ตัวประกอบ07

เขมกร

'ภารกิจได้เริ่มขึ้นแล้ว'

หมับ

หลังสิ้นเสียงของระบบร่างกายของผมก็โดนควบคุมให้เคลื่อนไหวไปแย่งแก้วในมือของอาทิตย์มาถือไว้ในมือของตัวเอง พร้อมกับปากที่เอ่ยพูดออกไปเองโดยที่ผมไม่ได้อยากจะพูดประโยคนี้เลยสักนิด 

 "เดี๋ยวกูดื่มฉลองส่งท้ายให้มึงเองเพื่อน"จบประโยคตัวของผมก็ยกเครื่องดื่มในมือสาดลงคอทีเดียวจนหมดแก้ว และทันทีที่เครื่องดื่มสีอำพันนี้ไหลลงคอร่างกายของผมก็หลุดจากการโดนควบคุม 

แต่ทว่าผ่านไปยังไม่ถึงสองนาทีหลังจากที่ผมแย่งแก้วจากมืออาทิตย์มาดื่ม ร่างกายของผมก็แปลกไปเริ่มรู้สึกร้อนรุ่มและกระสับกระส่าย สติสตางค์ก็เริ่มจะหดหาย จากที่มึนหัวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วพอดื่มเหล้าแก้วนั้นเข้าไปผมยิ่งมึนหัวมากขึ้นไปอีก

เหี้ยอะไรอีกวะเนี่ย!!!

ผมสบถด่าในใจพลางพยายามตั้งสติของตัวเองเอาไว้ไม่ให้หลุดไปในตอนนี้ เพราะถ้าเกิดสติหลุดตอนนี้แล้วเกิดทำอะไรบ้า ๆ ขึ้นมาภารกิจผมก็จะไม่สำเร็จน่ะสิ เพราะฉะนั้นผมต้องทำอย่างไรก็ได้ให้ไอ้พระเอกพาผมออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด 

และเมื่อคิดได้ดังนั้น ผมที่นั่งก้มหน้าก็ดันตัวลุกขึ้นยืนอย่างเซ ๆ ก่อนที่จะหันไปพูดเร่งไอ้พระเอกของเรื่องที่ยังนั่งยิ้มหัวเราะพูดคุยสนุกสนานกับไอ้นักแข่งที่ผมรู้แน่ชัดแล้วว่าไอ้หมอนี้มันไม่ได้หวังดีกับอาทิตย์เลยสักนิด มิหนำซ้ำมันยังมองมาที่ผมด้วยแววตาไม่น่าไว้ใจอีกต่างหาก

"อาทิตย์กลับเหอะจะเที่ยงคืนแล้ว เด็กกูรอกูอยู่ กูบอกเขาว่ากูจะไปหาเขาตอนเที่ยงคืนไปสายเดี๋ยวกูโดนงอนอีก"ผมโกหกออกไปคำโตเพื่อให้อาทิตย์มันหันมาสนใจผมและพาออกไปจากตรงนี้สักที ซึ่งก็ดูเหมือนคำพูดของผมจะเรียกความสนใจของอาทิตย์ได้

แต่ว่าไอ้ยาเหี้ยนี้ก็แรงฉิบหายเลย แม่งไปหาซื้อมาจากไหนวะ

"หื้มมึงมีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไม่เห็นบอกกูเลย มิน่าช่วงนี้ถึงเงียบ ๆ ไม่ค่อยไปไหนกับกูเลย"

"เหอะน่า ค่อยคุยกันวันหลัง ตอนนี้กลับกันก่อน น้องวันจันทร์เองก็ง่วงตาจะปิดอยู่แล้ว"ผมเอ่ยตอบไอ้พระเอกกลับไปแทบลิ้นจะพันกัน บอกเลยตอนนี้ผมแทบจะยืนไม่อยู่แล้ว แม่งเอ๊ย!อยากระบายฉิบหายเลย 

"เออ ๆ เอางั้นก็ได้ งั้นผมกลับจริง ๆ แล้วนะครับไว้เจอกันพรุ่งนี้ตอนบ่าย ป่ะวันจันทร์กลับบ้านกัน"

ร่ำลาเสร็จอาทิตย์ก็ลุกขึ้นเดินไปโอบเอววันจันทร์แล้วพาเดินออกจากห้องไป ซึ่งผมเองก็รีบก้าวเดินตามหลังพระเอกนายเองมาติด ๆ และไม่ลืมจะหันไปมองไอ้คนที่มันวางยาตาขวางด้วย ท้ายที่สุดเราทั้ง3คนก็มาหยุดยืนอยู่ลานจอดรถก่อนจะเป็นอาทิตย์ที่หันมาถามผมขึ้น

"มึงกลับไงวะข้าวตัง"เป็นอาทิตย์ที่เอ่ยปากถามผม ส่วนวันจันทร์เองเมื่อหันมาเห็นหน้าผมชัด ๆ ก็ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง

"โอ้โหตอนอยู่ข้างในแสงมันไม่ค่อยมีจันทร์เลยไม่เห็นว่าพี่เมาขนาดนี้ พี่ข้าวตังรู้ตัวหรือเปล่าครับว่าตอนนี้หน้าพี่แดงมากเลย พี่ข้าวไหวหรือเปล่ากลับกับพวกเราไหม"

"มะ ไม่เป็นไรครับ พี่เรียกแท็กซี่กลับดีกว่า วันจันทร์กับอาทิตย์กลับเถอะ อึก พี่ต้องไปหาเด็กน่ะ"ผมปฏิเสธกลับไปด้วยน้ำเสียงติดขัด มือทั้งสองก็ผสานกุมเป้ากางเกงของตัวเองที่ในตอนนี้สิ่งด้านในขยายจนนูนขึ้นมาให้สังเกตเห็นได้ง่าย ๆ

"อ่าเอางั้นก็ได้งั้นเดี๋ยวกูเรียกแท็กซี่ให้นะ"

"ไม่....ไม่ต้องมึงพาน้องกลับเหอะอาทิตย์มันดึกมากแล้ว"ผมปฏิเสธอีกครั้งพร้อมกับโบกมือไล่ไอ้พระเอกให้มันพานายเอกของมันกลับไปสักที แต่ดูท่าว่าไอ้พระเอกของเรื่องมันจะหัวแข็งและมีทีท่าจะไม่ยอมผมก็เลยหันหลังแล้วเดินจากมันมาเป็นการตัดปัญหาแม่งเลย

แม่งเอ๊ยเอาไงดีวะตัวกูอยากระบายฉิบหายเลย

'ยินดีด้วยคุณได้ทำภารกิจสำเร็จ'

ผ่านไปไม่ถึงนาทีผมที่เดินออกมาจากพระเอกนายเอกของเรื่องได้ไม่ถึงไหนระบบก็ดังขึ้นแจ้งเตือนให้ผมได้ยินอีกครั้ง บ่งบอกว่าตอนนี้ภารกิจที่มอบหมายให้ผมทำนั้นได้สำเร็จแล้ว พอได้ยินอย่างนั้นหัวของผมก็เริ่มรู้สึกร้อนขึ้นมาอย่างดื้อ ๆ จนควบคุมอารมณ์โกรธเอาไว้ไม่ได้

"เหอะ! ภารกิจสำเร็จ สำเร็จพ่อสำเร็จแม่มึงสิไอ้เหี้ย! มึงบังคับกูทำทั้งนั้นไอ้สัตว์ แม่งเอ๊ยยยยกูจะทำยังไงต่อดีล่ะทีนี้จะไปปลดปล่อยที่ไหน แม่งอยู่นี้ไม่รู้จักใครเลย ตรงซื้อกินแม่งก็ไม่รู้ เหมือนเด็กหลงทางเลยกู"

ผมบ่นออกมาอย่างหัวเสียก่อนจะเดินมาทรุดตัวนั่งกอดตัวเองอย่างรู้สึกทรมานในมุมมืด และตอนนี้ในหัวของผมก็คิดอะไรไม่ออกแล้วรู้แค่ว่าตอนนี้ร่างกายของผมอึดอัดแล้วก็ร้อนรุ่มไปหมด แกนกายเองก็ปวดหนึบประท้วงอยากจะปลดปล่อยเต็มแก่แล้ว

เอาไงดี เอาไงดี ทำอย่างไรดี

ผมที่นั่งกอดเข่าอยู่มุมมืดข้างร้านในสมองของผมตอนนี้ก็มีแต่2ประโยคนี้ดังวนไปวนมา ร่างกายเองก็รู้สึกร้อนขึ้นเรื่อย ๆ สติเองก็ค่อย ๆ ถดถอยลงจนแทบจะไม่เหลือสติแล้ว แต่ทว่าผมที่นั่งหลบอยู่ในมุมดี ๆ ก็มีเสียงของใครก็ไม่รู้2คนเรียกความสนใจให้ผมหันไปมอง

"ขอดูหน้าหน่อยได้ไหม"

"ไม่! เราตกลงกันแล้วนะครับว่าจะไม่ก้าวก่ายเรื่องส่วนตัวของกันและกัน"

"แต่ว่าเอากันตอนเห็นหน้ามันจะมันกว่านะครับ"

"ผมไม่สะดวกใจ ถ้าคุณยังพยายามจะดูหน้าผม งั้นเรื่องที่เราดีลกันไว้ก็พอแค่นี้แหละ"

ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงหันไปมองชายหนุ่มตัวสูงและหนุ่มร่างบางตัวเตี้ยผู้มาใหม่ที่ในตอนนี้หนุ่มร่างบางดันชายอีกคนติดกำแพงและพยายามเอื้อมมือไปตรงใบหน้าของอีกคน ดูท่าไอ้ผู้ชายตัวสูงคงจะใส่แมสปิดบังใบหน้าล่ะมั้ง แล้วไอ้หนุ่มตัวเตี้ยนั้นก็พยายามขอดูหน้าเขาแต่ไอ้หมอนั้นไม่ยอม

ผมก็เดาเอาตามสถานการณ์และคำพูดของพวกเขาสองคนอ่ะนะ ผมเองก็ไม่มั่นใจเท่าไหร่หรอกเพราะตอนนี้สติของผมเหลือน้อยเต็มทีแล้ว อีกอย่างนะดูท่าไอ้สองคนนี้มันจะไม่เห็นผมถึงได้คิดจะพากันมาโบ๊ะบ๊ะกันตรงนี้ แต่ว่าทำไมเสียงไอ้ผู้ชายตัวสูงอย่างกับเปรตคนนี้ถึงได้รู้สึกคุ้นหูจัง

แต่ช่างแม่งเถอะ แม่งไม่รู้จะมาเถียงเรื่องเอากันไม่เอากันหาพระแสงอะไรตรงนี้ คนยิ่งอยากปลดปล่อยอยู่ ห่าเอ๊ย ไปเถียงกันตรงอื่นดิ๊

"อะไรกันเรื่องแค่นี้เอง ไม่ดูก็ไม่ดูสิ ไม่เห็นต้องทำเสียงโหดใส่กันเลย งั้นมาเริ่มกันเลยนะ"ว่าจบหนุ่มร่างบางคนนั้นก็พุ่งเข้าหาไอ้คนตัวสูงทันที แต่ทว่า...

"อึก ไม่ไหว...."ผมพึมพำออกมาเสียงเบาพร้อมกับร่างกายที่ทรุดฮวบนั่งหายใจแรงอยู่บนพื้น ทำให้ชายสองคนนั้นผงะตกใจแล้วดีดตัวออกห่างจากกันอัตโนมัติ

"ใครน่ะ"เสียงทุ้มเข้มของชายตัวสูงเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับผลักอีกคนให้ออกห่าง สองขายาวสาวตรงมาหาผมอย่างช้า ๆ ต่างกับชายร่างบางอีกคนที่ถอยห่างออกไปอย่างกับกลัวว่าคนจะเห็นหน้าตัวเอง

"อึก ผม ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูพวกคุณทำอะไรกันนะ ตะ แต่ผมอยู่ที่นี่ก่อน พะ พวกคุณมาทีหลัง"ผมพยายามอธิบายด้วยน้ำเสียงติดขัดและหอบหายใจแรงจนดูผิดปกติ

ไอ้ชายตัวสูงมันเดินมาหยุดอยู่เบื้องหน้าของผม มันไม่ได้เอ่ยหรือพูดอะไรตอบกลับมา มันยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงหน้าของผมอย่างนั้น ผมไม่รู้หรือเดาอะไรไม่ออกเลยว่าไอ้หมอนี้มันกำลังคิดจะทำอะไร เพราะตรงนี้มันมืดมีเพียงแสงไฟสลัวด้านนอกที่สาดส่องเข้ามาจนแทบมองอะไรไม่เห็น บวกกับสติสัมปชัญญะของผมในตอนนี้แทบไม่เหลือแล้วด้วยเลยทำให้ผมโฟกัสอะไรไม่ได้เลย

"ข้าวตัง?"

"คนรู้จักของคุณเหรอ ถ้างั้นที่เราดีลกันเมื่อกี้ยกเลิกนะผมขอตัว"

ในตอนแรกไอ้ผู้ชายตัวสูงมันเรียกชื่อของผมเสียงเบา ต่อมาเป็นหนุ่มน้อยที่เอ่ยถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเลิ่กลั่กก่อนที่จะรีบวิ่งจากไปโดยไม่รอคำตอบ ไม่รู้ไอ้หมอนี้มันกลัวอะไร สงสัยแอบผัวมาเล่นสนุกล่ะมั้ง

เอ๊ะว่าแต่ ไอ้หมอนี้มันรู้จักผมด้วยอย่างนั้นเหรอ เมื่อคิดได้ดังนั้นผมก็เงยหน้าขึ้นไปเพ่งพินิจมองไอ้หมอนี้อย่างจริงจัง และดูเหมือนว่าไอ้หมอนี้จะรู้ตัวจึงย่อตัวนั่งลงเผชิญหน้ากับผมตรง ๆ

"คุณที คุณทีเหรอ"ผมเอ่ยถามกลับไปพลางหัวคิ้วก็ขมวดเข้าหากันแทบจะเป็นปม ในหัวก็พลันคิดไปด้วยว่าเหตุไฉนนายแบบชื่อดังอย่างคุณทีถึงได้มาอยู่ที่นี่ ทำไมถึงมาอยู่ในโลกนิยายเหมือนกับผม

"คุณทีอะไร ผมธีโอต่างหาก บอกไม่เคยจำเลยนะ ดื่มไปมากขนาดไหนกันเนี่ยถึงได้ไม่มีสติขนาดนี้"

อ่าาาจริงด้วยผมลืมไปเลยว่าไอ้พระรองธีโอมีหน้าตาเหมือนคุณนายแบบคุณทีที่โลกของผม ผมคิดในใจก่อนที่ไม่นานผมจะตัดสินใจหันไปถามไอ้คุณพระรองอย่างคนขาดสติ

"นี่เมื่อกี้ได้ยินว่านายดีลกับเด็กคนเมื่อกี้ แล้วดูเหมือนว่าดีลนายจะล้มไปแล้วด้วยใช่ไหม"

"ใช่ แล้วยังไง"

"นายมาดีลกับฉันแทนไหม ตอนนี้ฉันโคตรมีอารมณ์เลยว่ะ"