로그인공유
บทที่ 0320
최신 챕터
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0442
หลังจากผู้ชายที่อยู่ตรงข้ามได้ยินคําว่าอาเล็กสองคํานี้ สายตาเย็นชาของเขาก็ตกอยู่ที่เธอหลินจืออี้ถือโอกาสหลบสายตาเขา นึกไม่ถึงว่าจะได้เห็นรองเท้าแตะของเขากับซางหรั่นพอดีมันเป็นแบบคู่รักแล้วยังเป็นสไตล์น่ารักอีกทุกคนรู้ว่ากงเฉินเป็นคนเย็นชาแค่ไหนเขาไม่เคยเปลี่ยนแปลงอะไรเพราะใครเลยซ่งหว่านชิวอยู่เคียงข้างเขามานานกว่าสามปี ก็ยังเปลี่ยนนิสัยการใช้ชีวิตของเขาไม่ได้เลยชาติที่แล้วหลินจืออี้อยู่กับเขามาแปดปี เขาก็สวมแค่รองเท้าแตะที่เตรียมไว้สําหรับแขกที่บ้านเท่านั้นตอนนี้กลับยินยอมที่จะเปลี่ยนแปลงถ้าซ่งหว่านชิวรู้เข้า เธอจะเข้าใจว่ามันน่าตลกแค่ไหนที่ต่อต้านเธอในตอนแรกคนในหัวใจของกงเฉินเป็นผู้หญิงที่ช่วยเขามาตลอดในเวลานี้ซางหรั่นก็ทําลายความเงียบด้วยเสียงร้องโอ๊ะ"อาหารของฉัน จืออี้ เธอมาช่วยฉันหน่อยได้ไหม?""ได้"เธอก็ไม่อยากเกะกะลูกตาที่นี่ตอนหันตัวซางหรั่นหมุนเร็วเกินไป เท้าของเธอจึงไม่มั่นคงเล็กน้อยและเกือบจะล้มลงกงเฉินเอื้อมมือไปกอดเธอและพูดเบาๆ ว่า "เธอไม่ต้องทําเรื่องพวกนี้หรอก""แต่ฉันจะรอให้คุณทําเพื่อฉันตลอดเวลาก็ไม่ได้ใช่ไหมล่ะ? เอาล่ะ บนตัวฉันมีน้ำมัน อย
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0441
ซางลี่ได้ยินเธอไม่เปลี่ยนคําเรียก ก็เข้าใจว่าเธอต้องการรักษาระยะห่าง แต่เขาอดสงสัยในตัวเธอไม่ได้เมื่อขยับเข้าไปใกล้เธอเล็กน้อย บนตัวของเธอมีกลิ่นหอมของชาจางๆ มันหอมมากหลินจืออี้เห็นเขาไม่ตอบอยู่นาน จึงค่อยๆ หันหน้ามา และพบว่าอยู่ใกล้เขามากเกินไปแล้วเธอรีบถอยหลังและเตือนเขาว่า "ประธานซางคะ?"ซางลี่ดึงสติกลับมา เมื่อหลุบตากวาดมองใบหน้าด้านข้างของเธอ ดวงตาก็มืดคล้ำ พยายามข่มใจพูดว่า "ได้"หลินจืออี้ตอบรับอืมคําหนึ่ง แล้วรักษาระยะห่างระหว่างเธอและเขาเมื่อใกล้ถึงร้านอาหาร โทรศัพท์ของซางลี่ก็ดังขึ้น หน้าจอแสดงว่าเป็นโทรศัพท์ของซางหรั่น"มีอะไรเหรอ? เธอน่ะ มักจะหลงๆ ลืมๆ อยู่เสมอเลยนะ" ซางลี่ชะงักไปหลายวินาที กวาดตามองหลินจืออี้เบาๆ "ตอนนี้พี่มีธุระ"อาจเป็นเพราะในรถเงียบเกินไป หลินจืออี้จึงได้ยินเสียงของซางหรั่นในโทรศัพท์อย่างชัดเจน"พี่ พี่คงไม่ได้นัดจืออี้หรอกนะ?""ใช่" ซางลี่ยอมรับอย่างใจกว้างหลินจืออี้หน้าบาง บีบนิ้วมือตัวเองแน่น เพื่อปลอบประโลมความไม่สบายใจของตัวเองจริงๆ แล้วนี่เป็นปัญหาทางจิตใจที่ค้างคาใจมานานของเธอความโชคร้ายแปดปีในชาติที่แล้ว บวกกับการใช้ชีวิตอย่า
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0440
ชุดแต่งงานเหรอ?เมื่อได้ยินสองคํานี้ หลินจืออี้รู้สึกเพียงประชดประชันนับครั้งที่ซ่งหว่านชิวลองชุดแต่งงาน นี่เป็นครั้งที่สองแล้วยังเป็นผู้หญิงของกงเฉินทั้งหมดอีกราวกับว่าไม่มีประจักษ์พยานของเธอ งานแต่งงานนี้ก็ไม่สามารถดําเนินการได้อย่างไรอย่างนั้นหลินจืออี้มองไปที่ซางหรั่น เธอยิ้มอย่างมีความสุขและเรียบง่ายมาก ไม่มีแผนการของซ่งหว่านชิว เป็นการเชิญอย่างจริงใจด้วยเหตุนี้ หลินจืออี้จึงรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเลวมากขึ้นขณะที่เธอกําลังจะหาข้ออ้างปฏิเสธ โทรศัพท์ก็สั่นจู่ๆ เธอก็รู้สึกสังหรณ์ใจไม่ดีจริงดังคาด เมื่อเปิดโทรศัพท์ก็เป็นข้อความที่หลิ่วเหอส่งมา[คุณท่านกงให้ฉันช่วยเตรียมงานหมั้นของเจ้าสามกับคุณซาง]ความรู้สึกหายใจไม่ออกปะทะกับใบหน้าหลิ่วเหอจะล่วงเกินตระกูลซางและตระกูลกง หรือว่าปลอดภัยดี ล้วนขึ้นอยู่กับท่าทีของเธอทั้งนั้นหลินจืออี้ส่งข้อความอย่างสั่นเครือ[รู้แล้ว]ซางหรั่นที่อยู่ตรงข้ามดูเหมือนจะสังเกตเห็นและถามด้วยความห่วงใยว่า "จืออี้ เธอเป็นอะไรไปเหรอ?"หลินจืออี้หายใจเข้าลึกๆ เงยหน้าขึ้นยิ้มเบาๆ “ไม่เป็นไร ฉันจะเลือกชุดแต่งงานเป็นเพื่อนคุณเอง”“ขอบใจนะ ไว้ว
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0439
ซางหรั่นไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติของเธอ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาโดยตรงและพูดว่า "เธอดูสิ เราถ่ายรูปมาเยอะแยะเลย ฉันคิดว่าจะใช้ในงานหมั้นและงานแต่งงาน เธอช่วยฉันเลือกหน่อยสิ"หลินจืออี้ชําเลืองมองโทรศัพท์ของซางหรั่น รอยยิ้มของทั้งสองคนในรูปถ่ายค่อนข้างสะดุดตาซางหรั่นเป็นคุณหนูผู้สูงศักดิ์ที่ได้รับการหล่อเลี้ยงด้วยความรัก ความสงบบนตัวเธอมาจากภายในสู่ภายนอกอย่างเป็นธรรมชาติ ไม่มีสิ่งเจือปนจึงทําให้ยิ้มของเธอมีความสดใสและสามารถแพร่กระจายไปถึงคนอื่นได้ง่ายมากแม้แต่กงเฉินที่อยู่ข้างเธอก็ดูผ่อนคลายกว่าปกติรูปร่างหน้าตาของทั้งคู่เข้ากันดี รูปไหนก็สวยทั้งนั้นหลินจืออี้กลับรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย สายตาก็ไม่รู้ว่าควรจะหยุดอยู่ที่ตรงไหน"ดีหมดทุกรูปนะ คุณสองคนตัดสินใจก็ได้แล้ว” เธอยิ้มแล้วเปลี่ยนเรื่องทันที "จริงสิ คุณมาหาฉันมีเรื่องอะไรเหรอ?"ซางหรั่นร้องโอ๊ยขึ้นมา“เธอดูสิ ฉันตื่นเต้นมากจนเกือบลืมงานหลักไปเลย ที่หนีบคอเสื้อที่เธอออกแบบให้พี่ชายฉันสวยมากเลย ตอนนี้เขาใส่ทุกวันไม่ยอมถอดออกเลย ดังนั้นฉันจึงอยากขอให้เธอช่วยออกแบบเครื่องประดับให้ฉันด้วย”“เครื่องประดับอะไรเหรอ?” หลินจืออี้ยื
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0438
เมื่อได้ยินไฟ กงเฉินก็ตกตะลึงอีกครั้งเขาคิดว่าความเกลียดชังที่เด็กผู้หญิงมีต่อเขาในความฝันในความฝันนั้น ตอนจบทุกครั้งของความฝันก็คือเด็กผู้หญิงวิ่งเข้าไปในกองไฟ จูงผู้หญิงที่มีภาพเบลอทั้งสองมองหน้ากันแล้วยิ้ม แล้วหายไปในความฝันของเขาหลินจืออี้ถือโอกาสนี้หลุดพ้นจากพันธนาการของกงเฉิน แล้วยืนห่างจากเขาไม่กี่ก้าวเธอขอร้องเขาปนไปด้วยความขุ่นเคือง "อาเล็ก ฉันสู้อาไม่ได้ก็จริง แต่ฉันก็เป็นคนเหมือนกันนะ พวกอาสองพ่อลูกเขาทําให้ฉันอับอายยังไม่พออีกเหรอ? หรืออาต้องการให้ทุกคนชี้หน้าด่าฉันว่าคนชั้นต่ำถึงจะยอมเลิกรา?”พูดจบเขาก็หันหลังเดินจากไปกงเฉินเอื้อมมือไปจับเธอ แต่จับได้แค่เสื้อโค้ทที่คลุมไหล่ของเธอหลินจืออี้ฉีกเสื้อนอกของกงเฉินออกอย่างคล่องแคล่ว เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามองเลยแล้วหายลับไปในท่ามกลางพายุหิมะบนไหล่ของกงเฉินมีหิมะกองอยู่ เฉินจิ่นรีบก้าวไปข้างหน้าและกางร่มให้เขา“คุณชายสาม คุณซ่อนคุณหลินไว้ที่นี่ หากคุณท่านรู้เข้า เกรงว่า...”“เขาชอบเหลือทางเอาไว้เสมอ”กงเฉินจุดบุหรี่มวนหนึ่งอย่างเย็นชา อารมณ์ที่ซับซ้อนซ่อนอยู่ในดวงตาของเขา“ทางอะไรหรือครับ?” เฉินจิ่นไม่เข้าใ
เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ บทที่ 0437
กงเฉินไม่ได้พูดอะไรเลย แต่ดึงเธอเข้าไปในรถโดยตรงทิวทัศน์นอกหน้าต่างเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ หิมะก็เริ่มตกอีกครั้งเมื่อรถหยุดและเปิดประตู ข้างนอกก็ปกคลุมไปด้วยหิมะอีกชั้นหนึ่งแล้วเมื่อหลินจืออี้ลงจากรถ บนไหล่ก็มีเสื้อโค้ทขนแกะตัวหนึ่งเพิ่มขึ้นมา กลิ่นอายจากร่างกายของผู้ชายพลันล้อมรอบเธอทันทีเมื่อตั้งสติได้ เธอก็ยืนอยู่หน้าวิลล่าหลังหนึ่งแล้วสวนดอกไม้ขนาดใหญ่ แม้ถูกปกคลุมไปด้วยหิมะก็ยังสวยดั่งความฝันในเทพนิยาย สามารถจินตนาการฉากเมื่อดอกไม้บานว่าจะสวยแค่ไหนได้ในสมองของหลินจืออี้มีภาพภาพหนึ่งปรากฏขึ้นมาเพราะนี่ก็คือบ้านที่เธอเผาตัวเองเมื่อชาติก่อนตลอดแปดปีการแต่งงานครั้งนั้น ที่นี่เหมือนกรงที่หรูหราเธอจ้องตัวบ้าน ถามเสียงเย็นชาว่า "นี่หมายความว่ายังไง?"ดวงตาของกงเฉินขรึมลงเล็กน้อย พูดเสียงเรียบว่า “เดี๋ยวฉันเรียกคนไปเอาสัมภาระที่คอนโดเธอ ต่อไปเธอพักอยู่ที่นี่ คนขับรถและแม่บ้านฉันจะจัดการให้เอง ถ้าเธอมีอะไรต้องการก็บอกพวกเขาโดยตรงเลย”เขาไม่ได้ถามความเห็นของเธอเลย ก็จัดการทุกอย่างเองแล้วก็เหมือนกับชาติก่อน เขาพาเธอเข้าไปในบ้าน พูดว่าต่อไปเธอจะ
