บทที่ 7 กลายเป็นงานเปิดตัวไปซะแล้ว

หลังถูกยัยหนูเฟยสะบัดหนีไปจากความพยายามช่วยทายาลดอาการผื่นคัน เนื่องจากเจ้าตัวแพ้ฟีโรโมนของโอเมก้าให้ หมิงก็เดินกลับเข้ามาในงานโดยไม่ลืมที่จะสอดส่ายสายตาหาคนดังกล่าวเพื่อให้แน่ใจว่าเขาจะไม่สร้างปัญหาให้ภายหลัง

ยาแก้แพ้ถูกอีกฝ่ายแย่งไปเสียแล้ว เหตุผลที่เขามีมันติดตัวมาด้วยนั้นเป็นเพราะหมิงเก็บได้เมื่อไม่กี่สัปดาห์ หลังจากที่เฟยถูกหยางถอนหมั้นทั้งยังถูกไล่ตะเพิดออกมาอย่างไร้เยื่อใย ไม่ว่าเฟยจะพยายามขัดขืนเพียงใดหยางก็ไม่แม้แต่ใจจะอ่อน ข้าวของที่คนน้องเอาติดมาก็ล้วนถูกโยนทิ้งกระจัดกระจาย

ใจหนึ่งก็แอบสงสารอยู่เหมือนกัน ทั้งที่คบหากันมาก่อนถึงแม้นิสัยใจคอจะเอาแต่ใจอยู่บ้าง แต่เรื่องรักมั่นใจเดียวของคนน้องขนาดตัวเขาเองยังนับถืออีกฝ่ายอยู่เหมือนกัน

พลันสายตาก็เห็นร่างบอบบางที่หมิงกำลังนึกถึงอยู่ ก้าวเท้ากลับเข้ามาในงานอีกครั้งหมอนั่นทำเช่นเดียวกันกับหมิง เดินหลบเข้ามุมโดยเลือกโซนที่มีของว่างพลางหยิบขึ้นมาทานเคี้ยวตุ้ย ๆ จนแก้มป่อง

นี่ช่างเป็นภาพที่แปลกตาสำหรับหมิงมาก เพราะปกติยัยหนูเฟยมักจะห่วงเรื่องรูปร่างของตัวเองอยู่เสมอ การไปยืนกินจุ๊บจิ๊บอยู่ตรงนั้นจึงแลไม่ใช่นิสัยของอีกฝ่ายเลยสักนิด

‘ตั้งแต่ถูกไอ้หยางบอกเลิกไป ดูเหมือนว่าหมอนี่จะเปลี่ยนไปนะ’

ความคิดนี้ผุดขึ้นในใจ ซึ่งไม่ใช่เพียงแค่เขาความรู้สึกไปเองเท่านั้น ทั้งการแต่งกาย ท่าทีโต้ตอบตอนที่เจอหยางกับลีก็ราวกับหมอนั่นเป็นคนละคนกันเลย

พลั่ก!

ระหว่างที่หมิงกำลังคิดเรื่องเฟยอยู่นั้น จู่ ๆ สายตาก็พลันเห็นร่างของใครคนหนึ่งเดินเข้ามาชนยัยน้องจากด้านหลัง ทำให้ร่างบอบบางเซถลาไปหาเด็กเสิร์ฟแล้วจึงล้มต่อกันเป็นทอด และสิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้น น้ำในถาดเด็กเสิร์ฟหกใส่ลีที่บังเอิญเดินผ่านไปทางมาพอดี

“อึก! ขะ ขอโทษครับ” เด็กเสิร์ฟคนนั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงลนลานก้มหน้าไม่กล้าสบตาโอเมก้าหนุ่มแม้แต่น้อย

ลีหันไปทางเด็กเสิร์ฟด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะมองผ่านไปยังอีกคนที่ยืนอยู่เบื้องหลัง..

“คุณตั้งใจใช่ไหมครับ!?” ลีเดินพรวดเข้าไปหาเฟยที่กำลังตกใจกับสถานการณ์ที่ตัวเขาเองก็ไม่คิดว่ามันจะเกิด

“นี่ก็โดนชนมาเหมือนกันเหอะ” เฟยสวนกลับพลางลูบไปที่หลังของตัวเองเบา ๆ ดูท่าแรงที่ถูกชนจะแรงจนทำเขาเจ็บตัวเหมือนกัน

“ไม่เชื่อก็..” เฟยว่าพลางหันไปหาคนที่เดินมาชนกับตนทว่าด้านหลังของเขากลับพบว่าไม่มีผู้ใดยืนอยู่สักคน

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?” ยังไม่ทันที่เรื่องจะคลี่คลายหยางก็เดินตามเข้ามาสมทบ ด้วยเพราะเสียงเอะอะเริ่มดังมากขึ้นลีที่รู้สึกตัวก็เดินเข้าไปหาคนรักด้วยสีหน้าซึมเศร้าระคนแทบจะร้องไห้

“ฝีมือมึงใช่ไหมเฟย!?” หยางสำรวจตามเนื้อตัวของลี แล้วจึงมองขวับไปยังยัยหนูเฟยด้วยความโกรธ

“ก็บอกแล้วไงว่ากูก็โดนชนเหมือนกัน”

“แล้วไหนล่ะคนที่ชนมึงอะ?” หยางถามสวน

“อึก...มันไปไหนแล้วก็ไม่รู้”

แน่นอนว่าทั้งหมดอยู่ในสายตาของหมิงมาโดยตลอด คนที่ชนเข้ากับเฟยยืนมองสถานการณ์อยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงวิ่งออกไป ทำให้ตอนนี้ยัยน้องไม่มีพยาน และหลักฐานที่อยู่ของคนคนนั้น

“ไม่ต้องมาอ้าง มึงตั้งใจจะมาป่วนงานตั้งแต่แรกใช่ไหม!?”

ผู้คนเริ่มหันความสนใจมาที่พวกเขาทั้งสาม ต่างซุบซิบนินทาโดยส่วนมากจะเอาแต่มองด้วยสายตาต่อว่ามาที่เฟยซะเป็นส่วนใหญ่

˜

‘นี่ใช่อดีตคู่หมั้นที่ถูกถอนไปเมื่อไม่นานใช่ป่ะ?’

‘ก็ว่าทำไมอยู่ ๆ ถึงถูกถอนหมั้น...ที่แท้ก็นิสัยแบบนี้เอง’

‘สมควรแล้วที่ถูกทิ้งล่ะ’

˜

คำนินทา และต่อว่าดังเข้าหูหมิงที่ยืนสังเกตอยู่มาสักระยะพลางคิดในใจว่า ‘คนพวกนี้ช่างไม่รู้อะไรแต่กลับกล้าพูดจาต่อว่าคนอื่นได้หน้าตาเฉย’ ชวนให้เขาเกิดความหงุดหงิดใจขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นน่ะเฟย?” เฟียเดินเข้ามายังกลุ่มไทยมุงแต่งตัวหรูหรา ก่อนที่เฟยก็กระซิบกระซาบเล่าสถานการณ์ที่เกิดตรงหน้าให้ฟัง

“เดี๋ยวเจ๊จัดการเอง...นี่เฟยมันก็บอกแล้วไงว่าเป็นอุบัติเหตุน่ะแล้วเด็กนั่นยังต้องการอะไรอีก!?” เฟียจ้องไปที่ลี ซึ่งอีกฝ่ายก็ถึงกลับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่จริง ๆ

“ฮึก...ฮึก ผะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะกล่าวหาคุณเฟยครับ ฮึก...แต่เขาไม่มีพยาน..”

“ไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอ? เฮอะ!” เฟยสบถคำออกมาอย่างเหลืออดนั่นเป็นเพราะก่อนที่หยางจะเข้ามาเฟยบังเอิญเห็นแววตา และสีหน้าของโอเมก้าหนุ่มที่แสดงถึงความโกรธออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“แล้วไหนคนที่ชนน้องมึงอะ ไม่มีสักคน...ใครก็พูดได้วะ”

ดูท่าหยางจะเอาความกับเหตุการณ์นี้ให้ได้เขาคว้าแก้วน้ำจากคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หมายจะสาดใส่ยัยหนูเฟยเพื่อจะทำให้เสียหน้าบ้าง

หมับ!

มือที่กำลังถือแก้วน้ำนั่นถูกรั้งไว้ด้วยคนที่ตรงเข้ามาห้ามทำให้เจ้าของอารมณ์โทสะรีบหันไปมองคนคนนั้นทันที

“ไอ้หมิง!”

“ใจเย็นหยาง...มึงอยากให้งานวันนี้ล่มไม่เป็นท่าหรือไง?”

หมิงเขาไปกระซิบที่ข้างหูเพื่อเรียกสติเพื่อนซึ่งกำลังเดือดพล่านด้วยความโกรธ ลีที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ก็หันไปมองยังหมิงด้วยความรู้สึกขัดใจที่ถูกอีกฝ่ายเข้ามาขัดจังหวะ

“เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เป็นอุบัติเหตุจริง ๆ ครับผมเห็นกับตาว่ามีคนเดินเข้ามาชนเฟยก่อน”

“แล้วคนที่มึงว่าตอนนี้มันไปไหนซะล่ะ?” หยางยังคงไม่ยอมรับความจริงแล้วถามคาดคั้นเอาคำตอบ

“หมอนั่นมันวิ่งออกไปทางนั้นแล้วน่ะ ถ้าไม่เชื่อมังจะเช็กกล้องวงจรปิดก็ได้นะ...เปา” พูดจบหมิงก็เรียกคนสนิทให้เข้ามาทันที

“ครับ” เปาขยับเข้าไปฟังเจ้านายสั่งใกล้ ๆ แล้วจึงหายออกไปจากห้องจัดงาน ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับแฟลชไดรฟ์ที่ด้านในมีภาพของกล้องวงจรปิดในละแวกนั้น

ทุกอย่างถูกเปิดออกจากหน้าจอแสดงซีรีส์ตัวอย่างซึ่งเป็นภาพเหตุการณ์ที่ยืนยันได้ว่ายัยหนูเฟยถูกใครคนหนึ่งชนเข้าจริง ๆ

“ดูจากคลิปจะเห็นว่าคนคนนั้นจงใจเข้ามาเดินชนเฟยจริง ๆ เพราะก่อนที่เขาจะออกจากงานไป ได้มีการยืนดูสถานการณ์อยู่ครู่หนึ่ง และแรงชนก็แรงมาจนทำให้เฟยรู้สึกเจ็บที่หลัง เพราะฉะนั้นก็ไม่แปลกที่เขาจะเซไปชนเข้ากับเด็กเสิร์ฟแล้วพลาดไปทำน้ำหกใส่ลีได้”

ผู้คนเริ่มเซ็งแซ่ถึงเหตุการณ์ในจออีกครั้ง ทำเอาลีที่ได้ยินเสียงเริ่มมีท่าทีอยู่ไม่สุขก่อนจะแสร้งทำเป็นร้องไห้

“ฮึก...ฮืออ ขะ ขอโทษครับคุณเฟย ผมไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณโดนชน”

หยางเข้าไปโอบไหล่โอเมก้าหนุ่มแล้วลูบเบา ๆ เพื่อปลอบ

ทว่าสีหน้ากลับดูประดักประเดิดทำตัวไม่ถูกเมื่อได้รู้ความจริงที่ถูกเปิดเผย นั่นเป็นเพราะหมอนั่นออกหน้าให้คนรักมากเกินไปจนถึงขนาดจะหยิบน้ำมาสาดใส่หน้าอีกฝ่าย เพื่อทำให้อับอายขายขี้หน้าคนในงาน

“เฮอะ ออกโรงปกป้องกันจริง ๆ” หยางพยายามกลบเกลื่อนด้วยการหันไปตำหนิเพื่อนตัวเองด้วยคำพูดเหน็บแนมแบบไม่จริงจัง

“นี่ไม่ใช่การปกป้อง แต่เป็นการเอาความจริงมาพูดกัน มึงกับลีจะได้ไม่เข้าใจผิด” หมิงสวนกลับโดยใช้เหตุผล

“หึ ไม่แน่...เฟยมันอาจจ้างคนมาเดินชนตัวเองก็ได้” หยางเอ่ยพลางกลอกตามองบนใส่หมิง ทำเอาผู้คนที่อยู่ในเหตุการณ์รู้สึกคล้อยตามที่เจ้าตัวบอก เนื่องจากเมื่อก่อนยัยหนูเฟยก็เคยก่อเรื่องเอาไว้มากมาย พอมาตอนนี้แม้ยัยหนูเฟยจะไม่ได้ทำจริง ๆ ก็ยากที่จะมีคนเชื่อ

“เรียนจบคณะมโนศาสตร์หรือไงวะ คิดว่าตัวเองน่าหลงใหลตายล่ะ” เฟยสบถออกมาพึมพำพลางทำท่าแคะหูราวกับว่าคำพูดของหยางไม่ได้สลักสำคัญ

“เปา”

“ครับ”

หมิงส่งสัญญาณเรียกคนสนิทอีกครั้ง ก่อนที่ไม่นานจะมีคนสวมสูทสีดำคล้ายบอดี้การ์ดหิ้วแขนชายคนหนึ่งเข้ามาในงาน

“หมอนี่คือคนที่เดินเข้ามาชนเฟยครับ ทีนี้ก็จะได้รู้แล้วล่ะว่าหมอนี่เป็นคนจ้างมาจริงหรือไหม?”

“อึก...ไม่มีใครจ้างทั้งนั้นแหละ แค่ไม่ชอบหน้าหมอนั่นก็เท่านั้น”

“แค่ไม่ชอบหน้างั้นสินะ”

“ทำไม!? หรือมึงคิดว่ากูเป็นคนจ้างมางั้นเหรอ?” หยางตวาดถามเสียงดังราวกับกลัวว่าจะถูกโยงเรื่องทั้งหมดเข้าหาตัวเอง

“ยังไม่มีใครพูดแบบนั้นสักหน่อย มึงจะร้อนตัวทำไมวะ” เฟียว่าพร้อมกับแสยะยิ้มด้วยความสะใจที่ความจริงไม่เป็นอย่างที่พวกนั้นกล่าว

“แต่ถึงอย่างไงเฟยก็ต้องขอโทษลีหรือเปล่า เพราะตัวเองโดนชนจนทำคนอื่นเขาเดือดร้อนกันหมดน่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นไอ้เด็กลีก็ต้องขอโทษเฟยที่กล่าวหาว่าจงใจชนเด็กเสิร์ฟจนน้ำหกใส่”

ทำเอาหยางอ้ำอึ้งไปพลางหันไปมองหน้าลี ซึ่งเจ้าตัวก็ส่ายหน้ายืนยันว่าตัวเองไม่ได้กล่าวหาน้องชายของเฟียจริง ๆ

“เลิกเถียงเรื่องไร้สาระกันเถอะครับ ในเมื่อทุกต่างก็ให้ความสนใจเฟยกันอยู่แล้วงั้นผมจะถือโอกาสประกาศเรื่องสำคัญให้ทุกคนทราบ” สิ้นคำหมิงคว้าเข้าที่ข้อมือเฟยพลางออกแรงลากพาเจ้าตัวไปยังพื้นที่เวที ซึ่งเป็นจุดแถลงเปิดตัวซีรีส์เรื่องใหม่ของบริษัท Lucca

“เราสองคนกำลังจะหมั้นกันครับ”

โปรติดตามตอนต่อไป..