ВойтиShare
บทที่ 0017
Related chapter
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0018
เธอมองดูตัวเองเลือดไหลออกมาอยู่อย่างนั้น ขณะกงเฉินที่อยู่ฝั่งตรงข้ามดึงซ่งหว่านชิวไปอยู่ข้างหลังเขาซ่งหว่านชิวยิ้มอยู่ข้างหลังเขาหลินจืออี้มองภาพนี้ สีหน้าซีดขาว แค่นยิ้มออกมา…จวบจนตำรวจบุกเข้ามา“ใครแจ้งตำรวจ”“ผมเอง” กงเฉินชี้ไปที่หลินจืออี้ด้วยความเย็นชา “เธอ พาตัวไป”ตำรวจเห็นมองบาดแผลของหลินจืออี้ และกล่าวอย่างตกใจ “เลือดเยอะมาก พันแผลก่อน”กงเฉินกล่าวเสียงขรึมแทบไม่มอง“ผมบอกให้พาตัวไป เรื่องที่ตัวเองทำลงไป ก็ต้องรับผลด้วยตัวเอง”สิ้นเสียง หลินจืออี้ก็ถูกใส่กุญแจมือตำรวจเป็นห่วงเธอมาก จึงใช้ผ้าพันแผลที่พกติดตัวมากดห้ามเลือดตรงบาดแผลเธอไว้เมื่อกดลงไปเบาๆ หลินจืออี้ถึงได้รู้สึกเจ็บจนเหงื่อเย็นผุดออกมาตอนที่เธอถูกพาตัวไป ได้หยุดชะงักไปครู่หนึ่ง และพยายามพูดออกมา “ฉันไม่ได้ทำ”ในตอนที่กงเฉินปรายตามองไปทางเธอ ซ่งหว่านชิวก็สลบไปเขาย่อมไม่สนใจเธอ อุ้มซ่งหว่านชิวขึ้นมาอย่างระมัดระวังหลินจืออี้ปรายตาขึ้น มองไปรอบๆ ถึงได้พบว่าทั่วอพาร์ทเม้นท์ของซ่งหว่านชิวล้วนมีร่องรอยของกงเฉินขณะที่ละสายตากลับมา ก็สบเข้ากับแววตาไร้หัวใจของกงเฉินพอดีเหมือนเขากำลังรอให้เธอเปิดปากขอร
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0019
หลิ่วเหอมาถึงสถานีตำรวจอย่างเร่งรีบ ครั้นเห็นมือของหลินจืออี้ ก็ตกใจจนหน้าซีด“เกิดอะไรขึ้น? เพิ่งออกจากโรงพยาบาลทำไมถึงเกิดเรื่องขึ้นอีก? แกคือนักออกแบบ มือของแกสำคัญมาก!”ขนาดหลิ่วเหอยังรู้ กงเฉินจะไม่รู้เหรอ?แต่เขากลับเตะปลายมีดของชายคนนั้นมาทางเธอในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นก็ก่อเรื่องต่อไปเถอะหลินจืออี้จัดผมครู่หนึ่ง ก่อนกล่าว“ฉันไม่เป็นไร แม่ ฉันขอพูดทีเดียว เรื่องที่ฉันให้แม่ช่วยไปถาม แม่ถามมาหรือยัง?”หลิ่วเหอกุมมือหลินจืออี้ไว้ น้ำตารินไหลด้วยความปวดใจ ครู่หนึ่งถึงได้ตอบสนองกลับ“ถามแล้ว ถามแล้ว แกดูนี่”หลิ่วเหอล้วงมือถือออกมา นำเนื้อหาในนั้นให้แค่หลินจืออี้อ่านหลินจืออี้อ่านเสร็จ ก็รู้สึกโล่งใจไม่น้อย “ เป็นแบบนี้จริงด้วย”หลิ่วเหอเมมริมฝีปาก “ จืออี้ ตอนนี้เราจะทำยังไงดี? เรื่องของจ้าวเฉิงเพิ่งจบไป แกก็เกิดเรื่องขึ้นอีก ด้วยนิสัยของคุณท่านต้องขับไล่แกแน่”“ เกรงว่าจะไม่ใช่แค่ไล่ธรรมดา”เธอกับหลิ่วเหอมองหน้ากัน รู้ดีทุกอย่างอยู่แก่ใจเรื่องคืนนั้นของหลินจืออี้กับกงเฉิน คุณท่านรู้ เขาอบรมเลี้ยงดูกงเฉินมาอย่างยากลำบาก ไม่มีทางให้เรื่องนี้กลายมาเป็นจุดด่างพร้อยของกงเ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0020
“ไม่ใช่เธอไม่เหมือนกับจ้าวเฉิง แต่เป็นเธอไม่เหมือนกับฉัน เธอสูงศักดิ์มีเกียรติ เป็นผู้หญิงของอา ฉันไม่ใช่อะไรทั้งนั้น ดังนั้นฉันไม่ควรทะเลาะกับซ่งหว่านชิว ไม่ควรต่อต้าน ไม่ควรเถียง ฉันควรก้มหน้ายอมรับชะตากรรม ควรยกสองมือเหนือหัว ควรยอมรับผิด ใช่ไหม?”“อาเล็ก งั้นอาเคยคิดถึงผลที่ตามมาจากที่ฉันทำแบบนี้ไหม?”“พวกคุณจะปล่อยฉันไปไหม?”“ดังนั้นฉันควรทำยังไง?ไปตายเหรอ?”หลินจืออี้กล่าวออกมาอย่างแทงใจ พูดจบตัวเองกลับหัวเราะเธอยกมือที่เจ็บส่ายไปมาตรงหน้ากงเฉิน “เหลืออีกไม่กี่มิลก็จะตัดเส้นประสาทขาดแล้ว อาเล็กคงผิดหวังมากสินะ? ขอแค่มือฉันเสียหาย ซ่งหว่านชิวของอาก็จะกลายเป็นตัวแทนเข้าร่วมแข็งขันของโรงเรียนเพียงคนเดียว แล้วคำวิจารณ์บนอินเทอร์เน็ตก็จะเปลี่ยนเป็นฉันใส่ร้ายนินทา ทำตัวเองรับกรรมเอง คุณท่านก็สามารถใช่จุดนี้กำจัดฉันไปได้ ส่วนซ่งหว่านชิวของอาก็จะยังคงเป็นเทพธิดาผู้สูงส่งเหมือนเดิม”“พวกอาไม่เคยสนเลยว่าฉันพูดอะไร และไม่สนว่าฉันจะทำอะไร พวกอาแค่สนใจผลที่พวกอาอยากได้”“ทำไมต้องแสร้งมาพูดว่าจะลงโทษอะไรที่นี่อีก?”“คนที่จ้าวเฉิงเคยทำร้ายมีน้อยเหรอ? เขาไม่ควรได้รับโทษเหรอ? แต่อากลับบ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0021
หลินจืออี้สงบสติอารมณ์ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เข้าไปใกล้ตำรวจหญิงที่ไว้ใจได้เพียงคนเดียว“รบกวนคุณ…”“อืม ได้” ตำรวจหญิงพยักหน้าหลังจากมอบหมายทุกอย่างเสร็จ หลินจืออี้ก็เบาใจลงในที่สุดเพื่อไม่ให้ตำรวจหญิงทำงานลำบาก เธอสูดหายใจเข้าลึกกล่าว “สิ่งที่ควรพูดฉันพูดหมดแล้ว ฉันไม่ให้คุณไปล่วงเกินคนอื่นหรอก จะจัดการฉันยังไงก็จัดการเถอะ”ตำรวจหญิงดีกับหลินจืออี้อยู่บ้าง หากไปล่วงเกินกงเฉินเข้าเพราะเธอ เธอคงเสียใจมาก จึงยกมือที่ถูกใส่กุญแจขึ้นแต่โดยดีตำรวจหญิงมองเธออย่างลังเล ก่อนยิ้มออกมา “ความจริงแล้ว…”เธอเปิดปาก ทว่าคำพูดต่อจากนั้นไม่ได้พูดมันออกไปเธอกล่าวอย่างมีนัยขึ้นมาทันที “คุณไม่คิดว่าอยู่ในนี้กลับปลอดภัยที่สุดหรอกเหรอ?”“ปลอดภัย?” หลินจืออี้ไม่เข้าใจเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ”ตำรวจหญิงอึกอัก สุดท้ายก็ส่ายหน้าไม่พูดอะไร หลังจากปลดกุญแจมือหลินจืออี้ ก็ออกจากห้องไปเรื่องนี้ไม่รู้ว่าถูกเผยแพร่อยู่บนอินเทอร์เน็ตได้ยังไง ตอนซ่งหว่านชิวสัมภาษณ์น้ำตาไหลรินนองหน้า ยืนกรานตลอดว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับหลินจืออี้ แต่ท่าทางกลับเต็มไปด้วยความอดกลั้นและน้อยใจ กระทั่งเผย
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0022
“คุณฉันหลิน ในฐานะทนาย ผมมีหน้าที่ต้องบอกคุณว่า นี่คือผลลัพธ์ที่ดีที่สุดของคุณแล้ว”ทนายหวังกล่าวอย่างเฉียบแหลมมาก ราวกับยืนยันว่าผู้หญิงไร้ที่พึ่งอย่างหลินจืออี้ทำได้เพียงแค่ยอมรับชะตากรรมหลินจืออี้ปิดคำแถลงลง ปรายตาขึ้นจ้องทนายหวัง ไม่กล่าวสิ่งใดภายใต้แววตาอันสดใสของเธอ ทนายหวังรู้สึกไม่มั่นใจเล็กน้อย “คุณฉันหลิน คุณมองอะไร?”“ทนายหวัง ฉันจำได้ว่าเพราะคุณทำคดีช่วยคนจนฟรีจนโดนไล่ฆ่า ถึงถูกตระกูลกงชื่นชมใช่ไหม?”หลินจืออี้ถามด้วยเสียงอ่อนทนายหวังเบิกตากว้าง เรื่องในอดีตนี้มีเพียงกงเฉินกับคุณท่านเท่านั้นที่รู้ เธอรู้ได้ยังไง?ถึงยังไงก็เป็นทนาย คุ้นเคยกับเหตุการณ์ใหญ่ๆ พริบตาเดียวก็สงบลงได้“แล้วยังไง?”“‘งั้นตอนคุณพูดเรื่องเหล่านี้กับฉัน รู้สึกสบายใจจริงไหม? ไม่ต้องพูดถึงเรื่องซ่งหว่านชิวเต็มไปด้วยความสงสัย ในฐานะทนาย ฉันไม่เชื่อว่าคุณไม่เคยอ่านม้วนคดีของจ้าวเฉิง ฉันเป็นข้อยกเว้นเหรอ? ตอนที่คุณโน้มน้าวฉันยอมรับผิดด้วยความชอบธรรม เคยคิดบ้างไหมว่าวันหน้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ก็จะไม่มีใครเชื่อเหยื่ออีกแล้วเหรอ? คุณรู้สึกผิดกับตัวเองในอดีตไหม?”เสียงหลินจืออี้เบาลงๆ ถึงขั้นเ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0023
กงเฉินไม่พูดจา ปราดสายตามองข้างหลังหลินจืออี้ สายตาแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นชา ประหนึ่งธารน้ำแข็งเย็นเยือก ปฏิเสธเข้าใกล้คนแปลกหน้าหลินจืออี้ยิ้มเย็นในใจ สมแล้วที่เป็นกงเฉินเวลานั้น เสียงเคร่งขรึมของใครบางคนพลันดังขึ้น“หลินจืออี้ ยังยืนบื้ออะไรอยู่ตรงนั้น? ทุกคนรอเธออยู่นะ”คุณท่านกงนั่นเองหลินจืออี้หันมา ก่อนพบว่าข้างหลังคุณท่านกงคือหลิวเหอและกงสือเหยียนปกติแล้ว ทั้งสองคนไม่มีคุณสมบัติยืนอยู่ตำแหน่งศูนย์กลางแบบนี้ ไม่คิดว่าเพียงครั้งเดียวยังจะอยู่ในสถานการณ์แบบนี้อีกด้วยเห็นชัดว่าคุณท่านกงกลัวหลินจืออี้ไม่ขึ้นเวที“จืออี้...”กงสือเหยียนสีหน้าแข็งกร้าว อยากเข้าไปปกป้องหลินจืออี้หลินจืออี้รีบส่ายหน้าใส่เขาทันที “คุณลุง ลุงอยู่กับแม่ฉันก็พอแล้ว”ท่ามกลางสายตากล่าวเตือนของคุณท่านกง หลินจืออี้เดินขึ้นเวทีจ้าวเฉิงที่อยู่ด้านล่างเวทีพันผ้าปิดหน้าไว้ ยังเดินเข้ามาด้วยท่าทางสนใจนักข่าวกลุ่มหนึ่งเคลื่อนตัว หลินจืออี้ยังไม่ทันปริปาก ก็มีคนด่าทอตำหนิโทษเธอแทบทันที“คุณหนูหลิน ได้ยินว่าคุณหนูซ่งเป็นตัวแทนโรงเรียนเข้าร่วมการแข่งออกแบบอัญมณี คุณอิจฉาคุณหนูซ่งใช่ไหมถึงได้ลงมืออย่
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0024
นักข่าวจ้าวตัวแข็งทื่อ หน้าซีดเซียวไร้สีเลือดเขาชี้หน้าจอด้วยความลนลาน “แล้วยังไง? นี่บ่งบอกได้พอดีไม่ใช่เหรอว่าหลินจืออี้ให้ข้อมูลเท็จฉันเพื่อใส่ร้ายคุณหนูซ่ง?”ฝูงชนพากันพยักหน้าทว่าหลินจืออี้กลับมองซ่งหว่านชิวด้วยความราบเรียบ ก่อนเอ่ย “คุณหนูซ่ง เจ้านี่กับคนที่แพร่งพรายข่าวให้นักข่าวคือใครกันแน่ คุณรู้ดีที่สุดไม่ใช่เหรอ? ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ?”ซ่งหว่านชิวร้อนรนทันตา รีบเอ่ยตอบทันที “เกี่ยวอะไรกับฉัน? ไม่ใช่ฉันนะ!”หลินจืออี้เขม็งจ้องเธอ “คุณหนูซ่ง ฉันบอกเหรอว่าเกี่ยวกับคุณ? ฉันแค่บอกว่าวันนั้นเราอยู่ที่ออฟฟิศผู้อำนวยการ พูดกันชัดเจนแล้วแท้ๆ แต่ทำไมตอนนักข่าวและแฟนคลับเข้าใจฉันผิด เธอถึงไม่พูดให้ชัดเจนล่ะ?”“ฉัน ฉัน...”ซ่งหว่านชิวตอบไม่ได้ จึงร้องไห้กลบเกลื่อนเสียเลยหลินจืออี้พูดด้วยความหวังดี “คุณหนูซ่ง เธอหยุดร้องไห้สิ ทำอย่างกับฉันเป็นคนรังแกเธออย่างไรอย่างนั้น เธอช่วยฉันอธิบายให้ทุกคนฟังก็ได้แล้วนี่”ให้ซ่งหว่านชิวช่วยเธออธิบายในเวลานี้ ก็ไม่ต่างอะไรไปจากการประหารซ่งหว่านชิวแน่นอนว่าซ่งหว่านชิวไม่ยอม เธอมองกงเฉินด้วยท่าทางน้อยใจไม่ได้รับความเป็นธรรมหลินจืออี้มองเฉ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0025
ความใจเย็นของหลินจืออี้เหนือเกินกว่าความคาดหมายของทุกคนนี่คือคนที่ไร้อำนาจที่สุดในตระกูลกง แต่กลับไม่ขี้ขลาด และไม่ก้มหน้าก้มตาพูดอีกต่อไปเธอยืนอยู่บนแท่นเวที ยืนหยัดเพื่อตัวเองสายตาของเธอใสสะอาดและแน่วแน่ กวาดมองใบหน้าราบเรียบแฝงอันตรายของกงเฉิน ไร้ซึ่งท่าทีถดถอยครั้นเห็นสถานการณ์พลิกผัน กล้องทั้งหมดจึงจ่อไปที่นักข่าวเฉินและซ่งหว่านชิวแทนนักข่าวเฉินที่ไม่แน่ใจ เผลอมองซ่งหว่านชิวอย่างลืมตัวซ่งหว่านชิวขมวดคิ้ว ส่งสายตาตอบทันทีนักข่าวเฉินโต้เสียงดังลั่น “คุณหลิน แค่เพราะผมถามคำถามไม่กี่ข้อ คุณจะมาสาดสีใส่ฉันกับคุณหนูซ่งแบบนี้ได้ด้วยเหรอ?”ซ่งหว่านชิวดวงตาแดงก่ำ “จืออี้ ฉันรู้ว่าการที่โรงเรียนแย่งโควตาการแข่งมาให้ฉันทำให้เธอโกรธมาก ฉันก็แค่อยากได้คำขอโทษคำเดียวเท่านั้น ฉันคุยและอธิบายกับตำรวจหมดแล้ว ถ้าเธอดึงดันจะทำแบบนี้ งั้นฉันจะถอยเอง ฉันขอแค่เธอหยุดก่อเรื่อง แบบนี้จะทำให้ตระกูลกงกับนายท่านสามลำบากใจมาก”ถอยเพื่อให้ได้เข้าใกล้ คือวิธีการที่ซ่งหว่านชิวใช้บ่อยที่สุดประกอบกับดวงหน้ารูปไข่สวยงามอ่อนโยนแล้ว มักกระตุ้นให้อยากปกป้องได้อยู่เสมอผู้นรอบด้านเริ่มมองซ่งหว่านชิ
Latest chapter
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0196
ในเมื่อซ่งหว่านชิวซ่อนตัวอยู่ในบ้านและแท้งลูก งั้นเธอก็สามารถวางแผนอื่นๆ ของเธอได้ต่อไปแล้วหลินจืออี้ถือโอกาสที่เข้าห้องน้ำโทรหาหลิ่วเหอ“แม่ วันนี้คุณอาอยู่ที่บริษัทหรือเปล่า?”“อยู่ มีอะไรเหรอ?”“ฉันอยากไปหาเขากินฉันข้าวมื้อน่ะ”ขณะที่พูด หลินจืออี้ก็ก้มลงมองถุงที่อยู่ข้างเท้า ในนั้นมีเสื้อนอกของกงเฉินวางอยู่เธอกลัวว่าถ้าตัวเองไปหากงเฉินโดยตรง เขาจะเห็นอะไรบางอย่างแต่ถ้าเขากินข้าวกับกงสือเหยียน เธอก็สามารถหาข้ออ้างคืนเสื้อผ้าของกงเฉินได้หลิ่วเหอคิดไปคิดมา กลับพูดว่า “ช่างมันเถอะ วันนี้อาของเธอยุ่งมากแน่ๆ”หลินจืออี้พูดอย่างประหลาดใจว่า “คุณอามีออเดอร์ใหญ่เหรอ?”“ไม่ใช่” หลิ่วเหออยากจะพูดแต่ก็หยุด สุดท้ายก็ถอนหายใจ “อาของเธอบอกว่าเจ้าสามป่วยน่ะ ก่อนหน้านี้กระโดดลงทะเลสาบไปช่วยเธอ ทั้งตัวเปียกปอนพาเธอไปโรงพยาบาล เมื่อคืนกงเยี่ยนเกิดอุบัติเหตุ เขาไม่ได้นอนทั้งคืนเพื่อจัดการงานที่เหลือของกงเยี่ยน ตอนเช้าก็ไปบริษัทอีก เขาก็เป็นคนเหมือนกัน จะไม่ป่วยได้ยังไง?”"ป่วย...ป่วยเหรอ?” หลินจืออี้สะดุ้งโหยงในใจนึกถึงอุณหภูมิร่างกายที่ผิดปกติของกงเฉินเมื่อคืนอย่างอธิบายไม่ได้ เธอยัง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0195
หลินจืออี้ไม่เคยคิดว่ากงเฉินจะบ้าขนาดนี้แม้ว่าจะดึกมากแล้ว แต่รอบๆ โรงพยาบาลก็มีผู้คนจำนวนไม่น้อย แต่เขากลับยัดมือของเธอไว้ใต้เสื้อสเวตเตอร์มือที่เย็นเฉียบของเธอสัมผัสเอวที่ร้อนผ่าวของชายหนุ่ม ทำเอาเธอร้องเสียงต่ำออกมาอย่างควบคุมไม่ได้คนที่ได้ยินเสียงของเธอต่างหันมามอง เธอก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว พยายามดิ้นรนอย่างหนัก แต่มือกลับถูกเขากดแน่นอยู่บนขอบเอวหลินจืออี้ขดนิ้วมือ กล้ามเนื้อแน่นๆ รีดฝ่ามือของเธอ หนียังไงก็หนีไม่พ้นเพียงแค่คนรอบข้างก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวก็จะเห็นมือของเธอสอดเข้าไปในเสื้อสเวตเตอร์ของเขาไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า อุณหภูมิบนฝ่ามือของเธอสูงจนน่าตกใจเธอเตือนอย่างลุกลี้ลุกลนว่า “อาเล็ก อาบ้าไปแล้ว ถ้ามีคนถ่ายรูปได้จะทํายังไง?”กงเฉินจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “แต่งตัวแบบนี้มาหากงเยี่ยนตอนดึกดื่นไม่กลัว แต่อยู่ด้วยกันกับฉันกลับกลัวงั้นเหรอ? แล้วทําไมตอนนั้นถึงเข้ามาในห้องฉันล่ะ?”หลินจืออี้อึ้งไปเล็กน้อย ไม่กล้าสบตาเขา เพราะในอดีตเธอเคยรักผู้ชายคนนี้อย่างเร่าร้อนจริงๆแต่ตอนนี้...เธอก้มหน้าลง "ฉันเสียใจแล้วได้ไหม? ถ้าสามารถเริ่มต
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0194
หลังจากกงสือเหยียนตอบรับ เขาก็เดินตามหลินจืออี้ไปเมื่อกงเฉินหันกลับมา กงเยี่ยนก็มองเขายิ้มบางๆ“อาเล็ก ขอบคุณที่มาเยี่ยมผมนะครับ ตอนนี้ผมรู้สึกเต็มไปด้วยพลัง”กงเฉินมองไปที่กงเยี่ยน ในดวงตามีประกายแหลมคมแวบผ่าน “อ้อ? งั้นนายก็เก็บไว้ใช้บ้างนะ”รอยยิ้มของกงเยี่ยนจางลง จ้องมองทิศทางที่กงเฉินหายไป สีหน้าคลุมเครือไม่ชัดเจน……หลินจืออี้ตามกงสือเหยียนลงไปชั้นล่าง เขารับโทรศัพท์และส่งเสียงอืมสองสามครั้งทันใดนั้น เขามองหลินจืออี้อย่างลําบากใจ “จืออี้ อาให้คนขับรถส่งเธอกลับไปนะ พอดีอาต้องไปเอาเอกสารที่บริษัท”“คุณอา ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันใช้แอพเรียกรถมารับแล้ว”หลินจืออี้คิดว่าหลิ่วเหอยังรอเขาอยู่ที่บ้าน เรียกแท็กซี่แถวนี้ก็ต้องรออีกตั้งนาน จึงปฏิเสธความหวังดีของเขา“เด็กคนนี้นี่ มักกลัวจะรบกวนคนอื่นตลอดเลย”“คุณอาคะ คนขับรถมาแล้ว คุณอารีบขึ้นรถเถอะ แม่ฉันยังบ่นว่าช่วงนี้คุณอากลับดึกตลอด” หลินจืออี้ผลักเขาขึ้นรถ“เดี๋ยวอาเอาอาหารว่างยามดึกไปให้แม่เธอ เขาก็ดีใจแล้ว” กงสือเหยียนพูดด้วยรอยยิ้ม“ค่ะๆ คุณอาสองคนรักกันไปเถอะค่ะ”หลินจืออี้ปิดประตูรถแล้วโบกมือลาหลังจากส่งกงสือเหยียนออกไ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0193
หลินจืออี้ยืนพิงกําแพง ใบหน้าขาวซีด ในสมองมีแต่ตอนจบของกงเยี่ยนในชาติก่อนและตอนนี้ กงเฉินก็ต้องการทําลายกงเยี่ยนอีกครั้ง!ทําลายคนเดียวในตระกูลกงที่ทําดีกับเธอ!เธอหายใจติดขัด ปลายนิ้วข่วนกําแพงจนรู้สึกเจ็บไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็หันหลังและจากไปอย่างเงียบๆหลินจืออี้กลับไปที่วอร์ดผู้ป่วยอีกครั้งในเวลานี้ กงเยี่ยนเจ็บแผลถลอกจนพลิกตัวยาก แต่เมื่อเห็นหลินจืออี้ก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาทันที“จืออี้ ฉันคิดว่าเธอจะไม่กลับมาแล้ว”“ไม่หรอก” หลินจืออี้เดินไปนั่งที่ข้างเตียง ถามเสียงเบาว่า “พี่ใหญ่ เมื่อกี้ฉันลืมถามไป ทําไมพี่ถึงเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้ล่ะ?”“เมืองไห่มีขนมอบพิเศษ ฉันอยากจะเอากลับมาให้เธอลองชิม แค่รีบร้อนเท่านั้น” กงเยี่ยนพูดจบก็ไม่อธิบายให้มากความหลินจืออี้สังเกตเห็นช่องโหว่ในคําพูดของเขา “พี่ใหญ่ คนขับรถเป็นคนขับ ไม่ว่าพี่จะรีบแค่ไหน คนขับรถก็ไม่สามารถเอาชีวิตของพี่มาล้อเล่นได้...”ดวงตาของกงเยี่ยนหมองคล้ำ พูดตัดบทว่า “จืออี้ ไม่ต้องถามแล้ว เรื่องบางเรื่องก็ให้จบลงเท่านี้เถอะ”“พี่ใหญ่ อุบัติเหตุทางรถยนต์ต้องมีปัญหาแน่ๆ ใช่ไหม? พี่บอกฉันได้ไหม?”หลินจืออี้แค่อ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0192
หลินจืออี้รีบก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือออกมา แต่ก็ไม่กล้าแตะต้องเขา กลัวว่าจะทําให้เขาเจ็บ“พี่ใหญ่...”หลินจืออี้รู้สึกแสบจมูก ความรู้สึกผิดในใจก่อตัวมากขึ้นถ้าไม่ใช่เพราะเธอ กงเยี่ยนก็คงไม่ทําแบบนี้กงเยี่ยนมองเธอ ยื่นมือดึงเธอมานั่งที่ข้างเตียง ยกมือขึ้นเช็ดหางตาของเธอกลางคืนในปลายฤดูใบไม้ร่วงอุณหภูมิต่ำมาก หลินจืออี้แต่งตัวไม่เยอะ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อยจากการเดินทาง ขนตายาวหลายเส้นที่แขวนอยู่บนขนตาที่เปียกชื้นเล็กน้อย ขับให้ดวงตาแดงก่ำชุ่มชื้นคู่นั้นยิ่งดึงดูดเขามือของเขาหยุดที่แก้มของเธออย่างไม่เต็มใจและยิ้มเบาๆ เพื่อปลอบโยน "ไม่เป็นไรจริงๆ หรือจะให้ฉันลงมาเดินสักรอบสองรอบ?"หลินจืออี้รีบเอื้อมมือไปจับมือเขา เอ่ยห้ามว่า “พี่อย่าขยับไปไหนนะ โตป่านนี้แล้วยังล้อเล่นอีก?”เขาจ้องมองหลินจืออี้แล้วยิ้มโดยไม่พูดอะไร แต่ชั่วพริบตาก็กวาดสายตามองไปทางด้านหลังของเธอหลินจืออี้สังเกตเห็น พอกําลังจะหันตัวกลับ กงเยี่ยนกลับล้มตัวลงไปหาเธอราวกับไม่มีแรงเธอยื่นมือไปกอดกงเยี่ยนตามสัญชาตญาณกงเยี่ยนถือโอกาสโอบเธอไว้ ตบหลังเธอเบาๆ พูดเสียงเบาว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่เป็นไร”หลินจืออี
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0191
หลังจากได้ยินคําพูดของหลิ่วเหอ สมองของหลินจืออี้ก็สับสนวุ่นวายไปหมดเธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าชื่อย่อของใครคือ LHคิดไปคิดมา เธอได้แต่พูดว่า “แม่ ช่วยฉันจับตาดูหน่อยได้ไหม? คราวหน้าที่พวกเขานัดพบกันต้องบอกฉันนะ”หลิ่วเหอไม่ได้รับปากทันที น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกระสับกระส่าย “จืออี้ แกคิดจะทําอะไรกันแน่? แกอยากอยู่ให้ห่างจากพวกซ่งหว่านชิวมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”หลินจืออี้เม้มปาก ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองดูดวงดาวบนท้องฟ้าเมื่อก่อนเธอคิดแบบนี้จริงๆเพราะเธอสัญญากับซิงซิงว่าจะเป็นนักออกแบบเครื่องประดับที่มีความสุข ยิ่งเดินยิ่งไกล ต้องชดเชยความเสียใจในอดีตให้ได้ดังนั้นความคิดเดียวของเธอคือการเปลี่ยนชะตากรรมเดิมของเธอเติมเต็มความปรารถนาของเธอและซิงซิงแต่ตอนที่เธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้และฟังกงเฉินขู่เธอว่าจะเข้าข้างซ่งหว่านชิว เลือดก็แพร่กระจายจากร่างกายส่วนล่างของเธอ ราวกับได้สัมผัสกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียดวงดาวอีกครั้งถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้กินยาคุมกําเนิด วันนี้ซิงซิงของเธอก็คงกลายเป็นก้อนเลือดไปแล้วเธอไม่สามารถระงับเมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังได้อีกต่อไป เธอไม่สามารถลืมใบหน้าที
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0190
ตอนนี้ซ่งหว่านชิวเป็นนักออกแบบเครื่องประดับชื่อดัง มีสตูดิโอและแบรนด์เป็นของตัวเองเธอยังคลอดลูกชายคนโตให้กงเฉินอีกด้วย กำลังอยู่ในช่วงรุ่งเรืองสุดขีด แม้แต่เส้นผมก็เหมือนเปล่งประกาย ดวงตาเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสเสิ่นเยียนที่อยู่ข้างเธอก็พลอยสบายไปด้วย แต่งตัวหรูหราถือกระเป๋าโซ่ใบเล็กๆที่ราคาสูงถึงหลายแสนเด็กสาวคนนั้นที่ตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยพร้อมกับหลินจืออี้และเคยพูดว่าจะขยันทำงานเพื่ออนาคต ตอนนี้ก็ถูกความมืดกลืนกินไปแล้วเสิ่นเยียนเล่นกระเป๋าในมืออย่างไม่ใส่ใจพลางพูดว่า “หลินจืออี้กับลูกสาวแทบไม่ออกจากบ้านเลย แม้แต่คุณท่านก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันกับตระกูลหลิวช่วย คุณจะมีหลักฐานว่าหลินจืออี้ใส่ร้ายพวกคุณแม่ลูกได้ยังไง? ยิ่งกว่านั้น ตระกูลหลิวยังช่วยหา ตัวอย่างเข้าคู่ให้พวกคุณด้วย ถ้าเธอรู้ว่าคุณโกหกและใช้ประโยชน์จากเธอมาตลอด…”“หุบปาก! นี่เธอกำลังขู่ฉันเหรอ?” ซ่งหว่านชิวเปลี่ยนสีหน้าและท่าทางที่ทั้งโหดและดุร้าย“คุณหนูซ่ง อย่าว่าฉันพูดมากเลยนะคะ ตระกูลหลิวนี่บอกจะล่มก็ล่ม คุณหนูตระกูลหลิวคนนั้นมาขู่คุณและคนที่จะช่วยคุณได้ก็มีแค่ฉันเท่านั้น ฉันก็แค่เอาสิ่งที่ฉันควรได้ เ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0189
“มีเรื่องงั้นเหรอ? หึๆ ผมกำลังพักผ่อนอยู่เลยนะ อยู่ดีๆก็โดนล็อกคอลากเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน หมอสูติฯ สามคนยืนอยู่ข้างๆ ผมมองหน้ากันงงไปหมด รู้ไหมพวกเขาถามผมว่าอะไร?”หลี่ฮวนแสดงท่าทางประกอบอย่างเว่อร์วังราวกับกำลังเล่นละครฉากใหญ่หลินจืออี้ถามอย่างงุนงง “ถามว่าอะไรเหรอคะ?”หลี่ฮวนเลียนเสียงหมอผู้หญิงพูดเสียงแหลมว่า “คุณหมอหลี่คะ จะรักษาอะไรเหรอคะจะรักษาการตั้งครรภ์หรือรักษาประจำเดือนดีคะ?”“ทีนี้รู้หรือยังว่าแผลพวกนี้ฉันได้มายังไง? คราวหน้ารบกวนช่วยเตือนเขาด้วยว่า ถึงจะรีบก็อย่าล็อกคอผมอีก”หลินจืออี้พอได้ยินมาถึงตรงนี้ก็เริ่มเข้าใจว่าหลี่ฮวนพูดถึงเรื่องอะไรแต่สีหน้าของเธอกลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆเพียงแค่ก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไรหลี่ฮวนไม่ได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอ เขามองไปรอบๆแล้วถามขึ้น“คุณชายสามล่ะ? ไม่ใช่ว่าเขาเฝ้าคุณตลอดหรือไง?”“กลับไปแล้วค่ะ” หลินจืออี้ตอบเสียงเย็นชาที่กงเฉินเฝ้าเธอก็แค่เพราะต้องการแน่ใจว่าจะได้เตือนเธอทันทีที่ตื่นขึ้นว่า "อย่าพูดอะไรที่ไม่ควรพูด"ตอนนั้นเอง หลี่ฮวนก็เริ่มสังเกตได้ว่าบรรยากาศแปลกไปเขานิ่งไปชั่วครู่ ไม่รู้ควรพูดอย่างไร จึงรีบเปลี่ยนห
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0188
หลิ่วเหอหลังจากคลอดหลินจืออี้ออกมาร่างกายก็ได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถมีลูกได้อีกบ้านใหญ่จึงมีหลานชายเพียงคนเดียวคือกงเยี่ยน ส่วยบ้านรองก็ไม่มีลูกเช่นกัน หากบ้านสามอย่างกงเฉินแต่งงานกับผู้หญิงที่มีลูกไม่ได้อีกคน คุณท่านกงจะยอมได้ยังไง?เมื่อสังเกตเห็นสายตาของหลินจืออี้ ซ่งหว่านชิวก็ยกมือขึ้นปิดท้องโดยไม่รู้ตัวท่าทางนี้ทำให้หลินจืออี้รู้สึกแปลกใจชาติที่แล้วเพราะเธอแต่งงานกับกงเฉินก่อน ซ่งหว่านชิวจึงหนีตามไปพร้อมลูกในท้องแต่ตอนนี้ในเมื่อไม่มีสิ่งใดขัดขวางระหว่างซ่งหว่านชิวกับกงเฉิน หากเธอประกาศว่าท้องการแต่งงานระหว่างสองคนก็ไม่น่าจะมีปัญหาแต่ทำไมซ่งหว่านชิวถึงไม่เพียงแค่ไม่ยอมรับลูกในท้อง ยังถึงขั้นไม่กล้าเปิดเผยเลยแม้แต่นิด?“หลินจืออี้ ฉันรู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวดใจ ไม่เป็นไรนะ เพราะความเจ็บปวดยิ่งกว่านี้กำลังจะมา คุณชายสามบอกว่าพอเซ็นสัญญาร่วมมือเสร็จเขาจะแต่งงานกับฉัน”“เห็นมั้ย? ฉันเคยบอกแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะเลือกฉัน ส่วนเธอน่ะ ก็แค่ของเล่นที่ไม่ต้องเสียเงิน”ซ่งหว่านชิวหัวเราะออกมาเบาๆอย่างเยาะเย้ย จากนั้นก็หมุนตัวออกจากห้องผู้ป่วยร่างกายของหลินจืออี้ที่ฝืนทนจนถ
