บทที่ 4 ผู้หญิงคนนี้ช่างกล้ามาก

หวังหย่งเจี๋ยขับรถแล่นผ่านสายฝนที่โปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย รถจี๊ปสีเขียวมะกอกของเขาเลี้ยวเข้าสู่ตรอกเล็กๆ ก่อนจะจอดลงหน้าบ้านหลังหนึ่ง หยดน้ำฝนเกาะพราวบนกระจกหน้ารถ บดบังทัศนียภาพภายนอกให้เลือนราง

เขาก้าวลงจากรถ ปิดประตูเสียงดัง ปล่อยให้ความเย็นยะเยือกของสายฝนซึมผ่านเสื้อโค้ตตัวหนา ความรู้สึกหงุดหงิดก่อตัวขึ้นในใจ เขารีบสาวเท้าเข้าไปในบ้านความเย็นยะเยือกแทรกซึมผ่านเสื้อโค้ตตัวหนาของเขา แต่ไม่อาจสู้กับความร้อนรุ่มในใจที่กำลังคุกรุ่น เขาหวังว่าจะได้พบกับหญิงสาวที่ทำให้เขาหลงใหลในค่ำคืนที่ผ่านมา

แต่ภายในบ้านกลับว่างเปล่า ไร้ซึ่งร่องรอยของเธอ

"บ้าเอ๊ย" หวังหย่งเจี๋ยสบถออกมาอย่างหัวเสีย "ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงถึงหนีฉันไปแบบนี้" นายพลหนุ่มพึมพำกับตัวเอง 

เขาก้าวฉับๆ เข้าไปในห้องนอน เตียงนอนขนาดใหญ่ยังคงยับยู่ยี่ บ่งบอกถึงเรื่องราวร้อนแรงที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่เจ้าของร่างกายอันเย้ายวนใจกลับหายไปอย่างไร้ร่องรอย ไม่เหลือแม้แต่เศษกระดาษโน้ตสักใบ

ภาพความทรงจำของหญิงสาวเจ้าของเรือนร่างบอบบาง กลิ่นกายหอมหวาน และสัมผัสอันเร่าร้อนยังคงติดตรึงอยู่ในใจของนายพลหนุ่ม เขาไม่คาดคิดว่าสภาพที่ลุกจากเตียงไม่ขึ้นแบบนั้น จะหนีหายออกจากบ้านเขาไป

"เธอเป็นใครกันแน่? " หวังหย่งเจี๋ยพยายามนึกถึงใบหน้าของหญิงสาว แต่ภาพกลับเลือนราง เขามัวแต่หลงใหลในรสสวาท จนลืมถามชื่อแซ่ ที่อยู่ ไม่รู้แม้กระทั่งว่าเธอเป็นใครมาจากไหน

"ฉันจะต้องตามหาเธอให้พบ" เขาประกาศกร้าว "ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ฉันจะต้องตามตัวเธอกลับมาให้ได้"

หวังหย่งเจี๋ยกระชากเสื้อโค้ตออก เผยให้เห็นร่างกายกำยำสมชายชาตรี เขาคว้าโทรศัพท์หมุนวงล้อสีดำ สั่งการลูกน้องเสียงเข้ม

"ตามหาผู้หญิงคนหนึ่ง รูปร่าง..." เขาชะงักไป จะให้อธิบายรูปร่างเธออย่างไรดี ในเมื่อความทรงจำของเขาเลือนรางเต็มที เขาจำได้แค่ว่าเธอใส่ชุดสีแดงตอนที่เจอกันที่ร้านอาหาร  "เอาล่ะ ตามหาผู้หญิงชุดแดงที่ออกบ้านของฉันเมื่อเช้านี้  ฉันต้องการคำตอบโดยเร็วที่สุด" ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะวางโทรศัพท์ไป

นายพลหนุ่มกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน ใบหน้าคมคายบิดเบี้ยวด้วยโทสะ ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนกล้าหักหน้าเขาแบบนี้มาก่อน พวกหล่อนต่างก็วิ่งเข้าหา ออดอ้อน เอาอกเอาใจ หวังจะได้เป็นนายหญิงของตระกูลหวัง

แต่ยัยเด็กนั่น... กลับหนีเขา

"หน็อย... กล้ามากนะ ยัยเด็กบ้า " หวังหย่งเจี๋ยสบถ "คิดว่าจะหนีฉันพ้นเรอะ เจอเมื่อไหร่ ฉันจะสั่งสอนให้หลาบจำ "

ยิ่งคิด ไฟโทสะก็ยิ่งโหมกระพือในอก เขาต้องสั่งสอนเธอ ให้รู้ว่าการเล่นกับไฟ มันอันตรายแค่ไหน

แต่... ในใจลึกๆ เขากลับรู้สึกทึ่งในตัวเด็กสาวคนนี้ไม่น้อย เธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่นๆ  และนั่นทำให้เขา... สนใจในหัวเธอ

หวังหย่งเจี๋ยแสยะยิ้มมุมปาก "น่าสนใจดีนี่ ฉันอยากรู้จักเธอมากขึ้นซะแล้วสิ"

...

เมื่อหลิวซินเยว่กลับมาถึงบ้านตามความทรงจำเดิมของเจ้าของร่างนี้ ซึ่งเป็นร้านตัดเย็บเล็กๆ ริมถนน เสียงจักรเย็บผ้าที่ส่งเสียงดังเป็นจังหวะ หลิวซินเยว่ เดินยิ้มกว้างเข้ามาในร้าน

"แม่คะ หนูกลับมาแล้ว" หลิวซินเยว่ วางกระเป๋าผ้าใบเก่าลงบนโต๊ะไม้ตัวเล็กริมห้อง ก่อนจะตรงเข้าไปสวมกอดหญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่ที่กำลังง่วนอยู่กับการเย็บชายกระโปรงด้วยจักรเย็บผ้าคู่ใจ

"อ้าว เยว่เยว่ กลับมาแล้วเหรอลูก" ซูหลิน แม่ของหลิวซินเยว่ผละออกจากงานในมือ หันมายิ้มให้ลูกสาวด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง "เป็นไงบ้าง ไปงานเลี้ยงกับเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัย หนูหายไปทั้งคืนเลย แม่เป็นห่วงหนูมากเลยนะ"

หลิวซินเยว่รู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านมาจากอ้อมกอดของซูหลิน ความรู้สึกนี้มันช่างแปลกใหม่สำหรับเธอ ก่อนหน้านี้เธอเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่ต่อสู้ดิ้นรนเพียงลำพัง ต้องทำงานหนักเพื่อส่งเสียตัวเองเรียนจนจบโรงเรียนนายร้อยตำรวจ จนกระทั่งได้เข้ารับราชการเป็นตำรวจหญิง เธอไม่เคยได้รับความรักความอบอุ่นจากใคร หัวใจของเธอแข็งกระด้าง มีเพียงความทะเยอทะยานที่จะก้าวหน้าในหน้าที่การงานเท่านั้น

"เยว่เยว่ ลูกเป็นอะไรไป หน้าซีดเชียว" ซูหลินรู้สึกเป็นห่วงลูกสาว "เมื่อคืนลูกไปค้างที่ไหนมา ทำไมไม่โทรบอกแม่ แม่เป็นห่วงแทบแย่"

หลิวซินเยว่ได้แต่ยืนนิ่ง ความทรงจำในอดีตชาติไหลบ่าเข้ามาในหัวสมองราวกับสายน้ำเชี่ยวกราก เธอจำได้ว่าเธอถูกหลี่เจี้ยน คนรักที่เธอไว้ใจ ฆ่าตายอย่างเลือดเย็น หลี่เจี้ยนเขาชายหนุ่มหน้าตาดี สุภาพอ่อนโยน ที่เข้ามาสารภาพรักกับเธอ เอาใจใส่ดูแลเธอราวกับไข่ในหิน ที่แท้แล้วเขาเป็นเพียงสายลับของแก๊งค้ายาเสพติด ที่เข้ามาตีสนิทกับเธอเพื่อล้วงข้อมูลลับของกรมตำรวจ มิน่าล่ะ ที่ผ่านมากรมตำรวจไม่เคยจับกุมพ่อค้ายาเสพติดได้เลยสักครั้ง คนร้ายมักจะไหวตัวทันและหลบหนีไปได้ทุกครั้ง เธอช่างโง่เขลา ที่หลงเชื่อคำหวาน หลงคิดว่าตัวเองได้พบกับรักแท้ สุดท้ายก็ต้องมาตายอย่างอนาถ

"เยว่เยว่ ลูกได้ยินแม่พูดไหม" ซูหลินโบกมือไปมาตรงหน้าลูกสาว "ลูกเป็นอะไรไปหรือเปล่า หรือว่าเมื่อคืนไปดื่มเหล้ากับเพื่อนมาแล้วแฮงค์"

"เอ่อ...คือว่า..." ซินเยว่ลังเล เธอไม่อยากโกหกคนเป็นแม่ แต่ก็ไม่รู้จะอธิบายเรื่องราวทั้งหมดอย่างไรเธอไม่อยากให้คนเป็นแม่ล่วงรู้ว่าบุตรสาวคนนี้ได้สูญเสียพรหมจรรย์ไปแล้ว "เมื่อคืนหนูดื่มเหล้าไปแก้วหนึ่ง แล้วหนูเมามาก จนอ้วกใส่ชุด พวกเพื่อนๆ หนูเลยต้องลากหนูกลับห้องพักค่ะ ตอนขากลับหนูเลยยืมเสื้อเพื่อนใส่กลับมาแทนชุดเดิมค่ะ" เธอตัดสินใจเลือกพูดความจริงเพียงบางส่วน

ซูหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย "แล้วทำไมไม่โทรมาบอกแม่ล่ะลูก แม่จะได้ไปรับ บ้านลุงเหว่ยก็อยู่ใกล้บ้านเรา คราวหลังก็โทรมาบอกแม่ด้วยนะ จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง"

"หนูขอโทษค่ะแม่คือ...หนู...หนู" หลิวซินเยว่ อึกอัก "หนูลืมค่ะ ตอนนั้นหนูมึนหัวมาก" เธอแสร้งทำท่าทางเหมือนคนเมาค้าง "ตอนนี้หนูยังมึนๆ อยู่เลยค่ะ"

ซูหลินถอนหายใจ "คราวหลังอย่าดื่มเยอะนะลูก ผู้หญิงตัวเล็กๆ แบบนี้ ดื่มเหล้ามากๆ อันตราย"

"ค่ะแม่" หลิวซินเยว่รับคำเสียงอ่อย

"ไปอาบน้ำอาบท่าแล้วนอนพักเถอะลูก" ซูหลินลูบหัวลูกสาวอย่างเอ็นดู "เดี๋ยวแม่ทำกับข้าวให้กิน"

หลิวซินเยว่พยักหน้ารับ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนเล็กๆ ที่ติดกับห้องของมารดาของเธอ ห้องนี้มีเพียงเตียงไม้ขนาด 3 ฟุต ตู้เสื้อผ้าไม้เก่าๆ และโต๊ะเขียนหนังสือตัวเล็กๆ

เธอมองไปรอบๆ ห้องด้วยความรู้สึกแปลกประหลาด ชีวิตความเป็นอยู่ของผู้คนในยุคนี้ช่างแตกต่างจากยุคที่เธอจากมา ไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกสบายเหมือนในยุคปัจจุบัน แม้แต่ห้องน้ำก็ยังต้องใช้ร่วมกับบ้านอื่นๆ

แต่ตอนนี้ เธอมีโอกาสเริ่มต้นชีวิตใหม่ ในร่างของหลิวซินเยว่ เธอจะใช้ชีวิตนี้ให้ดีที่สุด จะอยู่ให้ห่างๆ จากพวกตัวเอกทั้งหลายและใช้ชีวิตเรียบง่าย

หลังจากอาบน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว หลิวซินเยว่ จ้องมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกบานเก่าที่ตั้งอยู่มุมห้อง สะท้อนภาพใบหน้าของหญิงสาว เธอเห็นรอยแดงจางๆ ที่ปรากฏตามลำคอระหง

"เฮ้อ...สงสัยต้องไปซื้อเครื่องสำอางโป๊ะปิดผิวเสียแล้ว ร่างบางถอนหายใจยาว นิ้วเรียวไล้ไปตามรอยช้ำนั้นเบาๆ ราวกับจะลบเลือนมันให้หายไป ความทรงจำสุดท้ายก่อนหน้านี้ยังคงติดตรึงอยู่ในใจ ภาพใบหน้าของนายพลหวังขณะร่วมรักกันยังไม่เลือนหายไปจากใจเธอ

โชคดีที่เจ้าของร่างเดิมเป็นคนแต่งตัวมิดชิด เสื้อแขนยาวกับกางเกงขายาวสีหม่นๆ ช่วยปกปิดร่องรอยการร่วมรักไว้ได้มิดชิด หลิวซินเยว่สำรวจใบหน้าตัวเองในกระจกอย่างพิจารณา

'ก็สวยนี่นา' เธอคิดในใจ ดวงตากลมโต จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอิ่มสีชมพูระเรื่อ แต่ด้วยความที่ไม่แต่งหน้า ผิวหน้าซีดเซียวไร้สีสัน บวกกับทรงผมเรียบๆ เหมือนนักเรียนมัธยมปลาย ทำให้เธอดูจืดชืดไปหน่อย

แต่ถึงหน้าตาจะธรรมดา แต่หุ่นของหลิวซินเยว่กลับไม่ธรรมดาเลย เธอมีทรวดทรงองค์เอวที่น่าอิจฉา เอวคอดกิ่ว ร่างกายบอบบางอรชร แต่หน้าอกหน้าใจกลับอวบอิ่มอย่างไม่น่าเชื่อ ส่วนสูง 169 เซนติเมตร ถือว่าไม่เตี้ยสำหรับผู้หญิงโดยทั่วไป แต่เมื่อเทียบกับร่างสูงใหญ่กำยำของนายพลหวังแล้ว เธอก็ดูตัวเล็กไปถนัดตา

"หลิวซินเยว่ถอนหายใจอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมจู่ๆ เธอถึงมาอยู่ในร่างของคนอื่นแบบนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว เธอตัดสินใจหยุดคิดเรื่องนี้ไว้ก่อน ตอนนี้สิ่งที่ต้องทำคือหาข้อมูลเกี่ยวกับ 'หลิวซินเยว่' และยุคสมัยที่เธออาศัยอยู่ เธอต้องปรับตัวให้เข้ากับชีวิตใหม่โดยเร็วที่สุด