บทที่ 0004

ภายใต้สายตาเย็นชาของกงเฉินเซิน หลินจืออี้เม้มปากแน่น อยากจะให้ตัวเองรับมืออย่างใจเย็น

แต่ความเจ็บปวดแปดปีในชาติก่อน เธอก็ยังอดสั่นปลายนิ้วไม่ได้ ออกแรงเบือนหน้าหนี

กงเฉินไม่มองเธออีก น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรังเกียจ “อยากแอบท้องเหรอ?”

หลินจืออี้ขมวดคิ้วแน่น เหลือบมองหลิ่วเหอจากหางตา

ยานี้หลิ่วเหอเป็นคนซื้อมา หรือว่าเธอยังไม่ล้มเลิกความคิดที่จะให้เธอแต่งงานกับกงเฉิน

แต่ภายใต้สีหน้าอันเย็นชาของกงเฉิน หลิ่วเหอตัวสั่นไปหมดแล้ว

เมื่อเทียบกับคุณท่านแล้ว หลิ่วเหอก็กลัวกงเฉินมากกว่า

เธอไม่มีความกล้าพอที่จะทําเรื่องภายใต้เปลือกตาของกงเฉินหรอก

นี่มันเรื่องอะไรกันแน่?

หลินจืออี้เงยหน้าขึ้น ถูกล้อมรอบไปด้วยสายตาจากทั่วทุกสารทิศ

ในบรรดาคนเหล่านี้ มีสายตาหนึ่งที่พิเศษกว่าคนอื่นๆ

ซ่งหว่านชิว

ริมฝีปากของเธอคล้ายกำลังยิ้มเย้ย ทําให้หลินจืออี้นึกถึงอดีตที่ไม่ดี

อย่างที่คาดไว้ วินาทีต่อมา

ซ่งหว่านชิวหันหลังให้กับทุกคน คว้ามือของหลินจืออี้ไว้ พูดอย่างปากเปียกปากแฉะว่า “จืออี้ ขอโทษนะ ฉันช่วยคุณหลอกนายท่านสามกับคุณท่านไม่ได้ ดังนั้นฉันจึงสารภาพแล้ว”

“แต่ฉันไม่คิดว่าเธอจะใช้ฉันเพื่อระงับความคิดเห็นของผู้คน แล้วแอบช่วยตัวเองตั้งครรภ์”

“ถ้าไม่ใช่เพราะฉันอยากปลอบใจเธอและได้ยินแผนของเธอเข้า เธอไม่ประสบความสําเร็จแล้วหรือ? ถ้าคุณท้องจริงๆ แล้วฉันกับนายท่านสามจะทํายังไงล่ะ?”

พูดจบ น้ำตาของซ่งหว่านชิวก็ร่วงลงราวกับขาดสะบั้น น้ำเสียงสะอึกสะอื้นเต็มไปด้วยความคับข้องใจ

ทุกคนโกรธมากและต่างก็เรียกร้องความยุติธรรมให้กับซ่งหว่านชิว

"เขาอยากทําอะไรยังไม่ชัดเจนเหรอ? แน่นอนว่าต้องการแทนที่หว่านชิว! ถ้าปล่อยให้เธอท้องจริงๆ แม่อาศัยบารมีลูก เจ้าสามก็ต้องแต่งงานกับเขาเท่านั้น ถึงเวลานั้นตระกูลกงของพวกเราจะอับอายขายหน้ากันแค่ไหนเชียว!”

มีคนบีบมืออย่างไม่พอใจ "ฉันไม่เคยเห็นวิธีการที่ต่ำช้าแบบนี้มาก่อนในชีวิตของฉัน โชคดีที่หว่านชิวคํานึงถึงสถานการณ์โดยรวมและไม่ได้หลงกลเขาโดย ไม่อย่างนั้นคู่รักคู่หนึ่งจะไม่ถูกเขาแยกออกจากกันหรือ?"

“เจ้าสาม หลินจืออี้อยู่ต่อไม่ได้ ไม่อย่างนั้นต่อไปก็ไม่รู้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก!”

ทุกคําทุกประโยคแทงเข้าไปในหัวใจของหลินจืออี้อย่างคมกริบ

เหมือนกับชาติที่แล้ว ทุกคนต่างก็ปกป้องซ่งหว่านชิว พูดกับเธอว่าไร้ค่า

เธอฟังเยอะจนชินแล้ว

หลินจืออี้เงยหน้าขึ้น สบเข้ากับดวงตาของซ่งหว่านชิวพอดี ดวงตาที่บอบบางกลับฉายแววเธอเล่ห์ออกมา

เธออึ้งไปเล็กน้อย ได้แต่มองซ่งหว่านชิวยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา เช็ดไปเช็ดมา หันหลังให้กับทุกคนแล้วยิ้มให้เธอ

คล้ายการยั่วยุ คล้ายการเยาะเย้ย

เธอเป็นคนเปลี่ยนยา!

ทันใดนั้น ซ่งหว่านชิวก็เปิดปากเล็กน้อย น้ำเสียงของเธออ่อนโยนเหมือนเคยและแม้กระทั่งแฝงไปด้วยความอ้อนวอน

“นายท่านสาม โปรดอภัยให้จืออี้เด้วย เธอไม่ได้ตั้งใจแน่นอน! คิดเสียว่าทั้งหมดนี้ฉันเป็นคนทํา ขอเพียงสามารถช่วยตระกูลกงและกู้คืนความเสียหายได้ ฉันยอมทําทุกอย่าง แม้จะเป็นการเสียสละชื่อเสียงของตัวเองก็ตาม”

ถ้าหลินจืออี้ไม่ได้เห็นสีหน้าลําพองใจของเธอ แค่ฟังเสียงของเธอคนเดียว ใครๆ ก็คิดว่าเธอใจดีขนาดนี้ คํานึงถึงสถานการณ์โดยรวม

ในขณะนี้ หลินจืออี้เพิ่งเข้าใจว่าเธอยังคงประเมินซ่งหว่านชิวต่ำเกินไป

การกลับมาเกิดใหม่อีกครั้ง แม้ว่าจะเปลี่ยนทิศทางของสิ่งต่างๆ ได้ แต่เธอไม่มีนิ้วทองคําและยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะเปลี่ยนไอคิวของคู่ต่อสู้

ซ่งหว่านชิวชื่นชมความตึงเครียดของหลินจืออี้

เธอไม่ได้โง่ขนาดนั้นหรอก ถึงออกมายอมรับว่าผู้หญิงในรูปคือตัวเอง

กงเฉินเป็นนักธุรกิจที่เลือดเย็น เมื่อคืนเขาคงจะชั่งน้ำหนักข้อดีและข้อเสียกับคุณท่านไปแล้ว พวกเขาจะไม่รู้ว่าผู้หญิงในรูปคือใครได้ยังไง?

หากเธอยอมรับ กงเฉินต้องคิดว่าเธอเป็นคนเจ้าแผนการแน่ คุณท่านก็จะรังเกียจที่เธอมีเจตนาไม่ดี

แต่ตอนนี้เธอเป็นคนมีคุณธรรม ไม่เพียงแต่ได้รับความไว้วางใจจากกงเฉินเท่านั้น แม้แต่คุณท่านก็ยังมองเธอด้วยสายตาใหม่

ที่สําคัญที่สุดคือ... ไม่มีใครเชื่อหลินจืออี้อีกแล้ว

แม้ว่ากงเฉินจะนอนกับเธอแล้วยังไงล่ะ?

ก็แค่นังแพศยาชั้นต่ำก็เท่านั้น!

หลินจืออี้ตื่นเต้นจริงๆ แต่เธอไม่ใช่หลินจืออี้คนเดิมอีกแล้ว

หลังจากเข้าใจเจตนาของซ่งหว่านชิวแล้ว เธอก็สงบลง

แม้แต่ซ่งหว่านชิวก็ตกตะลึงไปชั่วขณะ จ้องเธอเขม็ง ราวกับต้องการหาข้อบกพร่องบนใบหน้าของเธอ

แต่หลินจืออี้ไม่สนใจซ่งหว่านชิว เดินผ่านเธอไปตรงหน้านั่ง

กงเฉินสบสายตากับเธอ แววตาน่าเกรงขาม ย้อมไปด้วยการหยอกล้อเล็กน้อย

เขาเล่นแหวนวงนี้อย่างไม่ใส่ใจ ในความเกียจคร้านแฝงไว้ด้วยความกดดันที่อันตราย ราวกับว่าหลินจืออี้ก็คือของเล่นในมือของเขา

ทําให้คนตกใจยิ่งนัก

เช่นเดียวกับที่พูดกับเธอในชาติก่อน เย็นชาและรังเกียจอยู่เสมอ

เขาคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่มีเล่ห์เหลี่ยมมาก

คําอธิบายของเธอก็แค่เล่นลิ้นเท่านั้น

ดังนั้นเธอจึงขี้เกียจอธิบาย

หลินจืออี้ยิ้มอย่างฝืดเคือง “ฉันบอกแล้วไง คนในรูปไม่ใช่ฉัน ในเมื่อหว่านชิวก็ไม่ยอมรับ งั้นก็ต้องถามอาเล็กแล้วล่ะ”

“แต่แปลกจริงๆ หว่านชิว เธอกับอาเล็กเป็นคู่หมั้นกัน พวกคุณจะนอนด้วยกันมันก็ไม่แปลกนี่ เมื่อกี้อาเล็กไม่ได้โต้แย้ง แต่เธอกลับรีบอธิบายขนาดนี้ เธอทําไปเพื่ออะไรล่ะ? พูดเหมือนคุณไม่รักอาเล็กเลยนะ”

โยนความผิดให้คนอื่นเธอก็ทําได้

เธอเรียนรู้จากซ่งหว่านชิวในชาติก่อน

สีหน้าของซ่งหว่านชิวพลันแข็งทื่อ หันหลังกลับทันที สีหน้าของเธอไม่ได้ปรับให้ดีด้วยซ้ำ เธอส่ายหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“ไม่ใช่นะ ฉันรักนายท่านสาม ฉันแค่ไม่อยากโกหกเท่านั้น”

"เธอไม่อยากโกหก แล้วมาใส่ร้ายฉันทําไมกัน? นอกจากนี้..." หลินจืออี้จ้องกงเฉินพลางพูดเน้นทีละคํา “นอกจากนี้ บนโลกนี้มีเพียงอาเล็กเป็นผู้ชายคนเดียวเหรอ? คนที่ฉันอยากท้องด้วยเป็นคนอื่นไม่ได้เหรอ?”

กงเฉิน ชาตินี้ ฉันยอมที่จะมีความสัมพันธ์กับชายแปลกหน้าก็ไม่อยากเกี่ยวข้องกับคุณเด็ดขาด!

ได้ยินดังนั้น กงเฉินก็ออกแรงที่กระดูกนิ้วมือ ดวงตาเย็นชาคู่นั้นลึกล้ำจนไม่อาจหยั่งรู้ได้

เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "เธอพูดว่าอะไร?"

หลินจืออี้พูดซ้ำเสียงดัง "ฉันพูดว่า! ในโลกนี้ไม่ได้มีแค่เพียงอาเล็กเป็นผู้ชายคนเดียวสักหน่อย! ฉันท้องลูกของใครก็ได้ แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะเป็นลูกของอา! ฉันพูดผิดด้วยเหรอ?”

กงเฉินหรี่ตามอง ท่าทางดูน่าเกรงขาม

นั่นเกือบทําให้หลินจืออี้ยืนไม่มั่นคง

เธอเบือนหน้าไปทางคนอื่นอย่างรวดเร็ว

"มีอะไรจะพูดอีกไหม? ถ้าไม่มี ตอนนี้ผมเหนื่อยมาก ไปพักผ่อนก่อนนะ

เธอหันหลังและกําลังจะจากไป

“หยุดเดี๋ยวนี้!” ความเย็นชาของกงเฉินเพิ่มขึ้น น้ำเสียงหนักอึ้งจนน่ากลัว “เป็นใครกัน?”

ทุกคนตกตะลึง

ไม่เคยคิดเลยว่ากงเฉินจะถามคําถามแบบนี้

หลินจืออี้หลุบตาลง ซ่อนอารมณ์ทั้งหมดเอาไว้

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าเป็นใคร?

แต่เขารู้ดีว่ากงเฉินต้องการจุดจบแบบไหน

เธอหยิบโทรศัพท์ออกมากวาดตามอง แล้วมองไปที่กงเฉินทันที น้ำเสียงราบเรียบ “อาเล็ก คุณไม่ต้องเป็นห่วง ทุกอย่างจะจบลงในไม่ช้าแล้ว”

กงขมวดคิ้วอย่างเคร่งขรึม เขาที่คิดว่าตัวเองควบคุมทุกอย่างได้ ความหงุดหงิดในดวงตาของเขาเริ่มกระเพื่อม

จากนั้นแม่บ้านก็พายามเข้ามา

“ผมมาหาคุณหลินครับ”

เมื่อยามเห็นผู้คนมากมายขนาดนี้ ก็พูดอย่างนอบน้อมว่า “คุณหลินครับ เดลิเวอร์รั้ที่คุณหลินสั่งมาถึงแล้ว ทางหมู่บ้านไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามา ดังนั้นผมจึงส่งมาให้ครับ”

หลินจืออี้ก้าวเข้าไปรับถุงกระดาษทึบแสง แล้วเอ่ยเรียบๆ ว่า “ขอบคุณค่ะ”

พอยามออกไป

หลินจืออี้เดินไปที่โต๊ะน้ำชาท่ามกลางสายตาของทุกคน แล้วเทของที่อยู่ในถุงออกมา

เป็นยาคุมกําเนิด

เมื่อกี้นี้ หลังจากเธออธิบายให้หลิ่วเหอฟังแล้วก็ยังคงรู้สึกว่าไม่ค่อยเวิร์กเท่าไร จึงแอบสั่งอีกชุดหนึ่ง เพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีอะไรผิดพลาด

ไม่คิดว่าจะมีประโยชน์จริงๆ

หลินจืออี้เปิดกล่องยาต่อหน้าทุกคน แล้วหยิบกล่องกระดาษดีบุกออกมาให้พวกเขาดูทีละกล่อง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้ากงเฉินเป็นเวลาหลายวินาที

“อาเล็ก เห็นชัดหรือยังคะ? คราวนี้เป็นยาคุมกําเนิดแล้วใช่ไหมคะ?”

“อาเล็ก อาวางใจได้เลย ผมจะไม่ตั้งครรภ์ลูกที่ไม่ควรมีแน่นอนค่ะ”

“อากําลังรอสิ่งนี้อยู่ไม่ใช่เหรอคะ”

หลินจืออี้ยิ้มเจื่อนๆ หัวเราะเยาะตัวเอง แกะยาสิบเม็ดออกมาอย่างรวดเร็ว

จากนั้นก็รีบยัดยาเข้าไปในปากอย่างรวดเร็ว

"เม็ดเดียวพอไหม? ไม่พอก็กินอีก!”

"สองเม็ด! สามเม็ด! สี่เม็ด...”

ทุกคนเงียบกริบ แม้กระทั่งมองหลินจืออี้อย่างตกตะลึง

เมื่อหลินจืออี้กำลังจะกลืนยาเม็ดที่ห้า จู่ๆ กงสือเหยียนที่เชื่อฟังคําพูดของคุณท่านมาโดยตลอกก็วิ่งออกมาปัดยาทิ้ง

“เจ้าสาม นายกําลังทําอะไรอยู่? จืออี้ก็บอกแล้วว่าไม่ใช่เธอ ทําไมพวกคุณถึงทําให้เธอลําบากใจขนาดนี้ ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไปจะไม่ถูกคนอื่นครหาเหรอ?”

หลิวเหอกอดหลินจืออี้ สะอึกสะอื้นว่า “พอแล้ว! พอได้แล้ว! เธอยังไม่ได้แต่งงาน! กินแบบนี้ต่อต้องเกิดเรื่องแน่!”

ในเวลานี้ หลินจืออี้ปวดท้องจนเหงื่อออก

ถึงจะเป็นเช่นนั้น เธอก็ยังฝืนกลั้นลมหายใจไว้ กางฝ่ามือออกต่อหน้ากงเฉิน เผยให้เห็นยาเม็ดหนึ่งที่อยู่ข้างใน

“อาเล็ก พอหรือยัง?”