บทที่ 3 งานเลี้ยงตระกูลมู่ 1/2

บทที่ 3

งานเลี้ยงตระกูลมู่

ทันทีที่มู่เสี่ยวชิงกลับมาถึงเรือนหยกงาม นางก็ปิดประตูเรือนขังตัวเองอยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมให้ผู้ใดเข้ามาเป็นอันขาดแม้แต่ชงเหยาก็ยังต้องรออยู่ด้านนอก

"ชงเหยา พี่ใหญ่เล่า" มู่ห่าวหรานเอ่ยถามสาวใช้ที่ยืนกระสับกระส่ายไปมาด้วยความสงสัย

"คุณหนูอยู่ในเรือนเจ้าค่ะ บ่าวรู้สึกไม่ดีเลยเหมือนคุณหนูกำลังปิดบังอะไรอยู่เลย แววตาของคุณหนูก็น่ากลัวมากเจ้าค่ะ"

"เช่นนั้นเจ้าก็ไปทำอย่างอื่นก่อนเถิด"

"เจ้าค่ะ"

คล้อยหลังที่ชงเหยาเดินจากไปแล้ว มู่ห่าวหรานมองไปยังประตูที่ยังปิดสนิทด้วยความกังวลใจ เพียงไม่นานเขาก็ได้ยินเสียงร่ำไห้ที่ดังเล็ดลอดออกมา แม้จะเบาบางแต่เพราะเขาเป็นผู้ฝึกยุทธ์จึงได้ยินอย่างชัดเจน

"พี่ใหญ่... เกิดเรื่องอันใดขึ้นกับท่านกันแน่ เหตุใดในแววตาของท่านถึงได้มีความเศร้าหมองแฝงเอาไว้อยู่ตลอดเวลา" มู่ห่าวหรานเอ่ยกับตัวเอง แล้วจึงเดินล่าถอยออกไปอีกคน

เขาคิดมานานแล้วว่าตั้งแต่มาถึงเมืองหลวงพี่สาวของเขาก็เปลี่ยนไป ทุกคนต่างสังเกตได้โดยเฉพาะท่านพ่อที่ถึงกับเรียกเขาไปพบในห้องส่วนตัว

"แววตาของเสี่ยวชิงและอุปนิสัยที่ร่าเริงอ่อนโยนของนางเปลี่ยนไปราวกับมีเรื่องอะไรในใจ เจ้าที่ใกล้ชิดกับนางมากที่สุดรู้หรือไม่"

"เรื่องนี้ลูกเองก็สงสัยเหมือนกันขอรับ ท่านพี่ดูเย็นชามากแม้แต่ชงเหยายังแอบมาพูดกับลูกว่าท่าทางของท่านพี่ราวกับก้อนน้ำแข็งเดินได้กระนั้นเลย"

"น่าแปลกจริง ๆ เสียด้วย หรือว่าเสี่ยวชิงจะรู้สึกไม่ดีที่ต้องย้ายมาที่เมืองหลวงกันนะ"

"อาจจะเป็นไปได้ขอรับ ท่านพี่อาจจะกำลังวางตัวให้สมกับเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลมู่ของเราก็ได้ ในเมืองหลวงล้วนมีแต่อสรพิษร้ายทั้งนั้น"

มู่อู๋ซวนลูบเคราของตนเองพลางคิดวิเคราะห์ตามคำพูดของบุตรชายไปด้วย "อาจจะเป็นจริงดั่งที่เจ้าว่ามาก็เป็นได้ เช่นนั้นพ่อฝากเจ้าดูแลเสี่ยวชิงด้วยเล่า หากว่านางต้องการอะไรก็รีบมาบอกพ่อ แต่ถ้ากล้ามีผู้ใดมารังแกนางทำให้นางต้องคับข้องใจก็อย่าได้ลังเล หากมีเรื่องใดตามมาพ่อจะจัดการเอง"

"ท่านพ่อโปรดวางใจ ลูกจะดูแลพี่ใหญ่ด้วยชีวิตเลยขอรับ"

มู่ห่าวหรานยืดอกอย่างหนักแน่น ท่าทางของเขาราวกับผู้ใหญ่ที่รู้ความที่พร้อมจะปกป้องคนที่ตัวเองรัก

"ดีมาก เจ้ากลับไปพักผ่อนเถอะ"

"ขอรับท่านพ่อ"

มู่ห่าวหรานค้อมศีรษะแล้วเดินออกไปจากห้อง ลับหลังที่เขาไปแล้วมู่อู๋ซวนก็ได้เรียกคนสนิทเข้ามา พร้อมกับส่งคนให้ไปเฝ้าระวังความปลอดภัยของมู่เสี่ยวชิงด้วย ด้วยคนที่ได้รับหน้าที่นี้ล้วนเป็นยอดฝีมือทั้งสิ้น!

กลับมาที่ปัจจุบันภายในห้องเรือนหยกงาม มู่เสี่ยวชิงกำมีดสั้นในมือแน่นจนเส้นเลือดบนฝ่ามือปูดโปนขึ้นมา นางจ้วงแทงมีดสั้นลงไปที่หมอนอย่างบ้าคลั่งเพื่อระบายความโกรธแค้นที่สุมอยู่ในอกของตน เสียงฉึก ๆ และเสียงร่ำไห้ของนางดังก้องกังวานไปทั่วห้อง

ฉึก ฉึก ฉึก!!

"ฮึก ๆ ตายซะเถอะนังเพื่อนสารเลว!!"

มีดสั้นในมือจมหายไปในหมอนครั้งแล้วครั้งเล่า คนทำก็จดจ่ออยู่กับความคิดที่สับสนอยู่ในหัวของตัวเองเช่นกัน น้ำตาแห่งความเสียใจและเคียดแค้นพรั่งพรูออกมาไม่ขาดสาย เนื้อตัวของมู่เสี่ยวชิงสั่นระริกไปทั้งตัวด้วยความคั่งแค้นที่อยู่ในจิตใจ ต่อให้ตอนนั้นนางรู้ว่าอีกฝ่ายต้องจบชีวิตลงไปแล้วในชาติก่อน ทว่าเมื่อได้กลับมาพบกันอีกครั้ง และเห็นใบหน้าที่เปื้อนรอยยิ้มแห่งการเสแสร้งนี้ นางก็รู้สึกคลื่นไส้จนอยากจะอาเจียนออกมา ใบหน้านั้นช่างน่ารังเกียจยิ่งนัก!

"ฮือ ๆ ข้าขอสาบานว่าในชาตินี้ข้าจะทำให้เจ้ากับเฉิงอี้เทาอยู่มิสู้ตาย ทุกข์ทรมานอย่างแสนสาหัสกว่าข้านับเท่าพันทวี! ต่อให้ในชาติที่แล้วพวกเจ้าจะได้รับกรรมไปแล้ว แต่มันก็ยังไม่สามสมกับสิ่งที่พวกเจ้าทำกับข้า ในชาตินี้ข้าคือกรรมของพวกเจ้า!!"

ฝ่ามือเล็กถือมีดสั้นขึ้นมาจรดที่ปลายนิ้วชี้ของตน กดลงไปให้ปลายมีดบาดลึกที่ผิวเนื้อของตนทำให้หยาดโลหิตสีแดงเข้มหยดลงมาช้า ๆ จากปลายนิ้วของมู่เสี่ยวชิง การหลั่งโลหิตครั้งนี้ถือเป็นการสาบานในคำพูดที่เอ่ยออกมาเมื่อครู่นี้ ดวงหน้างามแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียมมองดูหยดเลือดสีแดงที่ไหลรินลงมาสู่พื้นด้านล่าง ดวงตาคู่เรียวสวยสว่างวาบอย่างเย็นชา

หนี้เลือดที่ทั้งสองทำไว้กับนางเมื่อชาติก่อน นางจะเอาคืนให้หมด!!