Share

บทที่ 0307

Author: อี้เสี่ยวเหวิน
พอสิ้นเสียง ผู้ชายก็คว้าท้ายทอยของเธอไว้ แล้วกัดริมฝีปากของเธออย่างก้าวร้าว

"ซี๊ด...... อืม!”

เจ็บมาก!

หลินจืออี้เปิดปากโดยไม่รู้ตัว เปิดโอกาสให้เขาบุกเข้าไปได้พอดี

เขาจ้องมองเธอ ดวงตาดําขลับเต็มไปด้วยความอบอุ่นและความปรารถนาอันแรงกล้า แม้กระทั่งแฝงไปด้วยความบ้าคลั่ง

หลินจืออี้ทุบเขาสองสามที เขาเองก็ปล่อยให้เธอระบายอารมณ์อย่างไม่รู้สึกอะไรเลย

สุดท้ายเขาก็กดเธอลงบนเตียง ร่างสูงชะโงกเงื้อมโน้มตัวลงมา แข็งแกร่งจนเธอไม่อาจสามารถต้านทานได้

หลังจากนั้นไม่นาน กงเฉินก็คลายหลินจืออี้ ฝังใบหน้าไว้ที่คอของเธอ ลมหายใจที่ยุ่งเหยิงเล็กน้อยเป่าผมของเธอ รดลงบนใบหูและทิ้งอุณหภูมิที่ร้อนระอุไว้เป็นเวลานาน

เขาพูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ฉันต้องออกเดินทางไปธุระเรื่องงาน ช่วงนี้อย่าไปบ้านตระกูลกงล่ะ”

หลินจืออี้สะดุ้งเล็กน้อย แยกไม่ออกว่าเขาเตือนหรือกําชับกันแน่ แต่ก็ยังพยักหน้า

“แม่เธอรอเธออยู่ข้างล่าง ไปเถอะ”

พูดจบเขาก็ปล่อยเธอ ลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย

หลินจืออี้รีบกระโดดลงจากเตียง แล้ววิ่งหนีไปโดยไม่หันกลับมามอง

เห็นดังนั้น เฉินจิ่นจึงชะโงกหน้ามองเข้าไปในห้องผู้ป่วย

“คุณชายสาม ทําไมคนถึงห
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0428

    หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จ หลินจืออี้ก็ไม่ได้กลับไปที่ห้องส่วนตัวทันทีเธอมักจะรู้สึกว่าตัวเองไม่เข้ากับบรรยากาศในห้องส่วนตัวโดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณท่านกงมักจะมองเธอด้วยสายตาที่มีความหมายลึกซึ้ง ราวกับว่ากําลังเร่งให้เธอจากไปหลินจืออี้เดินไปยังโซนพักผ่อนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของทางเดินเมื่อเปิดประตูกระจก ลมหนาวก็พัดมาปะทะหน้า เธอหดคอ กอดตัวเองพิงราวบันไดเพื่อชมวิวทิวทัศน์ที่ไกลๆหลังจากอารมณ์สงบลงแล้ว หลินจืออี้ก็นึกถึงหน้าที่ของตัวเองที่ยังไม่เสร็จ จึงเตรียมตัวกลับไปที่ห้องส่วนตัวพอหันไปเธอก็ชนเข้าที่หน้าอกแข็งกระด้างของชายคนนั้นเธอเปิดตาเล็กน้อยและพบกับสายตาเย็นชาของชายคนนั้น ทันใดนั้นหน้าอกของเธอก็เต็มไปด้วยอากาศที่หนาวเย็นซึ่งทําให้ฟันของเธอสั่นเล็กน้อยหลินจืออี้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แสร้งทําเป็นมองชายหนุ่มอย่างใจเย็น “อาเล็ก มีเรื่องอะไรเหรอคะ?”กงเฉินไม่ได้ตอบทันที แต่ค่อยๆ กดดันจนเธอเข้าใกล้ราวกั้น จนไม่มีทางให้เธอถอยหลังได้อีกเขายันแขนยาวขึ้น แล้วล็อกเธอไว้ที่หน้าอก ดวงตาสีดําสนิทเปล่งประกายความเย็นชาทันทีที่เขาพูด เสียงของเขาก็เยาะเย้ย "ใส่เสื้อผ้าที่ฉันซื้อมาเข้าร่วมงา

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0427

    เขาเหมือนจงใจทําให้หลินจืออี้ลําบากใจ ไม่สนใจแขกเหรื่อที่อยู่รอบข้าง และพี่น้องตระกูลซางทุกคําที่พูดใส่หลินจืออี้ราวกับอาบยาพิษในสายตาของทุกคนที่มองมานั้น หลินจืออี้รู้สึกอับอายเป็นพิเศษทันใดนั้น มือข้างหนึ่งก็แนบที่เอวของเธอ พาเธอไปข้างหน้าหนึ่งก้าว“คุณท่านกง คุณท่านเข้าใจอะไรผิดเกี่ยวกับคู่ควงของผมหรือเปล่าครับ?”“คู่ควง?”สายตาของคุณท่านกงเต็มไปด้วยความสงสัยและยังแฝงไปด้วยความดูถูก“นิสัยชอบอ่อยจริงๆ ถึงได้ไปคบผู้ชายคนอื่นเร็วขนาดนี้”หลินจืออี้จะไม่เข้าใจสายตาของคุณท่านกงได้ยังไง?หางตาของเธอมองไปที่ใบหน้าที่เย็นชาของกงเฉิน ในเวลาเพียงสามวินาที พลังของร่างกายเหมือนถูกค่อยๆ ดึงออกไปจนหมดแม้แต่ในซอกกระดูกก็ยังมีความเย็นซึมออกมา ทั้งเจ็บทั้งเสียใจเธอยิ้มเยาะ "พี่ซางลี่ ถ้าไม่ไหวจริงๆ ให้ฉันไปก่อนไหม? ฉันก็ไม่อยากกินข้าวไม่ลงเหมือนกัน”พอเธอเรียกเขาว่า พี่ สีหน้าของคุณท่านกงก็มืดครึ้มลง“แก...”ซางลี่เป็นคนฉลาด พอมองแป๊ปเดียวก็มองออกว่าคุณท่านกงมุ่งเป้าไปที่หลินจืออี้เขามองหลินจืออี้ยิ้มเล็กน้อย “ผมอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง”เมื่อคําพูดนี้หลุดออกมา คุณท่านกงก็ไม่สามาร

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0426

    ซางลี่ลงจากรถก่อน แล้วยื่นมือไปหาหลินจืออี้ที่อยู่บนรถหลินจืออี้ประคองเก้าอี้รถขยับร่างกาย “ฉันลงเองได้ค่ะ”ซางหลี่ไม่ปล่อยมือ "คุณลืมไปเหรอว่าวันนี้คุณเป็นคู่ควงผมน่ะ?"ได้ยินดังนั้น หลินจืออี้ก็ไม่ปฏิเสธอีก ถึงยังไงสัญญาราคาห้าสิบล้านเธอก็ลงนามไปแล้วหลังจากเซวียมั่นรู้ เธอยังเพิ่มโบนัสให้อีกเป็นสองเท่า ดังนั้นเธอจึงต้องตั้งใจหน่อยหลินจืออี้วางมือลงบนฝ่ามือของซางลี่ แล้วลงจากรถอย่างช้าๆ เพียงแต่รองเท้าส้นสูงที่เพิ่งซื้อมาใหม่ไม่ค่อยชิน ส้นรองเท้าเคล็ดนิดหน่อย ร่างกายล้มไปทางซางลี่อย่างควบคุมไม่ได้ซางลี่เอื้อมมือไปโอบเอวเธอโดยตรง “ผมให้โจวจ้าวไปซื้อรองเท้าส้นเตี้ยมาให้ เขาก็ไม่ได้เตี้ย ไม่จําเป็นต้องทรมานตัวเอง”“ขอบคุณค่ะ”หลินจืออี้ยิ้มอย่างซาบซึ้งใจในเวลานี้เสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากฝั่งตรงข้าม"พี่คะ? จืออี้!”หลินจืออี้อึ้งไปเล็กน้อย หันหน้าไปมองอย่างแข็งทื่อเห็นเพียงซางหรั่นควงกงเฉินเดินเข้ามาด้วยสีหน้าประหลาดใจเมื่อเงาร่างสูงตระหง่านหยุดอยู่ตรงหน้าหลินจืออี้ สายตาที่จ้องมองเธอก็ราวกับเต็มไปด้วยความเย็นชาหลังหิมะในคืนฤดูหนาวดูเหมือนจะเตือนเธอแต่มีอะไรให้เ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0425

    อย่างน้อยก็ต้องสวยกว่าหลินจืออี้แหละแต่มันน่าจะหายากอยู่นะหลินจืออี้และซางลี่แลกเปลี่ยนโทรศัพท์กัน จากนั้นก็ลุกขึ้นเตรียมจากไปซางลี่พูดอย่างสุภาพบุรุษว่า "ให้ฉันไปส่งคุณไหมครับ?"หลินจืออี้ยิ้มอย่างสุภาพและพูด “คุณเป็นลูกค้าฉัน ไม่มีเหตุผลที่จะส่งฉัน ฉันเรียกแท็กซี่เองก็ได้แล้ว ขอตัวก่อนนะคะ”ซางลี่มองเงาที่เดินไปไกลแล้วอดยิ้มไม่ได้ น่าสนใจมากทันใดนั้นโทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น“พี่คะ คู่ดูตัวพี่เป็นไงบ้าง?”“เธอหมายถึงคนไหน?” ซางลี่นึกถึงหลินจืออี้แล้วยิ่งยิ้มกว้างมากขึ้น“พี่ พี่กําลังยิ้มอยู่ใช่ไหม? ดูเหมือนว่าจะดูตัวสําเร็จนะ”“พรุ่งนี้เธอก็รู้แล้ว”“ได้ แต่พรุ่งนี้พี่เจอเขา อย่าทําส่งเขาลําบากใจนะ ได้ยินไหม? ฉันไม่อยากใช้น้ำใจอะไรไปบีบบังคับคนอื่น”ได้ยินดังนั้น สีหน้าของซางลี่ก็ปรากฏความเย็นชาขึ้นหลายส่วน แต่เพื่อไม่ให้น้องสาวเสียใจ เขาจึงตกลง“เข้าใจแล้ว”……เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น หลินจืออี้ก็ตื่นนอนเพื่อล้างหน้าล้างตาและแต่งตัว อลังการเป็นพิเศษเพราะเมื่อคืนเธอคิดดูเงินออมของตัวเองแล้ว บวกกับโบนัสของซางลี่ เธอยิ่งเข้าใกล้การเป็นคนรวยมากขึ้นอีกก้าวหนึ่งแล้ววันหลั

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0424

    บนโต๊ะอาหารเงียบไปนานหลินจืออี้จ้องมองผู้ชายคนนั้นอย่างตกตะลึง อยากจะแน่ใจว่าเขาล้อเล่นหรือเปล่าแต่วินาทีต่อมาผู้จัดการก็รีบมา“ขออภัยครับ พนักงานเสิร์ฟวางยี่ห้อโต๊ะผิด นี่คือโต๊ะหมายเลข 26 ครับ”หลินจืออี้หันไปมองผู้ชายที่กําลังรออยู่ที่โต๊ะ 27 ข้างหลังเธอทันทีเธอเม้มปากแล้วมองไปทางฝั่งตรงข้ามอย่างอายๆ “คุณผู้ชาย ขอโทษได้ ฉันเข้าใจผิด ขอให้...... ขอให้มีความสุขกับการนัดบอดนะคะ”มองการแต่งตัวของผู้ชายก็รู้ว่าก็ทั้งรวยทั้งแพง เป็นคนที่ก็ไม่สามารถมีเรื่องได้พูดจบ หลินจืออี้ก็รีบลุกขึ้นและเปลี่ยนโต๊ะหลังจากเธอขอโทษลูกค้าแล้วจึงนั่งลงทันทีพอดีกับที่มีผู้หญิงคนหนึ่งแต่งตัวทันสมัยนั่งลงที่โต๊ะหมายเลข 26ผู้หญิงคนนั้นนั่งลงและพูดอย่างตรงไปตรงมาว่า "หน้าตาไม่เลว แต่คนรวยที่ตามจีบฉันมีเยอะแยะ ขึ้นอยู่กับว่าคุณให้สินสอดเท่าไหร่แล้ว ฉันไม่ตกลงถ้าน้อยกว่าห้าสิบล้าน"หลินจืออี้ฟังแล้วอดไม่ไหวที่จะเม้มปากยิ้มนาฬิกาที่ผู้ชายคนนั้นสวมอยู่ราคาก็ห้าสิบล้านแล้ว ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้ไม่รู้จักสินค้าเลยขณะที่กําลังคิดอยู่ ฝั่งตรงข้ามก็มองมาเหมือนไม่ได้ตั้งใจ เธอรีบหุบยิ้มแล้วแนะนําการ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0423

    [เธอก็ไม่รู้เหมือนกันเหรอ? ตอนเรียนมหาวิทยาลัย มีคนตามจีบเขาตลอด แต่เขาก็ไม่สนใจคนอื่นเลย ต่อมาหลังจากเกิดอุบัติเหตุ เขาก็พูดตรงๆ ว่ามีคนที่ชอบแล้ว ตอนนั้นฉันนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ได้ยินแบบนั้นเสียใจไปสักทีแน่ะ]นั่นก็คุณไม่ใช่เหรอหลังจากหลินจืออี้พิมพ์บรรทัดนี้เสร็จ เธอก็ลบมันออกอีกครั้งประโยคนี้ควรปล่อยให้กงเฉินสารภาพรักด้วยตัวเอง เธอมีสิทธิ์อะไรมาตัดสินแทนเขาหลินจืออี้ตอบตามความจริง [คุณก็รู้ความสัมพันธ์ระหว่างแม่ฉันกับคุณอา อาเล็กเรียนจบมหาวิทยาลัยกลับมา ฉันถึงเพิ่งไปตระกูลกง ฉันไม่รู้หรอกค่ะ][ฉันลืมไป ขอโทษด้วย][ฉันยังมีธุระ ขอตัวก่อนนะคะ][อืม]พอวางโทรศัพท์ลง หลินจืออี้ก็จ้องมองคอมพิวเตอร์อย่างเหม่อลอย วาดแบบที่ตัวเองต้องการออกมาไม่ได้สักทีเซวียมั่นเดินเข้ามาพอดี เห็นเธอเหม่อลอยจึงตบไหล่เธอ“เป็นอะไรไปน่ะ?”“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่เหนื่อยนิดหน่อย ประธานเซวีย ก็มาหาฉันมีธุระอะไรเหรอคะ?” หลินจืออี้ลุกขึ้นอย่างกระฉับกระเฉง“พรุ่งนี้มีลูกค้าคนหนึ่งรีบไปขึ้นเครื่องบิน อาจต้องให้เธอไปที่ห้องอาหารของโรงแรมเพื่อยืนยันแบบเครื่องประดับกับลูกค้าหน่อย เดี๋ยวฉันส่งข้อมูลการนัดให้

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status