บทที่ 3

ห้าวันผ่านไปแล้ว เวลานี้กำลังพลของหั้วชินอ๋องที่มีฉือหย่งหลิงเป็นแม่ทัพใหญ่ คงจะถึงเมืองหลวงเป็นที่เรียบร้อย หลังจากนั้นพวกเขาทั้งหมดจะเดินร่วมกับกองกำลังของฮ่องเต้ ไปปราบกบฏที่ชายแดนทางเหนือของแคว้น ด้านฉือฟางอินเองก็ใช้ช่วงเวลาห้าวันนั้น คัดแยกสินเดิมจากมารดาที่นางเหลืออยู่ที่ลงในย่าม ด้วยความที่ตั้งแต่เข้ามาอาศัยอยู่ที่จวนสกุลฉือในฐานะฮูหยิน นอกจากเรือนหลังนี้ที่นางหลับนอนและใช้ชีวิตประจำวัน

 ก็ไม่มีสิ่งใดที่เลยที่บ่งบอกฐานะฮูหยินของนาง ฉือฟางอินต้องจัดการทุกอย่างในเรือนนี้ด้วยตัวเอง ไร้ซึ่งคนรับใช้ไร้ซึ่งอำนาจจัดการในจวน ต้องลำบากทำทุกอย่างด้วยตนเอง ทั้งที่ก่อนหน้านี้นางเองก็คือคุณหนูใหญ่ในจวนขุนนาง มีคนคอยรองมือรองเท้ามาตั้งแต่เกิด แต่ฉือหย่งหลิงผู้นี้กลับทำใช้ชีวิตนางตกต่ำลง ไม่เหลือเคล้าของการเป็นสตรีที่เกิดในชนชั้นสูงเลยแม้แต่น้อย ก็เพราะเขาปักใจเชื่อว่า นางจงใจวางแผนทำให้ตนเองได้แต่งงานกับเขา ในคืนงานเลี้ยงที่จัดขึ้น ณ จวนสกุลชวี่สกุลเดิมของนาง

คืนวันนั้นเป็นคืนจวนสกุลชวี่ จัดงานเลี้ยงต้อนรับหั้วชินอ๋อง สหายเก่าในวัยเด็กของใต้เท้าชวี่บิดาของนาง ทั้งสองเคยเล่าเรียนในสำนักศึกษาเดียวกันมาก่อน หลังจากที่หั้วชินอ๋องเข้าเฝ้าฮ่องเต้ของแคว้นหลูแคว้นบ้านเกิดของฉือฟางอิน เพื่อรับของพระราชทานรางวัล ที่ฮ่องเต้แคว้นฟู่แคว้นบ้านเกิดของหั้วชินอ๋องและฉือหย่งหลิง ได้ส่งกำลังพลของหั้วชินอ๋องมาช่วยทำส่งคราม จนทำให้ฝ่ายฮ่องเต้แคว้นหลูสามารถรวบรวมกำลังคน ทำการยึดอำนาจจากฮ่องเต้องค์ก่อน และสถาปนาตนเองเป็นฮ่องเต้คนใหม่ได้สำเร็จ หลังจากเสร็จพิธีมอบของพระราชทานแล้ว ใต้เท้าชวี่จึงเชิญสหายเก่า มางานเลี้ยงต้อนรับจวนสกุลชวี่

นั่นจึงเป็นครั้งแรกที่ฉือฟางอินและฉือหย่งหลิงได้พบหน้ากัน ในฐานะคุณหนูใหญ่สกุลชวี่และแม่ทัพใหญ่ในกำลังพลของหั้วชินอ๋อง ในตอนนั้นทั้งสองคน ต่างเป็นเพียงคนแปลกหน้าของกันและกัน มิได้มีเค้าลางที่จะทำความรู้จักสนิมสนมกันเลยสักนิด อีกทั้งสถานะของพวกเขาเอง ต่างคนก็มีบุรุษและสตรีที่หมายมั่นเอาไว้เป็นของตัวเองกันอยู่แล้ว โดยฉือฟางอินนั้น ได้หมั้นหมายอยู่กับเพ่ยเหยาซ่าง คุณชายจวนคหบดีที่ร่ำรวย เป็นอันดับหนึ่งของแคว้นหลู และวันนี้ในฐานะที่บิดาของทั้งคู่สนิทสนมกัน แม่ทัพชวี่จึงเชิญสหายและครอบครัวร่วมงานเลี้ยงในคืนวันนั้นด้วย

 ส่วนด้านฉือหย่งหลิงตอนที่อยู่ในสงครามนั้น ได้สละตนเองเพื่อช่วยชีวิตฮ่องเต้แคว้นหลูเอาไว้ ฮ่องเต้แคว้นหลูจึงตั้งใจที่จะมอบสมรสพระราชทาน ระหว่างเขาและองค์หญิงห้าเป็นรางวัล ทว่าในตอนนั้น สถานการณ์ชายแดนแคว้นฟู่ของเขา ได้เกิดความระส่ำระสายขึ้นมา ในระหว่างที่กองทัพของหั้วชินอ๋อง กองกำลังสำคัญของแคว้น อยู่ระหว่างติดพันธ์ช่วยแคว้นหลูทำสงครามอยู่ กบฏชายแดนถึงได้ใช้ช่องโหว่นี้ บุกรุกเข้ามาทำลายเมืองที่ตั้งอยู่ชายแดนแคว้นฟู่ ฉือหย่งหลิงจึงกราบทูลแก่ฮ่องเต้แคว้นหลู ให้เลื่อนสมรสพระราชทานออกไป จนกว่าสถานการณ์บ้านเมืองของแคว้นฟู่จะกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง

เหตุการณ์ในวันนั้นดำเนินไปอย่างปกติ โดยที่ไม่มีผู้ใดคาดคิดเลยว่า ในช่วงท้ายของงานที่เหลือเพียงเหล่าบุรุษ นั่งสังสรรค์ดื่มสุรากันด้วยกันอยู่นั้น จะเกิดเรื่องร้ายแรงที่ทำให้ฉือฟางอิน ต้องระเห็จระเหินจากบ้านเกิดเมืองนอน มาเป็นฮูหยินไร้ค่าในจวนแม่ทัพใหญ่สกุลฉือของฉือหย่งหลิงได้

เมื่อจู่ๆ ก็เกิดเสียงกรีดร้องของสตรี ดังขึ้นที่จวนของชวี่หนิงซื่อ บุตรสาวคนเล็กของแม่ทัพชวี่ เมื่อไปถึงที่เกิดเหตุ ก็พบอนุภรรยานามว่าชวี่ซุนเหลียน

นั่งร้องไห้กอดชวี่หนิงซื่อที่อยู่ในสภาพอาภรขาดวิ่น ก้มหน้าร้องไห้ซุกอกมารดาอยู่ นอกจากนี้ ก็ยังพบร่างของเพ่ยเหยาซ่าง ชายหนุ่มคู่มั่นของบุตรสาวคนโต นั่งหน้าดําคร่ำเครียด เอามือบีบนวดขมับอย่างคนคิดไม่ตกอยู่ ณ ที่ตรงนั้นด้วย

“เกิดอะไรขึ้น เหตุใดซื่อเอ๋อร์ถึงมีสภาพเช่นนี้”

 “ฮรึก ท่านพี่ ที่งานเลี้ยงท่านก็รู้ ซื่อเอ๋อร์รู้สึกไม่ค่อยสบาย ถึงได้ขออนุญาตท่านออกจากงานเลี้ยงมาก่อน เมื่อครู่นี้ข้ารู้สึกเป็นห่วงอาการของนางจึงได้แวะมาดู ไม่คิดว่าบุรุษผู้นั้น จะ... จะ ฮรึก”

“เพ่ยเหยาซ่าง!”

พลั๊ก 

ไม่ต้องรอให้อนุเหลียนกล่าวสิ่งใดไปมากกว่านี้ แม่ทัพชวี่ก็เดินเข้าไปผลักเพ่ยเหยาซ่าง จนหงายหลังล้มลง ขึ้นค่อมร่างของชายหนุ่ม แล้วชกเข้าไปที่ใบหน้าของเขาไม่ยั้ง จนบิดาของเพ่ยเหย่าซ่าง ต้องคุกเข่าอ้อนวอนขอชีวิตบุตรชาย พร้อมทั้งให้สัญญาว่า จะให้บุตรชายรับผิดชอบทุกอย่างที่เกิดขึ้น

แม่ทัพชวี่ถึงได้หยุดการกระทำนั้นของตนเอง ลุกขึ้นเดินออกจากเรือนของบุตรสาวคนเล็ก มุ่งหน้าไปที่เรือนของฉือฟางอินทันที ในเมื่อบิดาของเพ่ยเหยาซ่างกล่าวเช่นนั้น นั่นก็หมายความว่าการแต่งงานระหว่างฉือฟางอิน และเพ่ยเหยาซ่างจะต้องถูกยกเลิกไป เขาในฐานะบิดาของนาง สมควรจะต้องมาบอกเรื่องที่เกิดขึ้น ให้บุตรสาวคนโตรับรู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยตัวเอง

ทุกอย่างก้าวของแม่ทัพชวี่นั้นช่างหนักอึ้ง ราวกับว่าความรู้สึกในวันที่เขาพาอนุเหลียน ที่กำลังตั้งครรภ์บุตรสาวคนเล็ก เข้ามาในจวนสกุลชวี่ไม่มีผิด ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นตอนที่เขาต้องไปออกรบในครานั้น ได้พรากความสัมพันธ์ในครอบครัวไปในทันที ฮูหยินฉือเสียใจจนป่วยหนัก ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและบุตรสาวคนโต ระหองระแหงกันมาเรื่อยๆ จนมาถึงจุดแตกหัก และไม่สามารถกลับแก้ไขอะไรได้ เมื่อฮูหยินชวี่จากโลกนี้ไปอย่างไม่มีวันกลับ ฉือฟางอินแสดงท่าทีโกรธเกลียด แม่ทัพชวี่ผู้เป็นบิดาจนทำให้เขาเจ็บปวดหัวใจ

แต่ถึงนางจะโกรธเกลียดเขาอย่างไร เขาก็ยังให้ความสำคัญกับและรักนางสุดหัวใจ เพราะฉะนั้นแล้วไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น  เขาจะไม่ยอมให้นางเสียเกียรติ์ เพราะเรื่องต่ำทรามที่เกิดขึ้นเป็นอันขาด แต่ทว่าเมื่อแม่ทัพชวี่เดินมาถึงที่หน้าเรือนของบุตรสาว เขาก็ต้องแปลกใจเมื่อได้พบกับสหายเก่าอย่างหั้วชินอ๋อง ยืนทำหน้าเคร่งเครียดอยู่ก่อนแล้ว

“อาหั้ว! เจ้ามาทำอะไรที่เรือนบุตรสาวข้า!”