก่อน

"ถ้าเช่นนั้นพี่รอฉันสักครู่นะคะ ขอฉันไปตักกับข้าวที่ทำไว้ในครัวก่อน " ใครจะรอให้เขาพูดจบกันเล่า จะว่าไปที่เธอทำมันก็ค่อนข้างน่าอายอยู่นะ รีบวิ่งแจ้นมาทำขนมให้ผู้ชาย ถ้าหากใครรู้เข้า คงได้เป็นข่าวฉาวโฉ่ทั่วทั้งหมู่บ้านเป็นแน่ ดีที่เว่ยอี้หยางเป็นคนปากหนักไม่เอาเรื่องนี้มาพูดให้เธอเสียหาย

" หล่อนจะไปกินข้าวที่บ้านพี่อี้หยางอย่างนั้นหรือ ฉันไปด้วย " ฟ่านเหมยเหมยใจกล้าหน้าด้านพูดออกไป ไม่สนใจว่าเล่อเยียนจะอนุญาตหรือไม่ อย่างไรเสียหล่อนก็ต้องได้ไป

" ตามใจเธอเถอะ ถ้าหากเจอฝ่ายนั้นเขาไล่ตะเพิดกลับมา จะมาโทษฉันว่าทำไมถึงไม่เตือนไม่ได้นะ " หลี่เล่อเยียนไม่มีสิทธิ์จะไปห้ามหรือชักชวนใครอยู่แล้ว ให้เจ้าบ้านเป็นคนตัดสินเองก็แล้วกัน

" ไม่มีทางจ้ะ เพราะฉันไปในนามแขกของพี่อี้หยาง " เธอเองก็ถือว่ารู้จักกับเว่ยอี้หยางแล้วเหมือนกัน เหตุใดถึงจะไปไม่ได้

" ไปกันเถอะค่ะ " หลี่เล่อเยียนตักกับข้าวที่ทำเสร็จแล้วก็ไม่ลืมแบ่งส่วนของหมี่เมี่ยนและยวี่ไท่ไว้ด้วย

เว่ยอี้หยางมองฟ่านเหมยเหมยด้วยความสงสัยว่าหล่อนตามมาทำไม แต่เขาคิดว่าเล่อเยียนเป็นคนชวนมาจึงไม่ได้ถามอะไรให้มากความ เธอคงจะกลัวว่าดูไม่ดี ที่ไปกินข้าวบ้านผู้ชายเพียงลำพัง

" ฉันไม่ได้ชวนค่ะ หล่อนมาเอง " หลี่เล่อเยียนที่สังเกตอาการของคนที่เดินข้างๆ จึงเอ่ยออกไปกลัวว่าเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าเธอทึกทัก นึกจะชวนใครไปกินข้าวที่บ้านเขาด้วยก็ชวนได้

อี้หยางที่ได้ยินถึงกับส่ายหน้าให้กับความใจกล้าของผู้หญิงคนนี้ หล่อนจะไปในฐานะอะไรกัน เอาเถอะยังไงซะเขาก็เป็นผู้ชายจะพูดจาอะไรควรให้เกียรติสตรี ข้าวแค่มื้อเดียวคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ถึงอย่างไรหล่อนก็อยู่บ้านเดียวกับหญิงสาวที่เขาหมายปอง ทำความรู้จักเอาไว้ก็ไม่ได้เสียหายอะไร