ตอนที่ 6 จอมมารหลานเฟย!

ตอนที่ 6

จอมมารหลานเฟย!

ความจริงแล้วไช่ลี่เฉินเดินตามนางมาโดยตลอด คราแรกเขาแค่นึกว่านางจะไปรายงานตัวกับเจ้าสำนักเลยจะเดินตามไปด้วยเพราะเรือนของเหอตี้ก็อยู่ข้างๆ กัน แต่นางกลับเดินออกนอกลู่ไปเรื่อยๆ ...

ไช่ลี่เฉินเดินไปได้สักพักก็รู้สึกไม่สบายใจ ก่อนจะหันไปมองก็พบว่าเป็นเหอตี้กับตงขงอวี่และศิษย์ในสำนักอีกสามคนตามมาด้วย

เขากำลังจะตกใจก็เห็นเหอตี้ยกนิ้วเรียวยาวขึ้นมาทาบไว้กับริมฝีปากเสียก่อนเลยไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมา

จากนั้นเหอตี้ก็ชี้ไปยังมี่มี่ที่คุยกับดอกไม้อยู่ ความจริงนางคุยกับดอกไม้ได้จริงๆ อาจจะบอกว่าเป็นความสามารถพิเศษโดยเฉพาะของบิดาก็ได้ เนื่องจากนางได้พลังสืบทอดมาจากเขา เลยทำได้เหมือนเขาเกือบทุกอย่าง

อยู่ๆ ศิษย์ด้านหลังก็กระซิบกระซาบแผ่วเบา “นั่นเฟยรั่วทำอะไร นางกำลังพูดคนเดียว...”

จากนั้นอีกคนก็กระซิบ “นางหัวเราะคิกคักด้วย ขนลุกชะมัด”

ไช่ลี่เฉินกลับได้ยินแล้วไม่พอใจ การกระทำของนางเช่นนี้เปรียบเหมือนสตรีจิตใจงดงามต่างหาก นางน่าขนลุกตรงที่ใด จากนั้นเขาก็ตั้งใจตามนางไปอย่างช้าๆ ไม่แสดงตัวให้สตรีตัวน้อยตกใจ

“นั่นๆ นางยืนคิดสิ่งใด” ศิษย์อีกคนก็กระซิบเพียงลมออกมาอีกครั้ง

จนถึงตอนนี้ทุกคนก็เริ่มคิดว่านางแปลกประหลาด ทั้งที่ยามนี้ต้องไปรายงานตัวยกน้ำชาให้อาจารย์ของตนยามเช้า แต่มี่มี่กลับเลือกที่จะเดินมาท้ายสำนัก?

“ฮ่าๆๆๆ”

จู่ๆ เสียงหัวเราะที่นางระเบิดออกมาก็ทำให้ศิษย์ชายสามคนสะดุ้งตกใจในที่สุด

ขนลุกจริงๆ ขนลุกนัก!

เหอตี้ค่อยๆ หยิบปลอกดาบข้างเอวช้าๆ เตรียมความพร้อมเสมอว่าฝ่ายตรงหน้าจะทำอะไรต่อ

ไช่ลี่เฉินเห็นเหอตี้จับดาบก็เริ่มกระวนกระวายใจ หันหน้ากลับไปหาเขาแล้วเอ่ยน้ำเสียงเบา “ท่านอาจารย์...”

เหอตี้ส่งกระแสจิตไปในความคิดของศิษย์ชาย ‘ไม่ต้องห่วง ดาบของข้าไม่ได้ทำร้ายมนุษย์ ดาบนี้ฆ่าได้แค่วิญญาณปีศาจ’

ไช่ลี่เฉินเริ่มกระจ่างขึ้นมา คำพูดที่เหอตี้จะสื่อออกมาก็คือ ยามนี้นางอาจถูกปีศาจควบคุมอยู่นั่นเอง

‘พวกเจ้าฟังให้ดี’ คราวนี้เหอตี้ส่งกระแสจิตไปหาทุกคน ‘ตั้งค่ายกล’

มี่มี่เริ่มรู้สึกตัวในที่สุด เพราะเมื่อครู่มัวแต่ฟังเสียงพวกภูตดอกไม้เลยไม่รู้ว่าถูกสะกดรอยตาม หากไม่ใช่เพราะหลานกัวบอกนางก็คงไม่รู้

นางดีดนิ้วหนึ่งทีอาภรณ์ก็เปลี่ยนเป็นสีดำมืด ทรงผมถูกรัดแน่นจนสูงเด่น เป็นผลให้หางคิ้วของนางชี้ตั้งราวกับใบหน้าของสตรีเย่อหยิ่ง

จากนั้นจึงหันหน้าไปทางคนกลุ่มด้านหลังที่กำลังตั้งค่ายกลกันอยู่

มี่มี่หยิบดาบคู่ดำแดงออกมากลางอากาศโดยไม่ต้องร่าย แล้วโยนดาบทั้งสองเล่มออกมากระโจนใส่กลุ่มคนหกคนตรงหน้า พวกสำนักสิงซู่ก็สู้กลับอย่างไม่รีรอ ดาบคู่ฟาดฟันกลางอากาศราวกับมีคนจับมันเข่นฆ่าคู่ต่อสู้ ทั้งที่มี่มี่ก็ยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้ขยับกาย

จากนั้นนางก็ปล่อยหลานกัวออกมา ร่างของมันค่อยๆ ขยายใหญ่ขึ้นเป็นรูปร่างคล้ายเสือ แต่ว่าเป็นสีแดงเลือด มี่มี่กระโดดขึ้นเหยียบบนหลังมันแล้วดึงคันธนูลงมาจากกลางอากาศ ก่อนจะเล็งศรไฟไปทางพวกเขา

“แม่นางเฟย เจ้าตั้งสติให้ดี!” ไช่ลี่เฉินตะโกนออกมาเป็นคนแรก

แต่กลับถูกฝ่ามือใหญ่ของเหอตี้ยกขึ้นมาห้ามไว้ทันที “ศิษย์ข้า ขนาดนี้แล้วเจ้ายังดูไม่ออก?”

ไช่ลี่เฉินไม่กล้ายอมรับความจริง ในใจคอยปลอบตัวเองว่านางเพียงแค่โดนวิญญาณร้ายสิงสู่

และไม่ได้เป็นปีศาจ...

มี่มี่ยกยิ้มจนริมฝีปากเล็กบางราวเส้นตรง ก่อนจะยื่นคำขู่ “คุณชายไช่ เห็นแก่ที่ข้าเคยช่วยท่านไว้ถึงสองครั้ง ท่านปล่อยข้า ข้าออกไป แล้วก็ทำเหมือนว่าเรื่องวันนี้ไม่เคยเกิดขึ้น เจอกันครั้งหน้าค่อยสู้หาผลแพ้ชนะได้หรือไม่”

ไช่ลี่เฉินขอบตาแดงก่ำ ร่างกายสั่นสะท้านเล็กน้อยหันไปหาเหอตี้ “ท่านอาจารย์ เดิมทีสำนักของเรามีบุญคุณต้องทดแทน และไม่คำนึงถึงอีกฝ่ายว่าจะดีชั่วยังไง เห็นแก่ที่นางเคยช่วยข้า อาจารย์ช่วยทำตามที่แม่นางเฟยบอกได้หรือไม่ขอรับ”

เหอตี้ร่ายอาคมป้องกันล้อมรอบทั้งหก ก่อนจะจ้องมี่มี่นิ่งไม่เอ่ยคำใดอยู่นาน จากนั้นน้ำเสียงเคร่งขรึมค่อยๆ เปรยขึ้นมา “หากข้าเจอครั้งหน้าไม่ปล่อยเจ้าไปแน่”

มี่มี่ได้ยินคำขาดก็โยนธนูขึ้นฟ้าจนมันหายลับไปต่อหน้าต่อตา วาดฝ่ามือหนึ่งทีดาบคู่ก็ถูกเผาไปต่อหน้าพวกเขา หลานกัวก็ย่อส่วนลงมาเป็นรูปร่างมนุษย์สีแดงตัวจิ๋วแล้วมานั่งพาดไหล่นางเช่นเดิม “หากครั้งหน้าเจอกัน ข้าก็ไม่ออมแรงเหมือนวันนี้แน่”

ศิษย์ทั้งสามสีหน้าซีดเผือดทันที นี่ออมแรงแล้วหรือ!

“เช่นนั้นข้าจะขอรู้นามศัตรูของข้าสักนิดก็ไม่เป็นไรกระมัง เจอครั้งหน้าจะได้สู้ถูกคน” เหอตี้กล่าวเนิบช้า

มี่มี่หุบยิ้มลง ในมือก็ร่ายวงแหวนขนาดใหญ่ไปพร้อมกับคำตอบที่ตามหลัง “นามของข้าคือหลานเฟย” จากนั้นก็หายลับเข้าไปในวงแหวนต่อหน้าต่อตาทุกคน

พอได้ยินดังนั้นพวกศิษย์สำนักสิงซู่ก็อ้าปากค้างกันเป็นแถบ “นะ นางมารหลานเฟย”

ตามมาด้วยท่าทางรังเกียจและหวาดกลัวไปพร้อมๆ กัน เหอตี้ยังคงสงบนิ่งสมกับที่อยู่ตำแหน่งปรมาจารย์ของสำนัก ตงขงอวี่ก็ลอบพ่นลมหายใจด้วยความถี่แรงเล็กน้อย

มีเพียงไช่ลี่เฉินเท่านั้นที่ไม่ได้รังเกียจนางเท่าพวกเขา ทั้งที่รู้ว่านางคือพวกปีศาจ ทั้งยังเป็นนางมารของพรรคอธรรมเขาก็ไม่ได้มีความคิดรังเกียจนางเลย...