บทที่ 11

หอคุมกฎเป็นสถานที่ที่ดูแลเรื่องกฎระเบียบและข้อห้ามของสำนัก โดยมีผู้อาวุโสหยวนซวีซึ่งเป็นยอดฝีมือระดับเทพจุติเป็นผู้ควบคุมดูแล

แต่เรื่องส่วนใหญ่ไม่จำเป็นต้องให้ท่านผู้เฒ่าอย่างเขาออกหน้า เรื่องเล็ก ๆ อย่างลูกศิษย์ชั้นนอกขโมยของ ไม่ต้องถึงมือผู้ดูแลด้วยซ้ำ แค่ส่งลูกศิษย์ผู้คุมกฎธรรมดาสองคนมาก็เพียงพอแล้ว

ตอนที่ลูกศิษย์ผู้คุมกฎระดับสร้างฐานสองคนมาถึง อวี้หลานชิงกลับไปเก็บของที่ห้องพักเก่าเรียบร้อยแล้ว

ถุงเก็บของที่ทางสำนักแจกมีพื้นที่ไม่มากนัก ใส่ได้เพียงโอสถลูกกลอนไม่กี่ขวดกับหินวิญญาณบางส่วน ส่วนของที่ใส่ไม่ได้ โดยทั่วไปแล้วอวี้หลานชิงจะเก็บไว้ในตู้ไม้ตรงหัวเตียง

แต่ก็ไม่ได้ใส่อะไรมาก นอกจากเสื้อผ้าที่ใช้เปลี่ยนสี่ห้าชุด ก็มีเมล็ดพืชวิญญาณไม่กี่ถุง หยกดิบบางส่วน เครื่องมือแกะสลักหนึ่งชุด กับกระบี่หนึ่งเล่ม

เสื้อผ้ากับเมล็ดพืชยังอยู่ เครื่องมือแกะสลักหยกดิบก็ยังอยู่ แต่พวกหยกดิบที่นางใช้เวลาอยู่นานกว่าจะขัดเกลาและแกะสลักออกมา กลับหายไปพร้อมกับกระบี่

ชาติที่แล้วหยกดิบพวกนี้ก็หาไม่เจอเช่นกัน จางเม่าฉวนบอกว่าเขาไม่ได้เอาไป ลูกศิษย์ชั้นนอกคนอื่น ๆ ของยอดเขาหลิงเซียวก็ปฏิเสธเช่นกัน จี้ฝูเหยาเกลี้ยกล่อมนาง ไม่จำเป็นต้องทำให้เรื่องราวบานปลายเพียงเพราะหยกที่ไม่นับเป็นเครื่องรางด้วยซ้ำ จะทำให้ผู้คนหัวเราะเยาะยอดเขาหลิงเซียวเปล่า ๆ สุดท้ายเรื่องราวจึงจบลงเพียงเท่านี้

ครั้งนี้…

ไหน ๆ ก็เรียกคนของหอคุมกฎมาแล้ว ก็จัดการทั้งสองเรื่องพร้อมกันที่เดียวเสียเลย

พูดถึงการสืบคดี พวกเขาเป็นมืออาชีพอยู่แล้ว ร่องรอยที่จางเม่าฉวนแอบเปิดประตูกลอนของอวี้หลานชิงยังอยู่ ไม่อาจปฏิเสธได้ จึงถูกลูกศิษย์ผู้คุมกฎทั้งสองคุมตัวไปทันที

เมื่ออีกคนเห็นดังนี้ ก็รีบเอ่ยปากขอความเมตตา “ศิษย์พี่หญิงอวี้ ข้าเป็นคนเอาหยกของท่านไปเอง วันนั้นข้าเห็นศิษย์พี่จางเดินออกมาจากห้องของท่าน แต่ปิดประตูไม่สนิท ข้าก็เลยแอบเข้าไปดู”

“บนหยกพวกนั้นไม่มีพลังวิญญาณ ข้านึกว่าเป็นของที่ท่านไม่เอาแล้ว เลยคิดเอากลับไปเป็นของตกแต่งก็ยังดี…ท่านรอก่อน ข้าจะกลับห้องไปเอามาคืนท่านเดี๋ยวนี้”

นั่นเป็นหยกสิบกว่าชิ้นที่มีขนาดใกล้เคียงกันหมด สองสีตัดสลับกัน ทุกชิ้นล้วนได้รับการจัดการอย่างประณีต ตรงส่วนที่เป็นสีน้ำตาลถูกแกะสลักเป็นลายเมฆมงคล

เมื่อนำทั้งสิบกว่าชิ้นมารวมกัน ก็กลายเป็นทะเลเมฆที่ทอดยาวติดต่อกัน

ความคิดละเอียดลออ แต่ฝีมือการแกะสลักธรรมดา ลูกศิษย์ผู้คุมกฎกวาดมองปราดหนึ่ง พบว่าไม่มีพลังวิญญาณจริง ๆ “สหายอวี้ เจ้าว่าคนผู้นี้?”

สิ่งของที่ไม่มีพลังวิญญาณเอาผิดค่อนข้างยาก เมื่อลูกศิษย์คนนั้นเห็นลูกศิษย์ผู้คุมกฎทั้งสอง ก็เหมือนจะมีท่าทีอยากให้ไกล่เกลี่ย เขาจึงรีบอ้อนวอนทันที “ศิษย์พี่อวี๋ ข้าผิดไปแล้ว!”

“โอสถเสริมพลังวิญญาณขวดนี้เป็นของชดเชยจากข้า ท่านอย่าได้ถือโทษโกรธข้าเลย ละเว้นข้าสักครั้งเถิด”

โอสถเสริมพลังวิญญาณหนึ่งขวด สามารถขายได้หินวิญญาณห้าสิบก้อนในท้องตลาด ในสายตาของคนนอก มันมีค่ากว่าก้อนหยกที่ไร้พลังวิญญาณเยอะมาก

อวี้หลานชิงรู้ดีว่า ต่อให้คุมตัวคนผู้นี้ไปที่หอคุมกฎ สุดท้ายแล้วก็ลงเอยด้วยการลงโทษทำนองนี้

“ตามนี้ก็แล้วกัน”

อวี้หลานชิงเก็บโอสถเสริมพลังวิญญาณ จากนั้นก็ตามลูกศิษย์ผู้คุมกฎทั้งสองไปยังหอคุมกฎบนยอดเขาหลักในฐานะ ‘เจ้าทุกข์’

ความผิดของจางเม่าฉวนร้ายแรงกว่าคนเมื่อครู่มาก จำเป็นต้องผ่านการพิจารณาโดยหอคุมกฎ

เมื่อมีหลักฐานและพยานครบ การพิจารณาจึงไม่ซับซ้อน ท้ายที่สุดจางเม่าฉวนถูกตัดสินให้ไปเป็นแรงงานที่เหมืองสิบปี เบี้ยเดือนในระหว่างนี้ จ่ายให้อวี้หลานชิงโดยตรงเพื่อเป็นค่าชดเชย จนกว่าเขาจะชดใช้หินวิญญาณหกร้อยก้อนที่ติดค้างจนครบ

ตามเบี้ยเดือนของลูกศิษย์ชั้นนอก…

ในสิบปีข้างหน้า เขาจะไม่ได้รับหินวิญญาณแม้แต่ก้อนเดียว!

“ศิษย์น้องหญิงอวี้ ต้องขอโทษด้วย ข้าไม่รู้ว่าลูกศิษย์ชั้นนอกพวกนั้นกล้าล่วงเกินเจ้าถึงเช่นนี้” เวินจิ่นจือที่สวมเครื่องแบบของหอคุมกฎวิ่งตามอวี้หลานชิงมาจนถึงหน้าประตู แล้วกล่าวขอโทษอย่างรู้สึกผิด

ในฐานะลูกศิษย์ของเจ้าสำนักอวิ๋นไห่ ปีนั้นเขานี่แหละที่เป็นคนพาอวี้หลานชิงไปจัดการเรื่องที่พักบนยอดเขาหลิงเซียว

แต่ว่าตอนนั้นเขาเพิ่งหลอมรวมแก่นปราณสำเร็จ จึงมัวแต่จดจ่ออยู่กับเรื่องการรวบรวมวัตถุดิบเพื่อสร้างกระบี่วิญญาณคู่กาย เลยไม่ได้แบ่งเวลามาให้ทางอวี้หลานชิง

ในมุมมองของเขา อวี้หลานชิงเป็นลูกศิษย์สายตรงของปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนที่ถูกกำหนดไว้แล้ว ลูกศิษย์สายตรงของประมุขยอดเขา ก็เกือบจะเป็นเจ้าของครึ่งหนึ่งของยอดเขาวิญญาณ ลูกศิษย์ชั้นนอกที่อาศัยอยู่ที่นั่น ประจบประแจงยังไม่ทันเลย จะไม่ดูแลนางอย่างเหมาะสมได้อย่างไร

แต่เขากลับมองข้ามความซับซ้อนของจิตใจมนุษย์ และยิ่งมองข้ามบททดสอบของเด็กที่เพิ่งอายุสิบขวบที่ต้องเผชิญ เมื่อไปอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย

“เรื่องนี้เป็นเพราะข้าขาดความรอบคอบจริง ๆ ศิษย์น้องอวี้ เพื่อเป็นการชดเชย ข้าเชิญเจ้าไปเลือกกระบี่เล่มใหม่หนึ่งเล่มที่ตลาดเชิงเขาก็แล้วกัน!”

สายตาเวินจิ่นจือมองไปยังกระบี่สีทองแดงในมือของอวี้หลานชิง อาวุธวิเศษขั้นกลางเพียงพอสำหรับผู้ใช้ในระดับหลอมปราณแล้ว แต่ยังห่างไกลสำหรับผู้ใช้ระดับสร้างฐานอยู่บ้าง เขาสามารถมอบอาวุธวิเศษขั้นสูงให้อวี้หลานชิงหนึ่งเล่ม ทำถึงขนาดนี้ เพียงพอที่จะแสดงถึงความจริงใจของเขาแล้ว

“ไม่จำเป็น ข้ายังไม่คิดจะเปลี่ยนกระบี่เล่มใหม่ตอนนี้” สำหรับกระบี่ที่จะใช้ในอนาคต อวี้หลานชิงได้คิดเอาไว้แล้ว

อีกทั้งนางก็ไม่คิดจะยอมรับคำขอโทษของเวินจิ่นจือ ไม่ใช่เพราะรู้สึกว่าเวินจิ่นจือติดค้างอะไรตนเอง แต่เพราะนางไม่เห็นถึงความจำเป็น ที่จะต้องยอมรับการชดเชยที่ไร้ความหมายเช่นนี้ เพียงเพื่อไม่ให้เวินจิ่นจือรู้สึกผิด

แต่ว่าตลาดเชิงเขาที่เวินจิ่นจือเพิ่งพูดถึง ตอนนี้ฟ้ายังไม่มืด นางสามารถแวะไปดูสักหน่อย

หยกดิบพวกนั้นที่นางขัดเกลาให้มีขนาดเท่ากัน แท้จริงแล้วตั้งใจจะทำเป็นสายคาดเอวหยก ตอนนี้มีหยกประดับแล้ว หากอยากทำเป็นสายคาดเอวหนึ่งเส้น ยังขาดหัวเข็มขัดหนึ่งชุด ในตลาดน่าจะมีของที่เหมาะสม

“ศิษย์พี่เวิน ข้ายังมีธุระ ขอตัวก่อน”

อวี้หลานชิงก้าวเท้ายาวออกไปข้างนอก

นางไม่อยากใช้หินวิญญาณชั้นเลิศของอาจารย์ซื้อหัวเข็มขัด จึงคิดว่าจะไปที่ข้าง ๆ เพื่อรับเบี้ยเดือนสองเดือนนี้ของตนเองก่อน

แต่ใครจะคิดว่าเพิ่งเดินออกจากประตูใหญ่ของหอคุมกฎ ก็ได้ยินลูกศิษย์ระดับสร้างฐานที่สวมเครื่องแบบลูกศิษย์ชั้นในคนหนึ่ง กำลังสรรเสริญยกยอปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน ที่ได้ชื่อว่าเป็นผู้ฝึกกระบี่อันดับหนึ่งแห่งตงโจวตรงหน้าประตู

ปัญหาอยู่ตรงที่ยกย่องปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนก็ช่างเถิด แต่เขายังไม่ลืมที่จะเหยียบย่ำเสิ่นหวยจั๋วด้วย “หากไม่ใช่เพราะอาศัยชื่อเสียงกับสมบัติที่ปรมาจารย์กระบี่ชางหวนทิ้งไว้ อย่างเขานับเป็นตัวอะไรได้?”

“แถมยังกล้าแย่งลูกศิษย์กับปรมาจารย์กระบี่ฉางยวน เขาคู่ควรด้วยหรือ?”

“ชิ ก็แค่มีศักดิ์ที่สูงกว่าเท่านั้นแหละ ไม่เช่นนั้นข้าว่าเขาไม่คู่ควรแม้แต่จะถือรองเท้าให้ปรมาจารย์กระบี่ฉางยวนด้วยซ้ำ!”

คนที่กำลังพูดด่าอย่างสนุกปาก โดยไม่ทันสังเกตเลยว่าสีหน้าของลูกศิษย์ร่วมสำนักที่ยืนอยู่ฝั่งตรงข้ามได้เปลี่ยนไปแล้ว

เมื่อสิ้นเสียงคำพูดสุดท้ายของเขา ก็ได้ยินเสียงลมดังมาจากข้างหลัง

พริบตาต่อมา ร่างกายของเขาเหมือนถูกตรึงจนขยับไม่ได้ ตามมาด้วยความรู้สึกเจ็บฉับพลันตรงแผนหลัง ก่อนจะกระอักเลือดสดออกมา!

……

อวี้หลานชิงเพิ่งเดินออกไปได้สิบก้าว ก็ต้องกลับมาที่หอคุมกฎอีกครั้ง

แต่ที่ต่างออกไปคือ ครั้งก่อนนางเป็นเจ้าทุกข์ ครั้งนี้กลายเป็นผู้ถูกลงโทษที่คุกเข่าอยู่ในห้องโถงแทน

“ศิษย์น้องหญิงอวี้ ลงมือกับลูกศิษย์ร่วมสำนักโดยพลการ นี่เจ้าละเมิดกฎของสำนักแล้ว!” เวินจิ่นจือกล่าวด้วยน้ำเสียงผิดหวัง

ฟันกับลิ้นยังมีวันที่กระทบกันได้เลย สำนักกระบี่เสวียนเทียนเป็นสำนักใหญ่ ลูกศิษย์ชั้นนอกและชั้นในรวมกันมีมากถึงหลายพันคน เป็นไปได้อย่างไรที่จะไม่มีเรื่องกระทบกระทั่งกันเลย?

ขอแค่ไม่เลยเถิดเกินไป โดยทั่วไปหอคุมกฎก็จะแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

แต่ปัญหาคือ อวี้หลานชิงลงมือทำร้ายคนที่หน้าประตูใหญ่ของหอคุมกฎ ประตูใหญ่เปิดกว้าง ภายในมีลูกศิษย์ผู้คุมกฎยืนอยู่สิบกว่าคน และยังมีลูกศิษย์ร่วมสำนักหลายคนที่มาทำธุระที่หอคุมกฎ

อยากแสร้งทำเป็นมองไม่เห็นก็ทำไม่ได้!