공유

บทที่ 0451

작가: อี้เสี่ยวเหวิน
ซางหรั่นหยิบขึ้นมาดู ใช้นิ้วมือสอดผ่านรูรูหนึ่ง แล้วหัวเราะคิกคักว่า "มันขาดแล้วเหรอเนี่ย เขาคงลืมทิ้งมั้ง นี่ไม่ใช่สไตล์เขาเลย วัสดุก็ไม่ใช่แคชเมียร์ ไม่นุ่มเลยสักนิด เก็บไปก่อนเถอะ"

"ค่ะ"

ซางหรั่นเป็นว่าที่เธอนายสาม คนรับใช้ก็ไม่กล้าปฏิเสธ ยื่นมือไปรับผ้าพันคอแล้วใส่ลงในกล่องข้างๆ

เมื่อซางหรั่นจัดของเสร็จแล้ว เธอก็เห็นว่าพื้นห้องแต่งตัวเต็มไปด้วยกล่องของตัวเองและเสื้อผ้าที่เธอตัดสินใจคัดออก

ถ้ากงเฉินเห็นเข้าแล้วรู้สึกว่าเธอเลอะเทอะจะทํายังไง?

"พวกเธอช่วยฉันเก็บเสื้อผ้าหน่อย ถ้าพวกเธอชอบก็เอาไปแบ่งกันได้เลยนะ"

"ขอบคุณค่ะคุณซาง"

คนรับใช้เก็บกล่องทั้งหมดบนพื้นอย่างคล่องแคล่ว

……

หลินจืออี้กลับไปที่เรือนของหลิ่วเหอ

หลิ่วเหอกําลังจัดที่นั่งของแขกอยู่

หลังจากหางตากวาดมองสีหน้าของหลินจืออี้แล้ว เธอก็เม้มปาก "เรื่องที่เหลือ ฉันจัดการเองก็ได้แล้ว แกอย่าทำให้ตัวเองลำบากใจเลย"

"ไม่หรอกแม่ ถ้าฉันไม่ทํา ก็จะมีคนอื่นมาทำให้แม่ลำบากใจ"

หลินจืออี้นั่งลง แล้วเปิดสมุดเพื่อตรวจสอบข้อควรระวังในนั้น

หลิ่วเหอกดมือเธอลง "จืออี้ เป็นเพราะฉันหรือเปล่า?"

"ใช่ งั้นแม่จะหย่ากับคุณอาหรือเปล่าล่ะ?"

이 책을 계속 무료로 읽어보세요.
QR 코드를 스캔하여 앱을 다운로드하세요
잠긴 챕터

최신 챕터

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0452

    เมื่อหลินจืออี้เห็นผ้าพันคอแวบแรกนั้น เธอตกใจไม่น้อยเพราะเธอเป็นคนทิ้งลงถังขยะเองกับมือทําไมถึงมาปรากฏในเรือนของกงเฉินอีก?นอกจากว่าเขาจะตามรถขยะกลับมาหาแต่หลังจากฟังคําพูดของคนรับใช้แล้ว หลินจืออี้ก็รู้สึกว่าผ้าพันคอจะกลับมาอยู่ในมือของกงเฉินได้อย่างไรนั้นไม่สําคัญเลยสักนิดยังไงสุดท้ายมันก็ยังเป็นขยะอยู่ดีกงเฉินน่าจะรู้ว่าเธอเคยไปที่เรือนของเขา จึงโยนผ้าพันคอออกมาแบบนี้เธอเข้าใจความหมายของเขาคนรับใช้จ้องหลินจืออี้แล้วพูดว่า “คุณหลิน ยังมีเรื่องอะไรอีกไหม?”หลินจืออี้ปล่อยมือพลางส่ายหน้า “ไม่มีอะไรแล้ว”คนรับใช้ดึงผ้าพันคอแล้วหันไปทํางานหลินจืออี้มองผ้าพันคอสีแดงที่หายออกไป ฝ่ามือถูกตัวเองหยิกจนถลอกปอกเปิกตั้งนานแล้ว คาดไม่ถึงว่าตัวเองจะไม่รู้สึกอะไรเลยเธอยิ้มอย่างขมขื่น สติค่อยๆ กลับมา พอหันหลังกลับพบว่าหลิ่วเหอกําลังให้คนขนของขวัญแล้วสติสัมปชัญญะกลับมา เธอรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อหยุดหลิ่วเหอ“แม่ แม่ตรวจของทุกอย่างแล้วหรือยัง?”"ตั้งสองร้อยกว่าชุด นี่ต้องตรวจสอบไปถึงเมื่อไหร่ล่ะเนี่ย? อีกอย่างที่นี่คือตระกูลกงนะ ใครจะกล้าทําอะไรบุ่มบ่าม แกวางใจเถอะน่า”หลิ่วเห

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0451

    ซางหรั่นหยิบขึ้นมาดู ใช้นิ้วมือสอดผ่านรูรูหนึ่ง แล้วหัวเราะคิกคักว่า "มันขาดแล้วเหรอเนี่ย เขาคงลืมทิ้งมั้ง นี่ไม่ใช่สไตล์เขาเลย วัสดุก็ไม่ใช่แคชเมียร์ ไม่นุ่มเลยสักนิด เก็บไปก่อนเถอะ""ค่ะ"ซางหรั่นเป็นว่าที่เธอนายสาม คนรับใช้ก็ไม่กล้าปฏิเสธ ยื่นมือไปรับผ้าพันคอแล้วใส่ลงในกล่องข้างๆเมื่อซางหรั่นจัดของเสร็จแล้ว เธอก็เห็นว่าพื้นห้องแต่งตัวเต็มไปด้วยกล่องของตัวเองและเสื้อผ้าที่เธอตัดสินใจคัดออกถ้ากงเฉินเห็นเข้าแล้วรู้สึกว่าเธอเลอะเทอะจะทํายังไง?"พวกเธอช่วยฉันเก็บเสื้อผ้าหน่อย ถ้าพวกเธอชอบก็เอาไปแบ่งกันได้เลยนะ""ขอบคุณค่ะคุณซาง"คนรับใช้เก็บกล่องทั้งหมดบนพื้นอย่างคล่องแคล่ว……หลินจืออี้กลับไปที่เรือนของหลิ่วเหอหลิ่วเหอกําลังจัดที่นั่งของแขกอยู่หลังจากหางตากวาดมองสีหน้าของหลินจืออี้แล้ว เธอก็เม้มปาก "เรื่องที่เหลือ ฉันจัดการเองก็ได้แล้ว แกอย่าทำให้ตัวเองลำบากใจเลย""ไม่หรอกแม่ ถ้าฉันไม่ทํา ก็จะมีคนอื่นมาทำให้แม่ลำบากใจ"หลินจืออี้นั่งลง แล้วเปิดสมุดเพื่อตรวจสอบข้อควรระวังในนั้นหลิ่วเหอกดมือเธอลง "จืออี้ เป็นเพราะฉันหรือเปล่า?""ใช่ งั้นแม่จะหย่ากับคุณอาหรือเปล่าล่ะ?"

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0450

    สองกล่องคือชุดนอนสองแบบ ชุดหนึ่งน่ารัก อีกชุดหนึ่งเซ็กซี่แต่มันไม่โจ่งแจ้ง แค่ออกแบบแบบโชว์นิดโชว์หน่อยซางหรั่นกลัวว่าหลินจืออี้จะมองไม่ชัด จึงตั้งใจหยิบชุดนอนสองชุดออกมาวางตรงหน้าเพื่อทําท่าทางตัวเองทําท่าทางยังไม่พอ ยังทําท่าทางบนตัวหลินจืออี้อีกครั้ง"จืออี้ ฉันอิจฉาเธอมากเลยนะ เธอทั้งสวย หุ่นยังดีแบบนี้ ใส่อะไรก็ดูดีไปหมด"หลินจืออี้พูดไม่ออก แอบปรับลมหายใจแล้วยิ้มอย่างสงบเธอผลักกระโปรงนอนออกโดยไม่รู้ตัว "เธอใส่ก็สวยนะ เก็บไว้แลกกันใส่ก็ดีเหมือนกัน""แล้วจะให้ฉันใส่ตัวไหนก่อนล่ะ? ฉันตั้งใจว่าจะใส่ในงานหมั้นตอนกลางคืน เธอช่วยฉันเลือกหน่อย ทางที่ดีที่สุดคือให้คุณชายสาม... ละสายตาไม่ได้เลย”ซางหรั่นพูดไปก็รู้สึกอายเล็กน้อย แต่ความรักในดวงตาของเธอไม่ได้สงวนไว้เลยเมื่อมองดูเธอที่สามารถโอ้อวดได้ตามอําเภอใจ ดวงตาของหลินจืออี้ก็ราวกับถูกหนามแหลมแทงทีหนึ่ง หลุบตาลงทันที"เสียวหรั่น เธอให้คนอื่นช่วยเลือกเถอะ ฉันเลือกไม่ได้""ทุกคนในตระกูลกงนี้จริงจังมาก ฉันจะหาใครมาช่วยฉันเลือกได้อีกล่ะ? เธอเป็นนักออกแบบ สายตาเธอต้องดีแน่ๆ เลย”ซางหรั่นจับมือของหลินจืออี้แล้วเขย่าไปมา สายตาเ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0449

    ซางหรั่นเปลี่ยนคำพูดแล้ว แถมยังดูคุ้นเคยเป็นพิเศษ คิดว่าหลิ่วเหอก็คงยอมรับฐานะของเธอแล้ว"อืม" หลินจืออี้เดินไปนั่งลง หางตาเห็นสมุดรายชื่อ "แขกเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?"ซางหรั่นหัวเราะ "นี่ยังเยอะอยู่เหรอ? ก็แค่เชิญคนสําคัญของทั้งสองฝ่ายมาแล้ว คนอื่นได้แต่รอตอนแต่งงานแล้ว”หลินจืออี้มองรายชื่อคนเกือบสองร้อยคนแล้วก็หุบปากทันทีทั้งสองฝ่ายเป็นตระกูลใหญ่และสิ่งที่ขาดไม่ได้ที่สุดคือเครือข่ายทางสังคมหลิ่วเหอมองออกถึงความยุ่งยากใจของหลินจืออี้ จึงเปลี่ยนเรื่องเรียกว่า "เสียวหรั่น เมื่อกี้เราพูดถึงไหนแล้ว?""อ้อ พูดถึงที่ว่าคุณนายสามต้องจุดธูปเป็นคนที่เท่าไร ยุ่งยากจังเลยแฮะ" ซางหรั่นเบ้ปาก"ไม่ยุ่งยากหรอก เจ้าสามเป็นทายาท เป็นเจ้านายในอนาคตของตระกูลกง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ถือเขาเป็นอันดับแรก เธอเป็นภรรยาของเขา ย่อมเป็นคนแรกอยู่แล้ว" หลิ่วเหออธิบายได้ยินแบบนี้ แก้มของซางหรั่นก็เผยสีหน้าที่ชื่นชมยินดีออกมา"ฉันก็ว่าแล้วว่าเขาเก่งมาก ตอนอยู่มหาวิทยาลัยเขาเป็นที่หนึ่งทุกอย่าง แล้วยังเรียนจบเร็วที่สุดด้วย ฉันจําได้ว่ายังมีคนแซวเขาว่ามีสาวรอเขาในประเทศเหรอเปล่า ถึงทำให้เขารีบขนาดนั้น"หลิ่วเหอ

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0448

    หลินจืออี้ไม่เคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน สัญชาตญาณบอกให้เธอถอยหลัง แต่เธอกลับถูกขวางอยู่ตรงกําแพงริมฟุตบาทเปล่าทางถอยกลับแล้วเมื่อเห็นล้อรถกําลังจะทับออกมา เธอก็ยกมือขึ้นเพื่อปกป้องศีรษะของเธอวินาทีต่อมา หลินจืออี้ก็ได้ยินเสียงรถมอเตอร์ไซค์ล้มกลิ้งเธอวางมือลงอย่างตกใจ และเห็นรถมอเตอร์ไซค์ที่วิ่งเข้ามาเมื่อกี้กลิ้งเข้าไปในแปลงดอกไม้พร้อมกับคนและคนที่ชนผู้ชายเข้าไปในแปลงดอกไม้ก็คือ... รถของกงเฉินกงเฉินก้าวขาออกจากรถหรู เสื้อโค้ทสีดํายาวสะบัดเป็นมุมแหลมระหว่างเดินไม่กี่ก้าวเขาก็เดินไปหาผู้ชายคนนั้นและคว้าคอเสื้อของเขาผู้ชายคนนั้นอ้อนวอนขอร้อง "คุณชายสาม ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ รถของผมเบรกแตกอย่างกะทันหัน ดังนั้นผมถึงวิ่งไปหาผู้หญิงคนนี้ ผมเป็นแค่คนธรรมดาๆ คนหนึ่ง ขอร้องเถอะครับ ปล่อยผมไปเถอะ”กงเฉินชําเลืองมองไม้กางเขนบนลูกกระเดือกของผู้ชาย คนธรรมดาๆ เหรอ?ดวงตาของเขาเย็นชาและยิ้มเยาะที่มุมปาก "ระวังหน่อย ไม่อย่างนั้นอาจตายได้"หัวใจของผู้ชายคนนั้นเต็มไปด้วยความกลัวและพยักหน้าซ้ำๆ "ครับๆ"กงเฉินสังเกตสายตาที่หลินจืออี้มองมา จึงปล่อยมือจากผู้ชายคนนั้นทันที "ไสหัวไป"

  • เกิดใหม่ทั้งที ขอหนีจากผู้ชายเฮงซวยคนนี้เถอะ   บทที่ 0447

    ยานี้เป็นยาที่กินเพื่อทำให้อารมณ์ของเธอคงที่หลังจากกลับมาจากนอร์เวย์เมื่อกำลังจะยัดมันเข้าไปในปาก เธอก็นึกถึงคําเตือนของหลี่ฮวนอีกครั้ง ยานี้กินยิ่งน้อยยิ่งดีสุดท้ายเธอก็วางยาลงและเล่นโทรศัพท์มือถือแทนนึกไม่ถึงว่าเมื่อเปิดโทรศัพท์ ข้อความแรกที่เห็นคือข้อความจากโมเม้นต์ของซางหรั่นเธอเกล้าผมอย่างลวกๆ ผมที่แตกของเธอห้อยลงมาอย่างเปียกๆ มองปราดเดียวก็รู้ว่าเธอเพิ่งอาบน้ำเสร็จและสวมชุดนอนของกงเฉิน[เหมือนเด็กขโมยเสื้อผ้าของผู้ใหญ่ไหม? อิอิ]ซางหรั่นหัวเราะอย่างมีความสุขจริงๆแต่หลินจืออี้เห็นแล้วก็รู้สึกร้อนไปทั้งตัว เพราะชุดนอนชุดนั้นเธอก็เคยใส่เหมือนกันเธอลุกขึ้นและถูผิวของเธออย่างแรงจนแขน คอและหน้าอกของเธอแดงจนถลอกเธอถึงได้หยุดลงเพราะความเจ็บปวดเธอมองมือทั้งสองอย่างงุนงง ในร่องนิ้วมีเลือดติดอยู่วินาทีต่อมาเธอก็กลืนยาลงไปอย่างไม่ลังเลและขดตัวอยู่ในผ้าห่มไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เธอถึงหลับไปภายใต้ฤทธิ์ยาวันรุ่งขึ้นหลังจากตื่นนอน หลินจืออี้ก็ตื่นขึ้นเพราะความเจ็บปวด เมื่อส่องกระจกถึงพบว่าจุดที่ข่วนเมื่อคืนไม่มีแววดีขึ้นเลยยังไงเธอก็เป็นผู้หญิง กังวลมากว่าจะทิ้งรอยแ

더보기
좋은 소설을 무료로 찾아 읽어보세요
GoodNovel 앱에서 수많은 인기 소설을 무료로 즐기세요! 마음에 드는 책을 다운로드하고, 언제 어디서나 편하게 읽을 수 있습니다
앱에서 책을 무료로 읽어보세요
앱에서 읽으려면 QR 코드를 스캔하세요.
DMCA.com Protection Status