บทที่ 12

ตามหลักแล้ว ตอนนั้นที่หน้าประตูหอคุมกฎ นอกจากเวินจิ่นจือแล้ว ยังมีผู้ดูแลของหอคุมกฎอีกคนที่อยู่ในระดับแก่นปราณ

แต่ไม่มีใครสามารถลงมือขัดขวางได้ทันเวลา

เพราะใครจะไปคิดว่าอวี้หลานชิงที่เพิ่งบรรลุระดับสร้างฐานไปไม่ถึงสองวัน ก็สามารถปลดปล่อยปราณกระบี่สู่ภายนอกแล้ว

แม้แต่ผู้ฝึกตนที่บรรลุถึงระดับสร้างฐานขั้นสมบูรณ์หลายคนก็ยังทำไม่ได้เลย

ก็ยกตัวอย่างลูกศิษย์ชั้นนอกที่ถูกทำร้ายเมื่อครู่ เขาอยู่ในระดับสร้างฐานขั้นแปด ไม่ว่าจะด้วยระดับพลังยุทธ์หรืออายุ ล้วนสูงกว่าอวี้หลานชิงอยู่มากโข แต่กลับไม่สามารถหลบหลีกภายใต้ปราณกระบี่อันดุดันของอวี้หลานชิง จึงถูกทำร้ายจนกระอักเลือด

ตามที่คนของหอโอสถบอกกล่าว ปราณกระบี่นี้ได้ทำลายถึงอวัยวะภายใน ไม่พักฟื้นสักครึ่งปีเกรงว่ายากจะหายดี

ผู้ที่รับผิดชอบคดีนี้ ก็คือผู้ดูแลระดับแก่นปราณที่เห็นเหตุการณ์ อวี้หลานชิงทำร้ายคนที่หน้าประตูหอคุมกฎเมื่อครู่

เขาได้เข้าใจเรื่องราวความเป็นมาทั้งหมดแล้ว เขามองอวี้หลานชิงที่คุกเข่าอยู่ในห้องโถง พลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “แม้ว่าเป็นตงเฉิงที่กล่าววาจาไม่เหมาะสมก่อน แต่เจ้าเป็นผู้ลงมือโจมตีเพื่อนร่วมสำนักก่อน จนทำให้เพื่อนร่วมสำนักต้องบาดเจ็บหนัก ย่อมไม่ถูกต้อง”

“อวี้หลานชิง เจ้ายอมรับผิดหรือไม่?”

อวี้หลานชิงคุกเข่าเหยียดหลังตรงอย่างเรียบร้อย เมื่อได้ยินก็เงยหน้าขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความดื้อรั้น “ทำร้ายลูกศิษย์ร่วมสำนัก ข้ายอมรับบทลงโทษที่ควรจะได้รับทุกอย่าง”

“แต่เขาดูหมิ่นอาจารย์ของข้าก่อน ข้าทำร้ายเขา ไม่ได้ผิดอะไร!”

ยอมรับบทลงโทษแต่ไม่ยอมรับผิด ท่าทีของอวี้หลานชิงหนักแน่นเป็นพิเศษ

“แต่เจ้าละเมิดกฎของสำนัก!”

“เดิมทีเห็นแก่เหตุเกิดเพราะมีสาเหตุ หากเจ้ามีท่าทีสำนึกสักนิด ยังพอจะลดหย่อนโทษได้บ้าง แต่เจ้าดื้อดึงไม่สำนึกผิด บทลงโทษก็คงต้องเป็นไปตามกฎระเบียบแล้ว ทำร้ายศิษย์ร่วมสำนัก ต้องรับลงทัณฑ์ด้วยแส้เก้าครั้ง เจ้าคิดดีหรือยัง?”

นี่ไม่ใช่แส้ธรรมดา แต่เป็น ‘แส้ลงทัณฑ์จิต’

ทุกครั้งที่เฆี่ยนลงไป ไม่เพียงเจ็บปวดทางกาย ยังกระทบไปถึงจิตวิญญาณ อย่าว่าแต่ผู้ฝึกตนที่เพิ่งบรรลุระดับสร้างฐานเลย แม้แต่ผู้ฝึกตนระดับแก่นปราณโดนไปทีเดียวก็ยังทนไม่ไหว

ผู้ดูแลหอคุมกฎก้มมองอวี้หลานชิง รอนางยอมรับผิดอย่างรู้กาลเทศะ

อวี้หลานชิงกลับไม่ลังเลเลยสักนิด สีหน้ายังคงหนักแน่น “ศิษย์ยอมรับบทลงโทษ แต่ไม่ยอมรับความผิด”

“...” เวินจิ่นจือที่เฝ้าดูอยู่ข้าง ๆ มาโดยตลอด กะพริบตาถี่จนแทบล้าแล้ว แต่ก็ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมให้อวี้หลานชิงเปลี่ยนใจได้

เมื่อเห็นดังนี้ จึงอดกล่าวไม่ได้ “ศิษย์น้องหญิงอวี้ เหตุใดเจ้าจึงดื้อดึงเช่นนี้!”

“ไม่ใช่ข้าดื้อดึง กฎก็คือกฎ ข้าทำร้ายคน ดังนั้นข้ายอมรับการเฆี่ยนด้วยแส้เก้าครั้งนี่”

“แต่เขาดูหมิ่นอาจารย์ของข้า เขาสมควรชดใช้ในความปากพล่อยของตนเอง”

อวี้หลานชิงไม่ใช่คนประเภทบุ่มบ่ามสิ้นคิด ก่อนลงมือก็นึกถึงผลที่จะตามมาแล้ว “อาจารย์อาจจะใจกว้าง ไม่ถือสาคำนินทาของผู้อื่น แต่ข้าในฐานะลูกศิษย์ ไม่สามารถทนฟังผู้อื่นดูหมิ่นอาจารย์ของข้าโดยที่ไม่ทำอะไร หากวันนี้ข้ายอมถอย ทุกคนก็จะรู้ว่า การนินทาอาจารย์ของข้าไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบใด ๆ ข้ายอมไม่ได้!”

“...” เวินจิ่นจืออยากเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง แต่พูดอะไรไม่ออกแล้ว

เขาไม่เคยรับลูกศิษย์ ไม่รู้ว่าความรู้สึกที่ถูกลูกศิษย์ปกป้อง มันควรจะเป็นอย่างไร

แต่เขาก็พอจะจินตนาการออก หากเขาลุกขึ้นปกป้องเจ้าสำนักอวิ๋นไห่ที่เป็นอาจารย์ของตนเองได้ถึงขั้นนี้ เกรงว่าอาจารย์สามารถซาบซึ้งจนน้ำตาไหลได้เลย

นึกถึงผู้อาวุโสเสิ่นที่ปกติทำตัวเรื่อยเปื่อย ไม่เคยใส่ใจกับเรื่องอะไรเลย แล้วมองดูอวี้หลานชิงที่คุกเข่าอยู่ในห้องโถง

เขาอดตั้งคำถามไม่ได้ ผู้อาวุโสเสิ่นมีอะไรดี ถึงได้มีลูกศิษย์ที่ดีเพียงนี้!

อาจเพราะแสดงออกชัดเจนเกินไป อวี้หลานชิงอ่านสายตาของเวินจิ่นจือออก

“อาจารย์ดีกับข้ามาก ข้าแค่ทำสิ่งที่ตนเองสมควรทำ”

หรือว่ามรดกที่ปรมาจารย์กระบี่ชางหวนทิ้งไว้ให้ผู้อาวุโสเสิ่น จะมีเครื่องรางที่สามารถสะกดจิตใจคน ทำให้จงรักภักดีได้?

ในเมื่อผู้ถูกลงโทษเต็มใจรับ ก็ไม่มีอะไรน่าเกลี้ยกล่อมอีกแล้ว

“อัญเชิญแส้ลงทัณฑ์จิตเถิด!”

เมื่อผู้ดูแลหอคุมกฎออกคำสั่ง

แส้ยาวสีดำล้วนที่แผ่กลิ่นอายเย็นยะเยือก ถูกอัญเชิญออกมาจากหลังห้องโถง

หอคุมกฎขึ้นชื่อเรื่องความเที่ยงธรรมภายในสำนัก การลงโทษจึงย่อมไม่มีการออมมือ

เสียง “เพียะ เพียะ” ดังก้องไปทั่วทั้งหอคุมกฎ

แต่ละครั้งล้วนเฆี่ยนลงไปอย่างเต็มแรง

อวี้หลานชิงคุกเข่าอยู่บนพื้น กลับยังคงอยู่ในท่าเหยียดหลังตรงเหมือนก่อนหน้านี้

ทุกครั้งที่แส้เฆี่ยนลงบนร่างกายของนาง จะทำให้ร่างกายของนางโอนเอนเบา ๆ ทีหนึ่ง แต่เพียงครู่เดียว นางก็กลับมาคุกเข่าเหยียดหลังตรงดังเดิม

ตั้งแต่เริ่มจนจบ ไม่มีการร้อง ไม่มีการขอความ คำว่าเจ็บก็ไม่มีบ่นสักคำ

ผู้ที่มาดูการเฆี่ยน นอกจากลูกศิษย์ของหอคุมกฎแล้ว ยังมีลูกศิษย์ชั้นในที่ชื่อต่งเฉิงในฐานะเจ้าทุกข์

บาดแผลบนร่างกายของเขาถูกคนของหอโอสถช่วยทำแผล และได้กินโอสถลูกกลอนไปแล้ว

เดิมทีได้ยินอวี้หลานชิงตำหนิเขา ไม่ควรนินทาเสิ่นหวยจั๋ว ยังรู้สึกขุ่นเคืองในใจอยู่บ้าง แต่เวลานี้ เมื่อเห็นอวี้หลานชิงถูกแส้ลงทัณฑ์จิตเฆี่ยนตี ก็ยังสามารถกัดฟันอดกลั้นได้ ก็ถึงกับเหงื่อเย็นไหลท่วมตัว ไม่กล้ามีความคิดแก้แค้นอีก

นางเป็นคนใจเหี้ยม!

เขาล่วงเกินไม่ไหว

ผู้อาวุโสเสิ่นนี่ก็โชคดีเกินไปแล้วกระมัง ตอนแรกก็มีอาจารย์ดี สองร้อยปีให้หลัง ก็ได้รับลูกศิษย์ที่ดีอีกหนึ่งคน

……

“ศิษย์น้องหญิงอวี้ ไม่ต้องให้ข้าส่งเจ้ากลับยอดเขาชิงจู๋จริงหรือ?”

เวินจิ่นจือมองดูอวี้หลานชิงที่ยังเหลือเรี่ยวแรงใช้คาถาปัดฝุ่น ปัดเป่าเศษฝุ่นบนร่างกายตนเอง เขาอดทึ่งไม่ได้

ความสามารถของศิษย์น้องหญิงผู้นี้ แกร่งเหมือนนิสัยของนางจริง ๆ!

แต่ว่าในมุมมองของเขา นี่อาจจะเป็นการฝืน

เพราะต่อให้มีพรสวรรค์เลิศล้ำ และจิตใจที่หนักแน่น พลังยุทธ์ของศิษย์น้องหญิงอวี้ก็อยู่แค่ระดับสร้างฐาน

เมื่อเดือนที่แล้ว ในสำนักเพิ่งมีลูกศิษย์ระดับแก่นปราณคนหนึ่งรับการลงทัณฑ์ด้วยแส้ ตอนนั้นเขากรีดร้องในหอคุมกฎราวกับผีคร่ำครวญและสุนัขหอน จนทั่วทั้งยอดเขาหลักสามารถได้ยินเสียงโหยหวนของเขา

“ไม่ต้อง…” เมื่ออวี้หลานชิงเห็นเวินจิ่นจือหยิบอาวุธวิเศษเหาะเหินออกมา ก็เปลี่ยนใจทันที “หากศิษย์พี่เวินจะส่งให้ได้ เช่นนั้นก็ส่งข้าไปตลาดเชิงเขาเถิด”

“ฮะ?”

เวินจิ่นจือมองหน้าอวี้หลานชิงด้วยความประหลาดใจ จึงรู้ว่านางไม่ได้ล้อเล่น “เช่นนั้น…ก็ได้ ศิษย์น้องอวี้ เจ้านั่งให้ดีล่ะ”

อาวุธวิเศษเหาะเหินของเวินจิ่นจือ เป็นเรือลำเล็กที่สามารถนั่งได้สี่คน

ความเร็วของมันเร็วกว่าการควบคุมกระบี่เยอะมาก

เดิมทีเส้นทางที่เหาะด้วยการควบคุมกระบี่ต้องใช้เวลาครึ่งชั่วยามกว่า กลับใช้เวลาเพียงครึ่งเดียว

หลังจากปฏิเสธเวินจิ่นจือเสนอจะอยู่เป็นเพื่อน อวี้หลานชิงก็เดินเข้าไปในตลาด

ที่จริงนางไม่ได้เจ็บปวดอย่างที่ผู้อื่นคิด

เหตุผลที่แส้ลงทัณฑ์จิตถูกเรียกว่าแส้ลงทัณฑ์จิต เป็นเพราะความเจ็บปวดที่มันสร้างนั้น มีผลต่อจิตวิญญาณมากกว่ากายเนื้อ

แต่ที่บังเอิญคือ ตอนนี้จิตวิญญาณของนางแข็งแกร่งกว่ากายเนื้อมาก

อาจเพราะการสั่งสมมาจากสองชาติ นางสามารถสัมผัสได้อย่างคลุมเครือว่าจิตวิญญาณของนางในปัจจุบัน เหนือกว่าก่อนตายในชาติที่แล้วพอสมควร ซึ่งเทียบเท่ากับผู้ฝึกตนในระดับแก่นปราณขั้นสมบูรณ์

นอกจากนี้นางยังเป็นคนที่มีความอดทนสูง ความเจ็บปวดแค่นี้สำหรับนาง มันนับอะไรไม่ได้เลยจริง ๆ

ย้อนกลับไปตอนนั้น ฉางยวนอ้างว่าไม่มีเวลาสอนวิชากระบี่ให้นางด้วยตนเอง ดังนั้นเพื่อทำความเข้าใจกับวิชากระบี่ นางจึงขอเข้าไปในค่ายกลกระบี่ อาศัยการต่อสู้จริงทำความเข้าใจกับเคล็ดวิชากระบี่ชั้นยอดที่ลึกล้ำนับไม่ถ้วนของสำนัก โดยผ่านปราณกระบี่ที่ไหลเวียนอยู่ในค่ายกลกระบี่

ตอนนั้นมีวันไหนที่นางไม่มีบาดแผลเต็มตัวและเลือดไหลไม่หยุดบ้าง?

ความเจ็บปวดของแส้ลงทัณฑ์จิต เมื่อเทียบกับบาดแผลพวกนั้น

ก็แค่เรื่องเล็กน้อย!