ตอนที่ 5 อยากเป็นศิษย์ของสำนักสิงซู่ดูสักครั้ง!

ตอนที่ 5

อยากเป็นศิษย์ของสำนักสิงซู่ดูสักครั้ง!

ยามที่ไช่ลี่เฉินถูกปรมาจารย์เหอตี้เลือกเป็นศิษย์ คนที่เหลือก็เริ่มหมดกำลังใจ เดิมทีพวกเขาอยากเป็นศิษย์ของปรมาจารย์เหอตี้

ไช่ลี่เฉินคำนับชายตรงหน้าอย่างตั้งใจ ก่อนที่เขาจะหันไปมองมี่มี่ในสนาม

มี่มี่สะบัดแขนออกรอบเดียวอาภรณ์จากสีเทาพื้นๆ ก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเพลิง ขับเน้นให้ผิวกายที่ขาวผุดผ่องของนางเด่นกว่าผู้ใดในยามนี้ สายคาดเอวสีแดงสดก็ถูกปลดออกมาในเวลาไล่เลี่ยกัน ก่อนที่สตรีน้อยกลางสนามจะใช้รวบเส้นผมที่ดำยาวประดุจเส้นไหมรวบขึ้นจนตึง

“กราบเรียนเจ้าสำนัก อาจารย์อาวุโสทุกท่าน ข้าน้อยนามเฟยรั่ว วันนี้ฝีมืออาจจะต่ำต้อยแต่ก็อยากเป็นศิษย์ของสำนักสิงซู่ดูสักครั้ง”

ยามนางกล่าวผู้อื่นอาจจะไม่คิดเป็นอื่น แต่พอเหอตี้ได้ยินคำว่า ‘ดูสักครั้ง’ จากปากนางก็เริ่มระแวงเล็กน้อย ไม่เพียงแต่เหอตี้ที่เป็นปรมาจารย์มาสามปี ไช่ลี่เฉินที่เพิ่งก้าวเข้ามาเพียงวันเดียวก็ตระหนักถึงคำพูดนางเช่นกัน

แต่คิดไปสักพักเขาก็ถูกหญิงงามในอาภรณ์สีสดกลางสนามสะกดสายตา ไช่ลี่เฉินส่ายหน้าแล้วกล่าวกับตัวเองในหัวว่าตนคิดมากเกินไป

เจ้าสำนักสิงซู่พยักหน้าช้าๆ “เฟยรั่ว เจ้าจะมาแสดงอะไรเล่าวันนี้”

“การแสดงความสามารถของข้าน้อยอาจจะมิถูกใจผู้อาวุโสทุกท่าน แต่ข้าน้อยเฟยรั่วก็จะทำจนสุดความสามารถเจ้าค่ะ” มี่มี่กล่าวอย่างไม่รีบร้อน

หลังจากเจ้าสำนักพยักหน้ารับ มี่มี่ก็ผายมือสองข้างเป็นวงกลมสลับคนละทิศ แสงสีขาวในข่ายวงกลมสว่างจ้า ก่อนจะขยายกว้างขึ้นแล้วปรากฏเป็นดาบสองเล่มสีดำกับสีแดง

ทุกการกระทำของนางสร้างความตะลึงให้แก่ทุกคนเป็นอย่างมาก การร่ายเวทย์เช่นนี้เรียกได้ว่าความสามารถต่ำต้อยได้อีกหรือ!

มี่มี่ที่เป็นดรุณีบานสะพรั่ง ยามที่นางสวมชุดพื้นสีแดงสดเช่นนี้ ทั้งยังมีประกายอาคมสีขาวล้อมรอบนางเช่นนี้กลับยิ่งทำให้นางบานสะพรั่งยิ่งกว่าสตรีในวัยเดียวกันเป็นอย่างมาก

สาวน้อยร่างเล็กหยิบดาบคู่ดำแดงออกมาจากวงกลมที่นางร่าย จากนั้นก็สะบัดนิ้วมือเรียวเล็กขึ้นบนฟ้าก่อนจะมีเหล่ากลีบบุปผาร่วงลงมา นางจึงเริ่มควงกระบวนท่าใช้ปลายดาบสองเล่มหั่นครึ่งกลีบดอกไม้เล่านั้นจนหมด

“เยี่ยม!” เจ้าสำนักปรบมือให้กับนางเป็นคนแรกก่อนจะตามมาด้วยคนที่เหลือโดยพร้อมเพรียงกัน

“ขอบคุณเจ้าสำนักที่เอ่ยชมเจ้าค่ะ” สาวน้อยน้อมรับคำชมอย่างไม่ถ่อมตัวสักนิด ก่อนที่นางจะดึงสายคาดเอวบนหัวออก อาภรณ์ก็แปรเปลี่ยนกลับมาเป็นสีเทาเช่นเดิม

เจ้าสำนักสิงซู่อมยิ้มอย่างนึกเอ็นดู “ข้าเลือกนางเป็นศิษย์ข้า!”

พอเจ้าสำนักเอ่ยเช่นนี้ พวกที่เหลือในสนามก็ตกใจสุดขีด เดิมทีพวกเขาไม่ได้คาดหวังว่าจะได้เป็นศิษย์เจ้าสำนัก แต่สตรีตัวเล็กนางนั้นเพิ่งมาแถมยังอายุไม่เท่าไหร่ก็ถูกตาเจ้าสำนักแล้ว!

“ขอบคุณเจ้าสำนักที่เลือกศิษย์เจ้าค่ะ”

จากนั้นศิษย์ที่เหลือก็แสดงความสามารถต่อๆ กันมา บ้างถูกเลือก บ้างก็ไม่ถูกเลือกเลยจนต้องทยอยกลับลงเขากัน ถูกศิษย์พี่หลายคนตะโกนให้กำลังใจตามหลังว่าให้มาใหม่ปีหน้า

จนยามนี้มี่มี่แฝงตัวมาอยู่ได้ราวสองเดือนแล้ว เวลาผ่านมานานเช่นนี้นางก็ไม่ทำให้เสียเปล่า แอบเลียบเคียงถามอาจารย์ในสำนักที เจ้าสำนักที ผลลัพธ์ก็ออกมาใกล้ๆ กัน

อาทิ...

“พรรคอธรรมน่ะรึ รู้จักสิ! อย่าให้เจอแม้แต่คนเดียวนะ บิดาจะเผาให้เรียบ!”

“ข้าเคยได้ยินว่าจอมมารหลานเฟยนั้นใบหน้าขี้ริ้ว แถมยังอารมณ์ร้าย อายุอานามก็ไม่เท่าไหร่แท้ๆ”

และ

“พวกปีศาจน่ะเจ้าเล่ห์ เวลาเจ้าเจอก็อยู่ให้ห่างๆ เชียว โดยเฉพาะนางมารที่ขึ้นตำแหน่งแทนอดีตจอมมาร”

บางครั้งมี่มี่ก็ทนไม่ไหวแล้วถามกลับไปว่า พวกเขารู้ได้อย่างไรว่านางมารหลานเฟยเป็นแบบนี้ ทั้งที่ตัวนางเองยังไม่เคยปรากฏตัวให้ผู้ใดเห็นมาก่อน

แต่พวกเขาก็จะบอกว่า ขึ้นชื่อว่านางมารจะเป็นอื่นไปได้หรือ นอกจากเป็นเช่นที่ถูกเล่าขาน

มี่มี่สืบต่ออีกวันสองวันก็พบว่ายามนี้พวกสำนักสิงซู่ยังไม่มีความคิดที่จะเบียดเบียนฝ่ายอธรรม แค่ได้ยินว่าหากเจอซึ่งๆ หน้าจึงจะกำจัดให้สิ้น

วันนี้นางเลยวางแผนจะออกจากสำนักกลับไปหาน้องชายน้องสาวที่ดินแดนเว่ยต้า ตลอดเวลามี่มี่มักจะปฏิเสธหากพวกอาจารย์ให้ของ หรือแม้กระทั่งเจ้าสำนักนางก็ไม่ได้รับมา แม้ของชิ้นนั้นจะล้ำค่า รวมไปถึงยาลูกกลอนต่างๆ ด้วย

มี่มี่ทักทายพวกศิษย์คนอื่นๆ ในสำนักตามความเคยชิน ก่อนจะมุ่งไปยังเส้นทางด้านหลังสำนักสิงซู่มากขึ้น ยามเจอพวกดอกไม้นางก็จะหยุดเดินแล้วคุยเล่นราวกับมันมีชีวิต บางครั้งก็หยุดเดินแล้วแหงนขึ้นไปมองฟ้าราวกับกำลังใช้ความคิด

สักพักจึงจะหันหน้ากลับมามองตรงหัวไหล่ด้านขวาของตน “อากัว เจ้าขโมยแผ่นแป้งพวกเขาออกมาหมดแล้วจริงหรือ ฮ่าๆๆ” จากนั้นก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเหมือนสตรีบ้าผู้หนึ่ง

มี่มี่ส่ายหน้าไปมาแล้วก็พึมพำคนเดียวแผ่วเบา “ร้ายกาจเพียงนี้เชียว”

นางเดินออกมาเรื่อยๆ ราวกับไม่ทุกข์ร้อน โดยไม่รู้ว่ามีใครบางคนตามหลังนางอยู่ตลอดเวลา!