ログイン共有
14. เจียวซินกับวิธีสร้างชื่อเสียง (3)
最終更新日:
2025-06-24 23:07:59“เรียกข้างั้นหรือ…”
“จะ..เจ้าค่ะ ช่วยข้าเลือกกลิ่นเครื่องหอมได้หรือไม่เจ้าคะ” เฟยเทียนเดินเข้าใกล้เจียวซิน แล้วฉวยเอาข้อมือของเจียวซินขึ้นมา
“ตรงนี้ใช่หรือไม่”
“เจ้าค่ะ” สิ้นเสียงของเจียวซิน เฟยเทียนก้มหน้าลงจนปลายจมูกโด่งแตะลงบนข้อมือของเจียวซิน
“อ๊ะ…” เหตุใด!! เหตุใดท่านอ๋องต้องเองจมูกแตะลงไปเช่นนั้นด้วยเล่า เจียวซินใจเต้นกับการกระทำนี้ไม่น้อย ตั้งแต่ที่นางมาอยู่โลกนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านอ๋องแสดงท่าทีใกล้ชิดกับนางเฉกเช่นสามีภรรยาคู่อื่น เมื่อนึกถึงจุดนี้ก็ทำเอาเจียวซินหน้าขึ้นสีระเรื่อ
“อีกกลิ่นเล่า อยู่ตรงที่ใด” เฟยเทียนเอ่ยถาม มิใช่ว่าเขาไม่เห็นท่าทีขัดเขิน แต่เลือกที่จะปล่อยผ่าน มิอยากทำให้นางต้องอึดอัด เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาแตะเนื้อต้องตัวนางตั้งแต่ที่นางแต่งเข้ามา แต่ครั้งนี้…เขาแค่อยากรู้ อยากรู้ว่ากลิ่นเหล่านั้นจะหอมเพียงใด เมื่ออยู่บนตัวนาง
“อยู่หลังมือ ข้างนี้เจ้าค่ะ” เจียวซินยื่นมืออีกข้างให้ท่านอ๋องลองดมกลิ่น เฟยเทียนแตะจมูกลงไปบนหลังมือเจียวซินอีกครั้ง
หอม หอมมากทั้งสองกลิ่น ไม่ว่ากลิ่นใดก็หอม
“เอากลิ่นใดดีเจ้าคะ” เจียวซินเอ่ยถามออกไป แม้จะขัดเขินต่อการกระทำที่ไม่สนสายตาผู้ใดของท่านอ๋องไม่น้อย
“เอาทั้งสอง ข้าชอบทั้งสองกลิ่น”
“แต่ว่า…” เสียดายเงิน...
“ข้าจะจ่ายให้ ซื้อมาทั้งสองกลิ่น” เฟนเทียนเมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางที่กำถุงเงินในมือแน่นก็เข้าใจว่านางคงมิอยากจ่ายเงิน
“เจ้าค่ะ แล้วของอื่นๆ ท่านพี่จะจ่ายให้ข้าด้วยหรือไม่เจ้าคะ” เมื่อไม่ได้เสียเงินซื้อเอง เจียวซินก็ยิ้มจนหน้าบาน
“อืม วันนี้ข้าจะจ่ายให้ทั้งหมด”
“ข้าเอาทั้งสองกลิ่นเลยเจ้าค่ะ” เจียวซินหันไปพูดภาษาอังกฤษกับเจ้าของร้าน เมื่อได้สินค้ามาแล้วจึงส่งไปให้หนิงเออร์และนางกำนัลถือ จากนั้นจึงเดินซื้อของร้านอื่นเรื่อยๆ ในเมื่อมีคนจ่ายให้ ก็ต้องซื้อให้คุ้ม คริคริ
“จะไปที่ใดอีก” เฟยเทียนที่เดินตามตลอดทางเอ่ยถาม เมื่ออยู่ๆ เจียวซินก็ยืนนิ่งไม่ขยับ
“เมื่อยขาแล้วเจ้าค่ะ ไปหาที่นั่งก่อนได้หรือไม่เจ้าคะ” เหล่านางกำนัลเมื่อได้ยินผู้เป็นนายบ่นก็ย่อตัวลงบีบๆ นวดๆ ให้
“ขอบใจมาก แต่พวกเจ้าลุกขึ้นเถิด ข้าทนได้ ไม่ต้องบีบๆ ลุกขึ้นๆ” เจียวซินปฏิเสธการปรนนิบัติจากนางกำนัล หันไปรอคำตอบจากท่านอ๋อง
“ยามนี้ก็ใกล้มื้อเย็นแล้ว เช่นนั้นก็ไปที่เหลาอาหาร” เฟยเทียนว่าแล้วก็เดินนำไปเหลาอาหารชื่อดังในย่านนั้น
“เชิญขอรับนายท่าน เชิญขอรับ” เสี่ยวเอ้อ (พนักงาน) ของร้านเข้ามาต้อนรับลูกค้า
“ขอห้องรับรองใหญ่ให้นายของข้าด้วย”
“ได้ขอรับ” เสี่ยวเอ้อเดินนำไปยังห้องรับรอง เจียวซินที่กำลังจะเดินตาม ท่านอ๋องเข้าไปภายในห้องรับรองก็ชะงัก
“พวกเจ้าก็รีบตามมาเถิด” เจียวซินหันไปบอกกับข้ารับใช้ที่ตามมาปรนนิบัติ ได้ยินดังนั้นเฟยเทียนจึงหยุดและหันมามอง นี่นางลืมกระทั่งว่านายและบ่าวมิควรรับสำรับร่วมกันเลยหรือ
“ฮูหยินเจ้าคะ พวกบ่าวรออยู่หน้าห้องเพคะ”
“แล้วพวกเจ้าไม่ทานมื้อเย็นหรือ ไม่หิวกันหรือ” เจียวซินทำหน้าไม่เข้าใจ
“เอ่อ…คือ” หนิงเออร์อึกอัก เห็นดังนั้นเจียวซินจึงหันไปขอความเห็นจาก ท่านอ๋อง เฟยเทียนถึงกับถอนหายใจในความเอาอกเอาใจบ่าวไพร่ของเจียวซิน มิใช่ว่าเขาไม่เห็นว่าตลอดทางนางแบ่งของกินให้เสมอ คอยถามตลอดทางว่าถือของหนักหรือไม่
“ห้องด้านข้างว่างหรือไม่” เฟยเทียนสอบถามเสี่ยวเอ้อ
“ว่างขอรับ ให้ข้าน้อยจัดอีกห้องหรือไม่ขอรับ”
“อืม พวกเจ้าก็ไปทานกันเสียให้อิ่ม ฮูหยินข้าจะได้สบายใจเสียที”
“ขอบพระคุณเจ้าค่ะนายท่าน ฮูหยิน”
“ขอบพระคุณขอรับนายท่าน ฮูหยิน”
จากนั้นจึงแยกย้ายกันไปทานมื้อเย็น ภายในห้องจึงมีเพียงเฟยเทียนและเจียวซินที่กำลังนั่งทานมื้อเย็นกันอยู่ ด้วยความที่เจียวซินเพลิดเพลินไปกับ การทานอาหาร จึงใช้ตะเกียบคีบอาหารจานที่อร่อยให้ท่านอ๋อง แต่เมื่อย้อนนึกไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า มือที่ยื่นไปกลับชะงักค้าง แล้วรีบดึงกลับทันที
“ขออภัยเจ้าค่ะ”
“มิเป็นไร ข้าอยากทานจานนั้นเช่นกัน แต่คงคีบมิถึง” เฟยเทียนที่เห็น เจียวซินแสดงท่าทีอึดอัด นางคงนึกถึงเหตุการณ์ที่เขาตำหนินาง เฟยเทียนมิอยากให้เสียบรรยากาศจึงเอ่ยเช่นนั้นออกไป
“เช่นนั้นให้ข้าคีบให้ดีหรือไม่เจ้าคะ” เจียวซินรีบเสนอความช่วยเหลือ อย่างน้อยท่านอ๋องเองก็คงรู้สึกผิดที่ตำหนินางแรงเช่นนั้นเหมือนกัน แม้จะไม่ได้กล่าวคำว่าขอโทษ แต่การที่ยอมตามใจนางวันนี้ก็ถือว่าขอโทษด้วยการกระทำ แล้วกัน
นอกจากจะเป็นเด็กเอาแต่ใจแล้ว ยังปากหนักด้วยหรือนี่
“ข้าผ่านการทดสอบหรือไม่เจ้าคะ”
“อืม จากที่เห็นเจ้าก็พูดสื่อสารได้คล่องแคล่วดี ถือว่าใช้ได้”
“ถ้าเช่นนั้น…”
“ข้าจะให้เจ้าเป็นล่ามในวันที่คณะราชทูตมาเยือน”
“ได้เจ้าค่ะ แล้ว…ข้าจะได้รางวัลหรือไม่เจ้าคะ”
“ได้ หากทำดีเสด็จพ่อจะทรงพระราชทานรางวัลให้เป็นแน่”
“ขอบพระคุณเจ้าค่ะ”
“อย่างนั้นช่วงนี้เจ้าก็ไปอ่านตำราเกี่ยวกับการปฏิบัติตนต่อหน้าเชื้อพระวงศ์ ไว้บ้าง”
“ได้เจ้าค่ะ ข้าเองก็มิรู้วิธีปฏิบัติมากเช่นกัน”
“หาก…หากที่ตำหนักเจ้าไม่มีตำรา ก็มาใช้ห้องตำราที่ตำหนักข้าได้” เฟยเทียนเอ่ยปากบอก เขาไม่ได้อยากใกล้ชิดนางหรอกนะ เพียงแต่…เพียงแต่นางจำเป็นต้องศึกษาให้มากก็เท่านั่น
“ได้หรือเจ้าคะ เช่นนั้นท่านพี่ให้คนมาสอนการปฏิบัติตนด้วยได้หรือไม่ เจ้าคะ”
“อืม ได้ ข้าจะไปขอคนจากเสด็จแม่มาสอนให้” นี่เขามิได้ตามใจนางหรอกนะ ไม่ได้ตามใจเลยจริงๆ
最新チャプター
เกิดใหม่อีกที เป็นพระชายาก็ไม่เลว 14. เจียวซินกับวิธีสร้างชื่อเสียง (3)
“เรียกข้างั้นหรือ…”“จะ..เจ้าค่ะ ช่วยข้าเลือกกลิ่นเครื่องหอมได้หรือไม่เจ้าคะ” เฟยเทียนเดินเข้าใกล้เจียวซิน แล้วฉวยเอาข้อมือของเจียวซินขึ้นมา“ตรงนี้ใช่หรือไม่”“เจ้าค่ะ” สิ้นเสียงของเจียวซิน เฟยเทียนก้มหน้าลงจนปลายจมูกโด่งแตะลงบนข้อมือของเจียวซิน“อ๊ะ…” เหตุใด!! เหตุใดท่านอ๋องต้องเองจมูกแตะลงไปเช่นนั้นด้วยเล่า เจียวซินใจเต้นกับการกระทำนี้ไม่น้อย ตั้งแต่ที่นางมาอยู่โลกนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่ท่านอ๋องแสดงท่าทีใกล้ชิดกับนางเฉกเช่นสามีภรรยาคู่อื่น เมื่อนึกถึงจุดนี้ก็ทำเอาเจียวซินหน้าขึ้นสีระเรื่อ“อีกกลิ่นเล่า อยู่ตรงที่ใด” เฟยเทียนเอ่ยถาม มิใช่ว่าเขาไม่เห็นท่าทีขัดเขิน แต่เลือกที่จะปล่อยผ่าน มิอยากทำให้นางต้องอึดอัด เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาแตะเนื้อต้องตัวนางตั้งแต่ที่นางแต่งเข้ามา แต่ครั้งนี้…เขาแค่อยากรู้ อยากรู้ว่ากลิ่นเหล่านั้นจะหอมเพียงใด เมื่ออยู่บนตัวนาง“อยู่หลังมือ ข้างนี้เจ้าค่ะ” เจียวซินยื่นมืออีกข้างให้ท่านอ๋องลองดมกลิ่น เฟยเทียนแตะจมูกลงไปบนหลังมือเจียวซินอีกครั้งหอม หอมมากทั้งสองกลิ่น ไม่ว่ากลิ่นใดก็หอม“เอากลิ่นใดดีเจ้าคะ” เจียวซินเอ่ยถามออกไป แม้จะขัดเขินต่อการกระทำที่ไม่
เกิดใหม่อีกที เป็นพระชายาก็ไม่เลว 13. เจียวซินกับวิธีสร้างชื่อเสียง (2)
..“ท่านอ๋องและพระชายาจะออกไปนอกจวน เจ้ารีบนำความไปบอกท่านพ่อเสีย อย่าให้ถูกจับได้” หญิงสาวรับคำสั่งจากผู้เป็นนายแล้วจึงเร่งรีบออกไปส่งข่าว..ด้านเฟยเทียนและเจียวซินที่กำลังนั่งรถม้าไปยังตลาดเทียบท่า ระยะทางค่อนข้างไกลต้องใช้เวลาเดินทางเกือบครึ่งชั่วยาม เจียวซินที่ได้ออกนอกจวนครั้งแรกถึงกับยิ้มไม่หุบ เปิดม่านดูบรรยากาศรายทาง ปากก็เอ่ยถามสิ่งที่แปลกตากับท่านอ๋อง จนลืมไปเสียสนิทว่าตนเองต้องอย่าล้ำเส้นท่านอ๋อง ส่วนเฟยเทียนก็ทำหน้าที่ตอบคำถามของชายาตน ภายในหัวก็คุ้นคิดว่าเจียวซินนั้นจะแกล้งเป็น จำมิได้หรือไม่ แต่คำตอบที่เขาได้คือ ดูอย่างไรนางก็ไม่มีท่าทีแกล้งหรือหลอกลวงใดๆ เขาเชื่อไปแปดในสิบส่วนแล้วว่านางจำสิ่งใดมิได้เลย“ท่านอ๋องคิดว่าหม่อมฉันจะเปิดสำนักศึกษาสำหรับชาวบ้านดีหรือไม่” เจียวซินเอ่ยถามขณะมองชาวบ้านตามท้องถนน“หากจะทำต้องมีเงินทองมากพอ เพราะชาวบ้านคงมิมีเงินทองสำหรับมา ใช้จ่ายค่าเล่าเรียน”“จริงของท่าน เช่นนั้นหม่อมฉันจะสอนลูกขุนนางและเชื้อพระวงศ์ไปด้วย สอนชาวบ้านไปด้วยดีหรือไม่เพคะ”“เหตุใดต้องไปสอนลูกขุนนางด้วยเล่า” เฟยเทียนเอ่ยถามเสียงนุ่ม เมื่อไหร่มิรู้ที่เขาหลงไหลไปกับ
เกิดใหม่อีกที เป็นพระชายาก็ไม่เลว 12. เจียวซินกับวิธีสร้างชื่อเสียง (1)
เจียวซินที่กำลังจดจ่ออยู่กับการเลือกตำรา ก็เดินไปเรื่อยๆ อย่างแรก นางต้องรู้ก่อนว่าโลกที่นางอยู่ตอนนี้เป็นอย่างไร ต้องหาหนังสือเกี่ยวกับประวัติศาสตร์หรือสังคม“กฎหมาย การรบ จารีต … แล้วประวัติศาสตร์อยู่ไหนกันล่ะ” เจียวซินเดินหาเท่าไหร่ก็มิเจอ หรือนางควรไปถามท่านอ๋องดี แต่ก็กลัวโดนท่านอ๋องตำหนิ อีกอย่างนางรู้สึกหมั่นไส้ เบื่อหน่าย รำคาญท่านอ๋องอย่างไรก็ไม่รู้เอ่อ ยอมรับก็ได้ว่างอน จริงๆ ก็ไม่ถึงกับงอนแต่แค่รู้สึกผิดหวัง รู้สึกเสียใจนิดๆ โมโหหน่อยๆ ก็เท่านั้น“ชิ หาเองดีกว่า ไม่ง้อหรอก”“เจ้าหาตำราใดอยู่งั้นหรือ” เฟยเทียนที่เข้ามาเงียบๆ เอ่ยถามขึ้น“เห้ย!! ท่านทำข้าตกใจ” เจียวซินยกมือขึ้นลูบหน้าอกตนเองเบา“ตกใจอันใดของเจ้า แล้วเจ้าหาตำราอันใดอยู่…ข้าจะช่วยหา” ประโยคสุดท้ายเฟยเทียนพูดเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน อีกทั้งยังแสดงอาการเก้งๆ กังๆ เหมือนมิค่อยแน่ใจในสิ่งที่ทำอยู่ด้านเจียวซินที่อยูใกล้ได้เห็นท่าทีและได้ยินทุกคำพูดของท่านอ๋อง จึงแอบลอบยิ้มทันทีหึ มาง้อข้าสินะ จะยอมพูดด้วยสักหน่อยก็ได้“จะช่วยหม่อมฉันหาหรือเพคะ”“หืม…ใช่ บอกมาว่าอยากได้ตำราอันใด” เฟยเทียนที่เริ่มขัดเขินกับการกระทำของตน
เกิดใหม่อีกที เป็นพระชายาก็ไม่เลว 11. เจียวซินกับมิมีผู้ใดดีต่อกัน (3)
“ท่านเป็นเด็กหรือไร ถึงได้เขี่ยผักทิ้งเช่นนั้น” เจียวซินเอ่ยขึ้นเมื่อสังเกตเห็นเฟยเทียนเขี่ยผักที่ติดอาหารออก ทั้งยังคีบเมนูผักให้เฟยเทียนอีกด้วย“นี่เจ้ากล้า-” เฟยเทียนกัดฟันกรอด กล้าดีอย่างไรมาว่าให้เขาเป็นเด็ก แม้แต่องค์ฮ่องเต้ยังเอ่ยชมเขาอยู่หลายหนว่ามีความคิดเป็นผู้ใหญ่ตั้งแต่เขาอายุเพียงสิบห้าหนาว แต่นี่เขาอายุได้ยี่สิบห้าหนาวแล้ว นางยังกล้ากล่าวว่าเขาเป็นเด็ก ช่างกล้า ช่างกล้านัก!“ทานเสีย ผักมีประโยชน์ท่านมิรู้หรือ ถึงไม่ชอบก็ต้องทานนะเพคะ” เจียวซินวางผักที่คีบลงบนข้าวของท่านอ๋องด้วยความหวังดี“เจ้ามิต้องมาสอดเรื่องของข้า ทานของเจ้าไป!!” ด้วยกลัวจะเสียหน้าต่อหน้าขันทีและนางกำนัลที่เฝ้าอยู่ในห้อง เฟยเทียนจึงเขี่ยอาหารที่เจียวซินคีบให้ทิ้งและกล่าวตำหนิเจียวซินด้วยเสียงดุจนเจียวซินชะงักนางเพียงหวังดีเหตุใดจึงว่ากล่าวกันด้วยถ้อยคำเช่นนี้ หากไม่กินก็เพียงแค่บอกกล่าวกันเท่านั้น มันยากนักหรือ“เพคะ! หม่อมฉันจะมิสอดเรื่องของท่านอีก” เจียวซินไม่เข้าใจท่านอ๋อง แม้แต่น้อย แต่ก็ทำสิ่งใดไม่ได้ ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนนางอยู่ในห้องประชุมของโรงเรียนในโลกเก่า ไม่พอใจ ไม่เข้าใจ แต่ก็ทำอันใดไม
เกิดใหม่อีกที เป็นพระชายาก็ไม่เลว 10. เจียวซินกับมิมีผู้ใดดีต่อกัน (2)
“งั้นเราไปเตรียมเครื่องเสวยเถิด วันนี้ข้าจะไปรับสำรับเช้ากับท่านอ๋อง” ว่าแล้วเจียวซินก็เดินตรงไปที่โรงครัวทันทีด้านเฟยเทียนกำลังนั่งฟังรายงานขององค์รักษ์เงาที่ส่งไปติดตาม เจียวซิน“พระชายามิได้ออกไปที่ใด ไม่ได้พบเจอผู้ใดเลยพ่ะย่ะค่ะ ส่วนมากจะนั่งเล่นที่ศาลาริมสระหรือไม่ก็ศาลาในสวนพ่ะย่ะค่ะ”“แล้วท่าทีของนางเป็นอย่างไร”“พระชายาดูเหมือนมิรู้สิ่งใดจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ พระชายามักสอบถามเรื่องต่างๆ จากหนิงเออร์ แม้แต่เรื่องการปฏิบัติตนยังถูกหนิงเออร์กล่าวเตือนอยู่หลายครั้ง พ่ะย่ะค่ะ”“อืม ติดตามดูต่อไป หากมีอันใดเร่งด่วนมาแจ้งข้าได้ทันที แล้วตอนนี้ใครดูแลนางอยู่”“เป็นหงฮวาและไป่ฮวาพ่ะย่ะค่ะ” องค์รักษ์เงากล่าวชื่อลับของเพื่อนทั้งสองด้วยความขัดเขิน“อ่าาา งั้นเจ้าคงเป็นหวงฮวาสินะ ฮึๆ” เฟยเทียนนึกไปถึงยามที่เขานำองค์รักษ์เงาทั้งสามคนไปพบเจียวซิน“พวกท่านมีชื่อหรือไม่”“พวกกระหม่อมถูกเรียกขานว่า อี เอ้อ และซาน พ่ะย่ะค่ะ”“อีกแล้วหรือ องค์รักษ์เงาของคนอื่นๆ ก็ถูกเรียกว่า อี เอ้อ ซาน มันซ้ำกับผู้อื่น หม่อมฉันขอเปลี่ยนชื่อพวกเขาใหม่ได้หรือไม่เพคะท่านอ๋อง” เจียวซินอยากเปลี่ยนชื่อองค์รักษ์เงาของ (สวาม
เกิดใหม่อีกที เป็นพระชายาก็ไม่เลว 9. เจียวซินกับมิมีผู้ใดดีต่อกัน (1)
“หนิงเออร์ เหตุใดพวกนางต้องมาคารวะข้าแต่เช้าเช่นนี้ด้วย” เช้าวันนี้ เจียวซินถูกปลุกขึ้นมาแต่งกาย ผัดหน้าแต่เช้า เพื่อมานั่งรอบรรดาเมียๆ ของสวามี ตั้งแต่นางเข้ามาอยู่ในโลกนี้เกือบสิบวัน วันนี้เป็นวันที่เขาหงุดหงิดเป็นที่สุด สิบวันที่ผ่านมานางไม่ได้ทำอะไรเลย จะหยิบจับอันใดก็มีคนทำให้ทุกอย่างจน น่าเบื่อหน่าย ท่านอ๋องที่เคยบอกว่าจะพาไปค่ายทหารก็ผัดผ่อนมาเรื่อยๆ มีเพียงนำองค์รักษ์เงาสามคนที่จะให้ติดตามนางมาแนะนำให้รู้จักเท่านั้น นอกนั้นก็แทบจะมิได้เจอหน้ากัน แล้ววันนี้ยังจะต้องตื่นเช้ามารอรับการคำนับจากชายารองและอนุของสวามีอีก น่าเบื่อหน่ายเกินไปแล้ว คิดถึงเด็กนักเรียนของนางเสียจริง ตอนทำงานเป็นครู มิมีวันใดเลยที่ไม่ตื่นเต้นเพราะในแต่ละวันก็จะเจอเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันแตกต่างกันไป“เป็นเวลานี้ปกติอยู่แล้วเพคะ ก่อนหน้านี้พระชายาประชวรจึงละเว้นการคำนับไปในช่วงนั้นเพคะ”“เอาเถิดๆ แล้วเมื่อไหร่พวกนางจะมา” พูดได้ไม่ทันขาดคำ เสียงของนางกำนัลหน้าห้องก็ดังขึ้น“ทูลพระชายา พระชายารองและอนุทั้งสามขอเข้าเฝ้าเพคะ”“ให้พวกนางเข้ามา”“คำนับพระชายาเอกเพคะ” ทั้งสี่คนกล่าวพร้อมกัน“อย่าได้มากพิธี พวกเจ้านั่ง
あなたも気に入るかもしれません
ท่านอ๋องอ่านใจกับชายาแพทย์ทะลุมิติ
สกุลหยางมีบุตรสาว340.6K ビューทาสสาวพราวพิลาส
พิณเคล้าสายฝน115.5K ビューเกิดมาอีกทีก็มีสามีเป็นเทพบุตรถึงสองคน
Myเหมยลี่13.1K ビューโทษทีข้าเกิดมาต้องเป็นเมียเอกเท่านั้น
สั่งไม่หยุด86.1K ビューฮูหยิน แค่ภรรยา
moonlight -mini3.9K ビューฝ่าบาท อย่ามาคลั่งรักหม่อมฉัน
Ai Chi Tudou205 ビューบุปผาไร้ใจแห่งตำหนักทิศประจิม
อาหลานเร่อ650 ビューนางร้ายเหนื่อยแล้ว
ไฉ่เฉิน / หลานจิง / ราตรีฝนพรำ / เกนไลซี / ไนยาดา4.6K ビュー
