บทที่ 0002

เธอกลับมาแล้ว!

เธอกลับมาแล้วจริงๆ!

หลินจืออี้ไม่สนใจสีหน้าประหลาดใจของทุกคน แล้วหยิกตัวเองอย่างแรง

ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วร่าง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตาทันที!

“ร้องไห้อะไรกัน! เป็นตระกูลกงของฉันที่ทําผิดต่อเธอหรือไง!”

เสียงอันน่าเกรงขามดังมาจากที่นั่งด้านบน

หลินจืออี้ดึงสติกลับมา เงยหน้าขึ้นสบสายตาไม่พอใจของคุณท่านกง

เธอก้มหัวลงทันที ดูอ่อนน้อมถ่อมตนเหมือนเคย แต่ร่างกายกลับสั่นเทิ้มด้วยความตื่นเต้น

รอบข้างมีเสียงหัวเราะเยาะเบาๆ กระซิบกระซาบกันไม่หยุด

“อายุยังน้อยแต่กลับไม่เรียนเรื่องดีๆ มีความกล้าไปวางยาเจ้าสามเพื่อปีนขึ้นเตียง ทําให้วุ่นวายไปหมด เห็นได้ชัดว่าต้องการบังคับเจ้าสามให้รับผิดชอบเธอ แต่ตอนนี้กลับไม่กล้ายอมรับแล้ว ไม่รู้ว่าสอนมาได้ยังไงกัน”

“ยังไงก็ไม่ใช่คนในครอบครัว ตระกูลกงของเราสอนคนออกมาไร้ยางอายแบบนี้ไม่ได้หรอก ตอนนี้โลกออนไลน์แฉไดอารี่ที่เธอแอบชอบเจ้าสามออกมาหมดแล้ว อ่านทีนี่หน้าแดงไปหมด! ตระกูลกงจ่ายเงินส่งเธอเข้ามหาวิทยาลัย แต่สุดท้ายกลับเรียนมาแต่พวกมารยาทุเรศๆ”

“ก่อนหน้านี้ก็บอกแล้วว่าอย่าพาคนกลับบ้านสุ่มสี่สุ่มห้า เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการชักศึกเข้าบ้านชัดๆ คงจะพึ่งพาเจ้าสามล่ะสิ ไม่รู้ว่าไปเรียนมาจากไหนหรือว่าจะเป็น... พันธุกรรม"

พูดไป คนทั้งหลายก็เหล่ตามองแม่ของหลินจืออี้ที่ยืนอยู่ท้ายสุด

หลิ่วเหอ

ใบหน้าของหลิ่วเหอซีดเซียว เธอกวาดตามองหลินจืออี้แล้วก้มหน้าลง ริมฝีปากกัดจนแทบจะเปื่อยอยู่แล้ว แต่กลับไม่กล้าเถียงสักคํา

เพียงเพราะฐานะของหลินจืออี้พิเศษเกินไป

เธอเข้ามาในตระกูลกงพร้อมกับแม่ที่แต่งงานใหม่กับพี่ชายคนรองของกงเฉิน

ดังนั้นตามลําดับอาวุโส เธอต้องเรียกกงเฉินว่าอาเล็ก

แต่เธอไม่เคยเรียกแบบนั้นเลย

เพราะเธอไม่มีคุณสมบัติพอ

ชาติที่แล้ว หลินจืออี้ก็ขอโทษอย่างหวาดกลัวท่ามกลางการตําหนิของคนเหล่านี้ และยอมรับโดยปริยายว่าวางยาให้กงเฉินเพื่อปีนขึ้นเตียง

ต่อมาเธอตั้งครรภ์จึงบังคับให้กงเฉินต้องแต่งงานกับเธอ ไม่เพียงแต่กงเฉินเกลียดเธอ คนทั้งเมืองก็เกลียดเธอด้วยเหมือนกัน

รู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ทําทุกอย่างเพื่อแต่งงานเข้าครอบครัวที่ร่ำรวย

ชาตินี้ เธอจะเปลี่ยนแปลงโศกนาฏกรรมของตัวเองให้ได้!

หลินจืออี้มองไปรอบๆ มองคนตระกูลกงที่นั่งตัวตรงอย่างสง่าผ่าเผย ไม่ได้ขี้ขลาดเหมือนชาติที่แล้วอีก

เธอกําลังจะเอ่ยปาก...

เสียงฝีเท้าที่หนักแน่นมั่นคงของชายคนหนึ่งดังมาจากด้านหลัง นอกจากคุณท่านแล้ว คนอื่นๆ ต่างก็แสดงความเคารพ

เงาร่างสูงชะลูดเดินผ่านหลินจืออี้ไปข้างหน้า

พ่อบ้านรับเสื้อนอกจากแขนของเขา ผงกหัวแล้วพูดว่า “นายท่านสาม”

“อืม”

กงเฉินตอบรับอย่างเฉยเมย ผงกหัวให้คุณท่านที่นั่งอยู่ แล้วค่อยๆนั่งลง

เขาไม่มองหลินจืออี้ตั้งแต่ต้นจนจบเลย

ราวกับว่าสําหรับเขาแล้ว เธอคนนี้ไม่มีค่าพอให้พูดถึง

แต่หลินจืออี้กลับจ้องมองเขาเขม็ง

จนกระทั่งเขาสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง หลุบตามองมา

ทันใดนั้นความทรงจําในชาติก่อนก็ผุดขึ้นมาในหัวของหลินจืออี้ ร่างกายสั่นเทาด้วยความกลัวตามสัญชาตญาณ ในปากก็มีกลิ่นคาวเลือดโชยออกมา มือทั้งสองที่รวบเข้าหากันราวกับกุมมือของซิงซิง

เธอจะไม่มีวันลืมใบหน้านี้ได้

เค้าโครงเข้มลึก ดวงตาดําขลับลึกล้ำยากจะหยั่งถึง แหวนหยกสีแดงที่นิ้วหัวแม่มือซ้าย ในความเงางามมีสีเลือดฝาดแฝงอยู่

เหมือนกับเขาคนนี้ ดูเย็นชา แต่อันตรายและกระหายเลือด

กงเฉินเห็นสายตาของหลินจืออี้ มือที่หมุนแหวนก็ชะงักอย่างอดไม่ได้

จนกระทั่งมือขาวเนียนคู่หนึ่งเกาะอยู่บนไหล่ของเขา เขาจึงกลับคืนสู่ความเย็นชาอีกครั้ง

เป็นซ่งหว่านชิวนี่เอง

เธอเพิ่งร้องไห้มา ขอบตาแดงก่ำ ใบหน้าที่อ่อนโยนเต็มไปด้วยความคับข้องใจ

ในที่สุดทุกคนก็มากันครบแล้ว!

คุณท่านกงเห็นว่ากงเฉินก็มาถึงแล้ว จึงยกถ้วยน้ำชาขึ้นตรงหน้าแล้วเขี่ยใบชา มองไปทางหลินจืออี้อย่างไม่ได้ตั้งใจ

แววตาแฝงไปด้วยความเย็นชา ทําให้คนรู้สึกหวาดกลัว

"เอาล่ะ เอะอะโวยวายอะไรกัน? ยังรู้สึกอับอายไม่พออีกหรือ?”

“หลินจืออี้ เธอกับแม่เธอมาตระกูลกงหลายปีแล้ว ตระกูลกงก็ดูแลพวกเธอเป็นอย่างดี ทําผิดก็ควรยอมรับ”

ประโยคนี้แหละ!

เหลือแค่ยังไม่ข่มขู่พวกเธอสองแม่ลูกสาวโดยตรงแล้ว

เดิมทีคุณท่านก็ไม่ชอบหลิ่วเหออยู่แล้ว

พอโดนขู่แบบนี้ หลิ่วเหอที่ขี้ขลาดอยู่แล้วก็ยิ่งควบคุมอารมณ์ไม่ได้

เธอรีบก้าวไปข้างหน้าและดึงแขนของหลินจืออี้ ร้องไห้สะอึกสะอื้นและเกลี้ยกล่อมว่า “จืออี้ รีบขอโทษคุณท่านเถอะ หลังจากขอโทษแล้วก็จะไม่เป็นไรแล้ว อย่าทําให้เรื่องใหญ่ขึ้นเลยนะ!”

ขอโทษเหรอ?

เหอะๆ

หลิ่วเหอไม่รู้ว่า คุณท่านไม่ได้คิดจะปล่อยเธอไปแม้แต่น้อย เขารอให้เธอก้มหน้ายอมรับผิดเป็นโล่ให้ตระกูลกงรับคําด่าทอจากชาวเน็ต

หลินจืออี้ไม่ก้มหัวลงอีก เธอยืดหลังตรง กวาดตามองทุกคน สุดท้ายมองไปทางกงเฉิน

ดวงตาทั้งสี่ประสานกัน สายตาของเขาเย็นเยือก ยังคงไม่หวั่นไหวเหมือนเดิม

ดูเหมือนจะคาดเดาจุดจบของเธอไว้นานแล้ว

แต่ครั้งนี้คงจะทําให้เขาผิดหวังแล้วล่ะ

หลินจืออี้ดันตัวเองลุกขึ้นจากเข่าที่ชาไปหมดภายใต้สายตาของกงเฉินที่เคลื่อนไหวเล็กน้อย แล้วหัวเราะเบาๆ

“ทําไมฉันต้องขอโทษด้วย?”

“เธอว่าอะไรนะ?” คุณท่านกงโกรธจนหน้าเขียว ชาในมือหกไปไม่น้อย

หลินจืออี้พูดทีละคําว่า “ก่อนอื่น คนที่วางยาไม่ใช่ฉัน ทําไมฉันต้องขอโทษด้วย ประการที่สอง คนในรูปถ่ายเบลอขนาดนี้ ทําไมปาปารัสซี่บอกว่าเป็นฉันก็คือฉันล่ะ? พวกคุณเห็นฉันปีนขึ้นเตียงด้วยตาตัวเองเหรอ? หรือว่า... อาเล็กเห็นชัดเจนว่าเป็นฉันในขณะที่มีสติอยู่เหรอคะ? ถ้ายังมีสติอยู่ อาเล็กจะทําแบบนี้กับฉันได้ยังไง? ถ้าไม่มีสติ ใครจะสามารถพิสูจน์ได้ว่าเป็นฉันกัน? ใช่ไหมล่ะคะ?"

ขอเพียงเธอไม่ยอมรับ!

เว้นเสียแต่ว่ากงเฉินจะยอมรับ มิฉะนั้นผู้หญิงในรูปนี้จะเป็นใครก็ได้

แต่กงเฉินรักซ่งหว่านชิวมากขนาดนั้น จะยอมรับได้ยังไง?

เขาน่ะ

แทบจะหวังว่าคนในเมื่อคืนไม่ใช่เธอด้วยซ้ำ!

แต่แล้ว

นัยน์ตาดําขลับของกงเฉินขรึมลงเล็กน้อย มือที่สวมแหวนวงนั้นค่อยๆ เก็บเข้าหากัน เขาไม่ได้ตอบคําถามของหลินจืออี้ แต่กลับถามออกไปประโยคหนึ่งแทน

“เธอเรียกฉันว่าอะไร?”

“อาเล็ก”

หลินจืออี้มองเขาอย่างเย็นชา อารมณ์ทั้งหมดถูกกดลงไปส่วนลึกของจิตใจ

ชาตินี้ ความผิดพลาดทั้งหมดจะจบลงที่เมื่อคืนนี้

“ดีมาก”

กงเฉินพูดเบาๆ ดวงตาลึกล้ำ ไม่มีอารมณ์ใดๆ บนใบหน้า

ท่านั่งสง่างาม แขนวางอยู่บนราวจับอย่างสบายๆ มือที่ห้อยลงมาเล็กน้อยนั้นเรียวยาวและแฝงไปด้วยพลัง

ท่าทีที่แสดงอย่างไม่ได้ตั้งใจล้วนเต็มไปด้วยความหยิ่งผยองของผู้ที่อยู่สูงกว่า

ราวกับจะมองหลินจืออี้ให้ทะลุปรุโปร่ง

หลินจืออี้เม้มปาก เกิดใหม่อีกครั้ง ความรู้สึกกดดันของกงเฉินยังคงทําให้เธอหวาดกลัวจากก้นบึ้งของหัวใจ

เธอทําได้แค่เบือนหน้าหนี

คุณท่านกงออกแรงวางแก้วชาลง หนวดเคราสั่นตามไปด้วย เอ่ยถามว่า “งั้นเธอบอกมาสิว่าเป็นใครกัน?”

หลินจืออี้คลายกําปั้นที่กําแน่น แล้วชี้ไปที่คนคนหนึ่ง

“เป็นเขาค่ะ”

ซ่งหว่านชิว

น้ำตาของซ่งหว่านชิวที่กําลังจะหยดลงนั้นแข็งอยู่ที่หางตาทันที เห็นได้ชัดว่าเธอตกตะลึงไปชั่วขณะ

หลินจืออี้กระตุกยิ้มที่มุมปาก

ชาตินี้ เธอส่งเสริมความรักที่น่าอิจฉาของทั้งสองเอง

เธอก็อยากเห็นว่า ถ้าวันหนึ่งกงเฉินรู้ธาตุแท้ของคนที่เขารักอย่างลึกซึ้ง เขาจะรู้สึกยังไง