บทที่ 8 คิดถูกคิดผิดที่ตอบตกลง

“เราสองคนกำลังจะหมั้นกันครับ”

˜

เสียงฮือฮากลับมาอีกครั้งจากผู้คนในงานที่เริ่มแสดงความคิดเห็นโดยไม่ได้เอ่ยกับเจ้าของเรื่องที่ยืนอยู่บนเวทีทั้งสอง

“ทำอะไรของมึงเนี่ย!?” ยัยหนูเฟยกระซิบถามสีหน้างุนงงระคนไม่พอใจที่จู่ ๆ หมิงก็เอาเรื่องนี้ขึ้นมาประกาศทั้งที่เขากับอีกฝ่ายไม่เคยมีความคิดอยากจะครองคู่กันตามที่เฟีย และป๊าของหมิงต้องการ

“ก็กำลังช่วยมึงอยู่นี่ไง”

“ช่วย!?” เฟยถามย้ำเพราะสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้ไม่น่าจะเป็นการช่วยเหลือเขาสักเท่าไร

“เฮอะ มึงสองคนนัดกันมาเล่นปาหี่หรือไง ใครเขาจะเชื่อกันวะ” หยางเอ่ยจากด้านล่างของเวทีแถลงข่าว ด้วยเพราะไม่เชื่ออย่างแน่นอนว่าเฟยจะตกลงรับหมั้นกับคนอื่นทั้งที่เมื่อไม่ถึงสัปดาห์ก่อนเจ้าตัวยังมาคอยตามตอแยเขาอยู่เลย

“ถ้าทำไปเพื่อประชดละก็นะเฟย กูว่าเสียแรงเปล่า” สิ้นเสียงของหยางเหล่าบรรดาผู้ร่วมงานก็ต่างพร้อมใจเห็นด้วยกับความคิดของหมอนั้น ทำเอายัยน้องที่ยืนอยู่เกิดอารมณ์หงุดหงิด

“ไม่เชื่อก็ถามเฟียดูสิ เมื่อวานกู เฟย แล้วเฟียเพิ่งไปตกลงเรื่องงานหมั้นที่บ้านป๊ากูมาเอง” หมิงโยนความน่าเชื่อถือทั้งหมดไปให้กับท่านประธานร่วมสาวที่ยืนมองอยู่ด้านล่างอย่างอึ้ง ๆ ก่อนที่เธอเปลี่ยนสีหน้าจากความสงสัยมาเป็นยิ้มแย้มยินดีอย่างรวดเร็ว

“อ๋อ ใช่เมื่อวานคุณลุงเรียกพวกเราสามคนเข้าไปคุยเรื่องนี้ท่านบอกว่าไหน ๆ ยัยหนูเฟยก็ถูกถอนหมั้นไปแล้ว งั้นก็ให้จับคู่สองคนนี้มาหมั้นกันซะเลย”

บรรดาผู้ร่วมงานกลับมาซุบซิบอีกครั้ง บางคนที่เห็นด้วยกับเจ้าหยางก็เริ่มเสียงแตกมาเข้าข้างคู่หมั้นหมายใหม่ทันที

“ไม่เป็นต้องอธิบายแล้วล่ะครับ ไว้รอรับการ์ดงานหมั้นกับแต่งที่ผมจะล่อนไปหาทุกคนแล้วกันนะ” หมิงหยุดการอธิบายไว้เพียงเท่านี้แล้วคว้าข้อมือคนข้าง ๆ พาลงจากเวทีพร้อมกับเดินออกจากงานผ่านหน้าอดีตคู่หมั้นของยัยน้องโดยไม่แม้แต่จะมองกลับไปยังอีกคนเสียด้วยซ้ำ

˜

“ปล่อยได้แล้วน่า ไอ้หมิง!” เฟยเอ่ยพลางสะบัดแขนออกจากมือหนาที่จับเขาถูกลากออกมาจากงาน ก่อนจะมองไปยังอีกคนด้วยความไม่เข้าใจว่าหมอนี่ต้องการสิ่งใดกันแน่

“เป็นบ้าอะไรของมึงอีก ห๊ะ!? ไหนว่าไม่เห็นด้วยเรื่องแต่งงานไง”

จริงอยู่ในตอนแรกที่หมิงไม่เห็นด้วยแถมยืนกรานว่าหัวเด็ดตีนขาดเช่นไรเขาก็จะไม่แต่งงานกับอีกคนเด็ดขาด ทว่าเมื่อนึกถึงไอเดียวที่เฟียเพื่อนสาวได้พูดมาก่อนหน้า ว่านี่เป็นการแยกไม่ให้คนตรงหน้าเข้าไปก่อเรื่องกับลีแล้วก็นึกสนใจในความคิดนี้ไม่ได้

ยิ่งเห็นเหตุการณ์ที่เกิดวันนี้ด้วยแล้วนั้น ถึงแม้จะไม่ใช่ฝีมือของเฟยก็ตาม แต่กลับทำให้หมิงคิดว่าวิธีการนี้เหมาะที่จะกันให้เฟยออกห่างจากลีได้มากขึ้น รวมทั้งผู้คนมากมายจะได้เลิกดูแคลนที่หมอนี่สักที

“กูเปลี่ยนใจแล้วว่ะ เอาจริง ๆ ข้อเสนอของป๊ากับเฟียมันก็ไม่เลวนะแค่กลั้นใจแต่งงานกับมึงหน่อยเดียวก็ได้ผลตอบแทนตั้งสองชั้น”

“ผลตอบแทนอะไร?”

“อย่างแรกเลยนะตาแก่ก็จะไม่ถอดกูออกจากตำแหน่งประธาน ส่วนอีกอย่างกูก็จะได้กันมึงไม่ให้ไปยุ่งกับลีด้วยไง”

พอได้ฟังข้อเสนอที่หมิงจะได้รับเฟยก็คิดว่าถ้าหากเป็นเขาก็คงทำเช่นนั้นเหมือนกัน ทว่าตอนนี้เขาไม่ใช่หมอนั่นแล้วเรื่องอะไรที่จะต้องทำตามสิ่งที่อีกคนต้องการด้วยล่ะ

“คิดว่ากูจะยอมงั้นเหรอ” ยัยหนูพูดแค่นั้นแล้วหันหลังกลับ

“เอาแต่โม้ว่าตัวเองตัดใจจากไอ้หยางได้แล้ว แต่การกระทำแม่งโคตรจะสวนทาง หึ ดูท่ายัยหนูเฟยจะยังมีใจให้อยู่จริง ๆ สินะ”

ประโยคนั้นทำเอาร่างบางถึงกับชะงัก ในใจเดือดดาลที่ถูกอีกคนกล่าวหาว่ายังมีใจไอ้พระเอกหน้าหยกที่โคตรจะหลงตัวเองคนนั้น เพียงแต่มันเป็นแค่การยั่วยุของคนด้านหลังก็เท่านั้น

“จะคิดยังไงก็เรื่องมึง เพราะไอ้หมอนั่นไม่มีผลต่อชีวิตกูอีกแล้ว” พูดจบยัยหนูเฟยก็ก้าวเท้าเตรียมจะเดินจากไปทันทีทว่า..

“ก็ถ้าตัดใจได้จริง ๆ ก็ยอมหมั้นสิวะ หรือว่ามึงกลัว?”

ดูท่าหากไม่ได้ข้อสรุปคนพี่คงจะไม่ปล่อยเฟยไปง่าย ๆ เจ้าตัวหันกลับมาจ้องตาร่างสูงกว่าอีกครั้งพลันในใจก็คิดว่า‘มึงรู้จักกูน้อยไป’

เฟยเดินกลับมาหาหมิงอีกครั้ง แล้วใช้มือเรียวบางจับกระชากไปที่คอเสื้อของคนตรงหน้าจนเจ้าตัวโผเข้าหาอย่างไม่ทันตั้งหลัก นัยน์ตาสีเข้มบ่งบอกว่ายัยน้องไม่ได้รู้สึกกลัวตามที่อีกฝ่ายพูดมา ชั่วพริบตาเขากลับดึงคนตัวสูงเข้าไปใกล้อีกนิดแล้วกระซิบไปที่หูอย่างหนักแน่น

“หน้าอย่างมึงมีอะไรให้กูต้องกลัวด้วยวะ เดี๋ยวพ่อเล่นจะให้ถอนหมั้นไม่ทันเลย” ยัยหนูเฟยผละพร้อมด้วยรอยยิ้มพลางจัดปกคอเสื้อของอีกคนเข้าที่เดิม ทว่าก็กลับถูกวงแขนแกร่งโอบเข้าที่เอวแล้วดึงรวบให้ร่างทั้งร่างกระเถิบเข้าหาอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว

“ไอ้เชี่ย...”

“จุ๊ ๆ ไม่พูดคำหยาบสิครับหนูเฟย” หมิงว่าแล้วกดปลายนิ้วชี้ลงไปที่ริมฝีปากคนน้องเบา ๆ ทำเอาอีกฝ่ายเกิดอาการโมโหอยากจะตั้นหน้าอีกฝ่ายจนแทบคลั่ง เพียงแต่คนที่กำลังอยู่เหนือกว่าไม่ได้ใส่ใจกลับยิ้มเยาะในท่าทีดื้อด้านของยัยหนูซะมากกว่า หมิงทำเช่นเดียวกับคนตรงหน้าเขาโน้มหน้าเข้าไปใกล้แล้วจึงกระซิบข้างหูของเจ้าตัวอย่างแผ่วเบา..

“มาดูกัน...ต่อจากนี้มึงจะยังพูดแบบนี้ได้อีกไหม”

คราแรกที่หมิงถูกยัยน้องเอ่ยคำพูดท้าทายใส่ เขาก็กลับรู้สึกสนใจต่ออีกฝ่ายมากขึ้นจนทำให้ตัดสินใจได้ว่า ตนจะถือโอกาสที่ได้เป็นคู่หมั้นกันจัดการปราบพยศไอ้เจ้าลูกคุณหนูเอาแต่ใจ ให้กลายเป็นแมวน้อยแสนเชื่องในกำมือเขาให้ได้

เพียงแต่ขณะที่เขากำลังวาดฝันว่าตนทำให้เจ้าแมวตัวนี้เชื่องได้ก็กลับมีแรงกระทืบจากของอีกฝ่ายกระแทกลงมาที่หลังฝ่าเท้าทำเอาเขาจำต้องปล่อยเอวบางไปด้วยเพราะอาการเจ็บปวดที่แทบจะทนไม่ไหว

“อึก ไอ้...เฟย” หมิงเอ่ยพลางทำท่าทางแปลกประหลาดเขาเขย่งเท้าเดินไปมาสีหน้าดูเจ็บไม่ใช่เล่น

“นี่แค่เริ่มต้นนะคุณว่าที่คู่หมั้น”

˜

ครืด ครืดด

โทรศัพท์มือถือที่ถูกวางทิ้งไว้บนหัวเตียงหลังจากที่เฟยกลับมาจากงานแถลงข่าวเกิดอาการสั่นขึ้นมาสักพักแล้ว เพียงแต่เจ้าของกำลังพาตัวเองเข้าไปอาบน้ำอย่างสบายใจเฉิบ

จนเมื่อทำทุกอย่างเสร็จเจ้าตัวจึงเดินออกมาเขาสวมเพียงเสื้อกล้ามสีขาวตัวบาง และกางเกงขาสั้นที่มักใส่นอนอยู่ประจำ เฟยเดินมานั่งที่เตียงกว้างพลางเช็ดเส้นผมให้พอหมาดแล้วจึงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดู พบว่าเป็นเบอร์แปลกที่โทรเข้ามา

ก็ไม่เชิงว่าเป็นเบอร์แปลก หากแต่เจ้าของคนเดิมไม่เคยเซฟเบอร์ใครอื่นนอกจากของหยาง..

“ครับ” หลังกดรับสายเจ้าตัวก็ขานรับแค่เพียงสั้น ๆ

[นี่กูเองนะ]

“กูนี่ใครครับ?” ที่ถามเพราะยัยน้องไม่รู้จริง ๆ ว่าใครหน้าจอไม่แสดงชื่อของคนที่โทรเข้ามาจึงไม่รู้ว่าปลายสายเป็นผู้ใด

[เฮียหวังเอง]

“อ๋อ เฮียหวัง...มีอะไรเหรอครับ?”

[เรื่องเมื่อกลางวันเป็นความจริงหรือเปล่า หรือมึงแค่อยากประชดไอ้หยาง..]

พอได้ฟังคำถามจากปลายสายแล้วก็ทำเอายัยน้องถึงกับเกิดอาการเบื่อ และเซ็งขึ้นมาทันที เพราะตั้งแต่กลับมาเขาก็ถูกคุณพี่สาวถามซักไซ้ถึงเรื่องนี้ด้วยเช่นกัน

“ไม่ได้ประชดครับ”

[แล้ว..]

“ก็ตามที่ประกาศเลยนั่นแหละครับ ป๊าไอ้... ป๊าของเฮียหมิงเห็นว่าตอนนี้เฟยโสด ท่านเลยสู่ขอเฟยจากเจ๊เฟียเมื่อวาน” ด้วยความขี้เกียจอธิบายลงลึก แถมเฟยเองก็ไม่อยากให้ความหวังกับปลายสายอยู่แล้วด้วยจึงตามน้ำไป

[แล้วมึงก็ไม่ได้ปฏิเสธอะนะ] เสียงในสายดูราวกับกำลังเดือดไม่พอใจ แหงล่ะตัวละครที่ชื่อหวังเขารักเฟยมานาน ตอนที่หมั้นกับหยางก็อดทนอดกลั้นอยู่พอตัว และพอมารู้ว่าคนน้องถูกทิ้งเขาก็น่าจะกลับมามีหวัง ทว่าก็กลับมาฝันสลายอีกครั้งเพราะเฟยตกลงรับหมั้นกับหมิง

[ถ้าแค่อยากประชดไอ้หยาง มันไม่ได้ผลหรอกนะยังไงลีมันก็ไม่ยอมให้หยางกลับไปหามึงหรอก]

“ก็บอกว่าไม่ได้ประชดไงครับ แค่ทำตามที่ผู้ใหญ่เห็นดีด้วยก็เท่านั้น” เฟยเริ่มรู้สึกรำคาญ และอยากจะวางสายเต็มทีดูเหมือนว่าหวังจะไม่ได้สนใจฟังในสิ่งที่เขาพูดแม้แต่น้อย

ทำไมกันทั้งที่เขาก็พูดออกปาว ๆ ว่าตัดใจได้แล้วก็ยังไม่มีใครเชื่อ นี่เฟยคนก่อนหลงหมอนั่นขนาดไหนกันนะ

[งั้นเอาแบบนี้...เดี๋ยวกูเข้าไปคุยกับคุณลุงให้ มึงจะได้ไม่ต้องหมั้นกับไอ้หมิงทั้งที่ไม่เต็มใจไง] คนในสายยังคงไม่ละความพยายามเขาเสนอหนทางรอดให้ยัยน้องไม่หยุด

“ไม่ต้องหรอกครับ เฟยว่าก็ดีเหมือนกันคนเขาจะได้เข้าใจว่าเฟยตัดใจจากหยางได้แล้วจริง ๆ”

[แต่..]

“เฮียไปนอนเถอะครับ วันนี้งานแถลงข่าวน่าจะทำให้เหนื่อยน่าดูขนาดเจ๊เฟียกลับมายังสลบเหมือดไปแล้วเลย แค่นี้นะครับ”

เฟยไม่รอให้ปลายสายตอบกลับรีบกดวางทันที ก่อนจะทิ้งโทรศัพท์ลงข้างตัวพลางหงายหลังนอนตามลงไป แต่ก็มิวายถอนหายใจทิ้งออกมาอย่างเอือม ๆ

“คิดถูกคิดผิดวะเนี่ยที่ตอบตกลงไปแบบนั้น เหมือนได้กลิ่นความวุ่นวายกำลังจะตามมาเลย เฮ้ออ” ไม่ใช่แค่ถอนหายใจทิ้งแค่นั้นเจ้าตัวยังดึงหมอนที่วางอยู่ไม่ไกลขึ้นมากอดแล้วมองทอดไปยังบนเพดานด้วยความรู้สึกละเหี่ยใจ

˜

ณ บ้านตระกูลอัครา

Rrrr

พอหมิงกลับถึงบ้านโทรศัพท์ก็เสียงดังไม่หยุด และหนึ่งในคนที่โทรเข้ามาคงเป็นใครอื่นนอกจากอดีตคนรักเก่าอย่าง ‘ลี’

[ถ้าต้องการจะประชดกันบอกเลยนะว่าไม่ได้ผล!]

โปรดติดตามตอนต่อไป..