15. เจียวซินกับ “ตั้งสติ ตั้งสติ!!” (1)

“ท่านอ๋อง ทานขนมไหมเพคะ อร่อยนะเพคะ” เจียวซินยื่นขนมที่ซื้อมาจากตลาดไปรงหน้าเฟยเทียน หลังจากขึ้นมาบนรถม้าเจียวซินก็เปลี่ยนมาพูดคำราชาศัพท์เหมือนเดิม

“อร่อยเจ้าก็ทานเถิด เจ้าให้ข้าชิม หากข้าติดใจขึ้นมาคงไม่เหลือถึงท้องเจ้า” เจียวซินชะงักกับคำพูดของท่านอ๋อง

หากท่านอ๋องติดใจสิ่งใดจะทานไม่ให้เหลือเลยงั้นหรือ ท่านอ๋องคงหมายถึงของ ที่กินได้กระมัง คงมิใช่…

เฟยเทียนเห็นแก้มขาวเนียนขึ้นสีแดงระเรื่อ ก็อดยิ้มขำไม่ได้ ไม่รู้ว่า ในสมองเล็กๆ นั้นคิดสิ่งใด คงมิได้คิดเพ้อเจ้ออยู่กระมัง ไม่ทันที่เจียวซินจะดึงมือ ที่ถือขนมกลับมา

ฟิ้ว~ ลูกธนูพุ่งเข้ามาในรถม้าเฉี่ยวผ่านหลังมือสวยปักลงผนังรถม้า

ปัก!!!

“ก้มลงกับพื้น!!! เจ็บที่ใดหรือไม่”

“มะ เมื่อ…เมื่อกี้” ร่างบางตัวสั่นเทา เจียวซินทำตัวไม่ถูกนางมิเคยพบเจอเหตุการณ์เช่นนี้มาก่อน ยิ่งเสียงกรีดร้อง เสียงต่อสู้ เสียงดาบกระทบกัน นางยิ่งมิเคยได้ยิน

“มานี่ มาหาข้า ได้ยินข้าหรือไม่” เฟยเทียนดึงร่างบางเข้ามากอด และใช้มืออีกข้างประคองใบหน้าของเจียวซิน

“มองตาข้า เจ้าจะมิเป็นอันใด ตั้งสติให้มั่น”

“พะ เพคะ เพคะ ตั้งสติ ตั้งสติเพคะ!” เจียวซินพยายามตั้งสติให้มั่น เรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นบ่อยครั้งในนิยายจีนโบราณที่นางเคยอ่าน และสิ่งที่นางได้เรียนรู้จากนิยายคือ ไม่เป็นตัวถ่วง!!!คิดได้ดังนั้นเจียวซินก็ระลึกถึงกระบวนท่าของ เทควันโดที่เคยเรียนในโลกก่อน คงจะได้ใช้จริงก็คราวนี้

“ท่านอ๋องกับพระชายาลงมาก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ” ห่าวซวนแหวกม่านรถม้าให้ ผู้เป็นนายทั้งสอง

“เป็นอย่างไรบ้าง” เฟยเทียนเอ่ยถามสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

“พวกมันมีมากพ่ะย่ะค่ะ ทั้งยังมีพลธนู กระหม่อมเห็นควรว่าท่านอ๋องควรพาพระชายาหนีไปก่อนพ่ะย่ะค่ะ”

“แล้วพวกหนิงเออร์เล่า” เจียวซินเอ่ยถามขึ้น นางมิยอมทิ้งหนิงเออร์และ ทุกคนไว้แน่

“หม่อมฉันอยู่นี่เพคะ พระชายทรงหนีไปก่อนเถิดเพคะ หากพวกหม่อมฉันไปด้วยย่อมเป็นตัวถ่วงแน่เพคะ” หนิงเออร์กล่าวอย่างแน่วแน่กับผู้เป็นนาย หากแต่ดวงตากลมคลอไปด้วยน้ำตา นางมิอาจรู้ได้เลยว่าจะรอดไปพบผู้เป็นนายหรือไม่

“ท่านอ๋อง หากสู้เรามีหนทางชนะหรือไม่” เมื่อเจียวซินถามเช่นนี้ทำให้ เฟยเทียนรู้ได้ทันทีว่านางมิยอมหนีไปแล้วทิ้งคนอื่นๆ ไว้เป็นแน่ ซึ่งก็ตรงกับความคิดของเขา

“มี หงฮวาเจ้าจัดการพลธนูให้สิ้น ไป๋ฮวาและหวงฮวาเจ้าคุ้มกันเจียวซินและ พวกนางกำนัลไปหลังต้นไม้ใหญ่”

“ขอรับ!!!” ทั้งสามขานรับพร้อมกัน แล้วจึงเริ่มปฏิบัติตามคำสั่ง เฟยเทียนปล่อยมือออกจากเจียวซินและกำชับมิให้ออกห่างจากองค์รักษ์เงา แม้จำนวนของศัตรูจะมากกว่าถึงห้าเท่า แต่ด้วยฝีมือของทหารของเฟยเทียนที่ถูกฝึกมาเป็น อย่างดี ทำให้จำนวนศัตรูลดน้อยลงเรื่อยๆ จะมีก็แต่พลธนูที่เป็นอุปสรรคสำคัญ ด้านหงฮวาที่ได้รับมอบหมายให้จัดการพลธนูที่ซุ่มอยู่ตามต้นไม้ ก็อาศัยจังหวะเร้นกายหายไปจัดการพลธนู ทีละคน ทีละคน จนมิเหลือแม้แต่คนเดียว

“พลธนูตายหมดแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หงฮวาตะโกนลั่น ทำให้ทหารฝ่ายเฟยเทียน มิต้องพะว้าพะวังกลัวว่าจะถูกยิงด้วยธนูอีกต่อไป

ด้านเจียวซินยังไม่สามารถฝ่าวงล้อมของศัตรูออกไปได้ เห็นใด้ชัดว่าศัตรูเหล่านี้หมายเอาชีวิตนางเป็นแน่ แม้ไป่ฮวา หวงฮวาและทหารจะล้อมนางไว้และช่วยกันรับมือแต่จำนวนศัตรูก็มีมากกว่า อาจจะพลาดพลั้งได้ ด้านท่านอ๋องก็ถูกล้อมไว้ด้วยทหารฝ่ายศัตรูเช่นกัน เจียวซินที่จับมือหนิงเออร์และนางกำนัลทั้งสองไว้แน่น กำลังคิดว่าใช้วิธีใดให้หลุดจากวงล้อมนี้หรืออย่างน้อยก็ให้นางได้มีส่วนช่วยพวกทหารบ้าง

“ข้าจะไปช่วยพวกเขาต่อสู้ ข้าพอเตะต่อยได้บ้าง”

“ห๋าาา! ไม่ได้เพคะ ไม่ได้! แม้จะเป็นบุตรีแม่ทัพแต่พระชายาไม่เคยจับดาบ จับธนูนะเพคะ” หนิงเออร์ตาแทบถลนออกจากเบ้า พระชายาจะไปต่อสู้กับศัตรูได้อย่างไร

“แต่ข้าเตะต่อยเก่ง ข้าจะลองดู”

“ไม่เพคะ พวกเจ้าจับพระชายาไว้” หนิงเออร์สั่งนางกำนัลทั้งสอง

“ได้ๆ ข้าไม่ไปแต่เราต้องช่วยพวกเขา จะทำอย่างไรดีล่ะ” เจียวซินทั้งคิดทั้งดึงเหล่านางกำนัลหลบหอกหลบดาบที่พยายามพุ่งเข้าใส่พวกนาง พลันสายตาไปสุดเข้ากับหิน

จริงสิ แม้หินก้อนเล็กๆ จะไม่ทำให้ศัตรูบาดเจ็บมากแต่ก็ทำให้การต่อสู้ชะงักได้

“พวกเจ้าหันหลังชนกัน”

“อันใดนะเพคะ” หนิงเออร์และนางกำนัลมึนงง

“หันหลังชนกันๆ แล้วหยิบก้อนหินก้อนกรวดปาใส่ศัตรูเลย เร็วเข้า!!” ได้ยินคำสั่งนาย หนิงเออร์และนางกำนัลหยิบหินก้อนใหญ่เท่ากำมือปาใส่ศัตรู

“หึ นี่แหนะๆ รู้จักข้าน้อยไปเสียแล้ว ข้าเป็นแชมป์ปาป๋องในงานวัดเลยนะ” เจียวซินปาหินใส่ศัตรูไปพลาง โอ้อวดตนไปพลาง แผนปาหินของเจียวซินคงช่วยได้ไม่มากก็น้อย มีศัตรูพลาดพลังเสียจังหวะทำให้ทหารจัดการได้อย่างง่ายดาย เฟยเทียนที่จัดการศัตรูฝั่งตนเรียบร้อยจึงมาสมทบกับฝั่งของเจียวซินทันที

“ท่านอ๋อง ระวังเพคะ! อย่ามายุ่งกับท่านอ๋องนะ” เจียวซินที่เห็นเฟยเทียนกำลังต่อสู้กับศัตรูจึงหมายจะช่วย นางปาหินก้อนเท่ากำมือออกไปอย่างแรง

ตุ๊บ!!!

“โอ้ย! เจียวซิน!!!!” แต่กลับเป็นเสียงร้องขอเฟยเทียนที่ดังลั่น เจียวซินถึงกับยิ้มแห้งๆ ส่งไป

“หม่อมฉันกะพลาดไปนิด นิดนึง แหะๆ” ไม่มีเวลาให้เฟยเทียนได้ดุเจียวซิน ศัตรูตรงหน้าพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว

ข้าจะชำระความกับเจ้าแน่เจียวซิน

ใช้เวลาไม่นานเหล่าศัตรูล้มตายกันกลาดเกลื่อน ผืนแผ่นดินเต็มไปด้วยเลือดแดงฉาน เป็นภาพที่น่าสยดสยองยิ่งนัก ทำเอาเจียวซินถึงกับเบือนหน้าหนี นางอยากอาเจียนออกมาเต็มทน นางรู้และเข้าใจเป็นอย่างดีว่าว่าเหตุใดจึงไม่อาจหลีกหนีการฆ่าฟันกันได้ Kill or Be killed หากเราไม่ฆ่า เราก็จะถูกฆ่า เฟยเทียนที่เห็นเจียวซินท่าทางไม่ดีจึงพาตัวนางขึ้นรถม้า แล้วจึงเอ่ยสั่งห่าวซวนให้ รั้งรอจัดการเก็บกวาดให้เรียบร้อย พาเหล่าทหารที่บาดเจ็บไปพบหมอ ทหารที่ตายก็ให้ชดเชยและดูแลครอบครัวพวกเขาอย่างดี ส่วนเฟยเทียนพาเจียวซินและนางกำนัลกลับจวนก่อน เฟยเทียนเห็นเจียวซินนั่งเงียบมาตลอดทางจึงอดเป็นห่วงไม่ได้ นางคงจะเคยเห็นภาพเหล่านี้เป็นครั้งแรกตั้งแต่ที่ความจำหดหาย เฟยเทียนอดรู้สึกผิดมิได้ที่ปล่อยให้นางมาเจอเหตุการณ์เช่นนี้ แต่ทางด้านของเจียวซินตอนนี้ แม้จะยังขยาดกับภาพที่เห็นแต่ยังไม่เท่าความรู้สึกกลัวที่มีต่อท่านอ๋อง ก็นางเล่นปาหินใส่ท่านอ๋องจนหัวปูดเสียขนาดนั้น มีหวังครานี้โดนทำโทษเป็นแน่ จะทำอย่างไรดีๆ นางนั่งคิดมาตั้งนานก็คิดไม่ออกเสียที

“เจียวซิน”

“พะ เพคะ” โดนแน่ โดนแน่ๆ แล้ว เจียนซินแสดงสีหน้าขลาดกลัวว่าจะถูกลงโทษ ร่างบางย่นคอหนีเมื่อเห็นว่าเฟยเทียนยกมือขึ้นมา แต่ทว่าสัมผัสที่ได้รับบนศีรษะกลับเป็นเพียงการลูบเบาๆ เท่านั้น

“ลืมมันเสียให้หมด อย่าได้เก็บไปฝันเล่า…พานายเจ้าไปอาบน้ำอาบท่า แล้วเข้านอนเสีย” เฟยเทียนกล่าวกับเจียวซินแล้วจึงหันไปสั่งหนิงเออร์และนางกำนัล