บทที่ 0317

หลินจืออี้ได้ยินเสียงหมัดกระทบเนื้อและเสียงกระดูกบิดผ่านเสื้อนอกที่คลุมตัวเธอ

เสียงกริ๊งดังขึ้น มีดผ่าตัดตกลงบนพื้น

มาร์คยังไม่ทันได้ส่งเสียงก็ล้มลงบนพื้นแล้ว

แขนขาทั้งสี่ของหลินจืออี้ถูกปล่อยออก ร่างกายที่อ่อนปวกเปียกถูกคนอุ้มขึ้นมา

เมื่อหันมา เสื้อคลุมที่คลุมหน้าก็ลื่นไถลลงมา เธอมองเห็นผู้ชายที่กอดเธออย่างชัดเจน

เป็นกงเฉิน

เขาเหมือนคนที่อยู่ในสมองของเธอราวกับแกะ สีหน้าของเขาเย็นชา ไร้สีเลือด แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยไอสังหารที่เข้มข้น

หลินจืออี้ค่อยๆ ยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเขา เอ่ยปากโดยไม่รู้ตัว “คุณมาช่วยฉันแล้ว......”

พูดยังไม่ทันจบ มือของเธอก็ลื่นอย่างแรงและตกลงมา

หัวใจของกงเฉินรู้สึกราวกับถูกกรีดผ่าน ความเย็นเยือกแผ่ซ่านมาทั่วร่าง สายตาเต็มมาด้วยความมุ่งร้ายมองไปยังมาร์คที่นอนอยู่บนพื้น

“เฉินจิ่น”

“ครับ”

เฉินจิ่นตกใจกับไอสังหารที่แผ่ซ่านมาทั่วร่างของเขา ร่างกายแข็งทื่อมาชั่วขณะ ก่อนจะรีบก้าวมาข้างหน้าและจับแขนที่หักของมาร์คไว้ แล้วทุบเขาลงบนโต๊ะ

……

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร แขนของหลินจืออี้ก็เจ็บขึ้นมา พอลืมตาก็เห็นคนแปลกหน้าคนหนึ่งกําลังฉีดยาให้เธอ ยาในเข็มค่อยๆ ถูกผล