บทที่ 8 เตรียมรับมือ

บทที่ 8 เตรียมรับมือ

เจียวหั่วเดินทางมาถึงเรือนใต้เท้าลู่ไป่เหวินก็ต้องสงสัยเมื่อพบเจอชายมากมายมายืนรออยู่หน้าเรือนเต็มไปหมด จึงได้ให้บ่าวรับใช้ที่มากับตนไปสืบดูก็ได้รู้ความที่เหล่าบุรุษมาอยู่ที่หน้าเรือนเพราะต้องใจหมายตาคุณหนูลู่เพ่ยผู้งดงาม ทำให้จิตใจของเจียวหั่วร้อนรุ่มขึ้นมา ไม่คิดเลยว่าสตรีที่เขาไม่เคยสนใจใยดีจะมีบุรุษอยากครอบครองมากขนาดนี้ เจียวหั่วลงจากรถม้าเร่งรีบก้าวเท้าเข้าเรือนของใต้เท้าลู่ไป๋เหวินอย่างเร็ว

"ท่านอ๋องมาพบใต้เท้าหรือพ่ะย่ะค่ะ" บ่าวรับใช้ที่ยืนอยู่หน้าเรือนได้เอ่ยถามขึ้นทำให้ผู้คนที่ยืนอยู่แถวนั้นหันมามองเป็นตาเดียว แถมยังหัวเราะกระซิบกระซาบนินทาเจียวหั่วกันใหญ่ เขายืนอยู่ไม่ไกลพลอยให้ได้ยินคำพูดที่ชายเหล่านั้นเอ่ยนินทาเขา

"เฮอะ! มาหวงของทีหลังล่ะสิ ข้าได้ยินมาว่าเมื่อก่อนท่านอ๋องไม่เคยแยแสคุณหนูลู่เพ่ยแม้แต่น้อย พอนางงดงามคิดจะอยากนางคืนสินะ " คำพูดของคนเหล่านั้นทำให้เจียวหั่วโมโหแววตาดุดันมองขวับไปยังคนพวกนั้นจนต้องหลบสายตา

"ใช่! ข้ามาหาใต้เท้าลู่ไป๋เหวิน และที่มาวันนี้ก็เรื่องการหมั้นหมาย เมื่อคราวที่คุณหนูลู่เพ่ยไปหาข้าที่จวนในครั้งนั้น ข้าไม่ได้จะถอนหมั้นหมายกับนาง มีเพียงนางที่เอ่ยอยู่เพียงผู้เดียว และข้าไม่มีทางที่จะถอนหมั้นเป็นแน่ หลังจากที่ข้าเข้าไปแล้ว เจ้าอย่าลืมนำเกลือมาหว่านกวาดล้างหน้าเรือนให้ใต้เท้าด้วย ข้าเห็นสิ่งสกปรกเต็มหน้าเรือนไปหมด" คำพูดคำจาถากถางของเจียวหั่วพอทำให้คนพวกนั้นเจ็บใจไม่น้อยแต่ก็มิกล้าที่จะโต้ตอบเพราะว่าพวกเขาเป็นเพียงขุนนางชั้นผู้น้อยเท่านั้น เจียวหั่วเดินตรงไปยังห้องโถงเมื่อบ่าวรับใช้ไปบอกว่าตอนนี้ใต้เท้าอยู่ที่ใด เจียวหั่วได้ให้บ่าวของตนและบ่าวของเรือนใต้เท้าลู่ไป๋ยกของกำนัลที่เขาจัดเตรียมมามอบให้แก่ใต้เท้าลู่ที่ห้องโถง ใต้เท้าลู่ที่กำลังนั่งอ่านตำราก็ต้องตกใจเบิกตาโพลงโตเมื่อเห็นของกำนัลมากมาย

"นี่! ของกำนัลจากตระกูลใดกันถึงได้มามอบให้มากมายมากกว่าผู้อื่นเช่นนี้ " ใต้เท้าลุกขึ้นมามองดูของอย่างพิจารณาและถามบ่าวที่ยกเข้ามา

"ของพวกนี้เป็นของข้าเอง " เจียวหั่วเดินเข้ามาด้านในพร้อมบอกแก่ใต้เท้าว่าสิ่งของที่อยู่ตรงหน้าเขานั้นคือของของเขา

"โอ๊ะ! ท่านอ๋องเสด็จมาถึงที่นี่เลยหรือพ่ะย่ะคะ นั่งก่อน ๆ กระหม่อมจะให้สาวใช้ไปจัดเตรียมน้ำชามาต้อนรับ" ใต้เท้ารีบเดินไปต้อนรับเจียวหั่วโดยด่วน

เจียวหั่วเดินตามใต้เท้าลู่ไป๋เหวินมานั่งที่โต๊ะต้อนรับ ใต้เท้าเองก็ไม่รีรอช้าเอ่ยถามเรื่องที่ท่านอ๋องมาในวันนี้

"ไม่ทราบว่าท่านอ๋องมาเยือนถึงตระกูลลู่มีเรื่องอันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ แล้วสิ่งของมากมายเหล่านี้ท่านอ๋องนำมาทำไมกันหรือ"

"เข้าเรื่องเลยแล้วกัน ข้าเองก็ไม่ชอบอ้อมค้อมที่ข้ามาในวันนี้ก็เรื่องที่บุตรสาวของท่านไปถอนหมั้นกับข้าถึงที่จวน แม้จะหลายวันมาแล้วก็ตามที่ข้ามาช้าเพราะมีเรื่องต้องทำ ท่านเองก็รู้มิใช่หรือการหมั้นหมายของตระกูลท่านกับข้ามิใช่เรื่องน้อย เร่ื่องนี้ฝ่าบาทเองก็รับรู้บุตรสาวของท่านไปหาข้าถอนหมั้นทำตามใจตนเองเช่นนั้นช่างหยามหน้าข้ากับฝ่าบาทยิ่งนัก แต่ข้าไม่ได้ติดใจเอาความที่ข้ามาในวันนี้และของมากมายเหล่านี้คือของหมั้นที่ข้านำมามอบคืน มีอีกส่วนที่ข้าให้เพิ่มมาด้วยเช่นกัน"

"เช่นนั้นหมายความว่าท่านอ๋องไม่ประสงค์จะถอนหมั้นกับลู่เพ่ยหรือพ่ะย่ะค่ะ "

"ใช่แล้ว ข้าไม่ถอนหมั้นเด็ดขาด " ใต้เท้าลู่ไป๋เหวินหน้าซีดเพราะบัดนี้บุตรสาวของตนกำลังเดินทางไปอยู่กับน้องสาวของเขาที่หมู่บ้านบนเขา อย่างนี้เขาจะทำอย่างไร ใต้เท้าลู่ไป๋เหวินครุ่นคิดอยู่พักใหญ่ หากท่านอ๋องอยากแต่งกับนางจริง ๆ คงไม่ใช่เรื่องยากก็ให้เขาเอาชนะใจลู่เพ่ยเองล่ะกัน

"กระหม่อมมีเรื่องหนึ่งที่ต้องบอกแก่ท่านอ๋อง ลู่เพ่ยบุตรสาวของกระหม่อมได้เอ่ยวาจาว่าชั่วชีวิตของนางจะไม่แต่งงานกับผู้ใด และตอนนี้นางตัดสินใจไปอยู่ที่หมู่บ้านเล็ก ๆ บนเขาแล้วพ่ะย่ะค่ะ หากท่านอ๋องไม่อยากถอนหมั้นและอยากเข้าพิธีมงคลกับนางจริง ๆ ท่านอ๋องต้องพิชิตใจนางเองเถอะพ่ะย่ะค่ะ เรื่องนี้กระหม่อมคงไม่สามารถช่วยท่านอ๋องได้ " ใต้เท้าลู่ไป๋เหวินพูดจบเจียวหั่วถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี่นางเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ เมื่อก่อนนางวิ่งตามมอบความรักให้แก่เขาบัดนี้นางกำลังจะวิ่งหนีเขาอย่างนั้นหรือ

"เฮ้อ! หากนางต้องการเช่นนั้นก็ได้ ข้าจะพิชิตใจของนางเอง นางเดินทางวันใดแล้วนางจะไปอยู่ที่ใดท่านบอกข้าให้ละเอียด " เจียวหั่วถามที่อยู่กับใต้เท้าลู่ไป๋เหวินเรียบร้อยก็ขอตัวกลับ แต่ก่อนที่เขาจะกลับเขาได้ครุ่นคิดแววตารอยยิ้มชั่วร้ายก็ผุดขึ้นเมื่อเขาเห็นรถม้าเดินทางของลู่เพ่ย จึงรู้ว่าตอนนี้นางยังไม่ได้เดินทาง

ฝั่งด้านเสี่ยวลี่เหมยนางกำลังเก็บของอยู่ในห้องได้ยินเสียงฝีเท้ากำลังเดินเข้ามาใกล้ ๆ นางคิดว่าเป็นลี่อินหรือไป๋เซ่อจึงตะโกนถามโดยไม่ได้หันมามอง

"นี่เจ้าเก็บของเสร็จแล้วหรือ เช่นนั้นมาช่วยข้าเลือกทีว่าต้องนำของใช้อะไรไปบ้าง " แต่ทว่าไม่มีเสียงตอบกลับมีเพียงเสียงฝีเท้าและลมหายใจที่เข้ามาใกล้จนนางต้องหันไปมอง

"เหตุใดเจ้าไม่ตอบข้าล่ะ"

"ก็เพราะข้ามิใช่สาวใช้เจ้าอย่างไรล่ะ " น้ำเสียงทุ่มต่ำเอ่ยขึ้นอย่างนิ่งเรียบแต่ทำเอาคนที่ได้ยินตกใจ

"นี่ท่านเข้ามาในห้องของหม่อมฉันได้อย่างไร อีกอย่างท่านมาที่นี่ทำไมกัน หม่อมฉันจำได้ว่าเราทั้งสองไม่ข้องเกี่ยวกันแล้วนี่เพคะ" เจียวหั่วแสยะยิ้มนั่งลงที่เก้าอี้อย่างใจเย็นโดยไม่สนเลยว่าอีกคนคิดเช่นไร

"ข้าก็จะมาดูเจ้าที่คิดจะหนีข้านะสิ อีกอย่างข้าเข้าห้องเจ้าได้อย่างไรนะหรือ ข้าก็เพียงเดินเข้ามาเท่านั้นเอง" เสี่ยวลี่เหมยลุกขึ้นอย่างโมโห เดินเข้ามาใกล้พร้อมไล่เขากลับ

"หึ! นี่ท่านอ๋องมาเพื่อยียวนกวนอารมณ์หม่อมฉันหรือเพคะ ออกไปจากห้องหม่อมฉันเดี๋ยวนี้นะเพคะ หากผู้ใดมาเห็นเข้าหม่อมฉันจะเสื่อมเสีย "

“ก็ดี ข้าเองจะรับผิดชอบเจ้าเองโดยการแต่งงานกับเจ้าให้เร็วขึ้นอย่างไรล่ะ”

"ท่านอ๋องลืมอะไรไปหรือเปล่าเพคะ หม่อมฉันถอนหมั้นกับพระองค์แล้ว อย่ามาเอ่ยเช่นนั้นอีกนะเพคะ " เสี่ยวลี่เหมยเริ่มร้อนรุ่มในร่างกาย เมื่อพูดกับท่านอ๋องผู้นี้ไม่รู้เรื่อง

"ข้าไม่ได้ลืม แต่ข้าไม่รับคำถอนหมั้นจากเจ้าต่างหากล่ะ เจ้าคิดจะหนีข้าอย่างนั้นหรือ ไม่มีทางเจ้าลืมแล้วหรือว่าวันนั้นเจ้าทำอันใดไว้กับข้าบ้าง เจ้าเองก็ต้องรับผิดชอบหากข้ากำเนิดบุตรไม่ได้ "เสี่ยวลี่เหมยมองไปที่เป้าของท่านอ๋องพร้อมกระตุกยิ้มอย่างสะใจ

"ภาพความทรงจำของหม่อมฉันที่มีต่อพระองค์ จำได้ว่าเมื่อนานมาแล้วตั้งแต่หม่อมฉันได้รู้จักกับท่านอ๋องมีเพียงหม่อมฉันที่วิ่งไล่ตามท่าน ไม่ว่าท่านจะเฉยชา ไม่สนใจใยดีเหยียบย้ำความรักของหม่อมฉันตลอดมา แล้วตอนนี้ท่านอ๋องต้องการอะไรจากหม่อมฉันอีกหรือเพคะ หม่อมฉันเหนื่อยที่จะคอยเดินตามขอความรักจากท่านอ๋องแล้ว ความรู้สึกที่เคยมีก็หมดไปแล้วเช่นกันเพคะ เชิญท่านอ๋องออกจากห้องของหม่อมฉันได้แล้วมิเช่นนั้นหม่อมฉันจะตะโกนให้ผู้คนเข้ามาช่วยนะเพคะ" ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเสี่ยวลี่เหมยเอ่ยออกมาในใจก็เจ็บลึกอย่างบอกไม่ถูก ส่วนผู้ที่ฟังอยู่นั้นก็แน่นิ่งไปไม่เอ่ออันใดตอบ ราวกับว่าเสี่ยวลี่เหมยเอ่ยถูกจุดจี่ใจดำของท่านอ๋องเจียวหั่ว

"เฮอะ! ก็ได้วันนี้ข้าจะยอมปล่อยเจ้าไปก่อน แต่ข้าบอกเจ้าไว้เลยว่าข้าจะไม่ยอมถอนหมั้นให้เจ้าง่าย ๆ แน่นอนและต่อจากนี้จะเป็นข้าเองที่จะตามขอความรักของเจ้า " เจียวหั่วยืนขึ้นเดินเข้ามาใกล้เสี่ยวลี่เหมยพร้อมใช้มือด้านขวาจับปลายคางของนางให้เงยมองหน้าเขาเพื่อจดจำคำที่เขาเอ่ย หากเป็นลู่เพ่ยตัวจริงคงสุขใจไม่น้อยที่ท่านอ๋องมาขอความรักเช่นนี้ แต่ทว่าตอนนี้มิใช่แต่เป็นเสี่ยวลี่เหมยผู้ที่เจ็บกับความรักมามากต่างหาก นางแสยะยิ้มมุมปากพร้อมเอ่ยออกมาอย่างชัดถ้อยชัดคำ

"ไม่มีทางเพคะ ต่อให้ท่านอ๋องตายอยู่ตรงหน้าหม่อมฉัน หม่อมฉันก็ไม่เหลียวมองแม้แต่น้อย" เจียวหั่วสั่นสะท้านไม่คิดว่าสตรีที่โหยหาเขามาตลอดกลับเอ่ยวาจาเช่นนี้ออกมาได้ยิ่งทำให้เขาสนใจอยากเอาชนะนางขึ้นมา

"เช่นนั้นต่อจากนี้เจ้าเตรียมรับมือจากข้าได้เลย " พูดจบเขาเจียวหั่วปล่อยมือออกจากนางพร้อมเดินจากไป เสี่ยวลี่เหมยถอนหายใจเฮือกใหญ่มองดูท่านอ๋องเดินจากออกไป

"เฮ้อ! ต่อจากนี้ฉันต้องพบเจออะไรอีกมั้ยนะ แต่ก็คงไม่เจอหรอกเพราะหลังจากวันนี้ฉันจะไปอยู่กับท่านอาแล้ว คงไม่มีเรื่องราวให้พบเจอกับอ๋องใจร้ายผู้นี้อีก " เสี่ยวลี่เหมยพึมพำออกมาเดินหันหลังกลับไปเก็บของต่อจนเสร็จ