บทที่ 0003

ซ่งหว่านชิว ลูกสาวของตระกูลที่ตกอับ

เมื่อสามปีก่อน กงเฉินได้เปิดเผยความสัมพันธ์ของเขากับซ่งหว่านชิวโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า และแม้กระทั่งจัดงานหมั้นโดยไม่คํานึงถึงการคัดค้านของคุณท่าน

ทําให้ซ่งหว่านชิวกลายเป็นผู้หญิงที่น่าอิจฉาที่สุดในเมืองหลวง

คนนอกต่างรู้สึกว่าเธอเป็นคนสวย ใจดี สูงส่งและสง่างาม

มีเพียงหลินจืออี้เท่านั้นที่รู้ว่าซ่งหว่านชิวเป็นคนแบบไหนกันแน่

ถ้าไม่ใช่นักออกแบบ เธอคงเป็นราชินีแห่งภาพยนตร์อย่างแน่นอน!

ด้วยความเฉลียวฉลาดของซ่งหว่านชิว เธอต้องเข้าใจความหมายของหลินจืออี้ที่บอกว่าเป็นเธออย่างแน่นอน

การแต่งงานของเธอกับกงเฉินถูกเลื่อนออกไปเป็นเวลาสามปีแล้ว เธอแทบรอไม่ไหวที่จะแต่งงานเข้าตระกูลกงแล้ว

เป็นไปตามคาด...

ซ่งหว่านชิวเดินออกมาทันที ยืนคุกเข่าลงในตําแหน่งเดิมของหลินจืออี้ ก้มหัวด้วยความเคารพ

“คุณปู่คะ เป็นหนูเองค่ะ! หนูกับจืออี้รูปร่างคล้ายๆ กัน หน้าตาก็คล้ายๆ กัน ก็เลยถูกคนเข้าใจผิด”

เพิ่งสิ้นเสียง ก็มีเสียงสงสัยดังมาจากด้านข้าง

“แต่บนอินเทอร์เน็ตยังเปิดเผยไดอารี่แอบรักของหลินจืออี้ คาดว่าน่าจะประมาณห้าหกปีแล้ว คุณกับนายท่านสามเพิ่งรู้จักกันแค่สามปีเองไม่ใช่เหรอ?”

สิ่งที่ซ่งหว่านชิวถนัดที่สุดคือการแสดงความรู้สึกที่แท้จริง

“ฉันแอบชอบนายท่านสามก่อน นี่เป็นเรื่องที่ฉันเขียนลงไป ฉันก็ไม่รู้ว่าใครรู้เข้า”

น้ำตาสองสายไหลรินอาบลงมา ผสมผสานกับสายตาลึกซึ้ง แม้แต่รอยแดงบนใบหน้าก็กําลังพอดี

ใครเห็นแล้วจะไม่เชื่อ?

หลินจืออี้แพ้อย่างราบคาบทั้งชาติก่อนและชาตินี้

เธอพูดเบาๆ ว่า “อาเล็กกับหว่านชิวหมั้นกันมาหลายปีแล้ว อาเล็กประสบอันตราย หว่านชิวช่วยเขาก็สมควรอยู่แล้ว ต้องเป็นเพราะปาปารัสซี่ข้างนอกเพื่อดึงดูดความสนใจของผู้คน ถึงได้สร้างเรื่องว่าตระกูลร่ำรวยแล้งน้ำใจ!”

ได้ยินดังนั้น สายตารอบข้างที่ชมละครก็จืดจางลง จนรู้สึกเบื่อหน่าย

หลินจืออี้เพิ่งเข้าใจว่าชาติก่อนไม่คุ้มค่าแค่ไหน เธอพยายามใช้ชีวิตอย่างระมัดระวัง ก็เป็นแค่ความสนุกของคนเหล่านี้เท่านั้น

ที่นี่เธอใช้เวลาทุกวินาทีเหมือนปี

หลินจืออี้ถอยหลังไปก้าวหนึ่ง กล่าวอย่างขมขื่นว่า “ในเมื่อเรื่องได้รับการตรวจสอบอย่างชัดเจนแล้ว

ดิฉันก็จะไม่รบกวนตระกูลกงหารือเรื่องสําคัญภายใน คุณท่าน ผู้อาวุโสทุกท่าน ดิฉันขอตัวก่อนค่ะ”

เธอหันหลังกลับ บนร่างกลับปรากฏสายตาราวกับเหวลึกสายหนึ่ง

แต่ทั้งหมดนี้ ไม่เกี่ยวกับเธออีกแล้ว

……

เรื่องในห้องโถงใหญ่เป็นยังไงบ้าง หลินจืออี้ไม่รู้

เธอรู้เพียงว่าหลิ่วเหอสีหน้าย่ำแย่เมื่อกลับมาจากเรือนหลัก น่าจะถูกคนอื่นตระกูลกงกีดกันอีกแล้ว

กงสือเหยียนซึ่งเป็นนายรองกงนั้นไม่มีความสามารถในการทําธุรกิจ และคุณท่านก็ทิ้งเขาไปนานแล้ว ดังนั้นพวกเขาทั้งคู่จึงไม่ได้รับการต้อนรับในตระกูลกง

แม้ว่าต่อหน้าจะเรียกว่านายท่านรองและคุณนายรอง แต่คนที่แอบประจบสอพลอไม่เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาเลย

หลิ่วเหอหยิกเนื้อแขนของหลินจืออี้อย่างไม่หนักไม่เบา

"แกบ้าไปแล้วเหรอ? โอกาสดีๆ แบบนี้!”

“โอกาสอะไร?” หลินจืออี้ถามกลับ

“เมื่อคืนแกกลับมาในสภาพสะบักสะบอม แกคิดว่าฉันดูไม่ออกจริงๆ เหรอ? ก็แค่ขอโทษไม่ใช่เหรอไง?

ตอนนี้ความคิดเห็นของสาธารณชนกําลังแรง ถ้ากงเฉินต้องการนั่งตําแหน่งผู้สืบทอดอย่างมั่นคง เขาก็ต้องปฏิบัติต่อแกอย่างดี อนาคตดีๆ แกไม่เอา ดันเอาไปให้ซ่งหว่านชิวซะงั้น? ยัยนั่นมองปุ๊ปก็รู้ปั๊ปว่าแอ๊บแค่ไหน” หลิวเหอพูดอย่างโกรธเคือง

“แย่งคู่หมั้นคนอื่น วางยาปีนขึ้นเตียง แถมยังเป็นเตียงของอาเล็กในนาม แม่คิดว่าฉันจะมีอนาคตที่ดีได้เหรอ?”

หลินจืออี้ดึงมือออก ไม่อยากสนใจเธอ

ในฐานะที่เป็นแม่ หลิวเหอไม่ได้ผิดอะไร

หลังจากพ่อหายตัวไป หลิ่วเหอก็ไม่ได้ทอดทิ้งเธอ แม้ว่าจะแต่งงานใหม่ ก็มีเพียงคําขอเดียวคือต้องพาเธอไปด้วย

แต่หลิ่วเหอพึ่งพาผู้ชายมากเกินไป

ในตระกูลกงที่กินคนแห่งนี้ เธอเอาแต่พึ่งพาอาศัยกงฉื่อหยานย่อมไม่ได้การเคารพ

หลิวเหอพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น “นั่นก็ดีกว่าต้องไปดูสีหน้าคนอื่น! ลุงใหญ่เสียชีวิตก่อนวัยอันควร พ่อเลี้ยงของแกก็ทําธุรกิจได้ไม่เก่งเท่ากงเฉิน ต่อไปทั้งตระกูลกงก็เป็นกงเฉินหมด ถ้าแกกับเขา...”

“แม่ หยุดพูดได้แล้ว” หลินจืออี้ตัดบทด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"ลูกคนนี้จะเข้าใจฉันหน่อยได้ไหม? พ่อเลี้ยงของแกเป็นคนซื่อตรง ฉันเองก็มีลูกให้พ่อเลี้ยงแกไม่ได้ ตระกูลกงทุกคนต่างก็ดูถูกฉัน ฉันมีแต่ต้องพึ่งพาแกในอนาคตไม่ใช่หรือไง?” หลิวเหอยกมือขึ้นและกดน้ำตาที่หางตา

หลินจืออี้พูด "งั้นแม่ไปหานายท่านสามแล้วบอกให้เขาแต่งงานกับฉันสิ! แม่ไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

หลิ่วเหอสําลัก ไม่กล้าพูดมากแม้แต่ครึ่งคํา

ไม่มีใครกล้ายั่วยุกงเฉิน

แล้วเธอจะกล้าได้ยังไง?

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง หลินจืออี้ก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงคว้าแขนหลิ่วเหอไว้

“แม่ แม่... แม่มียาไหม?”

“ยาอะไร?”

“ยาคุมกําเนิดฉุกเฉิน” หลินจืออี้พูดอย่างจนใจ

“แก... ฉันอายุปูนนี้แล้ว จะกินยาได้ยังไงกัน? แม้แต่เรื่องแบบนั้น พ่อเลี้ยงของแกก็เห็นใจฉันเสมอ”

“แม่ ตอนนี้คนตระกูลกงต้องคอยจับตามองฉันอยู่แน่ๆ แม่ช่วยซื้อยานี้ให้หน่อยหน่อยได้ไหม? เมื่อวานฉันอยู่ในช่วงตกไข่”

หลินจื้ออี้เปิดแอพมือถือ มองดูวันที่เครื่องหมายสีแดง เธอเริ่มหวาดกลัว

เธอรักซิงซิง

แต่เธอไม่สามารถให้กําเนิดซิงซิงได้

ซิงซิงของเธอควรเกิดในครอบครัวที่มีความสุขในชาตินี้ ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานกับเธออีกแล้ว

หลิ่วเหอขมวดคิ้วและถอนหายใจอีกครั้ง

“ฉันไปเอง”

“อืม”

หลินจืออี้ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

หลังจากหลิ่วเหอออกจากบ้านกลับไม่ได้ไปซื้อเอง แต่กลับไปสั่งคนรับใช้ที่คิดว่าน่าเชื่อถือแทน

พอคนรับใช้จากไป หลิ่วเหอก็ไม่ได้เก็บมาใส่ใจ ถึงยังไงตอนนี้ความสนใจของทุกคนก็อยู่ที่ห้องโถงใหญ่

หารู้ไม่ว่าคําพูดของหลิ่วเหอถูกคนอื่นฟังไปหมดแล้ว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

หลิวเหอถือถุงยาทึบแสงเข้าไปในห้อง

“รีบกินยาซะ ไม่งั้นถ้ายืดเวลาออกไป กินยาก็ไม่มีประโยชน์”

หลินจืออี้ผงกหัว กวาดตามองตัวอักษรบนกล่องยา คุมกําเนิดฉุกเฉินสี่สิบแปดชั่วโมง

หลังจากแกะยาออก เธอไม่ได้กินทันที แต่ลูบท้องโดยไม่รู้ตัว

ที่นี่เคยมีลูกสาวคนโปรดของเธออาศัยอยู่

เธอเป็นเด็กดีและน่ารักมากขนาดนั้น

แต่เธอไม่สามารถปล่อยให้ซิงซิงได้ประสบกับการเกิดที่ไม่ได้รับพรอีกครั้งและตายอย่างโดดเดี่ยวบนเตียงในโรงพยาบาลอีก

ซิงซิงควรจะกลัวแค่ไหนนะ?

ดังนั้น ซิงซิง อย่าโทษแม่เลย

ชาตินี้ ลูกต้องหาพ่อแม่ที่รักลูกและเติบโตอย่างมีความสุขนะ

หลินจืออี้หน้าซีดเผือด นิ้วมือสั่นเทายัดยาเข้าปาก แต่ลําคอกลับกลืนไม่ลงสักที

เธอทําได้แค่เงยหน้าขึ้นและดื่มน้ำอย่างแรงเพื่อไม่ให้ตัวเองเสียใจ

ทั้งที่เธอดื่มน้ำอุ่นอยู่แท้ๆ แต่เธอกลับรู้สึกเย็นไปทั้งตัว

กลืนไปกลืนมา น้ำตาของเธอก็ไหลลงมาพร้อมกัน

กงเฉิน ในที่สุดคุณก็กําจัดคนสองคนที่คุณเกลียดที่สุดได้แล้ว

เธอกับซิงซิง

หลังจากเสียใจแล้ว หลินจืออี้ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วรีบลุกขึ้นไปเตรียมทําลายกล่องยา

ทันใดนั้น

ประตูห้องถูกผลักออกอย่างแรง กระแทกเข้ากับกําแพงอย่างแรง ทั้งห้องสั่นตามสองครั้ง

หลินจืออี้กับหลิ่วเหอไม่ทันได้ตั้งตัวก็ถูกคนรับใช้ในห้องของคุณท่านจับแขนไว้

หลังจากนั้นไม่นาน หลินจืออี้ก็ถูกพากลับไปที่ห้องโถงอีกครั้ง

เธอถูกผลักไปข้างหน้าอย่างแรงและล้มลงกับพื้น

เมื่อคืนร่างกายที่ถูกทรมานก็เหนื่อยล้าอยู่แล้ว ตอนนี้ได้แต่กัดฟันฝืนประคองร่างกายขึ้นมา

เมื่อเงยหน้าขึ้น เธอก็พบกับสายตาที่เต็มไปด้วยความรังเกียจจากทุกคน

โดยเฉพาะดวงตาคู่งามของกงเฉิน อันตรายและเย็นชา

รอบๆ เงีบบจนสามารถได้ยินแม้กระทั่งเสียงหายใจ

ผสมกับเสียงสะอื้นเบาๆ ของซ่งหว่านชิว

หลินจืออี้ได้ยินเสียงก็หันไปมอง แต่ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของซ่งหว่านชิวกลับแฝงความหมายลึกซึ้ง

วินาทีต่อมา ยาหนึ่งกล่องถูกโยนไว้ข้างเท้าของหลินจืออี้ ยาที่อยู่ข้างในกระจัดกระจายไปทั่วพื้น

คุณท่านกงตบโต๊ะน้ำชาอย่างแรง

"นี่คืออะไร! พูดให้ชัดเจน!"

หลินจืออี้ใจสั่น พูดตามความจริงว่า “ยาคุมกําเนิด”

กงเฉินเหล่ตามอง น้ำเสียงเหมือนถูกห่อด้วยน้ำค้างแข็ง “ยาคุมกําเนิด? หืม?”

หางเสียงลากยาวพร้อมกับการเยาะเย้ย

หลินจืออี้หลุบตาลง หลังจากเห็นชื่อกล่องยาและชื่อยาอย่างชัดเจนแล้ว ในใจก็ตกตะลึง

บนกล่องยาคือยาคุมกําเนิด 48 ชั่วโมงจริงๆ

แต่บนเปลือกกระดาษดีบุกกลับเป็นยาช่วยการตั้งครรภ์