บทที่ 7 ข้าจะไปอยู่กับท่านอา

บทที่ 7 ข้าจะไปอยู่กับท่านอา

จวนจวิ้นอ๋อง

ตั้งแต่ที่ท่านอ๋องพบเจอลู่เพ่ยวันนั้นเขาก็เอาแต่คิดถึงใบหน้าที่หยิ่งพยองของนาง แตกต่างจากตอนที่นางอวบอ้วนยิ่งนักตอนนี้ความเจ็บปวดที่นางฝากไว้ให้เขาในวันนั้นก็ได้หายดีแล้ว ถึงคราวแล้วที่เขาจะไปเยือนและจะไม่ยอมถอนหมั้น

"ผู้ใดอยู่ด้านนอกเข้ามาหาข้าที" เจียวหั่วตะโกนเรียกบ่าวรับใช้ที่อยู่ด้านนอกเพื่อทำในสิ่งที่เขาครุ่นคิดมาหลายวัน

"ท่านอ๋องมีอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ"

"เจ้าไปจัดเตรียมทองคำ หยกและเบี้ยอัฐขึ้นเกี้ยวให้ข้าที ให้มากกว่าที่คุณหนูลู่เพ่ยเอามาคืน ข้าจะเดินทางไปที่เรือนของใต้เท้าลู่ไป๋เหวิน"

"พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมจะรีบไปจัดเตรียมให้ท่านอ๋องโปรดรอสักครู่" พูดจบบ่าวรับใช้เดินออกจากห้องของเจียวหั่วไปทำตามคำสั่ง เจียวหั่วยืนขึ้นกอดอก ยิ้มมุมปากแววตาเจ้าเล่ห์

"เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอกนะ คิดหรือว่าข้าจะยอมถอดหมั้นง่าย ๆ อำนาจที่อยู่ตรงหน้าไม่ว่าผู้ใดก็คงไม่ปล่อยให้หลุดมือไปง่าย ๆ " เจียวหั่วหัวเราะออกมาอย่างพึงพอใจพร้อมเดินออกจากห้องของตนเพื่อเดินทางไปที่เรือนตระกูลลู่ทำอย่างใจหวัง

เรือนตระกูลลู่

"ขนมมาแล้วเจ้าค่ะคุณหนู" ลี่อินเดินถือถาดที่ใส่ขนมพร้อมน้ำชามาให้แก่เสี่ยวลี่เหมย ตอนนี้นางกำลังนั่งชมเหล่าผีเสื้ออยู่ที่ศาลารับลมด้านหลังเรือนโดยมีไป๋เซ่อใช้พัด พัดให้คลายร้อน

"มาแล้วหรือ ลี่อินเจ้าได้ออกไปดูที่หน้าเรือนบ้างหรือไม่บัดนี้เหล่าบุรุษกลับเรือนของตนกันหรือยัง ข้าเองก็อยากออกไปเดินเล่นที่ตลาดบ้าง ให้ข้าอยู่ในเรือนเช่นนี้ข้าเริ่มเบื่อ เฮ้อ!!" เสี่ยวลี่เหมยถอนหายใจเฮือกใหญ่

"เมื่อครู่ได้ยินสาวใช้ในครัวเอ่ยกันยังคงมีบุรุษที่ต้องการพบเจอคุณหนูอยู่หน้าเรือนเต็มไปหมดเลยเจ้าค่ะ แต่ก็ดีอีกอย่างนะเจ้าคะ ตั้งแต่ทุกคนต่างรู้ว่าคุณหนูเปลี่ยนไป ไม่ว่าจะเป็นของกินของใช้ของกำนัลมากมายเต็มห้องคุณหนูเลยเจ้าค่ะ ข้าเห็นผ้าไหมมากมายที่ถูกส่งมามอบให้คุณหนูมีแต่ผืนสวย ๆ หากนำไปตัดเย็บเป็นชุดคงเหมาะกับคุณหนูน่าดู "ลี่อินยิ้มเล็กยิ้มน้อยดีใจที่ทุกคนต่างเอ็นดูคุณหนูของนาง

"แต่ข้าว่าเป็นเช่นนี้ก็ไม่ดีอีกอย่างนะ ดูสิคุณหนูจะไปทางใดก็ไม่ได้ไป หากเป็นเช่นนี้ไปเที่ยวหาท่านอาของคุณหนูไม่ดีหรือเจ้าคะ ข้าได้ยินมาว่าท่านอาของคุณหนูที่เป็นน้องสาวของใต้เท้าลู่ไป๋เหวินได้ไปใช้ชีวิตอยู่ที่หมู่บ้านเล็ก ๆ บนภูเขาข้าว่าหากคุณหนูไปอยู่ที่นั้นก็คงไม่มีบุรุษมาก่อกวนให้วุ่นวายใจเจ้าค่ะ" ไป๋เซ่อครุ่นคิดพร้อมออกความคิดเห็น เมื่อเสี่ยวลี่เหมยได้ยินแววตาเป็นประกายลุกขึ้นจับไป๋เซ่อเขย่าไปมาเพื่อถามที่อยู่ท่านอาของตน

"เรือนขอท่านอาอยู่ที่ใด ข้าอยากไป "

"ข้าน้อยก็ไม่ทราบเช่นกันเจ้าค่ะ ได้ยินเพียงใต้เท้้าพูดมาเท่านั้นเจ้าค่ะ "

"เช่นนั้นไปหาท่านพ่อกันเถอะ ลี่อินส่วนขนมกับน้ำชานี่เจ้ากินไปเถอะ " เสี่ยวลี่เหมยจับมือไป๋เซ่อเดินไปข้างหน้าพร้อมบอกให้ลี่อินกินขนมที่ตนถือมา

"โธ่คุณหนูเจ้าคะ เหตุใดต้องไปอยู่ในที่ทุกข์ยากเช่นนั้นด้วยอยู่ที่นี่ก็สุขสบายดีแล้วมิใช่หรือเจ้าคะ ข้าได้ยินมาว่าที่นั้นมีเพียงชาวไร่ชาวนาเท่านั้น หากคุณหนูไปอยู่ที่นั้นน่าจะเบื่อมากกว่าอยู่ที่นี่นะเจ้าคะ"

 

"ข้าไม่เบื่อหรอกนะ ข้าจะไปทำการเกษตรและจะร่ำรวยโดยไม่ต้องแต่งงานกับบุรุษผู้ใด เช่นนี้ท่านพ่อต้องเห็นด้วยเป็นแน่ "เสี่ยวลี่เหมยยิ้มกว้างเมื่อคิดเรื่องที่จะเกิดขึ้นภายหน้า

ด้านใต้เท้าลู่ไป๋เหวินได้ออกมาต้อนรับเหล่าบุรุษที่เข้ามาหาอย่างมากมายในแต่ละวันอย่างเหน็ดเหนื่อย

"วันนี้ข้าเหนื่อยล้าเหลือเกิน นี่เจ้าเดินไปดูที่หน้าเรือนทีตอนนี้เหล่าผู้คนเริ่มทยอยกลับหรือยัง "

"ขอรับใต้เท้า "

"ข้าไม่คิดเลยว่าการที่บุตรสาวข้าเปลี่ยนไปและถอนหมั้นกับท่านอ๋องจะทำให้บุรุษทั่วล้าต่างเข้ามาหาเพื่อเอาใจ หากเป็นเช่นนี้ข้าอยากให้ลู่เพ่ยเป็นเหมือนเมื่อก่อนซ่ะดีกว่า "

"ทำไมกันเจ้าคะ ท่านพ่อต้องดีใจสิที่มีบุตรสาวงดงามเช่นนี้ และตอนนี้ร่างกายของข้าก็แข็งแรงมากกว่าแต่ก่อนอีกด้วย " เสี่ยวลี่เหมยเดินเข้ามาได้ยินที่ท่านพ่อกำลังบ่นพึมพำอยู่พอดี

"ข้าดีใจที่มีบุตรสาวงดงามแต่จะให้ข้าคอยต้อนรับผู้คนเช่นนี้ตลอดก็คงไม่ไหว "

"จากนี้ท่านพ่อไม่ต้องต้อนรับผู้ใดแล้วเจ้าค่ะ หากผู้ใดมาหาก็ปฎิเสธไปเลยเจ้าค่ะ "

"เพราะอะไรทำไมถึงไม่ต้อนรับผู้ใด หรือว่าเจ้าเจอผู้ที่เจ้าถูกชะตาแล้วอย่างนั้นหรือ"

"มิใช่เจ้าค่ะ ลูกจะขอท่านพ่อไปอยู่กับท่านอาที่หมู่บ้านเล็ก ๆ บนเขาเจ้าค่ะ " ใต้เท้าได้ยินถึงกับถอดสีหน้า

"ไม่ได้ ไม่ได้อย่างไรข้าก็ไม่ให้เจ้าไป "

"ทำไมกันเจ้าคะ ท่านพ่อไม่รักข้าหรือเจ้าคะ ท่านพ่อก็เห็นว่าข้าอยู่ที่นี่ก็มีบุรุษมากมายคอยรุมล้อมเช่นนี้ข้าจะออกไปที่ใดก็ไม่ได้ ทุกวันนี้ข้าเบื่อซะเหลือเกิน หากท่านพ่อให้ข้าไปอยู่กับท่านอา ข้าจะไม่ขอเบี้ยท่านพ่อใช้เลยเจ้าค่ะ อีกเรื่องข้ามีเรื่องสำคัญจะบอกท่านพ่อว่าต่อจากนี้จนชีวิตของข้าจะหมดลมหายใจ ข้าจะไม่ขอแต่งกับผู้ใด จะขอร่ำรวยเลี้ยงดูตนเองท่านพ่อโปรดวางใจและอนุญาตให้ข้าไปเถอะนะเจ้าคะ อีกอย่างข้ามิได้ไปผู้เดียวเสียหน่อยยังมีลี่อินไป๋เซ่อที่คอยดูแลอยู่ข้างๆ นะเจ้าคะท่านพ่อ" เสี่ยวลี่เหมยเข้าไปกออดออดอ้อนส่งสายตาเว้าวอนจนใต้เท้าลู่ไป๋เหวินใจอ่อน หากนี่เป็นความสุขของบุตรสาวของเขาเขาเองก็จะยอมให้นางได้ลองทำตามที่นางต้องการ อีกอย่างท่านอาที่นางกล่าวมาก็คือน้องสาวของเขา ที่ไม่ได้ออกเรือนเช่นเดียวกันแต่นางก็สามารถดูแลตนเองจนถงทุกวันนี้ได้

"เจ้านี่นะช่างเอาแต่ใจตนเองเสียจริง ก็ได้ข้าจะยอมให้เจ้าทำตามใจตนเอง หากว่าเจ้าทำไม่ได้อย่างที่เจ้าเอ่ยมาเจ้าต้องกลับมาแต่งงานเอาเช่นนี้ดีหรือไม่" เสี่ยวลี่เหมยหุบยิ้มปล่อยแขนออกจากท่านพ่อพรางครุ่นคิดก่อนจะยิ้มกว้างพร้อมตอบรับคำพูดของผู้เป็นพ่อ

"ก็ได้เจ้าค่ะ ข้าจะทำให้ท่านพ่อได้รู้ว่าข้าสามารถดูแลตนเองได้ เช่นนั้นข้าจะไปจัดเตรียมของก่อนนะเจ้าคะ ท่านพ่อให้บ่าวเตรียมรถม้าเพื่อไปส่งข้าด้วย" พูดจบเสี่ยวลี่เหมยก็เดินออกจากห้องโถงเพื่อไปเตรียมของออกเดินทาง ลี่อินไป๋เซ่อเองก็เดินตามคุณหนูของนางออกไปพร้อม ๆ กัน ใต้เท้าลู่ไป๋เหวินมองตามหลังของลู่เพ่ยพร้อมส่ายหน้าไปมาพร้อมยิ้มบาง ๆ มุมปาก

"เจ้าโตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ เอาล่ะหากเจ้าอยากบินออกจากกรงข้าเองก็จะลองปล่อยเจ้าไปดู จะได้รู้ว่าโลกภายนอกไม่ได้ปลอดภัยอย่างที่เขาเคยพบเจอ" พูดจบใต้เท้าลู่ไป๋เหวินยกจอกน้ำชาจิบอย่างใจเย็น