เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 0079
บทที่เกี่ยวข้อง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0080
เธอไม่ยอมแพ้หรอก!เสิ่นเยียนทําท่าจะลุกขึ้น แต่ลุกขึ้นได้ครึ่งหนึ่ง ร่างกายก็เซไปเซมา ล้มลงตรงไปทางกงเฉินกงเฉินกอดหลินจืออี้แล้วถอยหลังไปหนึ่งก้าวเสิ่นเยียนนอนคว่ำหน้าอยู่ข้างเท้าของทั้งสองคน สภาพสะบักสะบอมมากคนทั่วไปถ้าเป็นแบบนี้ แม้ว่าจะสลบไป แต่ก็คงไม่กล้าทําอะไรบ้าๆ อีกแต่เสิ่นเยียนไม่ใช่คนแบบนั้น เธอยื่นมือที่สั่นเทาจับขากางเกงของกงเฉินไว้ร่างกายส่วนบนที่เอนเล็กน้อยสามารถมองเห็นทิวทัศน์ใต้เสื้อผ้าที่เปียกโชกได้พอดีเธอก็ไม่ปิดบัง แหงนหน้ามองกงเฉินอย่างน่าสงสาร "คุณชายสาม ฉันแค่เดินไปได้ครึ่งทางก็กังวลเรื่องความปลอดภัยของจืออี้ จึงวกกลับมา ฉันเห็นจืออี้ยืนอยู่ริมทะเลสาบกลัวว่าเสียงของตัวเองเองจะทําให้เธอตกใจ จึงเดินเข้าไปใกล้อย่างเงียบๆ ใครจะรู้ว่าฉันกําลังจะดึงเธอไว้ แต่ตัวเองกลับยืนไม่มั่นคงแล้วตกลงไปในทะเลสาบ""คุณชายสาม คุณโทษฉันเถอะค่ะ เป็นความผิดของฉันเอง ฉันเกือบทําให้จืออี้ตกใจ"เธอจ้องมองกงเฉินอย่างขลาดกลัวด้วยน้ำตาคลอเบ้า มองหลินจืออี้ที่อยู่ตรงกลางระหว่างคนทั้งสองเป็นอากาศธาตุโดยสิ้นเชิงหลินจืออี้ดิ้นรนอยากจะออกจากอ้อมกอดของกงเฉิน แต่กลับถูกเขากุมข้อมือทั
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0081
เมื่อหลินจืออี้ได้ยินเสียงของกงเฉิน ก็หันไปมองตามสัญชาตญาณทันทีผู้ชายตรงหน้าเขาสวมเสื้อเชิ้ตสีดํา สายลมฤดูใบไม้ร่วงพัดปกเสื้อให้แนบแน่นกับหน้าอกของเขา วาดเป็นโครงเส้นที่สมบูรณ์แบบรูม่านตาของหลินจืออี้หดเล็กลงสามวินาที แล้วรีบยกมือขึ้นแกล้งทําเป็นตาบอด"ใครน่ะ?"เธอแกล้งทําเป็นหูหนวกและเป็นใบ้และแม้กระทั่งแสดงอย่างตื่นตระหนกเล็กน้อยทันทีก่อนจะฉวยโอกาสหลบหนี แต่ข้อมือของเธอกลับเขากุมไว้ และถูกกงเฉินลากเข้าไปในเส้นทางเล็กๆ ที่มีคนเบาบาง"ปล่อยนะ..."ท่ามกลางลมหนาวเล็กน้อย กงเฉินโน้มตัวลงไปจูบริมฝีปากของหลินจืออี้เบาๆ จากนั้นก็จ้องมองดวงตาที่เบิกโพลงของเธออย่างไม่ใส่ใจมือทั้งสองข้างของหลินจืออี้ถูกเขากุมไว้ ไม่สามารถดิ้นรนขัดขืนได้เลย รู้สึกเพียงว่าริมฝีปากถูกเขากดทับราวกับถูกลงโทษเธอค่อยๆ หมดแรง กงเฉินก็ปล่อยมือของเธอ มือหนึ่งจับเอวของเธอ อีกมือหนึ่งจับศีรษะของเธอผ่านไปครู่หนึ่ง กลีบปากของเขาค่อยผละออก และเอ่ยเสียงแหบแห้งว่า "ฉันเป็นใคร?"หลินจืออี้ยกมือกดหน้าอกของเขา ผลักเขาออกห่างจากตัวเองเล็กน้อย"ฉันไม่รู้จักคุณ กรุณาปล่อยฉันด้วย! ไม่งั้นฉันจะเรียกคนแล้วนะ!”"ได้สิ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0082
"เกิดอะไรขึ้น? ตาพึ่งจะหายดี เท้าและมือได้รับบาดเจ็บอีกแล้วหรือ?”หลินจืออี้มองเขาอย่างสงสัย "คุณรู้ได้ยังไงว่าตาฉันหายดีแล้ว?"หมอชะงัก ก้มหน้าไม่พูดไม่จา เหมือนกําลังตรวจข้อเท้าของเธออยู่ลําคอของเธอบีบแน่น ค่อยๆ พ่นประโยคหนึ่งออกมา "คุณชายสามเป็นคนบอก"เขาไม่ได้ตอบ ถือว่าเป็นการยอมรับโดยปริยายแล้วหลินจืออี้อดกําผ้าปูที่นอนแน่นไม่ได้ ปล่อยให้ตัวเองจัดการอาการบาดเจ็บเธอรู้สึกว่าตัวเองเหมือนนกที่ถูกหักปีก ดูเหมือนจะบินออกจากการควบคุมของกงเฉินไม่ได้เขาอยากทําอะไรก็ทําแล้วก็โยนเธอทิ้งไปความเจ็บปวดที่ข้อเท้าอย่างกะทันหัน ทําให้หลินจืออี้กลับไปสู่ความเลวร้ายในชาติก่อนความเจ็บปวดทั้งกายและใจ ความเจ็บปวดที่สูญเสียลูกสาวไปแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ เธอมักจะเจ็บปวดอยู่เสมอ...ตอนนี้ก็เช่นกันทําไมไม่รักก็ยังต้องเจ็บขนาดนี้?ทําไมมันยากขนาดนี้กับการที่จะออกจากผู้ชายคนนี้ที่เห็นเธอเป็นของเล่น!หมอกวาดตามองเธอแวบหนึ่ง ปลอบใจว่า "ถ้าเจ็บมากก็ไม่ต้องทน ร้องออกมาก็ไม่เป็นไร"หลินจืออี๋นิ่งงันไม่พูดอะไรสักคํา กัดฟันอดทน หน้าผากมีเม็ดเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมาหมอจัดการเสร็จแล้วก็ตกใจเล็กน
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0083
ห้องฉุกเฉินซ่งหว่านชิวไม่มีอะไรนอกจากตกใจเล็กน้อยเสิ่นเยียนที่สวมเสื้อคลุมตัวนอกของกงเฉินยืนอยู่ปลายเตียงน้ำตาไหลพราก น่าสงสารยิ่งกว่าซ่งหว่านชิวที่ตกน้ำเสียอีกซ่งหว่านชิวเอนกายพิงหมอนนุ่ม ไม่รอให้เสิ่นเยียนเอ่ยปากอธิบาย น้ำตาก็ไหลรินออกมาอย่างเงียบๆ"คุณชายสาม เป็นความผิดของฉันเอง ฉันเข้าใจผิดว่าเสิ่นเยียนคิดอะไรกับคุณ ดังนั้นจึงขอเสื้อคลุมของคุณคืน ฉัน... ฉันพลั้งมือตีเธอค่ะ”"แค่ไม่คิดว่าเธอจะผลักฉันลงไปในทะเลสาบอย่างบ้าคลั่ง โชคดีที่คุณมาทันเวลา ไม่อย่างนั้นฉันไม่กล้าคิดถึงผลที่จะตามมาเลยค่ะ"เธอไม่เหมือนเสิ่นเยียนที่เอาแต่แสดงความสงสารของตัวเองออกมาทุกหนทุกแห่ง แต่เช็ดน้ำตาอย่างสง่างาม เป็นคุณสมบัติที่เธอหนูผู้สูงศักดิ์ควรมีทั้งคู่ต่างก็ร้องไห้ แต่ใครจะร้องไห้ได้สวยกว่ากัน เห็นได้จะๆผู้ชายอย่างกงเฉินไม่มีทางไปสนใจผู้หญิงที่ขายแต่ความน่าสังเวชหรอกซ่งหว่านชิวกวาดสายตามองเสิ่นเยียนอย่างสง่างามถึงเวลาที่เธอขอความเมตตาแล้วล่ะ!แต่สิ่งที่ทําให้ซ่งหว่านชิวคาดไม่ถึงคือเสิ่นเยียนไม่ได้ร้องขอความเมตตา แต่กลับคุกเข่าลงไปข้างเท้าของกงเฉินอย่างน่าเวทนา"คุณชายสาม ฉันไม่ได้ตั
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0084
เสิ่นเยียนกัดริมฝีปาก ถอดเสื้อนอกของกงเฉินออกอย่างสั่นๆ แล้วพยุงตัวขึ้นมาซ่งหว่านชิวชําเลืองมองและยิ้มอย่างเหยียดหยาม "หุ่นแบบนี้เนี่ยนะ? ไม่มีใครอยากดู ไสหัวไปซะ”เสิ่นเยียนเดินออกไปจากห้องฉุกเฉินพร้อมกับเอามือกุมหน้าอกด้วยใบหน้าที่ขาวซีดสายตารอบข้างต่างจับจ้องมาที่เธอเธอไม่ได้วิ่งหนี แต่ขดตัวร้องไห้เหมือนกําลังจะล้มลงพยาบาลใจดีคนหนึ่งเข้ามาประคองเธอ "คุณเป็นอะไรไปคะ?""ฉัน ฉันตกน้ำค่ะ สภาพฉันตอนนี้จะออกไปยังไงคะ?"เสิ่นเยียนยังขดตัวอยู่พยาบาลรีบกอดเธอ "ฉันจะเอาเสื้อโค้ทให้ อย่าร้องไห้เลยนะคะ""ขอบคุณ ขอบคุณค่ะ ขอบคุณ..." เสิ่นเยียนร้องไห้ฟูมฟายพยาบาลเห็นเธอน่าสงสารขนาดนี้ก็ทำอะไรไม่ถุกเหมือนกันเสิ่นเยียนรู้มาตลอดว่าความน่าสังเวชของตัวเองคือจุดเด่นที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ยิ่งรู้ว่าจะแสดงจุดเด่นออกมายังไงไม่กี่นาทีต่อมา เสิ่นเยียนสวมเสื้อโค้ทของคนอื่นเดินออกจากตึกฉุกเฉินไปอย่างสงบเธอหันไปมองประตูใหญ่ ยกมือขึ้นลูบใบหน้าที่เจ็บปวดหลินจืออี้ ซ่งหว่านชิว พวกเธอมีดีอะไรกัน?รอก่อนเถอะ ฉันจะแทนพวกเธอให้ได้แน่นอน!……กงเฉินขึ้นไปชั้นบน เข้าไปในห้องผู้ป่วยของหลินจืออี้สิ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0085
คฤหาสน์ตระกูลกงพอหลินจืออี้กลับมาก็หลับสนิทไปเลยสุดท้ายตื่นมาเพราะหิว เธอเคลื่อนไหวไม่สะดวก จึงตะโกนออกไปนอกประตู"แม่คะ?""คุณอาคะ?"แต่ไม่มีใครตอบ เธอคิดว่าเสียงของเธอเบาเกินไป หลิ่วเหอและกงสือเหยียนจึงไม่ได้ยินจึงยกมือเตรียมหยิบโทรศัพท์แต่ดันไปเห็นกระดาษที่ทิ้งไว้บนหัวเตียงก่อน"แม่ไปงานเลี้ยงกับอาของแก เตรียมขนมไว้ให้แกแล้วนะ หิวแล้วก็กินซะ"เปิดจานอาหารมา ก็เห็นขนมเล็กๆ สามชิ้นหลิ่วเหอเห็นเธอเป็นกระเพาะนกหรือเปล่าเนี่ยของว่างสามชิ้น หลินจืออี้กินหมดในสองคํา ท้องก็ยังหิวจนร้องโครกครากอยู่ดีเธอจําใจต้องคว้าโทรศัพท์ภายในที่หัวเตียงและโทรไปที่ห้องครัว"คุณป้า ยังมีอะไรกินไหมคะ?"“พ่อครัวเลิกงานแล้ว” แม่บ้านพูดเบาๆ ถือโอกาสหาว ส่งสัญญาณว่าเธอจะนอนแล้ว"อืม"หลังจากวางสายแล้ว หลินจืออี้ก็หัวเราะเยาะตัวเองที่ทําเกินความจําเป็นคนรับใช้ของตระกูลกงไม่เคยเห็นเธออยู่ในสายตา แล้วจะเตรียมอาหารให้เธอตอนกลางดึกได้ยังไง?พอเป็นแบบนี้ เธอจึงทําได้แค่พยุงตัวเองเข้าไปในครัว เดินไปได้สองก้าว เท้าของเธอก็เจ็บและล้มลงกับพื้นแขนทั้งสองยันพื้นโดยไม่รู้ตัวและกระแทกเข้ากับบาดแผลที่
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0086
เธอขยับริมฝีปาก กําลังจะเอ่ยปาก เขาก็ปิดปากเธอเอาไว้ แล้วใบหน้าก็แนบชิดเข้ามาใบหน้าหล่อเหลาลึกซึ้ง ดวงตาดําขลับภายใต้แสงจันทร์ ราวกับสระน้ำลึกที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง จนกระทั่งสามารถสัมผัสได้ถึงร่องรอยของการรุกรานและอันตรายหลินจืออี้ออกแรงดึงมือของเขา แต่เขากลับไม่ขยับสักนิดเธอถลึงตาใส่เขา อ้าปากกัดนิ้วเขาลงไปกงเฉินเพียงแค่ขมวดคิ้วแต่ก็ยังไม่ยอมปล่อยเธอในเวลานี้ มีเสียงฝีเท้าสองเสียงดังมาจากทางเดินด้านนอก"ใครน่ะ?""คงไม่ใช่คนที่บ้านรองมาขโมยของหรอกนะ? เมื่อกี้ยังโทรมาขอของกิน ดึกดื่นแบบนี้ไม่คิดฐานะตัวเองเลยว่า ตัวเองคู่ควรไหม?”ขโมยเหรอ?นี่ก็คือฐานะอันยาวนานของหลินจืออี้ในตระกูลกงเธอไม่คู่ควรกับสิ่งของใดๆ ของตระกูลกง เอาไปก็คือขโมยเธอคลายฟันลง หลุบตาหลบสายตาเขา แต่ก็ยังรู้สึกอับอายอย่างถึงที่สุดเมื่อเห็นว่าคนรับใช้กําลังจะมา หลินจืออี้ก็ดึงสติกลับมาทันที ส่งสัญญาณให้กงเฉินปล่อยเธอกงเฉินกลับประคองเธอให้หมุนตัวและกดเธอลงบนเคาท์เตอร์ครัว ท่ามกลางความตื่นตระหนกของเธอ เขาก้มตัวลงเล็กน้อย ใบหน้าหันไปอีกด้านของแสงจันทร์ น่าอกสั่นขวัญแขวนยิ่งนักเขาไม่มองประตูด้วยซ้ำ พูดช
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0087
เมื่อหลินจืออี้สับสนกับภาพในสมอง กลิ่นชาสงบจิตก็ลอยมาจากใต้จมูกพอเธอเงยหน้าขึ้น ข้างมือก็มีชาสงบจิตที่ร้อนระอุเพิ่มขึ้นมาหลังจากนิ่งไปไม่กี่วินาที เธอก็มองไปที่กงเฉินอีกครั้งผู้ชายถือตะเกียบด้วยมือเดียว อีกมือหนึ่งสอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ลายเสื้อเชิร์ตที่เรียบๆ เผยให้เห็นรูปร่างของไหล่กว้างและเอวบางดูเหมือนไม่สนใจอะไร แต่ทุกสัมผัสกลับเต็มไปด้วยกลิ่นอายที่ไม่อาจเอื้อมถึงแต่กลับไม่สามารถซ้อนทับกับเงาร่างนั้นในสมองได้หลินจืออี้ดื่มชาเงียบๆ สองอึก หลังจากนั้นไม่นานกงเฉินก็วางบะหมี่ที่ต้มเสร็จแล้วไว้ตรงหน้าหลินจืออี้"กินซะ"หลินจืออี้ได้สติ เม้มปากส่ายหน้า "ไม่ต้องแล้ว ฉันไม่หิวแล้ว..."จ๊อกๆ จ๊อกๆท้องร้องออกมาอย่างไม่ถูกกาลเทศะ ทําให้หน้าของเธอแดงไปหมดกงเฉินยกชามขึ้น ขมวดคิ้วเล็กน้อย "ให้ฉันป้อน?"หลินจืออี้รู้ว่าเขาเป็นคนที่พูดจริงทําจริง จึงรับชามมาอย่างรวดเร็วจากนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดคุยกันกงเฉินถอยกลับแล้ว จุดบุหรี่หนึ่งมวนพิงเตาไฟ จ้องเธอผ่านหมอกบางๆหลินจืออี้แกล้งทําเป็นไม่เห็น กินบะหมี่เข้าไปคําหนึ่ง แล้วอึ้งไปเล็กน้อยเป็นอย่างที่เธอคาดไว้ กงเฉินไม่ใช่ค
บทล่าสุด
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0196
ในเมื่อซ่งหว่านชิวซ่อนตัวอยู่ในบ้านและแท้งลูก งั้นเธอก็สามารถวางแผนอื่นๆ ของเธอได้ต่อไปแล้วหลินจืออี้ถือโอกาสที่เข้าห้องน้ำโทรหาหลิ่วเหอ“แม่ วันนี้คุณอาอยู่ที่บริษัทหรือเปล่า?”“อยู่ มีอะไรเหรอ?”“ฉันอยากไปหาเขากินฉันข้าวมื้อน่ะ”ขณะที่พูด หลินจืออี้ก็ก้มลงมองถุงที่อยู่ข้างเท้า ในนั้นมีเสื้อนอกของกงเฉินวางอยู่เธอกลัวว่าถ้าตัวเองไปหากงเฉินโดยตรง เขาจะเห็นอะไรบางอย่างแต่ถ้าเขากินข้าวกับกงสือเหยียน เธอก็สามารถหาข้ออ้างคืนเสื้อผ้าของกงเฉินได้หลิ่วเหอคิดไปคิดมา กลับพูดว่า “ช่างมันเถอะ วันนี้อาของเธอยุ่งมากแน่ๆ”หลินจืออี้พูดอย่างประหลาดใจว่า “คุณอามีออเดอร์ใหญ่เหรอ?”“ไม่ใช่” หลิ่วเหออยากจะพูดแต่ก็หยุด สุดท้ายก็ถอนหายใจ “อาของเธอบอกว่าเจ้าสามป่วยน่ะ ก่อนหน้านี้กระโดดลงทะเลสาบไปช่วยเธอ ทั้งตัวเปียกปอนพาเธอไปโรงพยาบาล เมื่อคืนกงเยี่ยนเกิดอุบัติเหตุ เขาไม่ได้นอนทั้งคืนเพื่อจัดการงานที่เหลือของกงเยี่ยน ตอนเช้าก็ไปบริษัทอีก เขาก็เป็นคนเหมือนกัน จะไม่ป่วยได้ยังไง?”"ป่วย...ป่วยเหรอ?” หลินจืออี้สะดุ้งโหยงในใจนึกถึงอุณหภูมิร่างกายที่ผิดปกติของกงเฉินเมื่อคืนอย่างอธิบายไม่ได้ เธอยัง
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0195
หลินจืออี้ไม่เคยคิดว่ากงเฉินจะบ้าขนาดนี้แม้ว่าจะดึกมากแล้ว แต่รอบๆ โรงพยาบาลก็มีผู้คนจำนวนไม่น้อย แต่เขากลับยัดมือของเธอไว้ใต้เสื้อสเวตเตอร์มือที่เย็นเฉียบของเธอสัมผัสเอวที่ร้อนผ่าวของชายหนุ่ม ทำเอาเธอร้องเสียงต่ำออกมาอย่างควบคุมไม่ได้คนที่ได้ยินเสียงของเธอต่างหันมามอง เธอก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว พยายามดิ้นรนอย่างหนัก แต่มือกลับถูกเขากดแน่นอยู่บนขอบเอวหลินจืออี้ขดนิ้วมือ กล้ามเนื้อแน่นๆ รีดฝ่ามือของเธอ หนียังไงก็หนีไม่พ้นเพียงแค่คนรอบข้างก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าวก็จะเห็นมือของเธอสอดเข้าไปในเสื้อสเวตเตอร์ของเขาไม่รู้ว่าเธอคิดไปเองหรือเปล่า อุณหภูมิบนฝ่ามือของเธอสูงจนน่าตกใจเธอเตือนอย่างลุกลี้ลุกลนว่า “อาเล็ก อาบ้าไปแล้ว ถ้ามีคนถ่ายรูปได้จะทํายังไง?”กงเฉินจ้องเธอด้วยสายตาเย็นชา เอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “แต่งตัวแบบนี้มาหากงเยี่ยนตอนดึกดื่นไม่กลัว แต่อยู่ด้วยกันกับฉันกลับกลัวงั้นเหรอ? แล้วทําไมตอนนั้นถึงเข้ามาในห้องฉันล่ะ?”หลินจืออี้อึ้งไปเล็กน้อย ไม่กล้าสบตาเขา เพราะในอดีตเธอเคยรักผู้ชายคนนี้อย่างเร่าร้อนจริงๆแต่ตอนนี้...เธอก้มหน้าลง "ฉันเสียใจแล้วได้ไหม? ถ้าสามารถเริ่มต
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0194
หลังจากกงสือเหยียนตอบรับ เขาก็เดินตามหลินจืออี้ไปเมื่อกงเฉินหันกลับมา กงเยี่ยนก็มองเขายิ้มบางๆ“อาเล็ก ขอบคุณที่มาเยี่ยมผมนะครับ ตอนนี้ผมรู้สึกเต็มไปด้วยพลัง”กงเฉินมองไปที่กงเยี่ยน ในดวงตามีประกายแหลมคมแวบผ่าน “อ้อ? งั้นนายก็เก็บไว้ใช้บ้างนะ”รอยยิ้มของกงเยี่ยนจางลง จ้องมองทิศทางที่กงเฉินหายไป สีหน้าคลุมเครือไม่ชัดเจน……หลินจืออี้ตามกงสือเหยียนลงไปชั้นล่าง เขารับโทรศัพท์และส่งเสียงอืมสองสามครั้งทันใดนั้น เขามองหลินจืออี้อย่างลําบากใจ “จืออี้ อาให้คนขับรถส่งเธอกลับไปนะ พอดีอาต้องไปเอาเอกสารที่บริษัท”“คุณอา ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันใช้แอพเรียกรถมารับแล้ว”หลินจืออี้คิดว่าหลิ่วเหอยังรอเขาอยู่ที่บ้าน เรียกแท็กซี่แถวนี้ก็ต้องรออีกตั้งนาน จึงปฏิเสธความหวังดีของเขา“เด็กคนนี้นี่ มักกลัวจะรบกวนคนอื่นตลอดเลย”“คุณอาคะ คนขับรถมาแล้ว คุณอารีบขึ้นรถเถอะ แม่ฉันยังบ่นว่าช่วงนี้คุณอากลับดึกตลอด” หลินจืออี้ผลักเขาขึ้นรถ“เดี๋ยวอาเอาอาหารว่างยามดึกไปให้แม่เธอ เขาก็ดีใจแล้ว” กงสือเหยียนพูดด้วยรอยยิ้ม“ค่ะๆ คุณอาสองคนรักกันไปเถอะค่ะ”หลินจืออี้ปิดประตูรถแล้วโบกมือลาหลังจากส่งกงสือเหยียนออกไ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0193
หลินจืออี้ยืนพิงกําแพง ใบหน้าขาวซีด ในสมองมีแต่ตอนจบของกงเยี่ยนในชาติก่อนและตอนนี้ กงเฉินก็ต้องการทําลายกงเยี่ยนอีกครั้ง!ทําลายคนเดียวในตระกูลกงที่ทําดีกับเธอ!เธอหายใจติดขัด ปลายนิ้วข่วนกําแพงจนรู้สึกเจ็บไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็หันหลังและจากไปอย่างเงียบๆหลินจืออี้กลับไปที่วอร์ดผู้ป่วยอีกครั้งในเวลานี้ กงเยี่ยนเจ็บแผลถลอกจนพลิกตัวยาก แต่เมื่อเห็นหลินจืออี้ก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาทันที“จืออี้ ฉันคิดว่าเธอจะไม่กลับมาแล้ว”“ไม่หรอก” หลินจืออี้เดินไปนั่งที่ข้างเตียง ถามเสียงเบาว่า “พี่ใหญ่ เมื่อกี้ฉันลืมถามไป ทําไมพี่ถึงเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้ล่ะ?”“เมืองไห่มีขนมอบพิเศษ ฉันอยากจะเอากลับมาให้เธอลองชิม แค่รีบร้อนเท่านั้น” กงเยี่ยนพูดจบก็ไม่อธิบายให้มากความหลินจืออี้สังเกตเห็นช่องโหว่ในคําพูดของเขา “พี่ใหญ่ คนขับรถเป็นคนขับ ไม่ว่าพี่จะรีบแค่ไหน คนขับรถก็ไม่สามารถเอาชีวิตของพี่มาล้อเล่นได้...”ดวงตาของกงเยี่ยนหมองคล้ำ พูดตัดบทว่า “จืออี้ ไม่ต้องถามแล้ว เรื่องบางเรื่องก็ให้จบลงเท่านี้เถอะ”“พี่ใหญ่ อุบัติเหตุทางรถยนต์ต้องมีปัญหาแน่ๆ ใช่ไหม? พี่บอกฉันได้ไหม?”หลินจืออี้แค่อ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0192
หลินจืออี้รีบก้าวไปข้างหน้าและยื่นมือออกมา แต่ก็ไม่กล้าแตะต้องเขา กลัวว่าจะทําให้เขาเจ็บ“พี่ใหญ่...”หลินจืออี้รู้สึกแสบจมูก ความรู้สึกผิดในใจก่อตัวมากขึ้นถ้าไม่ใช่เพราะเธอ กงเยี่ยนก็คงไม่ทําแบบนี้กงเยี่ยนมองเธอ ยื่นมือดึงเธอมานั่งที่ข้างเตียง ยกมือขึ้นเช็ดหางตาของเธอกลางคืนในปลายฤดูใบไม้ร่วงอุณหภูมิต่ำมาก หลินจืออี้แต่งตัวไม่เยอะ ผมเผ้ายุ่งเหยิงเล็กน้อยจากการเดินทาง ขนตายาวหลายเส้นที่แขวนอยู่บนขนตาที่เปียกชื้นเล็กน้อย ขับให้ดวงตาแดงก่ำชุ่มชื้นคู่นั้นยิ่งดึงดูดเขามือของเขาหยุดที่แก้มของเธออย่างไม่เต็มใจและยิ้มเบาๆ เพื่อปลอบโยน "ไม่เป็นไรจริงๆ หรือจะให้ฉันลงมาเดินสักรอบสองรอบ?"หลินจืออี้รีบเอื้อมมือไปจับมือเขา เอ่ยห้ามว่า “พี่อย่าขยับไปไหนนะ โตป่านนี้แล้วยังล้อเล่นอีก?”เขาจ้องมองหลินจืออี้แล้วยิ้มโดยไม่พูดอะไร แต่ชั่วพริบตาก็กวาดสายตามองไปทางด้านหลังของเธอหลินจืออี้สังเกตเห็น พอกําลังจะหันตัวกลับ กงเยี่ยนกลับล้มตัวลงไปหาเธอราวกับไม่มีแรงเธอยื่นมือไปกอดกงเยี่ยนตามสัญชาตญาณกงเยี่ยนถือโอกาสโอบเธอไว้ ตบหลังเธอเบาๆ พูดเสียงเบาว่า “ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไม่เป็นไร”หลินจืออี
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0191
หลังจากได้ยินคําพูดของหลิ่วเหอ สมองของหลินจืออี้ก็สับสนวุ่นวายไปหมดเธอคิดไม่ออกจริงๆ ว่าชื่อย่อของใครคือ LHคิดไปคิดมา เธอได้แต่พูดว่า “แม่ ช่วยฉันจับตาดูหน่อยได้ไหม? คราวหน้าที่พวกเขานัดพบกันต้องบอกฉันนะ”หลิ่วเหอไม่ได้รับปากทันที น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความกระสับกระส่าย “จืออี้ แกคิดจะทําอะไรกันแน่? แกอยากอยู่ให้ห่างจากพวกซ่งหว่านชิวมาตลอดไม่ใช่เหรอ?”หลินจืออี้เม้มปาก ลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง มองดูดวงดาวบนท้องฟ้าเมื่อก่อนเธอคิดแบบนี้จริงๆเพราะเธอสัญญากับซิงซิงว่าจะเป็นนักออกแบบเครื่องประดับที่มีความสุข ยิ่งเดินยิ่งไกล ต้องชดเชยความเสียใจในอดีตให้ได้ดังนั้นความคิดเดียวของเธอคือการเปลี่ยนชะตากรรมเดิมของเธอเติมเต็มความปรารถนาของเธอและซิงซิงแต่ตอนที่เธอนอนอยู่บนเตียงคนไข้และฟังกงเฉินขู่เธอว่าจะเข้าข้างซ่งหว่านชิว เลือดก็แพร่กระจายจากร่างกายส่วนล่างของเธอ ราวกับได้สัมผัสกับความเจ็บปวดจากการสูญเสียดวงดาวอีกครั้งถ้าตอนนั้นเธอไม่ได้กินยาคุมกําเนิด วันนี้ซิงซิงของเธอก็คงกลายเป็นก้อนเลือดไปแล้วเธอไม่สามารถระงับเมล็ดพันธุ์แห่งความเกลียดชังได้อีกต่อไป เธอไม่สามารถลืมใบหน้าที
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0190
ตอนนี้ซ่งหว่านชิวเป็นนักออกแบบเครื่องประดับชื่อดัง มีสตูดิโอและแบรนด์เป็นของตัวเองเธอยังคลอดลูกชายคนโตให้กงเฉินอีกด้วย กำลังอยู่ในช่วงรุ่งเรืองสุดขีด แม้แต่เส้นผมก็เหมือนเปล่งประกาย ดวงตาเต็มไปด้วยความหยิ่งยโสเสิ่นเยียนที่อยู่ข้างเธอก็พลอยสบายไปด้วย แต่งตัวหรูหราถือกระเป๋าโซ่ใบเล็กๆที่ราคาสูงถึงหลายแสนเด็กสาวคนนั้นที่ตอนเข้าเรียนมหาวิทยาลัยพร้อมกับหลินจืออี้และเคยพูดว่าจะขยันทำงานเพื่ออนาคต ตอนนี้ก็ถูกความมืดกลืนกินไปแล้วเสิ่นเยียนเล่นกระเป๋าในมืออย่างไม่ใส่ใจพลางพูดว่า “หลินจืออี้กับลูกสาวแทบไม่ออกจากบ้านเลย แม้แต่คุณท่านก็ทำอะไรไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันกับตระกูลหลิวช่วย คุณจะมีหลักฐานว่าหลินจืออี้ใส่ร้ายพวกคุณแม่ลูกได้ยังไง? ยิ่งกว่านั้น ตระกูลหลิวยังช่วยหา ตัวอย่างเข้าคู่ให้พวกคุณด้วย ถ้าเธอรู้ว่าคุณโกหกและใช้ประโยชน์จากเธอมาตลอด…”“หุบปาก! นี่เธอกำลังขู่ฉันเหรอ?” ซ่งหว่านชิวเปลี่ยนสีหน้าและท่าทางที่ทั้งโหดและดุร้าย“คุณหนูซ่ง อย่าว่าฉันพูดมากเลยนะคะ ตระกูลหลิวนี่บอกจะล่มก็ล่ม คุณหนูตระกูลหลิวคนนั้นมาขู่คุณและคนที่จะช่วยคุณได้ก็มีแค่ฉันเท่านั้น ฉันก็แค่เอาสิ่งที่ฉันควรได้ เ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0189
“มีเรื่องงั้นเหรอ? หึๆ ผมกำลังพักผ่อนอยู่เลยนะ อยู่ดีๆก็โดนล็อกคอลากเข้าไปที่ห้องฉุกเฉิน หมอสูติฯ สามคนยืนอยู่ข้างๆ ผมมองหน้ากันงงไปหมด รู้ไหมพวกเขาถามผมว่าอะไร?”หลี่ฮวนแสดงท่าทางประกอบอย่างเว่อร์วังราวกับกำลังเล่นละครฉากใหญ่หลินจืออี้ถามอย่างงุนงง “ถามว่าอะไรเหรอคะ?”หลี่ฮวนเลียนเสียงหมอผู้หญิงพูดเสียงแหลมว่า “คุณหมอหลี่คะ จะรักษาอะไรเหรอคะจะรักษาการตั้งครรภ์หรือรักษาประจำเดือนดีคะ?”“ทีนี้รู้หรือยังว่าแผลพวกนี้ฉันได้มายังไง? คราวหน้ารบกวนช่วยเตือนเขาด้วยว่า ถึงจะรีบก็อย่าล็อกคอผมอีก”หลินจืออี้พอได้ยินมาถึงตรงนี้ก็เริ่มเข้าใจว่าหลี่ฮวนพูดถึงเรื่องอะไรแต่สีหน้าของเธอกลับไม่แสดงอารมณ์ใดๆเพียงแค่ก้มหน้าลงโดยไม่พูดอะไรหลี่ฮวนไม่ได้สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงของเธอ เขามองไปรอบๆแล้วถามขึ้น“คุณชายสามล่ะ? ไม่ใช่ว่าเขาเฝ้าคุณตลอดหรือไง?”“กลับไปแล้วค่ะ” หลินจืออี้ตอบเสียงเย็นชาที่กงเฉินเฝ้าเธอก็แค่เพราะต้องการแน่ใจว่าจะได้เตือนเธอทันทีที่ตื่นขึ้นว่า "อย่าพูดอะไรที่ไม่ควรพูด"ตอนนั้นเอง หลี่ฮวนก็เริ่มสังเกตได้ว่าบรรยากาศแปลกไปเขานิ่งไปชั่วครู่ ไม่รู้ควรพูดอย่างไร จึงรีบเปลี่ยนห
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0188
หลิ่วเหอหลังจากคลอดหลินจืออี้ออกมาร่างกายก็ได้รับบาดเจ็บจนไม่สามารถมีลูกได้อีกบ้านใหญ่จึงมีหลานชายเพียงคนเดียวคือกงเยี่ยน ส่วยบ้านรองก็ไม่มีลูกเช่นกัน หากบ้านสามอย่างกงเฉินแต่งงานกับผู้หญิงที่มีลูกไม่ได้อีกคน คุณท่านกงจะยอมได้ยังไง?เมื่อสังเกตเห็นสายตาของหลินจืออี้ ซ่งหว่านชิวก็ยกมือขึ้นปิดท้องโดยไม่รู้ตัวท่าทางนี้ทำให้หลินจืออี้รู้สึกแปลกใจชาติที่แล้วเพราะเธอแต่งงานกับกงเฉินก่อน ซ่งหว่านชิวจึงหนีตามไปพร้อมลูกในท้องแต่ตอนนี้ในเมื่อไม่มีสิ่งใดขัดขวางระหว่างซ่งหว่านชิวกับกงเฉิน หากเธอประกาศว่าท้องการแต่งงานระหว่างสองคนก็ไม่น่าจะมีปัญหาแต่ทำไมซ่งหว่านชิวถึงไม่เพียงแค่ไม่ยอมรับลูกในท้อง ยังถึงขั้นไม่กล้าเปิดเผยเลยแม้แต่นิด?“หลินจืออี้ ฉันรู้ว่าเธอกำลังเจ็บปวดใจ ไม่เป็นไรนะ เพราะความเจ็บปวดยิ่งกว่านี้กำลังจะมา คุณชายสามบอกว่าพอเซ็นสัญญาร่วมมือเสร็จเขาจะแต่งงานกับฉัน”“เห็นมั้ย? ฉันเคยบอกแล้วไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็จะเลือกฉัน ส่วนเธอน่ะ ก็แค่ของเล่นที่ไม่ต้องเสียเงิน”ซ่งหว่านชิวหัวเราะออกมาเบาๆอย่างเยาะเย้ย จากนั้นก็หมุนตัวออกจากห้องผู้ป่วยร่างกายของหลินจืออี้ที่ฝืนทนจนถ
