บทที่ 0229

เธอมองกงเฉินอย่างประหลาดใจ เขารู้ได้ยังไงว่าเธออยากกินซุปปลา

กงเฉินเอียงคอ เอ่ยเสียงเรียบว่า “กินเถอะ”

“อืม”

หลินจืออี้พยักหน้าแล้วดื่มซุปปลา

เมื่อเห็นดังนั้น สีหน้าของกงเยี่ยนก็คาดเดาไม่ได้ กําตะเกียบในมือแน่น

เฉินซู่หลานเอาผ้าเช็ดปากมากดที่มุมปากแล้วยิ้มเบาๆ ว่า “จืออี้ ทําไมเธอออกมากินข้าวเย็นกับน้องสามล่ะ? ในฐานะที่เป็นผู้ใหญ่ก็ต้องเตือนเธอหน่อยว่า เรื่องที่ไม่ควรทําไม่ควรทําซ้ำแล้วซ้ำอีก สิ่งที่สําคัญที่สุดสําหรับผู้หญิงคือชื่อเสียง”

หลินจืออี้หน้าซีดเผือด

เธอรู้ว่าเฉินซู่หลานกําลังพูดถึงเรื่องที่เธอและกงเฉินมีอะไรกันในคืนนั้น

เรื่องมันผ่านไปนานขนาดนั้น คนทั้งตระกูลกงไม่มีใครกล้าพูดต่อหน้า แต่เฉินซู่หลานกลับทําให้เธออับอายต่อหน้าคนอื่นที่โต๊ะอาหาร

ในเวลานี้ เสียงเทน้ำชาก็ดังขึ้นบนโต๊ะ

พอวางกาน้ำชาลง กงเฉินก็ยกกาน้ำชาขึ้นอย่างช้าๆ สายตาเย็นชาจับจ้องไปที่เฉินซู่หลาน

“ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมต้องอธิบายตารางเดินทางของผมให้คนนอกฟังด้วย คุณว่าใช่ไหมล่ะ?"

คําว่า'คนนอก'ทิ่มแทงเฉินซู่หลานอย่างลึกซึ้ง

เธอวางตะเกียบลงอย่างแรง “เจ้าสาม คําพูดนี้ของเธอหมายความว่ายังไง?”

กงเฉินค่อยๆ ว